Wij zijn ontzettend gezegend met 1 gezonde dochter, ze is een ondernemend meisje dat heel graag alle aandacht wil. Ik zie dat ze gek is op ander baby's, ze is er ook zo lief voor (wat natuurlijk niets zegt over gedrag naar een eigen broertje of zusje).. Om me heen raken mensen zwanger van een tweede (of hebben er al meerdere). Wij voelen ons compleet met 1 gezond, heerlijk kind. Maar toch twijfel ik soms.. doe ik mijn dochter tekort als ze alleen blijft (dat wat ik zo vaak te horen krijg...)? Ergens lijkt het me ook wel gezellig, zo'n tweede kindje, aan de andere kant als ik dan weer denk aan de nachtvoedingen, geen ritme, het kwetsbare van de eerste paar maanden.. dan denk ik, oh nee, niet aan denken! Ik ken maar weinig enigkinderen en heb er zelf ook niet de ervaring mee. Mijn tegens zijn vooral: - Mijn leeftijd (38, het is dus bijna nu of nooit) - Onze dochter is een slechte slaper, bijna elke nacht kunnen wij er meerdere keren uit voor haar en ik weet niet of ik dat bij een tweede weer zou volhouden. Ik zoek eigenlijk meiden die met deze zelfde vraag geworsteld hebben (of worstelen) en hoe zijn jullie hiermee omgegaan?
Bij twijfel niet doen en zeker niet omdat anderen zeggen dat enig kinderen zielig zijn! Chloe is en blijft enig kind en ze heeft volop vriendjes en vriendinnetjes, super sociaal en vooral niet zielig! Ze vind het wel lekker want ze weet nu dat alles voor haar is en niets hoeft te delen
Ik vind dat altijd zo irritant als mensen het "zielig" vinden. Kom toe.. Je moet het zelf willen. Een kind alleen kan net zo gelukkig zijn als wanneer hij 10 broers en zussen heeft. Hij of zij kan namelijk ook niks hebben met zn broer of zus. Plus dat een kindje ook sociaal word door vriendjes enzo he. Wij zeggen nu eigenlijk al dat dit ons enige kindje zal zijn. Tenzij ik natuurlijk zwanger raak, welke kans echt bizar klein is. Dus wij gaan er vanuit dat dit ventje de enige is en wij vinden dat zelf harstikke prima. Maar als mensen om ons heen dat horen... nou nou nou.. dan komen we daar later nog wel achter. Moeten we dr nog even over nadenkne. Is het zielig als hij alleen is. Word hij niet sociaal. Bla bla. Doe wat jezelf wilt. Daar gaat het om!
Ook hier lang de opmerkingen aangetrokken van het "zielig voor hem" etc. Toch blijven we lekker een gezin van 3. Wij als ouders zitten lekker in ons vel, onze zoon doet het goed, is sociaal en gelukkig en het allerbelangrijkste nog: de grote drang naar een 2de is er gewoon niet in de mate zoals die er was voor onze zoon. En als ik een 2de wens dan moet die wens er net als voor onze zoon voor 100% zijn. Een 2de voor mijn zoon wensen zou ik dus ook nooit doen. Wij moeten het willen en kunnen en niet alleen een 2de willen omdat dan zoon een broertje of zusje heeft. Wil niet zeggen dat er kwa gevoel nooit iets door mij heen gaat maar met 3 zijn wij gewoon meer dan gelukkig.
Bubblez, ik heb laatst iemand ook aangesproken op het feit dat hij mij zei dat mijn kind zo zielig was alleen. Ik heb hem gevraagd of hij zich realiseert dat niet iedereen zo makkelijk kinderen krijgt dus dat deze opmerking ontzettend ongepast is (was een man van in de 70, hij schrok wel een beetje van mijn opmerking geloof ik maar daar had ik niet zoveel boodschap aan). Nu was dit bij ons niet het probleem hoor, ik was binnen 3 mnd zwanger maar het is toch bizar hoe mensen daarover oordelen? Oh Bubblez! gefeliciteerd trouwens! Wat fijn en bijna bevallen! Succes hoor! Geniet van je laatste weekjes/dagen!
Wij zaten met hetzelfde dilemma. Oudste was een moeilijke baby en slaapt nu op 4,5 jaar nog steeds belabberd. Naar ons bedoel was één kind prima. Maar mijn moeder is zelf enig kind en heeft daar altijd erg mee geworsteld. Toen mijn grootmoeder ernstig ziek werd, was zij de enige die daarvoor moest zorgen en die beslissingen moest nemen. Hetzelfde verhaal bij mijn schoonvader. Uiteindelijk dus toch voor een tweede gegaan. Topbeslissing. Mijn zoon is een rustige en tevreden baby, en hoewel hij pas vier maand oud is zijn de twee kinderen nu al onafscheidelijk. En nee, ik weet het, het is niet omdat er broers of zussen zijn, dat je ook een hechte band hebt. Maar naar mijn gevoel is de band met een broer of zus toch nog steeds nét iets anders dan met vrienden.
@shakes. Niet vervelend bedoeld maar zoals ik het nu lees hebben jullie dus voor een 2de gekozen zodat kind 1 later niet alleen is? En er (hopelijk dan maar) niet alleen voor staat als jullie er niet meer zijn? Ben blij dat het voor jullie achteraf een top beslissing was. Ik vind dit dus persoonlijk echt geen reden om meerdere kinderen te wensen. (Kom zelt uit gezin met 3kinderen en ik sta er mbt zorgen/verdriet om ouders ook toch alleen voor. Sterker nog; ik heb er 2 zorgen bij mbt mijn broertjes.. geen garanties dus )
Hmm nee, dat heb ik inderdaad een beetje verkeerd geduid. De overweging voor een tweede is er gekomen omwille van de oudste. Het is pas door haar dat we daarover zijn gaan nadenken. Maar uiteraard zouden we het nooit gedaan hebben als we het zelf niet zagen zitten. Maar in het kort is het wel zo dat wij ons evenzeer als ouders van één kind zagen, als van twee. Ik zag háár alleen niet als enig kind.
Hier ook bewust eentje. We zijn allebei al wat ouder, al zou dat voor mij persoonlijk niet echt een belemmering zijn. Wij hebben jn onze vriendenkring juist best veel mensen met bewust één kind. Stuk voor stuk leuke sociale kinderen met vriendjes en vriendinnetjes en allemaal niet verwend (zoals je zo vaak te horen krijgt als je enig kind bent). Wat ik persoonlijk dan wel weer jammer vind, is dat we beiden uit een kleine familie komen en dat mijn zus en mijn zwager allebei niet aan kinderen beginnen. Dus er komen geen neefjes en nichtjes. Dus ons zoontje blijft echt het enige kind in de hele familie. Daar heb ik soms wel eens moeite mee denkend aan de toekomst. Maar goed, ik vind dat dus geen reden voor een tweede. Je weet ook nooit hoe familierelaties er uit gaan zien. Ik hoop gewoon dat ons mannetje in de toekomst een leuke en waardevolle vriendengroep opbouwt.
Zielig is maar heel betrekkelijk...het is maar net hoe jullie er als ouders mee omgaan. En over de toekomst valt ook maar weinig te zeggen, wie weet zien ze elkaar later nooit meer. Maar wij vinden het beiden zeker in de kindertijd een verrijking/fijne ervaring om een broer of zus te hebben. Gezellig en je leert er ook veel van qua delen enz. Maar dat betekend niet dat 1 kind per definitie zielig is, ik vind dat zoals ik zei afhankelijk van hoe jullie ermee omgaan. Ik ken wel een 1 kind gezin waar ik het "zielig" vind. Ouders zijn enorm gefocused op het kind...op een beetje over the top manier. Alles wat het kind doet wordt enorm geanalyseerd, is uiteraard enorm ver voor op alles en iedereen. Wordt naar mijn mening idioot verwend, wordt bedolven onder het nieuwste van alles qua spullen en speelgoed. En gedraagt zich daar nu ook naar....8 jaar maar een attitude van heb ik mij jou daar.
Hier een duidelijk gevoel: we willen er 'maar' 1. Heb nooit de wens voor meerdere kinderen gehad, en zou het ook nooit doen zodat ze 'niet meer alleen' is. Hier is het vooral omdat ik het hebben van een kind wel zwaar vind soms. Ik ben geen geboren moeder, het valt me zwaar dat ik wegens werk vriend doordeweeks alles alleen moet doen, ik heb tinnitus en dat verergert nu omdat ik niet genoeg aan mezelf toekom. Met andere woorden, ik trek het geestelijk gewoon niet. Ik vind dat zwak van mezelf, schaam me er soms voor, maar ja, je voelt zoals je je voelt. Dafne is nu echt een heerlijk kind! Heel extravert, zo'n vrolijke kletskous (op de fases na natuurlijk, haha), heeft het naar dr zin op kdv, waar ze gelukkig ook leert delen en dat ze weleens moet wachten. Speelt graag met andere kindjes, daar is gelijk het enige nadeel voor mij zonder 2e kind: die kindjes moeten we opzoeken. Kost wat meer moeite dan lekker kunnen spelen met een broertje of zusje. Maar zielig vind ik het zeker niet. Het zou pas zielig zijn dat we dan toch maar voor haar voor een tweede gaan, terwijl ik dat niet trek.
Ik vind een enigst kind zeker niet zielig zolang het kind voldoende mogelijkheden krijgt om op andere plekken sociale contacten op te doen. Ik wilde heel lang geen tweede kind. Bij ons speelt er wel meer mee, waaronder een ontwikkelingsachterstand op verschillende gebieden van onze dochter. Hier zijn nog heel veel vragen over. Maar sinds een half jaar willen wij toch graag een tweede kind. Één van de redenen is omdat wij denken dat onze dochter veel aan een broertje of zusje zal hebben. Dat betekent niet dat wij voor haar een tweede kind willen. Het lijkt me namelijk geweldig om een gezin met twee kinderen te hebben, om weer een baby te hebben en de kinderen samen te zien opgroeien. Ik zou geen tweede kind willen omdat mijn kind er later anders alleen voor staat als wij er niet meer zijn. Simpelweg omdat ik twee broertjes heb die ik, op verjaardagen na, nooit zie en nauwelijks spreek. Er is geen ruzie maar met mijn ene broertje heb ik niks, andersom is dit ook zo. En mijn andere broertje en ik groeien steeds meer uit elkaar. Wij hebben voordat wij zeker wisten dat we een tweede wilden ook echt getwijfeld. Ik heb toendertijd nog een topic geopend. Inmiddels zijn die twijfels dus al lang verdwenen. Je hoeft niet nu te beslissen toch? Wacht het eens een half jaar af.
Wij wilden ook nooit een tweede... was gewoon goed zo. Toen kwam vlak voor haar 9e verjaardag haar broertje, en wat is dat super! Boefje is nu 20 maanden en werkelijk, ze kunnen niet zonder elkaar. Oudste is ook heel blij dat het haar toch gegeven is, al wilde ze toen ze nog alleen was absoluut geen broertje of zusje. Ze zou nu niet anders meer willen. Leeftijdsverschil is natuurlijk enorm, ook wij zijn al 40 en 50, en natuurlijk heeft dat soms nadelen, maar die wegen niet op tegen de vreugde die hij ons alledrie brengt! Hij kwam overigens gewoon als verrassing, dus in dat opzicht was het geen bewuste keuze.
Vooropgesteld; Een enigst kind is niet per definitie zielig. Een kind met broers en of zussen kan om diverse redenen veel zieliger zijn, het hebben van een broer of zus is geen garantie voor geluk. Maar... ik heb er wel altijd minimaal twee gewild. Ik vind het zeker een meerwaarde hebben voor een kind om een broer of zus te hebben. Spelen met andere kinderen is anders dan met je broer of zus. Mocht ons iets overkomen, liever laat dan vroeg uiteraard dan hoop je dat ze steun hebben aan elkaar. Dat hoeft natuurlijk helemaal niet zo te zijn. Maar is er maar een kind dan is die mogelijkheid er sowieso niet. Ik heb zelf een broer, in onze jongste jeugd hadden we echt wel wat aan elkaar, nu als volwassenen nauwelijks om verschillende redenen. Al vanaf mijn puberteit (toen de problemen rond mijn broer begonnen te spelen) heb ik het niet hebben van nog een broer of zus als een gemis ervaren, en nog steeds wel. Onze kinderen zijn erg op elkaar gesteld. Spelen veel samen (voor zover ze dat kunnen met 4 en 2 jaar) en hebben veel lol. Ook leren ze van elkaar. Wachten, van je af bijten, delen, de ander iets gunnen. Natuurlijk kun je dat ook op het kdv en op school leren, maar het blijft anders. Sinterklaasavond beleven ze samen, samen vinden ze het spannend en geweldig leuk. Dan denk ik aan ons buurmeisje die alleen met volwassenen zit. Zielig? Nee ze weet niet beter en beleeft het op haar manier, is ook geweldig, maar anders. Kortom; enigst kind is niet zielig. Het hebben van een broer of zus heeft in mijn ogen echter zeker wel een meerwaarde. Blijft nog over, als je als ouders een reden hebt om het bij één te houden kan dat misschien ook in het belang van je ene kind zijn. Ongelukkige ouders of een zeer slechte financiele situatie zijn ook niet goed voor een kind.
Wij houden het ook bij 1 kindje. Een 2de willen wij niet omdat een tweede niet past in onze levensstijl. Simpelweg geen tijd. Beide erg druk met werk en andere zaken. En dit willen wij niet aanpassen.
Bedankt voor alle reacties. Ik herken zoveel in wat velen zeggen! Ik kom er later ook nog even op terug! Nu druk met dochter die een half uur in de auto heeft geslapen als middagdutje en ik daarna niet meer in slaap kreeg.
Wij hebben twee kinderen en als ik ze samen zie spelen, zou ik wel van de daken willen schreeuwen "Doe dit ook, neem er twee!!" Maar ik realiseer me ook dat ik dan wel erg vanuit mijn eigen perspectief zou praten. Bij ons heeft het geweldig uitgepakt. Natuurlijk hebben ze soms wel eens ruzie, maar ook dat vind ik waardevol voor ze. Daar leren ze ook weer van, op een veilige manier. Meestal kunnen ze goed met elkaar overweg. Ze hebben steun aan elkaar in vreemde situaties (op vakantie e.d.) Onze jongens zijn duidelijk verknocht aan elkaar en kunnen elkaar niet missen. Maar... ik ken ook broers / zussen die niets met elkaar hebben of die de ander zelfs echt als een 'last' hebben ervaren. En nu als volwassene nog. Die waren liever enigskind geweest. Ik ben juf en dit is iets wat in de klas ook wel eens ter sprake komt. Ik turf de antwoorden niet en kan je dus geen wetenschappelijk onderbouwd verhaal vertellen met de juiste statistieken. Maar de antwoorden die ik krijg, lopen uiteen: - Kinderen die hun broer(s), zus(sen) echt niet kunnen missen. - Kinderen die hun broer(s), zus(sen) liever kwijt, dan rijk zijn. - Enigskinderen die dat heerlijk vinden. - Enigskinderen die toch graag ene broertje of zusje zouden willen. Ook bij volwassenen in mijn omgeving, kan ik alle vier de voorbeelden wel opnoemen. Ik denk trouwens sta je als ouders met 1 kind je kind wel kunt 'helpen' er vooral van te genieten dat ze enigskind zijn. Ik kan mijn kinderen op een zaterdagochtend gerust aan elkeen overlaten terwijl ik log te luieren in bed. Als je enigskind bent, kan ik me voorstellen dat dit toch wel eens wat saai is en dat wat meer aandacht van vader en / of moeder dan fijn is. Ook denk ik dat het prettig is als je regelmatig eens een vriendje of vriendinnetje ergens mee naar toe neemt. Al zal dat ook afhankelijk zijn van het karakter van je kind: onze oudste durft veel meer met zijn jonge broertje aan zijn zij, dan wanneer hij ergens alleen op af moet. Voor hem was het dus wel fijn geweest om vriendjes mee te vragen naar de binnenspeeltuin, pretpark e.d. Terwijl een ander kind die behoefte veel minder heeft en ter plekke wel ene vriendje opduikelt.