Een ongezouten mening erbij: Het verbaasd mij dat jij als aanstaande moeder het recht neemt om te bepalen of de aanstaande vader in staat is om zijn verantwoordelijkheid en zorgtaken op zich te nemen die voldoen volgens jouw wenselijke waarden en normen! Neem de verantwoordelijkheid en beredeneer vanuit het belang, maar ook zeer zeker de behoeften van het kind. Onderschat daarbij de toekomst niet... Informeer hierbij de juiste dienstverleningen. Succes!
dat zal ik ook zeker doen, maar ik zie al hoe onverantwoordelijk hij omgaat met zijn dochtertje...maar ach ik kom er wel uit... Tevens als zelfs zijn eigen moeder het hele geloof en vertrouwen in hem kwijt is, doet dat zelfs mij pijn,dat die moeder pijn lijd onder zijn gedrag. Ik weet heus wel wat goed en niet goed is voor een kind. en als hij echt verantwoordelijkheid wil laten zien,had hij gister de kans gehad... we hadden afgesproken om gister te praten, over als de kleine er is enz, en wat doet hij laat me de hele middag wachten tot ik rond 4 uur een smsje krijg, ja sorry maar ik ben moe, ik kom niet meer.. Heb hem zo veel kansen gegeven om verantwoordelijkheid te tonen, en niet elke keer met smoesjes te komen dat hij niet kan komen praten en dan wil hij niet, nee ik wil je niet spreken en ik wil je niet zien tot na de bevalling, uhmmm leuk hoor... als hij echt verantwoordelijkheid wil tonen,laat hij ook nu zijn gezicht zien om te praten, hij moet laten zien dat mensen weer in hem gaan geloven en hem kunnen vertrouwen... want als je dit als moeder niet hebt, zijn moeder,mijn familie, hoe moet ik hem dan mijn kind toevertrouwen
Tevens zijn hij en die ene vriendin ook weer uit elkaar... hij maakte het weer veel te bond, ook volgends haar... waar hun dochter bij was praat hij over seks,en andere onderwerpen waar kinder oortjes niet voor zijn, ook in het bij zijn van dochter kon hij zich weer niet beheersen(als ik die ex dan weer moet geloven) hij geeft wel wat toe,maar niet alles. Zie je hoe daar dat dochtertje de dupe is van elke keer ow dan zijn mama en papa weer bij elkaar ow dan maken ze weer ruzie, dan zien ze elkaar weer niet, dan zit ik weer bij iemand anders, ik vind het gewoon zielig...
Laat je ex zich eerst maar eens bewijzen, erkenning kan nog als het kindje 10 jaar is. Dus ik zou echt geen overhaaste beslissingen nemen hoor, zeker niet als hij nu al z'n afspraken niet nakomt. Wat een loser! Eerst ff zorgen dat jij en je kindje een goede plek krijgen, en centjes Daarna pas je druk maken om zo'n man, hij is ook niet met jou bezig toch? Succes!
Tja jij hebt gekozen om niet aan de bel te trekken voor dat dochtertje bij jeugdzorg. Dus zo erg vind je het niet dus ! Teven weet je helemaal niet wat goed is voor kinderen. Het ene kind kan prima bij 1 ouder opgroeien maar het andere kind kan zijn papa of mama missen in het leven. Dus nee je weet niet wat goed is voor je kindje want je weet gewoon weg niet hoe je kind reageert om zijn of haar biologische vader niet te kennen. Buiten dat de eerste tijd zal jij bij het kind moeten zijn als papa op bezoek komt. Kind gaat de eerste tijd niet mee naar het huis van papa, daar kan jij/jullie zelf voor kiezen. Als het kind 2 a 3 is kan je nadenken of kind een weekendje bij papa kan slapen. Dan heeft hij dus ook nog ruim de tijd om wel volwassen te worden. En sorry hoor maar vind het zeer egoistisch dat jij naar Afrika wilt verhuizen terwijl de vader van je kind hier is. Laat je afrikaanse vriendje lekker hier heen verhuizen.
Hoezo zou ik niet weten wat goed is voor kinderen, ik heb ruim 3 jaar lang stage gelopen in kinderdagverblijven,peuter speelzalen, en veel oppas werk. Idd het kind kan prima bij 1 ouder opgroeien, het andere niet... maar ik zal mijn kind ook niet weg houden van zijn haar (echte)vader... maar ik zal hem haar idd hele tijd niet alleen met hem laten, hij moet maar eerst zorgen dat hij volwassen wordt net als wat jij zelf zegt. Zo denk ik ook. tevens wie zegt dat ik naar Afrika ga verhuizen, en als ik dat doe zeker niet komende jaren. Als ik dat zou doen is dat puur om daar mijn handen uit de mouwen te steken, om daar schooltjes te kunnen verbeteren, en ook dan zou ik nog naar Nederland komen. En zie in mijn omgeving ook dat papa's die niet de echte vader is van eht kind toch de vader is van het kindje,omdat hij de geen is die voor het kind zorgt, echt om het kind geeft,en niet alleen aan zichzelf denkt, want zo denkt vader hier wel... hij denkt alleen aan zichzelf,altijd al gedaan. En waarom trek ik niet aan de bel bij jeugdzorg, omdat ze daar ook geen reet doen, en hij en die moedr van dat dochtertje al bij andere instanties bezig zijn,die moeten maar beter werk doen. Waar moet dat kindje anders heen, vind het triest voor zijn ouders, die meer dan willen dat hij volwassen wordt(en dat op 28jarige leeftijd). Ik zou willen dat het anders was, dat vader meer betrokkenheid toont,nu, en niet zegt dit dan dat, en mij laat zitten tot na de bevalling, en zelfs dan is het nog maar de vraag in hoe verre hij alles meent. Ik had gewild dat hij zich wat volwassener openstelde, ik heb hem de kans gegeven om hier te komen, ik geef hem de kans om zelfs mee te gaan naar de 20 weken echo,maar zelfs dan zegt hij nee niks tot na de bevalling als het kindje er is... uhmm is het voor een kindje niet belangrijk dat het straks ook weet dat papa ook al voor dat hij zij geboren werd belangstelling toont, ipv alleen aan zijn eigen belang denkt om nu niks van zich te laten zien. En ondanks alles ben ik tot gister elke keer weer over mijn hart gaan strijken, om hem elke keer een kans te geven, ipv dat hij hier is komen praten eiste hij dat ik het via de mail zou sturen, dit wou ik eerst niet,maar tjah toch maar gedaan, wat krijg je dan voor reactie bullshit en vele andere dingen naar je hoofd gesmeten. T doet me pijn dat hij zo doet... En dat terwijl we juist probeerde gewoon als vrienden door het leven zouden gaan,zoals voor heen, maar door alles wat hij flikt,heeft geflikt, wat ik elke keer maar goed moet maken, want hij is o zo goed,en vind zich zelf maar de beste in alles en ontkent alles wat hij doet,zegt en wat er is gebeurd. Ik ben sterk ik zal sterk staan, en ik zal overwinnen, hij kan t kindje zien, hij mag het kindje kennen, maar zolang hij niet laat zien dat hij dingen meent,zolang t geloof en vertrouwen in hem niet terug is,zal hij het kindje 1 niet erkennen en 2. hij kan t kindje zien maar zeker niet alleen krijgen, uitstapjes kunnen gedaan worden,maar wel met mij er bij, dat hij dan maar eens bewijst dat hij zich kan gedragen.
Hoi Sarientje, Ik verbaas me echt over alle berichten die jij hebt gekregen van bepaalde mensen!!! Vraag me ook echt af of die uit ervaring spreken of dat ze gewoon op een bepaalde wolk zitten dat kindjes een papa en een mama nodig hebbenin de vorm van een biologische vader en moeder. Ik kan jou uit ERVARING vertellen dat je er geen goed aan doet om je kindje te laten erkennen door iemand die zich beter een donor kan noemen ipv een vader (is mijn mening!!). Ik heb toen ik zwanger was mijn zoon (inmiddels 10 jaar) laten erkennen dor zijn DONOR (biologische vader) met alle gevolgen van dien. Mijn ex en ik woonde in de periode van mijn zwangerschap nog samen maar nadat mijn zoon was geboren ging dit al snel fout en zijn we uit elkaar gegaan, doordat ik vond dat mijn zoon recht had op zijn vader en andersom ging mijn zoon om de week naar mijn ex. Dit ging helemaal niet goed (dit had ik net als jij al verwacht) We hebben dit om gezet naar om het weekend maar dit ging ook niet want dan kon meneer niet meer stappen, kortom het contact werd steeds minder tussen die twee. Toen mijn zoon 3 jaar was kwam ik mijn eerste liefde weer tegen en is die als een echte vader voor mijn zoon gaan zorgen, en mij ex kwam steeds minder afspraken na, ook d verplichte allementatie betaald hij tot op de dag van vandaag nog steeds niet ookal heeft de rechter hem dat opgelegd en is het LBIO hiermee bezig hij vertikt het gewoon. Inmiddels zegt mijn zoon ik hen 2 vaders de een is mijn echte vader en daar woon ik bij en de ander is mij stiefvader en die woont ergens anders!! Hij wet heel goed hoe het zit en wiezijn biologische vader is maar heeft zelf gekozen om niet meer met hem af te spreken, kortom wont mijn ex 2 straten verder op mijn zoon nog mijn ex zoeken elkaar op. Inmiddels ben ik met mijn eerste liefde getrouwd en hebben we er samen nog een zoon bij en hebben wij alle drie dezelfde achternaam behalve mijn oudste zoon want die draagt de naam van mijn ex, mijn zoon vind dit heel erg en voel zich een buitenstaander in ons gezin wat dat betreft. De enige mogelikheid die we hebben is een naamswijziging maar die kost inmiddels 850 euro en daar zijn we heel hard voor aan het sparen. Hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt, en probeer je niets aan te trekken van mensen die je veroordelen om jou gevoel. Volg je "moeder hart" dat gevoel geeft het beste advies. Succes met je keus en jou kindje
thanks, idd fijn om te horen, Ik geen vaders de mogelijkheid woensdag mee te gaan naar de 20 weken echo... hij zegt dat hij komt, ben benieuwd...kijk ben er niet helemaal blij mee, maar kijk als ik dit niet doe, en hij laat het straks alsnog af weten, en ik wil hem de erkenning neit geven, kan ik wel bewijzen dat ik er toch moeite voor heb gedaan hem een kans te geven. En daarmee bedoel ik de kans bij de echo te zijn. Gelukkig voel ik me nog steeds prima, alleen tjah zodra over vaders gepraat wordt ben ik minder blij, maar tjah ik en de kleine komen er wel met of zonder hem.... en als het met hem is,moet hij zich maar aan mijn regels houden MIjn kleine zal zowiezo mijn achternaam krijgen. thanks en ook jij fijn dat het voor julie zo goed is gekomen.
hoi ik was 6 w zwanger en heb de verwekker erna nooit meer gesproken. heb nog paar smsn gehad vb - ik heb je gezien , je zag er ni zwanger uit - alles ok? - zalig kerstmis en dat was het. heb nooit terug gestuurd. mijn dochter staat alleen op mijn naam. ik weet dat hij aan mijn beste vriendin gevraagd heft ' is er nu een kind of niet' deze heeft gezegd dat hij dit met mij moet bespreken. dochter is nu 8 maand en tot op heden niets gehoord. ik ben van mening niet laten erkennen. als hij zijn kind echt wilt, zal hij zelf wel afkomen, maar ik zal nooit een man achterna lopen en gaan ' smeken' van bezie uw kind. sorry hij is de volwassen en niet die baby. dus als hij zijn kind wilt , dan zal hij zelf moeten afkomen. je kan na x aantal tijd nog altijd laten erkennen , als hij bv bewijst dat hij het woord papa waard is. papa ben je niet door dna, mama ook niet hoor. dat ben je wel als je kind op nummer 1 staat en dat je er alles voor over hebt. is mijn persoonlijke mening. ik ben , achteraf gezien, blij dat ik mijn meisje niet moet afgeven aan hem. ik zou haar geen dag kunnen missen en ik weet nu al als hij ooit komt zet ik r de duurste advocaat op ( ben van belgie) en uit ervaring weet ik dat hoe duurder ho mer je soms bereikt. kan bot klinken, maar wie was er 24 op 24 tijdens haar 2 ziekenhuisopnames ??? ik, wie staat er snachts heel vaak op? ik.... hij woont 15 min van me af, dus je maakt me niet wijs dat hij niet van haar bestaan afweet. dus niet laten erkennen. wel werk zoeken en zelf voor haar gaan zorgen. ik werk voltijds en mijn meid gaat voltijds naar het KDV. succes
Hier eenzelfde soort verhaal; ik werd zwanger en kreeg toen pas door dat alles wat er speelde helemáál niet mijn schuld was zoals ik altijd dacht. Dat ik daarvoor zwanger moest worden is nogal zuur maar het is wel mijn redding geweest. Maar goed, ik wilde mijn ex niet laten erkennen, simpelweg omdat hij met zijn bijstand toch geen alimentatie kon ophoesten. Heb hem meerdere voorstellen gedaan waardoor hij mijn zoon toch zou kunnen zien opgroeien. Die heeft ie allemaal aan de kant gegooid omdat hij erkenning blijkbaar belangrijker vond dan 'zijn' kind zien. Uiteindelijk kwam het tot een zaak die hij won omdat hij buiten erkenning niets wilde; geen omgang, geen gezag, niets. Dat zei hij letterlijk maar al wilde hij dat wel; recht op omgang heb je niet automatisch bij erkenning zoals ik hier al eerder heb gelezen. Dat is tenminste wat de verschillende advocaten en juristen me hebben verteld. Inmiddels zijn we een paar jaar verder en heb ik een geweldige, stabiele en gelukkige relatie waarbinnen mijn zoontje zich helemaal thuisvoelt. Hij zit ontzettend goed in zijn vel, is een heel gelukkig kind en aan niets is te merken dat hij zijn bio-vader nodig heeft of mist. Hij weet hoe het zit, ik heb hem uiteraard eerlijk verteld waar hij vandaan komt en als hij ooit de bewuste keuze kan maken om zijn bio-vader te zien dan breng ik hem hoogstpersoonlijk naar hem toe. Maar uiteindelijk gaat het dus om het kind, niet om welke rechten hij/zij heeft maar om in welke situatie en omgeving hij/zij opgroeit. Ik heb ervoor gekozen mijn zoontje in een stabiele, rustige en vooral liefdevolle omgeving op te voeden en dat was alleen maar mogelijk als ik bij zijn bio-vader zou weggaan. Ik durf er niet aan denken wat er van hem terecht zou zijn gekomen had ik een andere keuze gemaakt...
Voor de gene die de nieuwe kfc reclame hebben gezien,met die ene getinte vent achter de reclame..Ik zal in 1 woord zeggen ik schrok me dood en ik walgde er van...dit kan die wel doen, maar als ik dan iets nodig heb voor de kleine dan laat hij t afweten.... Bah BAH BAH... dat hij nu nog op tv voorbij komt ook.... heb medeleiden met de dames in de clip, hoop maar dat hij van hun afblijft...
jeuh net de echo gehad Het is een MEISJE... Mr was wel opkomen dagen, ietsje te laat dan ik had afgesproken en met wie kwam hij binnen lopen met zijn ex...blijkbaar weer samen, ik stond daar echt niet op te wachten. Daarna wou hij eerst praten in eerste instantie wat was afgesproken, echo was geweest en gelukkig was mijn moeder en vriendin er bij en toen was t en dan kunnen we nu naar gemeentehuis... uhm ho niet zo snel heb ik hem gezegd. Het werkt zo niet voor mij... hij doet niks voor de kleine en de erkenning alleen krijgt hij niet als hij niks verder laat weten....