Ik vind het lastig dit neer te zetten. Ligt het aan mij hoe ik me voel of herkennen meer mama's dit? Ik heb 3 kleine kindjes en ik vind het loodzwaar. Het gehuil, gekrijs, geruzie, gebijt en geknijp hele dagen... de hele zorg eromheen. Geen moment voor jezelf hebben. Het gekrijs dat door merg en been gaat. Bij mij in ieder geval. Ik krimp iedere keer in elkaar. De een klimt op de vensterbank, de ander op de tafel en de derde moet altijd naar het potje op het moment dat ik met de handen in t haar zit. Het is maar 1 van de vele voorbeelden. Ik wist dat het zwaar zou zijn, maar niet zo zwaar. Niet zo zwaar dat ik liever helemaal niet meer thuis kom. Ik hou van ze en mag in mijn handjes klappen met 3 mooie lieve kindjes. Maar waarom voelt het dan niet zo? Waarom wil ik mijn bed niet meer uit 's ochtends? Ik slaap slecht. Ik verzorg mezelf niet meer zoals ik deed. Ik heb last van zweetaanvallen en hartkloppingen. Soms wil ik er gewoon niet meer zijn... dan flitst het idee van zelfmoord door mijn gedachten al zal ik dat echt niet doen. Of ik pak mijn spullen en ik vertrek en kom voorlopig niet meer terug. Maar hoe en waarheen? Ik zal moeten werken om voor mn gezin te kunnen blijven zorgen. Ik werk 3 dagen en ben dus 2 dagen alleen thuis met de kids. Het liefst ga ik per direct 5 dagen werken.Mijn werk vind ik leuk. Daar kan ik mezelf zijn. Iedere keer als ik naar huis rijd krijg ik buik- en hoofdpijn. Een fantastisch blij gevoel overvalt me als ze me knuffelen en kussen en blij zijn me te zien. Maar even later aan tafel begint het gekrijs en het niet willen eten. Wacht een volle wasmand op me, is het elke avond na het eten een ravage met eten en yoghurt op de grond. Ik tel de minuten af tot bedtijd. Terwijl ik ze op mijn werkdagen al amper heb gezien. Zo hoort het toch niet? Ik wil dit ook niet voelen, maar steeds meer en meer krijg ik het gevoel dat ik dit niet meer volhoud. Dat ik geen goede moeder voor ze ben en ze beter verdienen. Dat ik maar beter kan verdwijnen. Het gaat niet goed met me. Ik kan alleen nog maar huilen. Maar van wat en door wat? Waarom voel ik me zo? Waarom wil ik niet meer thuis zijn bij hetgeen wat me het allerliefste is/ zou moeten zijn? Ik vlucht in mijn werk en probeer veel afspraken te maken om maar niet thuis te hoeven zijn. Dat klopt toch niet? Als de kids krijsen jank ik mee en denk ik alleen maar aan dat ik weg wil. Zo snel mogelijk. Alleen. Stilte. Rust. Mijn man vindt dat ik me aanstel en dat ik normaal moet doen. Het andere moment zegt hij dat het lijkt of ik een burn-out heb. Maar hoe kan ik nou een burn-out hebben? Van de kids/ het gezinsleven? Ik gebruik al antidepressiva en rustgevende middelen. Paar maanden geleden al bij mijn huisarts aangekaart dat het niet goed met me ging. Het ging daarna een periode beter maar nu dus weer de verkeerde kant op... Mijn huisarts is nu 3 weken op vakantie. Twijfel om dosis anti-depressiva op te hogen. Herkenbaar voor iemand of ligt het aan mij en ben ik gewoon een waardeloze "moeder"?
Ik herken echt ALLES wat je zegt... En nee je moet niet zelf je dosis ophogen, en nee je moet ook noet naar de HA... Ja voor een doorverwijzing voor een psycholoog en psychiater.. De psycholoog om je te helpen en de psychiater voor de medicijnen
Dikke knuffel! Heel goed dat je het al met je huisarts hebt besproken! Als je het idee hebt dat je nu meer hulp nodig hebt, kun je hiervoor terecht bij de invaller van jouw huisarts. Die kan bv helpen met afstellen van je medicatie en mogelijk doorverwijzen voor meer hulp; mijn ervaring is dat alleen medicatie niet werkt, je moet ook handvatten krijgen om met je gevoelens om te kunnen gaan, therapie kan daar erg erg goed mee helpen!
Ik heb een postnatale depressie gehad en ik herken heel erg veel in je verhaal. Ik zou nu hulp zoeken (heb ik zelf njet gedaan en daardoor heeft het veel te lang geduurd).
Denk dat iedereen die momenten heeft. in deze tropenjaren ben ik soms ook liever op mijn werk en kan ik soms ook janken als ik de ontploffing van mijn huis zie Als dat constant is heb je hulp nodig va psycholoog Daarbij denk ik dat de houding van je man het alleen maar erger maakt Je kan gerust zelf ggz bellen Tip voor nu: - aanmelden mindfullness cursus - stoppen met hoge eisen stellen - veel slapen en ontspannen - beseffen dat het 'over' gaat, die tropenjaren periode Ik zorg in zulke periodes gewoon voor extra oppas en ga op mijn vrije dag ook gewoon op pad. Daarna heb ik alleen maar meer zin om naar huis te gaan Praat met je man. Prima als hij t niet snapt (voor nu dan) maar stel je grens. Benoem dat je rustiger aan gaat doen en tijd voor jezelf nodig hebt
Ik heb geen tips/ervaring maar wil je wel veel sterkte wensen! En zeker direct om hulp vragen, een doorverwijzing eisen van de huisarts, maar ook in de familie, of iemand je thuis kan komen ondersteunen, zodat je bijvoorbeeld een dag(deel) in de week helemaal voor jezelf hebt, alleen thuis bent.
Jeetje wat een heftig verhaal. Ik kan je natuurlijk niet zo 1,2,3 helpen maar is er bij je in de huisartspraktijk geen praktijkondersteuner? Die hebben vaak ook iets van een psychologische achtergrond. Misschien dat je zo iets kan zoeken. Verder klinkt het een beetje als een postnatale depressie. Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn, maar als je dat na de zwangerschap ontwikkelt en er niks mee doet, dan kan dat steeds ergere vormen gaan aannemen. Het klinkt echt een beetje zo in mijn oren. (ik heb op CB stage gelopen : JGZ) Het is natuurlijk lastig op afstand te bepalen wat je moet doen, maar zorg voor een vaste dagstructuur/indeling. Zeker met drie kinderen. 7:00 opstaan 7:30 aan tafel broodje eten met zn allen (laat het eten zelf los, ga niet pushen of dwingen). Blijf 20 minuten aan tafel zitten en dan ga je afruimen. Diegene die niks heeft gegeten heeft pech (klinkt hard maar dit is de beste manier voor jou nu om de strijd een beetje los te laten). Diegene die niet heeft gegeten krijgt geen snoep die dag. geen discussie, gewoon nee (en blijf consequent). Dat consequent blijven moet je ook doen met bv het tafel of vensterbank klimmen. Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn, maar geef ze een straf die bij de leeftijd hoort (en vooral bij het kind!). Dan na het ontbijt een stukje wandelen met ze, naar een speeltuintje of gewoon even rennen in een rustige straat. 10:00 uur fruit , daarna een kort filmpje kijken. Kan jij even rustig een kopje thee drinken en wat lezen. Van 11 tot 12 ga jij dingen doen die je moet doen in huis. En leg dit duidelijk uit. vertel ze dat ze zelf mogen spelen, maar dat je het ook leuk vindt als ze helpen. (geef ze een emmer en een doekje en laat ze de tafel poetsen ofzo). 12:30 lunch gezamenlijk aan tafel. Daarna van 13 - 15: kan je iets met ze ondernemen. Tekenen, knutselen, puzzelen, kleien, voetballen... ik noem maar iets. Ieder kind even apart (1 op 1 aandacht is belangrijk in een groot gezin). dan van 15-16 mama tijd. Leg duidelijk uit dat jij nu even iets voor jezelf gaat doen en dat ze bv mogen spelen met barbies, autos, buiten.... ik noem maar wat. Dit is zomaar even een idee hoor. Probeer zo iets eens een paar dagen. probeer een vaste structuur te krijgen in bepaalde dingen. Zo doe ik vaak s'morgens even snel een was erin voor ik het ontbijt ga maken. en rond 5 uur zette ik ze vaak (ze zijn nu zelfstandiger) in bad, pyjamaatje vast aan en daarna ging ik het eten voorbereiden. Dat geeft je wat rust Sterkte, en zoek hulp!
Wat goed van je dat je het hier neerzet. Al is je huisarts nu 3 weken met vakantie, ik zou toch morgen een afspraak maken met de vervangende huisarts voor een verwijzing naar de psycholoog/psychiater. Hier kom je namelijk heel moeilijk uit zonder hulp. In je verhaal maak ik er op uit dat jij het meeste doet in huishouding/opvoeding, klopt dat? Zo ja, dan ook met man om de tafel of hij wat dingen uit je handen kan nemen. Heel veel sterkte.
En kijk of ze naar een peuterspeelzaal kunnen 2 ochtenden per week. Dan heb je ook wat uurtjes voor jezelf. Vraag een oppas en ga lekker samen 2 nachtjes er tussen uit (zo belangrijk). Misschien mogen ze een keer bij opa/oma/tante etc slapen?
Wat naar dat jij je zo voelt. Ik heb 1 kind en soms denk ik ook 'Pfff is dit het nou?' Laat staan dat je er 3 hebt. Vanaf de bevalling merk ik al dat ik veel tijd voor mezelf nodig heb en dat ik dat niet krijg of kan pakken op moment dat ik dat wil. Daar heb ik heel erg last van. Kan dat steeds beter aan maar op sommige dagen als ik echt iets moet regelen of iets met uitzoeken en mijn kind is bij mij thuis dan kan ik daar zo kriebelig van worden. Ik reageer de dingen dan af op hem en dat is natuurlijk niet eerlijk. Het is dus herkenbaar alleen bij mij in minder erge mate. Wellicht kun je hulp zoeken bij een psycholoog die je leert omgaan met de situatie. Ik heb verder geen tips voor je maar wens je wel veel sterkte
Neemt je man je weleens dingen uit handen? Was me niet helemaal duidelijk. En een burn-out hebben kan pima komen door het gezinsleven. Het moederschap is naar mijn mening een fulltime baan met de grootse en zwaarste verantwoordelijkheden. Dat houdt echt niet op om klokslag 17:00 uur.
Deels herkenbaar voor mij (alleenstaande mama). Ik heb ook weleens dat ik gillend het huis uit wil rennen of denk, waarom ben ik ooit aan kinderen begonnen?? Of blij ben dat het weekend er weer opzit en weer naar m'n werk mag. Soms ook somber en dat ik het even niet meer zie zitten. Maar geen zelfmoord gedachten of met buikpijn naar huis. En gelukkig kan ik ook heel erg genieten dus is er nog balans zeg maar. Wat ik doe is echt bewust tijd voor mezelf plannen en minder hoge eisen stellen. Oké het huis is soms ontploft ja. Zolang keuken, badkamer en wc maar schoon zijn en iedereen schone kleding heeft. Vind het soms allemaal wel prima. Bedden eens in de week verschonen, genoeg handdoeken in de kast. Dan zijn de belangrijke dingen. Rest is bijzaak. sommige dingen uitbesteden. Je kunt de was wegbrengen, strijk uitbesteden of gewoon huishoudelijke hulp nemen. Verder dagen en tijd voor jezelf. Ik breng de kinderen regelmatig een dag naar opvang/oma/papa terwijl ik gewoon thuis ben. Even geen mama, mama, mama aan m'n hoofd en dat het schoonmaken eens een keer opschiet ipv slakkentempo omdat je steeds weer wat anders moet gaan doen (billen afvegen, boterham maken, ruzie sussen etc etc). Dus in het kort; eisen die aan je worden gesteld zijn teveel. Die proberen te verminderen en meer rust voor jezelf creëeren. En echt, alle beetjes helpen.
Ik herken het ook hoor. Ik werk niet en zou zo graag willen werken. Als ik jou was zou ik ook als dat op je werk mogelijk is 4/5 dagen gaan werken. Voor je kinderen is het beter om een happy moeder te hebben, al zien ze die minder dan als he parttime werkt. Als je maar happy bent. De tijden dat je ze wel ziet heb je hopelijk dan meteen meer energie en daardoor positieve aandacht. Ik merkte ook dat ik een steeds minder leuke moeder werd. Nu gaan ze gewoon een aantal dagen naar de opvang. Ook al werk ik niet ( wel op zoek). Ik voelde me er schuldig over maar het geeft mij en daardoor ook de kinderen zoveel meer rust. Het is voor iedereen beter. Sterkte
Als je al ad en kalmerend middellen hebt zou ik snel terug naar de huisarts en niet nog drie weken wachten. Uik weet niet wat voor kalmerende middelen je hebt maar meestal werken die na een paar weken minder. Met pillen alleen kun je dit niet oplossen. Laat je doorverwijzen want zelfmoordgedachten zijn een serieus signaal dat het niet goed gaat.
Ik vind meer gaan werken in dit geval een beetje weglopen van het probleem eigenlijk? In geval van TS dan dus he.
Ik herken alles wat je zegt. Echt alles. Het was een vreselijke tijd! Ik heb heel bewust gekozen om zonder ad aan de slag te gaan samen met een therapeut die heel goed bij me past. Die de huisarts me aangeraden had bleek absoluut niet bij me te passen, dus het was een opluchting om de goede gevonden te hebben. Ik vind het knap van je dat je alles zo helder kunt neerzetten, dat kon ik absoluut niet. Hou vol, lieve mama!
Je man zegt dat je je aanstelt. Maar op welke manier helpt hij? Je zegt dat het huishouden op je wacht, de zorg voor de kinderen... Helpt hij daarbij?
Ja, maar ik denk dat dat haar wel lucht geeft die ze hard nodig heeft. Als ze die lucht weer krijgt kan ze ook kijken of therapie of iets dergelijks nodig is. Ze kan nu in therapie gaan of medicijnen nemen maar als ze thuis komt komt ze weer in hetzelfde probleem. Ik snap wat je bedoelt, alleen hard gaan werken is wellicht ervoor weglopen. Maar voor mij zou meer werken i haar geval ( omdat ze zich lekker voelt op het werk) de beste oplossing zijn voor nu.