het staat er erg raar maar ik wist het niet anders de omschrijven wat dit is toch wat ik voel. even mijn verhaal. mijn vader is een man met veel gezichten voor de buitenwereld zal het een leuke man zijn maar voor zijn eigen familie is het een hel. mijn ouders zijn gescheiden toen ik 11 was dat eerst even want anders krijg je de vraag waar was je moeder. toen mij ouders nog bij elkaar waren ging het allemaal nog wel ik kreeg wel een een klap maar dat was het eigenlijk wel.hij heeft ook 3 beroertes gehad en werd daarna ook een ongelovelijke norse man die het soms moeilijk vond om te lachen.hij was ook nooit thuis internationaal vrachtwagenchauffeur dus eigenlijk de zaterdag en de zondag zagen we hem. toen ze uit elkaar zijn gegaan mochten wij de weekenden naar hem toe dit wilde hij niet en we mochen 1 keer per week komen.hij probeerde eerst de liefde te kopen dat werkte eigenlijk niet.omdat hij erg op vliegend was was ik bang om een klap te krijgen. ik heb veel angst gekent hij heeft mij in die tijd geschopt en geslagen met een koekepan een stofzuiger een plank net wat er voor handen was. dit was natuurlijk voor mij de druppel en ging ik alleen mee om mijn broertje weg te brengen naar hem toe.hij was namelijk wel aardig voor mijn broertje.toen ik 16 werd heeft hij een ongeval gehad en heeft 6 weken in coma gelegen.hier is hij toen uit gekomen en het eerste wat hij tegen mij heeft gezegt is waarom hij zich voor mij moest schamen ik kon me niet kleden etc.ik ben toen in denbosch het ziekhuis uit gerend en ben niet meer terug geweest.later lag hij in nijmegen (sint maartens) en toen belde hij of ik en mijn broertje langs wilde komen.daar was het ook weer raak en ook daar ben ik niet meer geweest.toen hij thuis kwam ging mijn broetje geregeld daarheen en bracht ik hem even weg ik was dan 15min binnen.mijn vriendjes nam ik wel eens mee en dan was het natuurlijk alles lief en aardig.hierdoor snapte mijn ex vriendjes niet goed wat ik bedoelde.ik heb altijd geprobeerd het contact toch te onderhouden.ik ben mij mij huidige vriend 2 keer daar geweest. in de 2 jaardat ik samen woon ik hij alle2 de jaren mijn verjaardag vergeten altans vergeten gewoon niet gebeld of weet ik veel wat.nooit heeft hij gebeld hoe het was etc.het is zelfs zo erg dat ik via via te horen heb gekregen dat in januari mij oma is over leden dit was dus na 4 weken.ik ben daar erg boos over geweest maar ik vond het na een tijdje wel weer prima ik haal oma daar niet meer terug. we hebben laten weten dat ik zwanger was.de wereld was te kleine want ik moest eerst maar eens op zoek naar een naar een fatsoenlijke vent etc.ook daar is verder niet meer op gereageerd en we hebben toch maar laten weten dat het een jochie werd en ook daar is tot op heden ook niet op gerageerd. ik hoor nooit wat en alles wat ik doe is toch niet goed.ik heb dus nu ook gezegt dat ik geen contact meer op ga nemen en dat ik het wel goed vind. nu is het zo dat ik toch zit te denken.ik neem een opa weg van de kleine.maar allees die man al zien doet mij veel pijn en maakt me woedend.ik wil nu ook geen geboorte kaartje meer sturen omdat hij toch niet reageerd.mijn vraag is wat zouden jullie doen. ps. ik heb een hele lieve vriend hoor.hij heeft een goede baan een eigen huis en is ook netjes opgevoed.alleen je mij vader vind het niet goed dat ik een relatie hebt met een chauffeur die rijd voor een zeer grote olie maatschapij in nederland.maar dat is dus geen fatsoenlijke man volgens mijn vader.(toch wel komisch omdat hij ook een chauffeur is)
snap je hem niet of.wil je geen mening geven. ik vraag dit omdat ik een dislect ben en mischien is voor anders moeilijk te snappen zoals ik het er heb neer gezet
Wat vervelend voor je! Beebje heeft niet veel aan een mama die stijf staat van de spanning bij een bezoekje aan of van opa. Dat voelt de baby toch ook. Als de relatie zo verstoord is, zou ik denken: dan maar een opa minder. En als je vader initiatief toont, kun je weer verder kijken hoe je je daarbij voelt. succes!
Ik zou wel een geboortekaartje sturen. Dan merk je vanzelf wel of hij reageert of niet. Misschien draait hij (ooit) nog wel bij... Verder weet ik ook niet goed wat voor advies ik zou kunnen geven. Hou hem op de hoogte van de belangrijke dingen en dan kun je het aan hem overlaten of hij opa wil zijn of niet. (en als je hem niet vertrouwt met je kindje, dan zorg je dat je er in elk geval altijd bij bent.) Succes en sterkte.
hmm, idd een moeilijke zaak. als je hem geen geboortekaartje stuurt zal jij ht waarschijnlijk weer op je bord krijgen omdat je hem niet "wil" betrekken en dat het ook zijn kleinkind is... blabla... als je wel een geboortekaartje stuurt heb je dus 2 opties. of hij reageert neit (wat jou goed uit zal komen waarschijnlijk?) en waardoor hij later nooit jou de schuld kan geven. of hij reageerd wel en wil ook betrokken zijn (wat jij niet zo leuk zal vinden) ik zou deze 2 opties even overlopen. wil jij je vader niet verwittigen en hem echt niet betrekken bij je kind? wil je het later op je bord krijgen dat jij niets hebt laten weten? of wil je hem eigenlijk niet verwittigen maar doe je het toch maar.. hoopend dat hij nu weer niet zal reageren? echt moeilijke situatie... ik weet niet wat ik in jou plaats zou doen.
Als ik dit zo lees denk ik......meid bespaar je de moeite het gedoe en de teleurstelling! Hij toont zelf weinig tot geen initiatief. Wat voor opa denk je dat hij voor de kleine zal zijn? Stuur een geboorte kaartje, en als hij reageert is het fijn, en als hij dat niet doet, dan niet.
Je moet doen waar JIJ je goed bij voelt; het is jouw leven, jouw baby. Ik vind dat je je vader niks verplicht bent, hij heeft geen recht op zijn kleinkind, hij kan het niet opeisen, snap je wat ik bedoel? Misschien is het voor je kindje straks leuk om haar of zijn opa te leren kennen, maar dan moet de situatie daar wel naar zijn natuurlijk!
JA ben er even stil van. Als ik je verhaal zo lees zou ik al het contact verbreken. Als je je iedere keer rot voelt als je die man ziet breng je dat uiteindelijk ook over op je kleine. En wie beslist er nou voor jouw om te zeggen wie wel goed voor jouw is, dat ben je toch echt zelf. Ik heb het dan een stuk makkelijker. Ik ken me eigen vader niet en dat wil ik ook graag zo houden. Heel lang verhaal om hier te zetten dus zal niet in details treden. Ik zie het niet zo dat ik de kleine een opa weg neem. Ik zie het meer dat ik de kleine bescherm voor wat ik vroeger heb meegemaakt.
ik zou je vader er helemaal buiten laten. Liever een opa minder dan zo'n opa.... denk aan jezelf en je kleintje en laat de boel de boel! Heel veel geluk verder in je zwangerschap en daarna! Lekker blijven genieten meid!
NIET doen, hij heeft niet alleen jouw ellende gebracht, maar wie weet stelt hij jouw uk straks ook teleur en dat wil je zeker toch niet?
Ik denk dat je voor jezelf een knoop door moet hakken of helemaal geen contact meer of een allerlaatste kans en dus een kaartje sturen. Kan me niet voorstellen hoe moeilijk zo'n beslissing is maar denk dat je daarna wel verder kunt. Als je hem een laatste kans wil geven en hij reageert toch niet dan moet je het jezelf gunnen om er een punt achter te zetten. En geen schuldgevoel he dat je je kindje een opa ontneemt, een opa is alleen leuke als hij lief en leuk is met de kleine en met papa en mama. Heel veel sterkte!
oh ook zo herkenbaar. alhoewel mijn verhaal wel anders is herken ik wel jou kant van het toch aldoor weer proberen door toch langs te gaan hem de mogelijkheid te geven om.............. ja om wat eigenlijk ha nee nu bijna 5 jaar geleden heb ik definitief de knoop doorgehakt......druppel die de emmer deed overlopen was omdat hij zich grootvader durfde te noemen van mijn dochtertje....... dat schoot mijn geheel in het verkeerde keelgat en heb hem dat ook heel erg duidelijk gemaakt opa/grootvader van mijn dochtertje is ie niet en zal ie nooit worden ook het is klaar en ik doe het met een schoon geweten zeg maar want ik weet dat ik al die jaren de deur open heb gehouden zeg maar ik wil je heel veel sterkte wensen ik herken de hoop in je verhaal dat hij misschien plots veranderd en bijdraait.... ik hoop het voor je maar als ik eerlijk ben zou ik zeggen probeer het los te laten je hebt gedaan wat je kon je kan iemand niet veranderen als iemand dat niet zelf ook wil kaartje sturen ik heb het toen bij mijn dochtertje niet gedaan en ga het nu ook zeker niet meer doen sterkte het is niet leuk het is een afscheid en iets wat je een plaatsje moet geven en dan naast je neerleggen en laten voor wat het is.
Hey meis, Ik ken je gevoel heel goed. Ook mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik een jaar of 11 was. Mijn moeder die heb ik al zo'n 7 jaar niet meer gezien. Het is een heel verhaal, maar er zijn een hoop dingen gebeurt... waar door ik mijn moeder niet meer zie. Ze heeft tegen mijn zusje gezegt dat ze nooit meer over mij wilde praten. Ik ben nu mama van 2 zoontjes. Bijde keren heb ik een geboorte kaartje gestuurd bij de oudste heb ik geen kaartje gekregen, en bij de jongste wel. Maar mijn moeder heeft bijde klein kinderen nog nooit gezien... zoals ik het beleef heeft ze er ook geen behoefte aan, anders zou ze er wel moeite voor doen. Het is en bleeft me moeder, dus als zij haar klein kinderen wilt zien vind ik dat goed, maar eerst zal ze toch een aantal zaken met mij moeten uit praten. Heel veel sterkte meid, en doe wat je hart je in geeft! Liefs
Wat heeft het voor waarde voor jou of je kind om contact met hem te hebben? Een driftige, agressieve ouwe zeikerd brengt volgens mij weinig positiefs met zich mee. Je moet zelf kiezen, bijv. het contact verbreken of hem een geboortekaartje sturen. Reageert hij niet, tja, dat zit er dik in, maar jij hebt het in ieder geval laten weten. Reageert hij wel, dan kan hij bijv. een keer op visite komen op jullie voorwaarden en anders niet. Sterkte!
meid herken veel in je verhaal ik heb nu ook al sinds 2001 geen contact meer met mijn vader en hij werd zelfs boos dat ik zwanger was en ook een normale vent moest zoeken hij kende mijn vriend niet eens had m nog nooit gezien ik heb het contact verbroken omdat toch niks goed was zelf reageerde hij niet op het geboorte kaartje klinkt lullig maar mijn dochtertje en zoontje kennen dus maar 1 opa en die is hartstikke dol op z'n klein kinderen ik heb zoiets van ik ben nu gelukkig met mijn eigen gezinnetje dat geruzie enz hoef ik allemaal niet meer
misschien ben ik kort door de bocht maar ik zie het een beetje zo; bijna iedereen kan vader of grootvader worden maar een papa en een opa ben je niet zomaar een papa en een opa is een man die onvoorwaardelijk van jou en je kind houdt die ondanks de keuze die jij maakt in je leven achter je staat. als ik jou verhaal lees is jou vader niet jou papa? en zal hij de grootvader van je kind worden maar kijk is diep in je hart zal hij ooit een opa worden. ik zou mijn kind niet achterlaten bij een man die zijn dochter sloeg... sorry! hopelijk heb je hier wat aan, besef dat hij de keuze maakt zich zo te gedragen richting jou en jij daarop je actie afstemd. liefs hellen
Ik heb zelf een aantal weken geleden voor dezelfde keuze gemaakt. Maar denk eens vanuit de ogen van jou kindje. Wat nou als hij elke keer verdrietig wordt omdat 'opa' weer niet op zijn/haar verjaardag is op komen dagen. Of dat er dingen belooft worden van jouw vaders kant en nooit waar gemaakt zullen worden. Zou jou vader zich net zo gedragen tegenover zijn kleinkind als tegenover jou? Zou hij jou kindje ook de grond in trappen met opmerkingen dat hij zich voor hem/haar schaamt? Ik denk persoonlijk dat het beter is voor je kindje om jouw vader niet te kennen, dan ook deze slechte ervaringen mee te maken. Het is een keuze die je zelf moet maken. Soms is een kind beter af zonder opa. Liefs en veel sterkte