Hallo forummers! Mijn man en dochter willen een hondje, maar ik twijfel heel erg. Ik zie veel nadelen: uitlaten met vies weer, stank, kwijlen, zindelijk maken (bij een pup dan), rekening moeten houden met de hond als we weg moeten (dagje uit etc), spullen slopen en we hebben ook 3 katten waarvan ik niet weet hoe ze gaan reageren. Het zindelijk maken lijkt me niet leuk, als ik iets smerig vind is het hondenpoep. En een pup moet je de eerste tijd 's-nachts in de slaapkamer houden toch, in een bench? Ik weet dat het ook heel leuk kan zijn, lekker knuffelen, veel liefde en fijne lange wandelingen. Wat is de reden dat jullie wel of niet een hond hebben genomen? Mocht ik overstag gaan dan wil ik wel een klein ras, die zo min mogelijk kwijlt en stinkt. Edit: jemig, wat klink ik negatief Het lijkt me verder best leuk hoor!
Ik ben van mening dat iedereen in het gezin er achter moet staan. Dus ik zou zeggen in jullie geval: nee. Zeker met katten samen. Als je daarnaast ook werkt dat er niet altijd iemand thuis is vind ik dat een pup niet in het gezin past. Ze hebben opvoeding en begeleiding nodig en niet de hele dag in een bench. Maar goed waarschijnlijk krijg je hier 100 verschillende meningen
Nou, ook kleine hondjes kunnen stinken, verharen, kwijlen, constant blaffen, er gaat veel tijd in opvoeding zitten etc. Bedenk je dat je als je een dag naar het pretpark of strand o.i.d. gaat ook iemand moet hebben die je hond tussendoor moet uitlaten. Je weet dat kleine honden gemiddeld nog een stuk ouder worden? IK zou er alleen voor kiezen als je er zelf ook positief tegenover staat. Het meeste werk zal toch op jou neerkomen. Anders zou ik het gewoon bij de katten houden.
het kan mee zitten maar ook flink tegen. hier was hond-lief pas met 6 maanden helemaal zindelijk. heb geregeld s'nachts met hem buiten gestaan omdat hij moest. en nu is hij een jaar en als ik 's ochtends iets te laat beneden ben dan ligt er een flinke plas in de keuken en nog meer uitwerpselen paar maanden terug was hij ziek en heb ik 1,5 week, gemiddeld 2-3x per dag dunne stront uit te keuken kunnen scheppen. kwijlen doet hij gelukkig niet. maar inderdaad, met slecht weer moet je lopen. tja, zand en blub en haren in huis. af en toe een hap uit de kattenbak stank: hier een grote hond maar het ruikt niet naar hond. huis goed schoonhouden, ligplaatsen wekelijks wassen en hond goed voer geven. hier krijgt hij vers vlees en hier geen stank of hondengeur. maar als hij brokken krijgt? dan hangt er hier inderdaad een hondenngeur en meurt hij ook uit zn achterste met dagjes uit gaat hij naar familie of naar een dierenpension. oh, en hier ook katten. die vonden het niet grappig maar ze zijn er inmiddels aan gewend. als je maar zorgt dat ze de ruimte hebben om te vluchten en een plek hebben waar hond niet bij kan. hoog dus.
Wat denk je dan van een hond uit het asiel die al zindelijk is? Wij hebben een hond genomen die al 9 maanden was en geen moment spijt van gehad!
Ik zou niet voor een pup kiezen, maar eentje die al zindelijk is, katten gewend is. Dat is een stuk makkelijker.
Mijn man heeft het ook wel eens over een hond gehad, maar buiten het feit dat er hier 3 dagen p/w niemand thuis is overdag moet ik er ook echt niet aan denken. Haren, kwijl, blaffen, geur, altijd uitlaten, wat doe je met vakanties, je kan niet spontaan een dagje weg zonder hond. Nee hoor, ik zie alleen maar nadelen. Een hond...ik moet er echt niet aan denken. Dus nee, hier komt er echt geen hond. Ik denk ook TS dat als jij er niet achter staat je er echt niet aan moet beginnen.
Als ik jou zo hoor: niet doen. Wij wilden vroeger ook een hondje, mijn moeder dacht er ongeveer net zo over als jij, maar ach, de rest wilde zo graag. Puntje bij paaltje heeft zij het gros van de jaren voor hem gezorgd, uitgelaten, 2 keer per dag gestofzuigd etc., want ja voor ons was de lol van het verzorgen er snel af en op een gegeven moment gingen we studeren etc. Gelukkig kon hij zijn laatste 2 jaren slijten bij m'n tante die een hondenparadijs van haar woning/tuin had gemaakt. Hij is uiteindelijk 17 jaar oud geworden. Mijn moeder heeft hem altijd goed verzorgd, qua aandacht is ie niets te kort gekomen, maar ze heeft het altijd uit plichtsbesef gedaan. Wat haar nog het meest benauwde is dat toen wij ouder werden, ze nog altijd oppas moest hebben voor de hond. Ze heeft zich nooit echt vrij gevoeld. Ze zou het ook nooit weer overdoen. En ik heb inmiddels ook geleerd dat het veel werk is, ik begin er echt niet aan. Zielig voor mij en voor het beestje.
Mijn man wil ook een hond maar ik absoluut niet. Reden is dat alles dan op mij gaat belanden en hij de hond thuis bij zijn ouders ook verwaarloosde. Hij ziet alleen de leuke dingen van lekker knuffelen een vriend die je altijd steunt etc maar niet het uitlaten in de ochtend vroeg (hij is al amper te porren voor zn dochter laat staan dat ie meteen naar buiten moet om uit te laten) en door slecht weer heen. En hij is zooo makkelijk praten met ja dat doe ik wel maar als t erop aan komt dan doet ie het natuurlijk weer niet en zal ik het moeten doen omdat ik het anders zielig vind dat het beestje op straat moet. Daarnaast is het ook een grote kostenpost als het beestje naar dierenarts moet kost het handen vol geld. Nee ik ben gewoon niet geschikt voor huisdieren dus jammer voor hem. Daarnaast werken we beiden en zit dat beest alleen maar thuis. Als mn dochter ouder is mag ze desnoods een hamster ofzo maar zal ze dan zelf moeten verzorgen. Er komt geen hond of kat. In jouw geval zal ik het ook niet doen, ga je je straks alleen maar irriteren aan zown beestje. Ik kan ook niet tegen kwijl en al die haren enz.
Ik zou het ook beslist niet doen, TS. Het klinkt of jij gewoon geen hond wil (en dat mag natuurlijk) maar dat wel bijna alle zorg op jou neer gaat komen, want jij bent het meeste thuis. Dat is echt een recept voor frustratie en ergernis. Degene die het meeste met de hond gaat doen, moet de hond ook echt het liefste willen. Als man en dochter graag met honden willen wandelen en knuffelen, kunnen ze gaan uitlaten voor een asiel bijvoorbeeld. Of vraag eens in de buurt rond of er een hond is die je regelmatig kunt lenen. Zo heb ik een flink deel van mijn jeugd wekelijks met een buurhond gelopen. Hond wat energie kwijt, buren blij, ik blij. En wie weet verander je zelf nog van gedachten als je vaker een hond over de vloer hebt, en wil je graag een pup van jezelf. Als je het dan alleen maar irritant vindt, dan weet je genoeg!
Wij hadden altijd een leenhond die zo af en toe een of een oaar dagen bij ons was. Behalve dat ik het een vieze, stinkende, kwijlende haarbal vond, vond ik hem toch ook wel heel lief. Lekker wandelen, knuffelen, maar vooral de gezelligheid, of eigenlijk de aanwezigheid heeft er voor ons/mij voor gezorgd dat we een eigen hond wilde toen de leenhond overleden was. Wat voor ons persoonlijk ook meespeelde is dat onze wens voor een 4e kindje niet in vervulling leek te gaan, klinkt heel stom misschien maar het voelde ook een beetje als vervanging van zegmaar . Uiteindelijk is eind november vorig jaar onze leenhond overleden, hebben we toen contact gezocht met een fokker waar net een nestje geboren bleek te zijn en ze bleken iemand te hebben die hun 'gereserveerde' pup had afgezegd dus toen ineens hadden we een pup. Nog voor we hem mee naar huis mochten nemen hadden we ook een positieve test in handen. Inniddels dus een pup (van alweer 1jaar) maar ook ons zo gewenste 4e kindje (van alweer 6mnd) rijker. Bij ons op de kamer slapen heeft hij nooit gedaan, wel heb ik de eerste week bij hem geslapen in de bijkeuken. De keren dat hij binnen geplast heeft zijn op 2 handen te tellen en poepen heeft hij maar 1x binnen gedaan. Er gaat behoorlijk wat tijd zitten in het zindelijk maken en de opvoeding, we gaan nog altijd naar cursus met hem. Maar uiteindelijk ben ik erg blij met hem, het is een grote lompe lieverd en zou niet meer zonder hem willen. En ja hij heeft best wat dingen gesloopt, maar dat is allemaal vervangbaar dus niet zo een probleem. Misschien is het een idee eens een dagje of een paar dagen de hond van familie in huis te nemen om eens te kijken hoe het bevalt. Maar als je het niet wil denk ik dat je het niet moet doen, uiteindelijk komt de zorg wss toch bij jou terecht en je zit er gewoon toch als het even mee zit wel minstens 10-15 jaar aan vast.
Ik heb een man, dochter en een hond toen de hond bij ons ter sprake kwam hebben we daar eerst heel goed over na gedacht en goed besproken hoe we het voor ons zagen. Toen werkte ik nog drie hele dagen dus hebben we het niet gedaan. Wij vonden dat het dier niet zo lang alleen moest zijn. Toen ik vijf ochtenden ging werken zijn we opnieuw in overleg gegaan, voors en tegens afgewogen en ik heb uitgesproken waar ik tegen op zag. ( ik die altijd met de hond loopt en de rest kijkt er niet naar om bijvoorbeeld....) ik heb ook aangegeven dat een hond 1 keer per dag een flinke wandeling nodig heeft, lekker los rennen in het bos, en dat ik dat best wilde doen, maar dat ik dan geen gezeur wil horen over het huishouden, ik kan namelijk niet was vouwen en met de hond in het bos lopen tegelijk Hier goede afspraken over gemaakt, wij als volwassenen willen dit, besluiten dit en delen de verantwoordelijkheid! En dit werkt, buiten de grote bos wandeling laat mijn man haar meestal uit, we hebben beide cursussen met haar gevolgd. Ik heb nooit gezeur over het huishouden en maak elke dag een heerlijke wandeling met haar door het bos, ja ook in de regen, maar als je er uit moet zal het je opvallen dat het maar heel weinig de hele dag regent Ja, onze hond veroorzaakt een bende, zand op de vloeren, na het drinken een spoor van water in de keuken en gang( waar altijd wel 1 van ons met zijn/haar sokken in gaat staan) en niet te vergeten haar overal! En ja, soms kan ze niet mee een dagje op pad, en dan vragen we mijn zus of ouders met haar te lopen of op haar te passen. Dat is de keus die je maakt als voor een hond kiest. We hebben haar trouwens als pup gekregen( nooit op onze slaapkamer geweest zelfs), dat is een hele klus, soms heb ik gedacht "waar ben ik aan begonnen...." Maar nu..... Ik zou niet meer zonder onze super lieve bruine labrador kunnen en willen..... Maar, als jij het niet ziet zitten en wel de gene bent die voor het grootste deel van de opvoeding zal opdraaien moet je er echt heel, heel goed over na denken..... Zoals mijn moeder altijd zegt"een hond is en blijft Qua mate van verzorging een kind van 3"
Ik heb zelf altijd honden gehad. Ik vind het niet leuk om een puppy op te voeden. Dat is voornamelijk gewoon hard werken. Een volwassen hond vind ik dan wel weer echt een toevoeging. Ook al is die van mij best een lastig exemplaar
Inderdaad bij twijfel niet doen. Je moet er best heel veel voor over hebben en voor laten. Je weet nooit hoe een hondje gaat zijn. Ik denk niet dat je enthousiast genoeg bent en dat werkt gewoon niet. Sneu voor het beestje en het gezin als het nieuw eraf is. En als je dan toch wat wilt denk dan in de richting van een shih tzu. Haart niet, blaft niet/weinig, lief karakter met de omgeving, alleen wel eigenwijs. Lees je in ieder geval goed in in een ras. En ga niet voor een dominante hond als je er weinig ervaring mee hebt. Eerder de wat rustige in het nest
Wij hebben 2 honden en ik ga heel eerlijk zijn: wij doen dit nooit meer. Het zijn twee flinke honden en ze zijn onwijs lief. Maar het zijn voor ons echt time killers. Ze hebben hun beweging nodig en de aandacht natuurlijk. En die krijgen ze want we hebben voor ze gekozen. Ze komen allebei uit het asiel. En dat we voor ze gekozen hebben betekent dat we voor ze zullen zorgen no matter what. Maar als ik de voors- en tegens af weeg zeg ik; nee wij nemen hierna nooit meer een hond. Dus ja besef dat je er minimaal 10 jaar aan vast zit. Dagje weggaan lastig is en dat als je op vakantie gaat er zo 200 bij komt voor het pension. Niet de denken alle inentingen en eventuele dierenarts kosten mocht er iets zijn. Toch wil ik afsluiten met wat positiefs 😉 ze zijn altijd blij als je thuis komt. Goed voor je beweging want je moet naar buiten en t is best gezellig zo'n harig vriendje.
Onze hond was er al voordat onze dochter kwam. Er is voor de hond veel veranderd. Vroeger ging ze drie keer per week mee naar het bos. Naar stal en ik nam haar overal mee naartoe. Nu zit ze meer thuis en zijn de wandelingen minder lang. Wij hebben het geluk dat onze hond klein is en heel makkelijk en lief. Ik kan haar overal brengen en iedereen is dol op haar. Het vinden van een oppas is dus nooit een probleem. Ik denk dat je heel goed moet nadenken over hoeveel tijd je hebt voor een hond. Ik moet altijd weer terug naar huis tussen de middag omdat de hond eruit moet en haar overal mee naartoe nemen gaat niet omdat niet iedereen zit te wachten op een hond in huis. Zeker niet in combinatie met kinderen. Voor de rest is het hebben van een hond zeker een aanvulling op ons leven. En onze dochter is er heel erg gek mee. Zelf is tijdgebrek voor mij een reden om geen andere huisdieren meer te nemen en als onze hond zou overlijden ( ze is al op leeftijd) dan nemen we waarschijnlijk geen hond meer.