Dag dames, Ik ben nu 8 weken zwanger en sta onder medische behandeling van de gyn omdat mijn bloeddruk te hoog is. De laatste week voel ik mij zeer down, heb nergens zin in en vind niets leuk..etentje met vrienden niet , dat ik binnenkort ga trouwens intereseert mij ook weinig tot niets en dat ik zwanger ben heb ik ook weinig positief gevoel bij(terwijl het toch echt gewenst is) . Dat mensen aan zelfdoding doen begin ik nu langzaam aan te snappen/begrijpen en dat begint mij nu toch wel angstig te maken. Van nature ben ik altijd een vrolijk en positief mens maar daar blijft nu maar weinig van over. Zijn er middelen voor,wat mag/kan ik gebruiken of moet ik de tijd maar uitzitten en hopen dat het snel overtrekt? MIjn gyn zegt constant " ja dat kan" en geeft geen ideeen mee, heb ik ook niet veel aan dus.
Vervelend, als je je echt zo rot voelt is het misschien verstandig om je huisarts om een verwijsbrief te vragen voor een psycholoog. Denk dat je er meer aan hebt om professioneel hulp in te roepen. Denk niet dat het verstandig is om hier te vragen wat voor middelen je kan of moet gebruiken. De meeste van ons kunnen je alleen advies geven en niet vertellen wat je moet doen. Heel veel sterkte en ik hoop dat je je snel beter voelt.
daar heb je ws ook wel gelijk in, ik dacht aan iets in de homeopatische richting. De gyn doet er niets op uit, ik dacht mss dat er vrouwen zijn die iets herkennen? Ik lees wel dat er veel gehuild wordt onder de dames maar daar heb ik nou weer geen last van....gekke dingen die hormonen..
Hoi Hoi, Wat vervelend voor je dat je je zo voelt. Ik herken het wel want ik heb er ook van +/- 6 weken tot zo'n 15 weken last van gehad. Nergens zin meer in hebben helemaal niet blij zijn met je zwangerschap ondanks dat het zo gewenst is moest heel de dag huilen om niets. Ik dacht eerst ook aan een prenatale depressie alleen kwam ik erachter dat het kwam door de medicijnen tegen misselijkheid die ik gebruikte. Mijn moeder wees me erop dat ik zo veranderd was sinds ik die medicijnen gebruikte toen ik ermee stopte was het weg. Weet niet of jij toevallig medicijnen gebruikt? En zo niet dan zou ik inderdaad wel hulp gaan zoeken want het is niet de bedoeling dat je je tijdens deze mooie periode zo down voelt. Succes, Groetjes Lysanne
bedankt voor jullie reacties, ik gebruik niet echt medicatie. wat ik slik zijn homeopatische preparaten niets spannends verder. As Dinsdag moet ik weer terug naar de gyn, dan zal ik nogmaals vragen wat eraan te doen is, als ze weer een vreemd antwoord geef stap ik maar over naar een andere gyn denk ik...kan dat zomaar trouwens??
Hey Roes, opzich heel heftig wat je omschrijft maar ik voelde me een paar weken geleden ook zwaar down. Ik was dan wel hartstikke ziek erbij (hypermesis=overmatig braken) maar voelde me ook echt ff twee weken hele downig... Als het echt aanhoud en je ziet geen verbetering zou ik zeker je ha inschakelen! Succes meid!
Ik ben ook tot 12 weken ontzettend down geweest (heb bij de vorige een postnatale depressie gehad) dus dacht ook dat ik nu een prenatale depressie had en zou het aankijken en anders weer naar de psycholoog gaan. Maar na die 12 weken voelde ik me ineens weer een stuk beter en toen legde ik de link, hormonen, ik kan daar niet tegen. Mijn lichaam moest weer wennen aan het feit dat mijn hormoonhuishouding op hol was... Ik hoop voor jou ook dat het je hormonen zijn en anders zeker naar de psycholoog gaan hoor! Vitamine B en visolie helpt trouwens tegen down gevoelens.
kijk eens op deze site Geen roze wolk - Home Deze vrouw heeft mij toen enorm geholpen toen ik een prenatale depressie had. Succes en sterkte!
@manzie: ik wilde net dezelfde site posten! @Roes: het kan zijn dat je na 3 maanden alsnog weer gewone, fijne gevoelens krijgt, mijn vriendin heeft hele erge depri buien alleen de eerste 3 maanden gehad bij haar zw.schap Ikzelf heb het al de hele zw.schap, en dat is zeer vermoeiend, ik ben dan ook onder strenger toezicht van HA, vk en gyn. Maar ik wil zelf geen psych. hulp (2 x slechte ervaring gehad) en ik weiger ook medicijnen, dus ik heb gekozen voor: 9 maanden uitzitten... Toevallig heb ik afgelopen week een redelijke week gehad, en dat merk ik dan ook aan mezelf, ben daar dan ook dankbaar voor dat ik me dan weer eventjes iets beter heb gevoeld. Ik ken mezelf vrij goed en weet wel wanneer ik echt even aan de bel moet trekken, en weet ook wel dat ik mezelf niets aan zou doen (om de simpele reden dat ik dat niet zou kunnen vanwege mijn kindje, die staat op nr. 1 nu) Als je wel bang bent dat je je zelf iets aan gaat doen, zorg dat je met je huisarts gaat praten, zorg dat je een back-up persoon hebt die je altijd mag bellen (ik heb die persoon ook en die woont zelfs gelukkig nog naast me ook, daar heb ik wel mee geboft) Een back up persoon is echt heel belangrijk, al is het alleen maar omdat je wéét dat er iemand is die voor je klaarstaat. Als je gyn je niet serieus neemt: stap inderdaad naar een andere gyn, of ander z'huis, en ja dat kan zomaar. Ga ook naar de huisarts, wie weet dat die je ook kan helpen hiermee, of kan helpen overstappen naar een andere gyn
het doet me goed te lezen dat het (helaas)ook bij anderen bekend is, in mijn omgeving hoor ik er nooit iets over! enorm bedankt voor de reacties,daar kan ik echt wat mee!! Dinsdag ga ik weer naar de gyn en zal mijn gevoelens/gedachtes nogmaals benoemen bij haar.
het doet me goed te lezen dat het (helaas)ook bij anderen bekend is, in mijn omgeving hoor ik er nooit iets over! enorm bedankt voor de reacties,daar kan ik echt wat mee!! Dinsdag ga ik weer naar de gyn en zal mijn gevoelens/gedachtes nogmaals benoemen bij haar.
Ik ben de eerste drie maanden ook erg raar in mijn hoofd geweest. Ik was erg apathisch, had depressieve gevoelens, was niet blij, geen concentratie.... Die depressieve gevoelens zijn verdwenen, maar door omstandigheden in mijn omgeving ben ik nu erg gestresst. Ik loop constant opgefokt rond, ben angstig, slaap slecht en word dus weer emotioneel/chagrijnig....brrrrr.... vanmorgen weer een huilbui en vanmiddag ga ik er met de verloskundige over praten. Je bent dus niet de enige en je hoeft je er niet voor te schamen!! Maar erg rot is het wel en ik vertel het ook niet tegen iedereen....
Gewoon weg eng dat hormonen je eigen ik totaal overhoop kan gooien....een groot onderschatten iets is het. Hoop dat de VK je kan helpen/ondersteunen hierin, Sterkte ermee!
Hoe ging het bij het ZH. Namen ze je nu wel serieus? Ik hoop dat je je snel weer wat beter zal voelen! Sterkte
Dinsdag 2e gyn bezoek, direct maar met de deur in huis gevallen door onze ervaringen van de 1e keer te benoemen, haar reactie was menselijk en ze vond het vervelend dat het zo gelopen is. Nu was haar houding ook een stuk opener tegover ons. 2e echo ziet er goed uit, de kleine heeft een inhaalslag gemaakt wat groei betreft en het hartje klopt krachtig. Mijn hevige stekende pijnen in de onderbuik blijven aanhouden. De gyn denkt dat dit alles te maken heeft met mijn heftig reactie op de zwangerschapshormoon (waar ik blijkbaar erg veel van heb) hierdoor kan men overgevoelig raken. De oorzaak vd pijnen kan te maken hebben met het groeiproces in mij. En mijn neerslachtigheid zou over 4 weken een stuk verminderd moeten zijn, moet goed in de gaten houden of dit wel zo is, anders moet ik dit melden. Mijn gevoel is nog niet verminderd of veranderd, nog steeds vind ik het allemaal niets aan en doet het mij weinig tot niets. Hoop echt dat het over 4 weken beter gaat.
Hey Roes. Vervelend dat je zo down tot depressief bent nu. Je reageert waarschijnlijk heftig op alle hormonen. Die steken die je voelt zullen waarschijnlijk groeipijnen/bandenpijn zijn. Ik heb er ook allemaal last van gehad. Was enorm in de war, zag het leven niet zitten, dacht dat ik er niks van zou bakken als moeder en dat ik het niet verdiende. Ik wilde ook wel dood zijn, maar kon het kindje in mij onmogelijk 'vermoorden' als ik zelfmoord zou plegen. Ik schrok nogal toen ik deze gevoelens en gedachten weer kreeg, ik slikte al medicijnen tegen depressie maar wilde ook echt niet de dosis gaan ophogen. Deed het al tijden prima hierop. Ik liep ook bij een psycholoog veel over alles gepraat en zat thuis van werk omdat ik zo ontzettend moe en misselijk was. Zo rond de 15 weken ging ik me beter voelen, geestelijk dan. Het was geen roze wolk, maar de suicidaliteit en alles verdween gelukkig. Hier is het dus wel goed gekomen, mede dankzij de hulp die ik kreeg. Soms scheelt het al enorm dat iemand je begrijpt, of dat je niet de enige bent. Goed dat je het bij de gyn hebt aangekaart maar je kan beter naar de huisarts gaan, die kan je doorverwijzen naar iemand die meer verstand van depressieve ideeën op zich heeft.
bedankt voor je reactie desiree. De hevige stekende pijnen heb ik al ws vanaf de bevruchting , ik dacht toen dat het ovulatie pijnen waren maar die zijn tot op vandaag nog niet weg getrokken. Zolang ik denk dat ik het enigzins onder controle heb(heb 3 mensen dicht om me heen die ook goed opletten)wacht ik die 4 weken af. vlg week met een heel stel mensen een midweek naar zee misschien knap ik daar ook van op......
Ga je binnenkort trouwen stond dat nou in je 1e berichtje? Leuk! Wanneer? Hoop dat je je dan een stuk beter voelt! Die steken had ik zelf ook al snel en zijn vooral tot 15 weken ook aanwezig gebleven, je baarmoeder moet tenslotte flink hard groeien. Gelukkig letten die mensen goed op je. Het is belangrijk dat er mensen zijn die van je situatie afweten, dat ze weten wat ze kunnen doen als er iets gebeurt of je het niet meer in de hand hebt. Of gewoon dat je je niet in je eentje rot hoeft te voelen. Misschien zijn er kleine dingetjes die je nog wel goed doen. Probeer daar dan van te genieten, toch iets wat je goed kan doen. En je absoluut niet schuldig voelen dat je niet van de zwangerschap kan genieten. Je kan er niks aan doen en je had het ook anders gewild. Gelukkig gaat het met de kleine goed btw
27 okt as is de dag, we maken er niet zo'n groot feest van hoor. In alle stilte op de fiets naar het gemeentehuis met de getuigen en daarna op de plek waar wij elkaar ooit ontmoet hebben gaan we met 8 mensen champagne, gebak en koffie/thee nuttigen, daar geven wij elkaar ook de ringen. Als ik mij beter voel gaan we alsnog een verrassingsfeestje geven voor een aantal mensen(die nog van niets weten)maar wat ik al zei....dan moet ik mij wel prettiger voelen als nu.
hoihoi Ik heb het dan niet zo heftig als jij ervaren, maar ook ik ben erg down geweest in de eerste weken. Vond e rniks aan, begon zelfs te twijfelen, was erg chago en terug getrokken. Dit duurde ongeveer van week 8 tot week 12. Nu heb ik nergens meer last van. Ik denk dat het ind. een grote invloed van je hormomen zijn en de 1 ervaart dit heftiger als de ander. Lieve schat, blijf er over praten, vraag begrip en steun aan derbaren! Ik hoop voor je dat het over gaat, en je je verdere zwangerschap kan gaan genieten. Ander aan de bel trekken en echt hulp eisen! fijne trouwdag, kus miek