En dan....komt de angst ineens om de hoek

Ik ben geen angstig persoon, nogal nuchter eigenlijk maar ook bij mij is dit echt wel door mijn hoofd gegaan. Na een paar dagen heb ik me gerealiseerd dat ik niet wist om te bevallen en dat het dus raar is om me zorgen te maken om iets wat ik eigenlijk niet ken. Ik vond het toen zinniger om me een aantal dingen voor te nemen:
ontspannen
pijnstilling indien gewenst (twee keer niet nodig geweest. 2e keer zelfs thuis bevallen)
proberen 'go with the flow'
te vertrouwen op de verloskundige
te weten dat miljoenen vrouwen dit gedaan hebben en dat pijnstilling dan meestal niet voorhanden is! En toch krijgen veel vrouwen meer dan één kind!

En weet je? Ik heb eigenlijk nauwelijks pijn gehad tijdens mijn (inmiddels twee) bevallingen. Ik vond het eigenlijk gewoon gaaf (het beste deel van de zwangerschap). Het is zo'n oerkracht en je instincten nemen over (als je ze de ruimte geeft!). Ik zal je niet zeggen dat het pijnloos is (want geen bevalling is hetzelde) maar ook jij kunt het echt. Probeer te berusten in het feit dat een bevalling je letterlijk (meestal) overkomt en dat velen je voor zijn gegaan.

En dan.. laat het los!

Veel succes!

Oja.. het is een ongelofelijke ervaring en je krijgt er ALLES voor terug!

 

Hier ben ik het echt 100% mee eens!!! Niks meer aan toe te voegen!
SUcces nog met de laatste loodjes
xxx Adorable

 

Ik vond mijn bevalling het mooiste en de meest intense ervaring die ik ooit in mijn leven heb gehad! Hoop en weet eigenlijk zeker, dat het voor jou net zo'n prachtige belevenis is! Wát is er mooier, dan je eigen warme, natte, glibberige, prachtige kindje op je borst! Niks!

 

Nou, ik heb altijd geroepen 'ik adopteer ze wel...' Natuurlijk meende ik dat niet echt, maar wat ik ermee wilde zeggen: als het zou kunnen dan zou ik de bevalling skippen! De gedachte alleen al...

Gek genoeg sta ik daar heel anders tegenover nu het moet gaan gebeuren. Na 4 maanden zwangerschap heb ik even een moment gehad dat het me naar de keel greep. Dat was toen ik me net had aangemeld voor een voorlichting in het geboortecentrum en ik de foto's van de verloskamers zag. Ineens werd ik bang... Dat heb ik toen van me af kunnen zetten door te denken: 'het is nog lang niet zover'.

Daarna ben ik er niet echt meer mee bezig geweest. Wel met informatie verzamelen natuurlijk; lezen, bijeenkomst verloskundige, voorlichting geboortecentrum e.d. En ik heb er redelijk veel over gepraat...met vriendinnen, niet met mijn vriend. Hij is heel lief en probeert het wel, maar ondanks dat denk ik toch: jij hoeft het niet te DOEN! En dat is natuurlijk een totaal andere positie dan toekijken en ondersteunen. Dus het kan helpen om te accepteren dat gedachten uitwisselen met 'de man' gewoon niet werkt, als zal dat voor iedereen anders zijn. Natuurlijk betrek ik mijn vriend wel in de voorbereiding, maar meer voor de praktische kant: zorgen dat hij weet wat hem te wachten staat, wat ik denk nodig te hebben, wat ik wel/niet wil enz. Daar haal ik voor mezelf ook een stuk rust uit (en hijzelf gelukkig ook).

Het maken van een geboorteplan vond ik ook prettig: dan weet je in ieder geval dat je alle wensen op een rijtje hebt gezet om het voor jou zo goed mogelijk te laten verlopen. Het geeft geen garantie, maar de wetenschap dat JIJ er in ieder geval alles aan gedaan hebt geeft wel wat rust.

Verder helpt het mij heel erg om te denken: pijn is maar pijn, dat overleef je wel! Tuurlijk zal het geen pretje worden, maar wat is feitelijk nou eigenlijk pijn? Het is functioneel en je hoeft het in dit geval 'alleen maar' te ondergaan. Misschien wordt dat een 'hel', maar dan geldt nog steeds dat het voorbij gaat. En het staat niet voor iets ernstigs, maar levert iets moois op. Ik zie het op een of andere manier als een uitdaging om de strijd aan te gaan met mezelf en de pijn en me er doorheen te slepen. Ik wil winnen Of het lukt? Geen idee! Maar je weet nooit van tevoren hoe het zal gaan. En gaat het niet? Dan heb je de mogelijkheid van pijnstilling achter de hand.

Ik heb ook graag de controle over dingen, maar wat betreft alles wat er mis kan gaan in een zwangerschap en tijdens een bevalling? Er zijn zóveel scenario's te verzinnen! Ik heb het allemaal bedacht in de afgelopen maanden en uiteindelijk besloten dat het totaal geen nut heeft om je daar mee bezig te houden. Je kan je druk blijven maken en dan nog heb je het niet in de hand, dus spaar je energie. Vertrouw op de mensen die er dagelijks mee te maken hebben.

Kortom: lekker doen waar jij je prettig bij voelt! Info lezen als je dat wilt (maar schuif de spookverhalen aan de kant), erover praten met wie dan ook, gesprekken voeren met jezelf enz. Alles wat JIJ nodig hebt voor een goede voorbereiding!

Probeer het verder los te laten. Je komt er doorheen en het gaat voorbij!
En dan krijg je er iets voor terug wat het meer dan waard is.

 

Met jouw termijn had ik dat ook, maar je groeit er weer naartoe. Laat het op je af komen, je zal merken dat je op het einde uitkijkt naar de bevalling omdat je zo nieuwsgierig bent naar je kindje!

 

Wat ik zo grappig vind, is dat van "de touwtjes in handen hebben"zo ontzettend weinig terecht komt als je bevalt. je lichaam wordt een soort rijdende trein en jij mag mee op de rit. Natuurlijk kun je allerlei wensen hebben ten aanzien van de gang van zaken rondom je bevalling, maar bevallen zelf...dat is een proces wat gewoon zijn gang gaat.

Ik had ook van alles op papier staan, allerlei plannen en wensen en een idee van hoe het zou gaan. Alles ging anders. En ik heb het maar gewoon los gelaten en dat hielp. Dat loslaten was ook iets waar mijn yoga lerares over begon: ten eerste zei ze altijd: als je bevalt dalen je hersenen ook in, waarmee ze bedoelde dat je niet meer denkt, maar doet op zo'n moment. En ze gaf aan, dat je altijd het beste mee kon gaan in wat er dan ook maar gebeurde.

Ik heb daar heel veel aan gehad.

 

Heel herkenbaar en ook logisch. Een bevalling is ook heel bijzonder.
Ik denk dat Odess gelijk heeft en dat het ook met de termijn te maken heeft. Bij mijn vorige zwangerschap had ik het rond deze termijn en ook nu denk ik er veel aan. Ik heb mijn best gedaan me goed voor te bereiden en een bevallingsplan te maken. Dat gaf me houvast. Op het moment zelf heb ik nooit meer gedacht aan dat bevallingsplan, maar het gaf me voor de bevalling in ieder geval rust.

Ennuh, ook jij kunt het!!!

Nog een week of 12 en dan voel je dat lieve kleine babytje op je buik en is alles vergeten, echt!

 

Voor mij werkt het om zoveel mogelijk info en ervaringen te lezen.
Zowel de positiefe als negatieve.
Vindt het zelf heel prettig om van te voren al een beetje te weten wat er allemaal kan gebeuren.
Maar kan me voorstellen dat niet iedereen dat prettig vindt.

 

ik had het ook hoor!!!! in werd uiteindelijk ingeleid in het zkh... de dag daarvoor moest ik nog op controle daar komen, heb ik gewoon zitten janken omdat ik zo bang was! haha die zuster mij maar kalmeren hardstikke lief.
en weetje, het is ook eng en ja het doet pijn (daar ben ik eerlijk in) maar het is het ZO waard! na de bevalling zei ik meteen 'NOOOIITTT MEER!" en kijk nu, er is een tweede onderweg! en die bevalling heb ik er zeker voor over.
en idd heel cliche, het moet er toch uit! maar eenmaal dat natte wurmeltje op je buik en je pijn is helemaal weg.

 

Je bent niet de enige hoor. Ik heb ook deze angst.
Komt gewoon doordat je niet weet (doordat eigenlijk niemand weet) hoe je bevalling gaat verlopen. En het is ook nog eens de eerste keer. Je weet totaal niet wat je moet verwachten. Ik ben zelf een beetje een controlefreak, mag graag alles onder controle hebben. En dit kun je niet onder controle hebben. Het gebeurt en je moet het maar ondergaan, zeg maar.

 

Ik had dat in het begin van de zwangerschap!! Kreeg een mooi boek cadeau en daar stond ook een hoofdstuk over bevallen in. Heb dat boek toen in de kast gesmeten
Later durfde ik het er weer uit te halen en werd ik minder bang. Mijn nieuwsgierigheid is nu te groot geworden!!

Hoop dat jij ook minder bang word

 

Heyhey,

wat ik ook veel om me heen hoor/merk is dat de angst vermindert naarmate je dichter bij het eind van je zwangerschap komt. Je lichaam en geest zijn er nu zo niet aan toe dat je je niet voor kan stellen dat die baby er ooit uit moet.
Als je straks tegen de 40 weken bent, zal je heel nieuwsgierig zijn en op de een of andere manier er ook meer geestelijk klaar voor zijn.

Ik zeg niet dat je angs tdan helemaal weg is maar je bent dan wel meer bereid de confrontatie aan te gaan omdat je gewoon supergraag je kind wil!

Een bevalling is overweldigend maar je wordt er rijkelijk voor beloond. En het geeft je zoveel zelfvertrouwen!

 

De bevalling is echt letterlijk een moment om los te laten... je laat je kind los uit je buik.
Maar ook andere dingen moet je even uit handen geven, de pijn is er, probeer je er niet tegen te verzetten.
Ontelbaar veel vrouwen zijn je voorgegaan, waarom zou jij het dan niet kunnen?
Geloof me, je bent sterker dan je denkt
Je kind is het allermooiste en meest perfecte cadeau na zo'n inspanning, moeder natuur heeft dat goed bekeken

 

Bij mij sloeg de angst ook om het hart, de laatste weken.
Maar toen de bevalling zich aandiende (werd 's nachts wakker van weeen) was ik verbazingwekkend rustig. Had ik echt noooooiiiiit verwacht.
De bevalling heeft 18 uur geduurd, ruggenprik gehad, ben mega ingescheurd en een flinke knip én verloor 2,5 liter bloed en ik kan je zeggen: je dóet het gewoon. En ik heb ook een geplande keizersnede gehad van de eerste maar tóch zeg ik: ik zou zó weer vaginaal bevallen, écht. Je lichaam komt in de overlevingsstand, je maakt stoffen aan die je een beetje in jezelf doen keren en je rustig maken... en dan ineens is je kleine daar.

Ik had alleen maar even een kort gevoel van paniek toen de persweeen zich aandienden. Maar de gyn en de vk die erbij waren coachten dat ontzettend goed.

Maar het is JOUW gevoel en iedereen kan het bovenstaande wel zeggen maar je moet het zélf ervaren.

 

Ik zag ook echt enorm tegen de bevalling op! Vooral enorm bang voor scheuren en knippen.
ik zou het met je VK bespreken en misschien kan je zelf wat punten aangeven wat je prettig zou vinden ( alhoewel, ik sluit me erbij aan dat je totaal geen touwtjes meer in handen hebt tijdens een bevallen, je moet meegaan in hoe het loopt).
Ikzelf vond bevallen vreselijk en persoonlijk ook niets moois aan ( ondanks dat ik dolblij ben met mijn dochter) en het doet pijn, maar lichamelijke pijn is zo relatief, dat vergeet je opzich redelijk snel. Hou je vast aan dat miljarden vrouwen je voor zijn gegaan en toch ook het welbekende zinnetje '' het moet er toch uit''. Tsja, das nu eenmaal echt waar!
Wat eventueel ook kan helpen als je erg angstig bent, is een zwangerschapscursus volgen hoe je bv. weeen moet opvangen, het is niet per definitie noodzakelijk, maar je kan je er wel een stuk zekerder door voelen ( had ik wel na het volgen van zo'n cursus).

 

Wat ik bij beide zwangerschappen echt heel erg heb gemerkt is dat je er op het einde vanzelf naar toe groeit. Op een gegeven moment wordt alles zwaar, pijnlijk etc. en ben je er zowel lichamelijk als geestelijk klaar voor dat het gaat komen en wil je het zelfs graag. Vooral in de laatste weken groeide dat bij mij vanzelf...
(Hopelijk snap je wat ik bedoel want het klinkt wat vaag maar ik weet niet hoe ik het anders moet uitleggen... )

 

Ik denk dat elke vrouw op een moment in de zwangerschap even heeft dat de angst voor je bevalling je aangrijpt. Maar inderdaad meer naar het eind wordt het meer gezonde nieuwsgierigheid. Je wilt graag je kindje zien en bovendien wil je ook gewoon je eigen lichaam terug zonder kwaaltjes.

Toen mijn vliezen op vrijdag braken zat ik echt te shaken, alleen bleven de weeen uit en werd ik pas maandag ingeleid en die dag was ik juist enorm rustig gek genoeg. Mijn bevalling ging dus absoluut niet zoals ik het me had voorgesteld en het was erg overweldigend, pijnlijk en mooi. Gek om die woorden in een zin te gebruiken. Het is wat de anderen zeggen, je doet het gewoon, je moet wel. En je krijgt er het mooiste cadeau van de wereld voor terug. Ik ben al zover dat ik aan een tweede durf te denken.