Bij mn dochter op de naschoolse opvang zit er op twee van de dagen dat zij er ook is een jongetje, waar ze echt bang voor is. Hij heeft al meerdere keren tekeningen die zij op de opvang had gemaakt afgepakt en verscheurd en heeft laatst ook een kleiboetseerwerkje stuk gegooid. Daarnaast is hij ook fysiek. Volgens dochter slaat, schopt en duwt hij. (zelf is ze alleen geduwd, maar haar beste vriendinntje is meerdere keren door hem geschopt). Ze ging altijd redelijk gemakkelijk en met plezier naar de opvang, maar sinds deze incidenten merk ik dat ze er echt tegenop ziet. Van de moeder van haar beste vriendinnetje, hoorde ik dat het bij haar precies hetzelfde is. Ik heb een aantal weken geleden bij het ophalen dit even aangehaald bij een leidster. De leidster liet me weten dat ze ervan op de hoogte is en zij eraan werken en dat dochter in het geval van een incident gelijk bij een van hen moet komen. Dochter doet dat sindsdien regelmatig, maar ik merk echt 0 verbetering. Deel van het probleem is volgens mij dat de leidsters allemaal nog heel jong zijn en best een grote groep kinderen (30+ kinderen in leeftijd 6 tot 10) met zn 3en of 4en in het gareel moeten houden. Vooral in de wintermaande, waarbij ze minder naar buiten, kunnen is dit denk ik best lastig. Van een juf opd e school en andere moeders weet ik dat het jongetje in de klas (zit 1 klas hoger dan dochter) altijd een persoonlijk begeleider heeft, maar die gaat dus niet mee naar de opvang helaas. Ik weet nou eigenlijk niet wat ik nog kan doen. Ik wil mn dochter graag helpen en vindt het zielig dat ze zo bang is, maar ik heb niet het idee dat de leidsters aanspreken echt nog nut heeft. Een andere opvang is helaas geen optie. Hier (niet NL) worden opvangen aan scholen toegeschreven en deze hoort nou eenmaal bij de school. Ik heb de opvang ook echt nodig, omdat ik werk. Enige optie die ik nog zie is na de baas/coordinator van de opvang stappen, maar dat vind ik ook weer zo wat. De meiden op de opvang zijn echt lieve, gemotiveerde meiden, die hun best doen. Ze zijn alleen niet echt genoeg gewapend om met echt moeilijkere kinderen om te gaan en kennelijk mogen die wel gewoon naar de opvang. Ziet iemand nog een andere oplossing, die ik niet zie? Ik weet overigens wel wie de moeder van het jongetje is, maar denk niet echt dat het nut heeft om met haar te praten. Ze is ongetwijfeld allang op de hoogte van de capriolen van haar zoontje en ik denk dat ze het er al lastig genoeg mee heeft. Hij heeft immers niet voor niets dagelijkse begeleiding. O ja, jongetje is ruim 20 cm langer en zeker 15 kilo zwaarder. dus fysiek kan mn dochter de confrontatie niet aangaan.
Naar de hoofd van de afdeling/vestiging gaan! De meiden doen hun best, dat zal zeker.... maar belang van jouw kind staat voorop! Als het mijn dochter betrof stond ik op hoge poten bij de leidsters, niet direct verbetering? Dan toch echt bij de leiding. Ik bedoel, een opvang moet leuk en vooral veilig zijn en zodra dat niet gewaarborgd is kun jij maar 1 ding en dat is opkomen voor je kind. Ik ben een hele relaxte moeder, maar ik word fel als het op dit soort dingen aankomt.
Bij de leidsters nogmaals aangeven en dan gelijk vermelden dat als hij haar nog eens aanraakt, je de organisatie gaan aanschrijven. Hup actie!
Ik ben benieuwd op de reacties hier. Ik ben als overblijfmoeder soms in een groep kleuters, waar ook een jongetje zit dat heel physiek kan worden en erg dominant is tegenover de andere kinderen. Ik vind dat heel lastig, want je wilt natuurlijk een fijne tijd voor alle kinderen, dat iedereen zich veilig voelt en aandacht voor elk kind hebben. Maar soms draai je je om en dan heeft hij al weer iemand " te pakken". Ik denk soms dat hij zijn kracht niet goed kan inschatten, het is misschien nog niet eens erg bedoeld. En hij wil natuurlijk zijn zin krijgen en doen wat hij wil, bijvoorbeeld altijd vooraan in de rij staan of op een bepaald fietsje rijden. En het is niet zo dat ik er niets van zeg, maar zulke kinderen luisteren ook niet of het komt gewoon niet binnen. Vandaag ging hij steeds weer op een kleiner kind liggen, ik kan mij goed voorstellen dat dat heel bedreigend kan zijn. Maar dat kleinere jongetje zei ook steeds niets, ik kon niet goed inschatten of het spel was of een echte bedreiging voor dat kindje, want in het verleden zijn ze ook vaak samen opgetrokken. Wat zou een oplossing kunnen zijn? Ik denk ik zou mijn eigen kind aanmoedigen om bondgenoten te zoeken, zodat het niet alleen tegenover dat sterkere kindje staat en ook dat het elke keer weer duidelijk aangeeft dat het iets niet leuk vindt en dat ook zegt tegen dat andere kindje en als dat niet helpt tegen de leerkracht/ begeleider. Het gaat waarschijnlijk niet van de een op de andere dag veranderen, als ze samen in een groep blijven.
Het veilige klimaat op de bso is hier in het geding, dus daar moet wat mee. Van begeleiding voor het jongetje, tot een extra training voor de leidsters, tot een andere vorm van opvang voor het jongetje. De bso juf van de kinderen heeft in de vakantie een uitje voortijdig moeten afbreken ivm het gedrag van een of een paar kinderen, wat ook daarna nog doorging. Die heeft uiteindelijk de betreffende ouders verzocht het kind te komen halen ivm wangedrag.
Ik begrijp dat je het lastig vind voor de leidsters, omdat ze hun best doen, maar kom op, dit gaat om de veiligheid en vertrouwen van je dochter. Ik zou hier dus zeker meer actie op ondernemen als blijkt dat er niets is veranderd. Ik vind het ook de verantwoordelijkheid van de leidsters om hulp aan te kaarten van boven af als zij het niet op kunnen oplossen en dat doen ze nu volgens mij ook niet. Zoals hierboven ook al aangegeven moet de BSO voor een veilig klimaat zorgen en dat kunnen ze nu niet waarborgen. Je geeft aan dat het jongetje op school een persoonlijke begeleider heeft naar ik neem aan voor o.a. zijn agressieve gedrag, hoezo houdt dit dan op de BSO op? Ik vind het vreemd dat hij het op school wel krijgt, maar dat het op de BSO dan niet nodig is... alsof zijn gedrag dan ineens zou veranderen ofzo. Je zou dit nog aan de moeder kunnen vragen waarom hij die begeleider niet naar de BSO mee krijgt, wellicht dat daar nog wat aan veranderd kan worden, maar ik zou zeker weer actie richting de BSO ondernemen. Als de leidsters niets kunnen doen dan idd naar de leidinggevende. Succes!
Aangeven bij de leidsters dat je geen verbetering merkt en dat je dochter echt bang is voor deze jongen en dat je actie wil zien Dit ook melden bij de school het gaat om de veiligheid van je kind dan kan een leidster nog zo lief zijn zo'n kind moet een andere aanpak hebben Straks loopt het een keer uit de hand
Als de boel niet verbeterd dan zou ik een gesprek met de vestigingsmanager aanvragen. Ik ben zelf ook Bso leidster geweest en misschien gaan ze het dan van bovenaf ook in de gaten houden en worden er stappen genomen. Bijvoorbeeld observeren en gesprek ouders.
Als moeder van zo'n kind verwacht ik dat BSO en ouders hier al mee bezig zijn. Door de privacy wet kan het lijken alsof er niets gebeurd,maar ondertussen is dat vast wel. Want net wat je zegt, hij heeft niet voor niets al dagelijks begeleiding. Ik zou dus wel naar hogerop stappen, gewoon om aan te geven. Maar wees je dus bewust dat ze je niet alles kunnen vertellen. En als ik de moeder was zou ik het juist fijn vinden om persoonlijk aangesproken te worden, zo kun je open en eerlijk een gesprek voeren wat heel erg oplucht voor beide kanten. Komt er meer begrip en wie weet weet je dan ook wat meer over de situatie en lost het zich vanzelf uiteindelijk op. Geloof me, ook dit kind is niet blij met zichzelf. Heel vervelend inderdaad,maar vaak gaat er heel wat aan vooraf wat mensen niet zien.
Zoals je kan aflezen uit de reactie van de leidster hierboven, kiezen begeleidsters dus blijkbaar op een Bso soms voor de makkelijke weg, waarin degene met de grootste mond gewoon zijn gang kan gaan. De ouders zijn er niet bij en kunnen dus weinig ervan zeggen en dus wordt er blijkbaar gedrag toegestaan wat ten koste gaat van de (emotionele) veiligheid van de kinderen. Beetje treurig want je hoopt als ouder je kind daar veilig achter te kunnen laten. Ik zou dus zeker ermee aan de slag gaan, want dit is echt niet oké voor je dochter! Sterkte
Wauw wat omschrijf jij het netjes! Het zal je vast en zeker verdriet doen om je dochter zo te zien en wat het met haar doet. Toch blijf je bij jezelf en toont begrip voor de moeder, die het waarschijnlijk inderdaad wel weet en waarschijnlijk ook lastig genoeg mee heeft. Soms kan het in gesprek gaan met zo'n ouder wel nuttig zijn, maar waarschijnlijk niet direct de oplossing die jij graag wil zien. Maar wel om te weten wat er speelt. Ik weet niet waar je woont en hoe de zorg daar is, maar zo'n kindje zal inderdaad niet voor niets persoonlijke begeleiding krijgen. Zou deze misschien uitgebreid kunnen worden naar de bso? Andere tips dan gegeven, zoals naar de leiding stappen heb ik niet. Ik ben een moeder van een zoon met ass, die vanwege zijn ass soms dingen doet die je als ouder niet wilt. Veroordelen is makkelijk, een oplossing zoeken is lastiger. Heel veel succes met het vinden van een juiste oplossing, ik hoop dat je die spoedig vind.
Je schrijft dat je dochter niet in NL naar de BSO gaat, ik weet dus niet hoe het dan allemaalgeregekd is qua regels en begeleiding. Dit kind krijgt onder schooltijd al extra begeleiding en blijkbaar is dit ook bij de BSO nodig. Je hebt bij de leidster al aangegeven dat je dochter met minder plezier gaat. Ik mag hopen dat zij dit soort signalen ook doorgeven aan hun leidinggevende. Maar in mijn ervaring maakt een rechtstreekse klacht van een ouder vaak meer indruk dan wanneer het personeel zelf aangeeft dat de situatie ernstig is. Ik zou dus met de leidsters bespreken dat je nog geen verbetering ziet en dat je daarom naar de leidinggevende gaat. Niet om over hun te klagen, maar omdat je signaleert dat de BSO nu niet de begeleiding biedt die dit kind blijkbaar nodig heeft en dat jouw dochter daar onder lijdt. Het helpt misschien als de moeder van haar vriendinnetje dit ook duidelijk gaat aangeven. Helaas geldt bij ons vaak, dat er weinig mogelijk als het personeel klaagt. Die moeten er maar het beste van maken. Als de klant moppert, kun je sta niet zeggen. Dan wordt er vaak toch iets meer vaart gemaakt.
Sorry voor de radiostilte. We zaten hier om beurten een de buikgriep... Dank voor al jullie reacties! Mede naar aanleiding van jullie reacties, heb ik besloten om toch met de leidinggevende te gaan praten. Ik kan me inderdaad best voorstellen dat ze er al mee bezig is en als dat zo is hoef ik natuurlijk geen details. Maar ik wil wel graag horen of er daadwerkelijk aan gewerkt wordt en zo niet hoe de leidinggevende denkt de omgeving weer prettig te kunnen maken voor mn dochter. Wellicht is het ook een kwestie van een extra cursus of wat dan ook voor de leidsters of inderdaad uitbreiden van de begeleiding naar de naschoolse opvang als dat financieel haalbaar is voor de school. Ook dank voor de reacties van de moeders met kinderen die specifieke gedragsissues hebben. Ik had er nooit zo over nagedacht dat zij het niet vervelend zou vinden als ik haar aanspreek. Ik wil haar geen extra stress bezorgen. Een hele goede vriendin heeft een zoontje met adhd en pddnos en ik weet van haar hoe pittig het kan zijn als je sowieso bezig bent met alles zo goed mogelijk te regelen voor je kind en anderen je kind en jou als moeder ondertussen veroordelen, zonder te begrijpen wat er daadwerkelijk aan de hand is. Ik wil deze moeder vooral niet het idee geven dat ik vind dat zij iets anders moet doen, maar ik kan bij het ophalen natuurlijk wel gewoon een praatje aanknopen.
Juist. En daarom vind ik persoonlijk fijner als mensen gewoon zelf naar me toe komen en open en eerlijk in gesprek gaan in plaats van roddelen en achter mijn rug om dingen vertellen. Dat doet veel meer zeer.
Oh verhaal doet me denken aan wat kinder coach laatst deelde.. (misschien geeft het nieuwe inzichten ) Hij duwt, gooit ballenbak-ballen tegen andere kinderen aan en pakt speelgoed af. 6 kindjes zijn al huilend naar hun ouders gelopen en na 2x tips te geven als ‘zeg maar dat je het niet leuk vindt en dat hij moet stoppen’ of ‘Blijf maar een beetje uit zijn buurt dan’, beginnen het een verzamelplaats van moeders te worden rond de ballenbak. Alle ogen zijn gericht op hem, klaar om hem aan te spreken zodra hij weer iemand benadeelt. Maar ja, hij luistert niet... Hij steekt zelfs zijn tong uit naar een moeder die hem zegt dat hij geen ballen op haar zoontje mag gooien. “Tsja”, zegt een andere moeder, “ik heb ook geen idee wie zijn ouders zijn.” Een van die moeders, ben ik. Ook mijn kinderen kwamen huilend vertellen dat een jongetje hen plaagde en pijn deed. En ook ik ben, na 2x ‘probeer-het-zelf-maar’, bij de ballenbak gaan zitten. Als vanzelf zie ik echter een andere situatie. Ik zie een jongetje, hooguit 4 jaar, de pamper nog om. Hij is zoekende, ziet anderen samen spelen en mist de aansluiting. Hij lijkt graag te willen mee doen en is driftig op zoek naar interactie met de andere kinderen maar DE VAARDIGHEDEN DIE NODIG ZIJN ONTBREKEN. Hij valt terug op de -wellicht enige-strategie die hij kent, KLIEREN. Ik adviseer mijn dochters om hem uit te nodigen tot samenspel. Dit is voor hen nog lastig en dus doen we het samen. Een andere moeder hoort ons gesprek en moedigt haar dochter aan om ook mee te doen. We beginnen met contact, een begroeting... Dan de vraag of hij mee wil spelen.. Het jongetje reageert niet en duikelt door de ballenbak. Ik benoem wat ik zie als compliment en betrek mijn oudste erbij. Zij doet hem na. En zo ontstaat het contact. Ik blijf nog even zitten en klets met het jongetje en zijn vriendje, met onze meiden en de andere kindjes. Uiteindelijk spelen ze samen. En DAT is voor mij verder kijken dan lastig gedrag. Zie de behoefte die er ligt en de vaardigheid die ontbreekt om het op een wenselijke manier uit te voeren. #JIJSTKindercoaching #TussenOpvoedenEnOpgroeien #LastigGedrag #AndersKijken #NietAfstotenMaarUitnodigen
Vrijwel ieder kind doet wel eens iets wat je liever niet hebt. Word je dan liever normaal aangesproken of genegeerd? Mijn zoon heeft, helaas en ik vind dit echt enorm vervelend, wel eens andere kinderen pijn gedaan. Iets wat gewoon echt veel te ver ging. hij had een klasgenootje veel pijn gedaan. (Ik ga niet in op details) Een tijdje later raakte ik in gesprek met die moeder. Vroeg hoe het ging en of hij er veel last van had. Puur interesse. Daardoor ontstond een fijn gesprek, zonder veroordeling. Toen heb ik kunnen uitleggen wat er speelt en zonder zijn gedrag goed te willen praten uitleg gegeven. Mijn zoon mocht erna bij hen thuis spelen. Als ik in gesprek ben met iemand, zonder veroordeling, kan ik uitleggen wat er speelt. Uitleg geven is vaak vermoeiend, omdat je iets al voor de 100e keer verteld. Maar vaak krijg je er wel een beetje begrip voor terug. Ik hoef geen acceptatie van het gedrag, maar begrip dat het zo is, dat is fijn. Uit jouw reactie las ik geen veroordeling. En dat zie ik vrij weinig. Daarom schreef ik mijn berichtje. Respect voor hoe je schrijft.
ik zou de ouders niet aanspreken. zoiets durf ik gewoon niet. sommigen vinden het misschien prettig maar anderen zijn juist heel erg moe van aangesproken worden. Ik heb n keer ook meegemaakt dat iemand de moeder aanspraak op school plein en het kindje kreeg daarna zo enorm straffen en zo hard aangesproken door de moeder dat degene die het aan de moeder zei enorm spijt kreeg. zo een agressieve moeder tegen eigen kindje. iedereen keek zo geschrokken. je kunt ook zo een iemand aantreffen. ik zelf durf zoiets nooit.