Hallo allemaal, Ik Ben mama van 2 lieve kindles Max 3 en Fleur 18 maanden. Nu heb ik niet bepaald fijne zwangerschappen gehad. Bij de eerste placenta previa met veel bloedingen tot 21 weken. Vaak gedacht dat het over was. Toen 9 weken rust en begon de hoge bloeddruk en is mijn zoontje met 35 weken spontaan geboren. Met mijn dochter was alles in het begin heel klassiek; gewoon veel misselijkheid maar geen rare bloedingen(gelukkig) maar met 23 weken begonnen de hardebuiken was mijn baarmoederhals al aan het verkorte. Dus rustig aan, maar helaas mocht het niet baten en was mijn baarmoederhals al zodanig open gaan staan dat mijn vliezen een klein beetje waren gescheurd. Bevalling begon met 27+6. Dachten dat ik binnen 72 uur zou bevallen. Wonder boven wonder hebben ze het geremt. Dit hebben ze daarna met 29 en 32 nog een keer gedaan. Allemaal tegen verwachting in en is mijn dochter uiteindelijk geboren met 36+6 weken. Ik was zo klaar, getraumatiseerd eigenlijk. Kwamen thuis zwangerschaps kleding In de vuilnisbak gegooid. Box verkocht met 1 jaar, cosleeper toen fleur 7 maanden was. Ik wilden niet meer. Nu heb ik het gevoel me niet compleet te voelen. Maar mijn man en ik hebben nooit het gesprek gehad omdat ik zo resoluut zei “ nooit meer!” Maar dat hebben we dus vorige week gedaan. Hij zou wel een derde willen maar ziet de bere op de weg; financieel, is het wel gezond, kan ik nog zowel fysiek als mentaal nog een zwangerschap aan en wellicht een verlies. Doordat we nu weten dat mijn baarmoederhals zwak is komt er wellicht een cerclage aan te pas of pillen. En wellicht bedrust. Met al 2 kids en een man die voor zijn werk veel van huis is. Mijn ouders kunnen wel bijspringen en helpen maar wil ik ze het aan doen? En ze hebben me gezegd dat een voldragen zwangerschap zeker mogelijk is maar de kans dat het misgaat is ook groot. Mijn hoofd zegt nee, het is goed zo. Heb 2 gezonden kids. Ik ben gelukkig. En dat ben ik ook zeker maar ik voel me niet “af” maar hoe maak ik zo een beslissing wetend dat het iedereen om me heen ook beïnvloed. Mijn andere kids en mijn man. Als het niet goed gaat leg ik hun ook een verlies op. Als het kindje wellicht gehandicapt is beïnvloed ik ook mijn andere kinderen. Zei kunnen dan ook beperkt worden in wat ze kunnen doen en de aandacht. Maar mijn hart kan en wil het niet afsluiten. Vind het zo moeilijk. Hoe hebben andere deze beslissingen gemaakt?
Ik denk dat het belangrijk is veel te blijven praten met je man.. Ook over de mogelijke effecten op jullie gezin, op jou, op je man, op de kinderen.. Schrijf alles op en ga het gesprek aan. Maak vooral geen overhaaste beslissingen. Want idd, een volgende zwangerschap heeft ook effect op de kinderen. Jouw zwangerschappen lijken mij best risicovol en zwaar, maar ik kan niet voor jou beoordelen of je dit moet doen of niet.. Succes met jullie keuze!
Hier ook zo.n twijfelkont Zal later vanavond mijn verhaal delen maar blijven praten lijkt me idd heel belangrijk