Wel of geen tweede? Enigkind zielig?

Aan alles is een keerzijde. Enig kind zijn is ook niet zaligmakend. Als je ouders hebt die alleen maar carrière willen maken, daarom maar 1 kind willen en dat 5 dagen per week naar t kdv brengen of bso.
Dat zal waarschijnlijk net zo vaak (of weinig) voorkomen als t beeld wat jij schetst over gezinnen met meer kinderen die niet genoeg eten en liefde geven.

 

Dat klopt.
Maar er wordt hier nu met name de "zielige" kanten van 1 kind uitgelicht. (Wat er door sommige als zielig geïnterpreteerd wordt althans).
Ik bedoel meer te zeggen dat grote gezinnen dus ook een keerzijde kan hebben. Het is echt niet zo dat in grote gezinnen de kinderen niet eenzaam of ongelukkig kunnen zijn.

 

Beide is niet voor iedereen zaligmakend. Het is maar net wat je zelf wil. En als dat carriere maken is, waarom niet? Zou je daarom dan maar helemaal geen kinderen mogen krijgen? Als een man carriere heeft hoor je er niemand over, wil een vrouw dat, heeft iedereen daar ineens een mening over. Bij ons trouwens niet het geval hoor. Ik werk 4 dagen, vriend ft, maar wel de maandag vrij, en maar 2 dagen kdv nodig.
Kijk, ik moet er niet aan denken, een groot gezin. Maar als iemand anders dat wel wil, dan ga ik toch niet zeggen dat dat zielig is? Waarom willen anderen dat dan wel zeggen over ons kind? Die hebben dat recht niet, mijn kind is niet zielig! Het zou pas zielig zijn als ik tegen mn gevoelens in iets doe. Daar is niemand bij gebaat.
Mensen moeten elkaar eens in hun waarde laten, niet verwachten dat iedereen het wil doen zoals zij. Dat is pas zielig.

 

Ik sluit me hier bij aan.

Mijn leidinggevende is bijv moeder van 3, 1 zorgen kindje. Werkt full time, kinderen veel alleen.
Die zegt gerust als er een afspraak gepland moet worden dat ze wel komt en de beloofde dag efteling afzegt bij haar kinderen. Mijn hart breekt dan als ik dat hoor. Zij begrijpt niet dat ik met "maar" 1 kind part time nu meer dan genoeg vind.

Het zegt dus niets mbt wel of geen carriere maken.
Iedere vrouw zou dat moeten kunnen als ze dat wilt, mits het voor de kinderen geen nadelige gevolgen heeft. Daar kan dan best discussie over zijn maar het is onzin dus dat 1 kind mama's wel carrière amibitieren en groot gezin mama's niet of minder.

 

Ik zeg niet dat carrière maken zielig is voor t kind, maar dat er altijd wel iets valt te zeggen. Over enigste kinderen, over grote gezinnen enz.
Maar t valt me wel op dat er makkelijk geoordeeld wordt. Door de moeders met 1 kind (de mijne is niet zielig hoor, die krijgt alles wat z'n hartje begeert qua aandacht en speelgoed) maar ook door moeders met meerdere kinderen (zielig als je later alleen je ouders moet verzorgen, geen speelmaatjes) enz.
ik neem aan dat alle keuzes weloverwogen genomen worden, niks is goed of fout.

 

Dat bedoel ik dus ook.

 

Mijn dochter in enig kind en echt niet zielig. Vind dat zoiets raars om een enig kind zielig te noemen. Mijn kind wordt niet verwend en krijgt ook niet altijd haar zin. Alsof een broer of zus hebben per definitie gelukkiger maakt. Niet hoor! Ik heb een jongere zus die altijd een soort van voorgetrokken werd. Nee dat is gezellig Plus dat ik geen hele hechte band met haar heb. Ik spreek haar misschien 1x in de maand en ik zie haar nog veel minder. Zij is op alle vlakken het tegenovergestelde van wat ik ben en leidt een heel ander leven.

Sommige vrouwen kunnen niet zomaar meer aan een 2e beginnen om wat voor reden dan ook. In mijn geval door mijn gezondheid. Hoe kwetsend is het dan dat ik nog altijd de vraag krijg of er geen broertje/zusje komt terwijl ik uitgelegd heb waarom niet, of aan te moeten horen dat het "zielig" is.

 

Ik vond de keus voor een 2e kind best moeilijk. Mijn man wilde graag een 2e, ik zag dat heel lang niet zitten omdat onze dochter(nu 3,5) qua temperament voor 2 telt, haha!
Toch had ik het gevoel dat ons gezin nog niet compleet was, en ik ben zelf(net als mijn man trouwens), niet alleen opgegroeid. Ik heb een oudere broer, hij een jongere zus.
Inmiddels ben ik zwanger van onze 2e, ik vind het erg spannend, het zal zwaar worden straks, weer een baby die afhankelijk is terwijl ik al zo gewend ben aan een peuter die zoveel zelf kan. En ook ben ik bang dat de "geschiedenis" zich herhaald met wat ik allemaal beleefd heb met onze dochter.
Maar ik gun haar een zus(we krijgen weer een dochter), en hoop dat ze wat aan elkaar zullen hebben in de toekomst. Want ze blijven niet klein en ooit zullen ze ook zonder ons verder moeten. En met wie kan je nou je herinneringen het beste delen? juist, met iemand uit het gezin waar je vandaan komt. Dit gaf vooral bij mij toch de doorslag om voor een 2e te gaan.

Tegen iedereen die twijfelt; volg je gevoel en luister vooral niet naar je omgeving!!! Jullie zijn degene die deze beslissing maken.

 

Ik heb geen fijne zwangerschap gehad, een afschuwelijke bevalling en een paar uur daarna was ik haar bijna kwijt. Een moeilijke start voor haar, voor ons en ik heb het 1e jaar als heel zwaar en niet leuk ervaren. Door dit alles wist ik heel zeker dat ik nooit meer aan een 2e zou beginnen. Rond haar 2e verjaardag gingen we er wel over nadenken. Iedereen verwacht ook blijkbaar van je dat je voor een 2e gaat Maar ik werd het nooit met mezelf eens en de echte wens voor een 2e bleef uit. Zeker weten doe je het denk ik nooit.. Maar vriendinnen om me heen raken in verwachting en ik krijg absoluut niet het gevoel dat ik nog een kindje wil. Ik vind het leven zoals we nu leven heerlijk. Onze dochter kan prima alleen spelen. We krijgen steeds meer vrijheid. Ik sta er echt niet meer op te wachten om weer van voor af aan te beginnen. Het heeft zowel lichamelijk als geestelijk veel van me gevraagd en ik ben niet meer bereid om dat nog een keer door te maken. We hebben een heerlijk kind en echt geluk denk ik met hoe zij is. Er is ook niks te merken van haar moeilijke start. Het was ons bijna niet gegund maar ze is toch bij ons gebleven. Voor ons geen 2e kindje meer.