Dit vind ik wel mooi gezegd! Ik ben het soms zo zat om me te 'verantwoorden'. Telkens dat geblaat over dat het met een broer of zus minder alleen zou zijn. Nou weet ik het wel, haha.
Zo beleef ik mijn familie ook inderdaad. Het zijn MIJN wortels, de takken van mijn stamboom, en deze deel ik met mijn zus, maar ook met mijn neven en nichten. Wij hechten erg veel waarde aan familie, en ik heb hele goede vrienden in het leven, maar familie voelt toch echt heel anders. Die is er onvoorwaardelijk. Ik was tot mijn 8ste het enigkind en vond het zelf vooral erg eenzaam. Dat is natuurlijk erg persoonlijk, maar ik was onwijs gericht op mijn ouders en in principe overal waar we als gezin kwamen was ik aangewezen op mijn ouders. Als introvent kind stapte ik echt niet zomaar af op vreemden. En die waren er vooral overal (vakanties, uitjes enz): constant nieuwe vreemden. Mijn zusje had dat bijv helemaal niet, ze liep op vakantie lekker achter mij aan en vanuit die basis maakte ze verdere contacten. En onze kinderen hebben anderen eigenlijk niet eens nodig, er is altijd de veilige basis aanwezig met wie eindeloos kan spelen, klieren, ruziemaken. En ik heb nu ook geen mega goede dagelijkse band met mijn zus. Maar wel altijd als het nodig is. En we delen samen onze jeugd en onwijs veel leuke momenten van 30jaar lang.
Ik snap ook wel wat iedereen bedoelt over een broer of zus hebben, maar dat zou voor mij het enige voordeel zijn tegenover een boel meer nadelen. Dus alleen daarvoor ga ik dus niet een tweede kind krijgen.
ik vind 1 kind wel zielig ik heb een goede band met mijn eigen broer en zus en weet hoe fijn het is om sommige dingen te kunnen delen vakanties met het hele gezin, samen spelen etc ik zie dat nu bij mijn eigen kinderen ze spelen goed samen hebben erg veel lol en tuurlijk ook ruzie
Kinderen met broers en zussen zien ook Sinterklaas, krijgen bergen liefde en eten. Het verschil is alleen dat ze daarnaast de mogelijkheid hebben op de voordelen die Anna noemt. En niet te maken krijgen met de nadelen uit de post van Amdaa...... Ook een post uit eigen ervaring. En dat zegt mij altijd meer dan ouders die namens hun kind praten.
Dat zal ook wel, en tuurlijk heeft het hebben van een broer/zus voordelen. Maar wat als dat het enige voordeel is wat je ziet, en verder alleen maar nadelen? Zoals wij dus? Voor die ene reden ga ik niet voor nog een kind. En prima dat anderen er anders over denken, maar mijn kind is echt niet zielig. Dat vind ik een veel te botte en gewoon beledigende conclusie.
Over de wortels waar je over schrijft: Hoe zie je het dan als kinderen wel in 1 gezin opgroeien als broer/zus maar genetisch geen verwantschap hebben? Bijv in gezinnen met 2 vaders of 2 moeders? In mijn vriendenkring iseen lesbisch koppel, en zij hebben met een homokoppel, 2 kinderen. De ene vrouw met een vader en de andere vrouw met de andere man. doordeweeks zijn de kinderen bij de moeders, om het weekend bij de vaders en iedere woensdag bij de vaders. ( mooi hoe je schrijft over de band met je zus trouwens, de warmte spat van mijn beeldscherm af)
Als je bewust of niet bewust 1 kindje hebt is het niet goed en wordt je daar op aan gesproken. Want het is zielig dat hij alleen opgroeit enz. Heb je een groot gezin is het ook niet goed, want ze krijgen niet de aandacht. Ik den dat een gezin van 2 of 3 kinderen als normaal gezien wordt en alles wat daarboven of onder komt is per definite voor sommige mensen al zielig. Je moet doen waar jij je goed bij voelt en al is dat 1 kindje is dat toch goed, het belangrijkste is dat je kindje liefde krijgt.
Juist ja.. ik vind een kind dus zielig als hij dat niet heeft. Of je er nu 1 of tien hebt. Jij en de andere dame hierboven vinden het al zielig als hij of zij enigst kind is.. de definitie van zielig ligt bij mij (gelukkig) toch anders.
Amen! En ps Kregen alle kinderen maar genoeg liefde, aandacht en eten. Want helaas is er soms ook een keerzijde aan meer broertjes of zusjes hebben. Ken helaas gezinnen waar het eten, aandacht en liefde te minimaal is. En dat vind ik dan zielig. Als er amper 1 kan eten er toch 4 op de wereld zetten vind ik zieliger als mijn enige kind.. ze hebben inderdaad elkaar maar dat is heĺaas niet zaligmakend als je zo veel te kort komt..
Ik vind het ook heel lastig...Mijn vriend wil heel graag nog een kindje (heul erg graag) en ik twijfel. Ik vond het proces van zwanger proberen te worden (twee miskramen) heel erg moeilijk, en heb daarnaast ook ontzettend veel last gehad van hormonen na de bevalling. Ook heb ik t idee dat ik heel veel inlever op mn "me-time" met nóg een kindje. 1 kindje kan je makkelijker onderbrengen bij bijvoorbeeld opa en oma, en ook makkelijker meenemen dan twee. En ook heb ik ergens een soort van; ik wil mijn kind nu gewoon alle aandacht geven die ze verdiend, en dat gaat gewoonweg toch minder worden met een tweede erbij. Maar toch ook hoor, ik mis ook wel zo'n klein baby-lijfje, het leren kennen van zo'n kleintje, het borstvoeding geven....en voor mn dochter zou het toch denk ik wel een beetje leuk zijn ook, een broertje of zusje. En....haar oude spulletjes die zo eens in de zoveel tijd op zolder verdwijnen zoals d'r box en kleine kleertjes, komen die nooit meer (afgezien van een enkeltje marktplaats) naar beneden? Pffff heel ingewikkeld
Mijn man en ik komen allebei uit een gezin met 4 kinderen. Ik een heel hecht gezin, hij ehhh niet. Toch wilden we allebei graag meer dan 1 kind. We hebben er drie en om medisxhe redenen hoeven niet na te denken over of we er 4 -5-6 willen. Ik had geen enigst kind willen zijn en ook mijn man niet. Als ouders hadden wij ook niet maar 1 kind willen hebben. Of mijn kinderen enigst kind hadden willen zijn, kunnen ze me misschien ooit vertellen. Maar ik denk/zie van niet. Zijn enigst kinderen zielig? Niet per se. Maar wij wilden het niet en zijn erg dankbaaf dat er meer zijn gekomen
Ik wilde na de eerste ook geen tweede. Maar ben daar op terug gekomen toen hij 5 was. Ik vond het zelf eerlijk gezegd wel een gemis voor hem. Niet alleen het opgroeien zonder broers/zussen. Maar ook later als je ouder bent, je ouders hulpbehoevend worden, overlijden etc. Dan sta je er steeds helemaal alleen voor. Hij begon ook zelf om een broertje of zusje te vragen. Uiteindelijk dus toch het verlangen naar een tweede. Die werd geboren toen hij 6 was. En dat vond ik prima te doen. Heb het niet als zwaar ervaren. Na geboorte was van de tweede had ik al snel kriebels voor een derde dus die kwam ook nog. Ik wil maar zeggen; vlak geen mogelijkheden uit en volg je gevoel. En soms veranderd je gevoel en dat is ook prima. Andere mensen ben je geen uitleg verschuldigd. Het is jouw leven, jouw lichaam.
Mijn vader heeft een geadopteerde broer. Die is voor mij absoluut niet anders dan andere ooms en tantes. Voor mijn vader is het gewoon zijn broer, hun band is onwijs hecht.
Ik vind dat je kinderen krijgt omdat jezelf een wens hebt. Ik vind dat het te allen tijde jullie keuze moet zijn, voor zover het geen medische keuze is. De hoofdreden moet niet het broer/zus willen geven zijn. Want je weet nooit of je je kind er het plezier mee doet wat jij voor ogen hebt. Krijgt ie: een leuke broer/zus waar je wat aan hebt in het leven, eentje waar hij zijn hele leven mot mee heeft, een broer/zus met een handicap waardoor er weinig tijd overblijft voor hem en waar hij na je dood ook nog de zorg voor moet dragen? Dus blijft het er bij 1, helemaal prima toch?
ik denk dat het aan het kind ligt of het 'zielig' is. er zijn kinderen die het prima doen in hun eentje, maar er zijn ook kinderen die het beter zouden doen als ze met meer waren. wij hebben zelf 2 kinderen. de oudste heeft 8 jaar moeten wachten. al die tijd was ze dus alleen en ik merkte toch wel dat ze iets miste thuis. wij waren het eigenlijk ook niet van plan om het er bij 1 te houden. maar mijn oudste is dus wel een kind die 'zielig' zou zijn alleen..