Hoi! Ik moet dit geloof ik even van me af schrijven. Vanaf januari dit jaar heb ik een leuke nieuwe vriend. Het ging in het begin allemaal erg snel vond hij dus besloten we in maart om het iets rustiger aan te doen. Vervolgens raakte ik onverwacht zwanger. Allebei waren we hier heel erg blij mee. De maanden verstreken, en we gingen samen op vakantie. We hebben echt genoten samen. Echter 2 dagen na de vakantie kwam het hoge woord eruit; mijn vriend wist niet of hij wel genoeg van me houdt en kan dus niet met me samenwonen. Zelf vind hij dit heel erg, wil ook niet weglopen voor zijn verantwoordelijkheden, en wil niets liever dan dat het goed komt. Hij zegt dat hij het altijd leuk met me heeft, echt wel gek op me is, maar hij kan zijn "droomhuis" niet opgeven. Zelf dacht ik, wat is nu belangrijker, je vriendin of een bult steen...In de vakantie vroeg ie of ik met hem wilde trouwen, dan nog een kindje erbij als dat zou lukken, maar dan moest ik wel bij hem komen wonen. Dat zou voor mij inhouden dat ik strax 3 kwartier heen en terug rij naar mijn werk, het kind s morgens moet wakker maken om naar de creche te gaan, en s avonds als ik thuis kom, eten, kind in bad en daarna kan het kindje in bed. Dus heb ik weinig tijd met mijn kindje. Uiteindelijk heeft hij nu besloten naar een psycholoog te gaan, hij begrijpt er niets van en wil dolgraag van me houden, maar hij ziet ook wel dat het erg scheef is zoals hij het voor zich ziet. We hadden afgesproken een maandje geen contact te hebben, maar zaterdag mailde hij dat ik toch inmiddels ook wel moest voelen dat het goed kwam maar dat hij tijd nodig had. Vandaag aan de telefoon zegt ie weer dat ie nu niet met me kan samenwonen en niet genoeg van me houdt...vandaag liep voor mij de emmer over, voel me heel verdrietig, ik hou van hem maar vind het heel erg dat de relatie nu zo loopt en dat ons kindje strax een pappa en mamma heeft die niet bij elkaar wonen, en dat pappa niet genoeg van mamma houdt...ik moest het even kwijt...weet niet of het goed komt, de ene dag ben ik positief en de andere dag weer in tranen omdat ik denk dat het niet goed komt...zo dat moest ik even kwijt....ik weet dat hier veel ergere verhalen staan dan het mijne maar ik voel me even heel erg verdrietig en alleen...groetjes Ester.
Lastige situatie, gelukkig is hij er wel eerlijk over en bereid om er aan te werken ( hij bezoekt imers een psycholoog ). Ik denk dat het vooral gaat om jullie gevoelens voor elkaar. Wat betreft het rijden naar het werk en hoe vaak je je kindje zult zien zijn er echt wel oplossingen ( dagje minder gaan werken misschien ?). Misschien kunnen jullie eens proberen om een weekje bij elkaar te gaan wonen en zien hoe dat bevalt, misschien is het wel erg leuk in zijn huis en blijkt het allemaal wel mee te vallen? Het kan ook zo zijn ( vanwege de onverwachte zwangerschap en jullie korte relatie) dat hij er nog erg aan moet wennen dat zijn leven straks helemaal anders wordt. Voor mannen ligt dat vaak iets anders. Meis, ik wens je het allerbeste toe. Hoe dan ook komt het vast wel goed !
Ik hoop ook dat het goed komt, ben nu 21 en halve week zwanger, en ik probeer mijn verwachtingspatroon op nul te zetten maar dat valt niet altijd mee. Laatst zag ik voor het eerst dat mijn buik bewoog waar het kindje schopte, dat soort momenten deel je toch liever samen, en zo ook het inrichten van de kinderkamer. Ik hoop gewoon dat hij erachter komt dat hij toch genoeg van me houdt, maar ja wie weet hoe lang dat nog gaat duren...ik kan ook niet eeuwig blijven wachten...lief dat jullie zo reageren
Inderdaad, je kunt niet eeuwig blijven wachten. Voor mij klinkt het een beetje als loze woorden, maar dat komt misschien door wat ik ervaren heb. Mijn ex heeft ook weken volgehouden dat we er wel uit zouden komen, dat we uiteindelijk wel gelukkig zouden worden, dat hij er nu alleen nog even aan moest wennen, blablabla. Ondertussen was het voor hem allang over, en was ie al met andere meisjes bezig. Ik zeg natuurlijk niet dat dit bij jou ook het geval is, maar blijf niet te lang hopen. Jij en je kindje verdienen beter! Heeft je vriend al een psycholoog gevonden inmiddels?
Bedankt voor je reactie, ik vind het ook moeilijk hoor om erop te vertrouwen, maar ik wil hem ook niet opgeven, vind dat hij er wel echt mee bezig is. Alleen soms kan ik niet zo goed meer positief blijven....hij is nu 2x naar de psycholoog geweest, en hij vind onze relatie verder goed, en snapt ook niet waarom hij nu niet met me kan samenwonen....maar ja de relatie is natuurlijk niet goed, anders hadden we dit probleem niet. Zelf denkt hij dat we er wel uit gaan komen samen maar hij heeft wel tijd nodig...
Nouja, dat ie ook echt naar die psycholoog toe gaat zegt wel wat denk ik Het zijn dus niet alleen maar mooie worden en beloftes, hij doet er ook echt iets mee! Sterkte!
Ik denk dat je hem niet kan dwingen om samen te wonen. In mijn omgeving heb ik dit vaker meegemaakt. De ouders van mijn dochters beste vriendinnetje wonen wel ieder in een eigen huis maar hebben wel een relatie samen. Eten bij elkaar etc. Het is niet conventioneel maar ja, er zijn tegenwoordig toch al veel 'aparte relaties'. Soms is het verstandiger om te wachten met samenwonen want stel dat je wel samen woont maar het loopt niet lekker, geheid dat je kindje dit straks ook gaat voelen en dat is ook niet goed... Ik snap dat het je verscheurd en ik zou precies hetzelfde hebben in jouw situatie. Je kan bijv wel afspreken dat hij de kraamweken bij jullie is etc. Als het echt meant to be is dan komt het echt wel goed. En wedden dat is straks niet meer bij jullie is weg te slaan?
Pff gister hebben we elkaar weer even gezien, en dan is het gewoon superleuk alsof er niets aan de hand is. Hij smste vandaag dat hij het erg gezellig vond, maar wel een beetje kort (hij moest al vroeg slapen omdat de wekker om half 5 ging) en dat hij hoopte dat we de volgende keer wat meer tijd hadden...zo raar...het lijkt dan echt net alsof alles klopt, en we gewoon een normale relatie hebben. Maar ja dat is het natuurlijk niet. In december is hij een maand vrij, dan wordt ons kindje ook geboren, hij zegt dat hij die maand wel bij me wil zijn want hij wil niet dat ik er alleen voor sta, maar ja dat doe ik nu ook...en ik vind het ook wel fijn als hij er dan WEL is, omdat het ook mijn eerste bevalling is en dan vind ik het fijn om hem om me heen te hebben als het begint, zelfs al weet ik dat de relatie dan misschien nog niet goed zit...lastig allemaal...en ik blijf hoop houden, maar ja of dit goed is weet ik ook niet...
Nou, vrijdagavond ben ik naar hem toegeweest, en pas vandaag weer naar huis gegaan omdat hij moet werken. Dan is het op zich gezellig, tot dat hij voorstelt om elkaar voortaan alleen maar in het weekend te zien. Als ik dan zeg, oh, ik dacht ook dat ik 1x in de week naar jou zou komen. Waarop hij zegtl; nee als ik dat ga afspreken word ik daar kriebelig van....Ik werd er stil van. Vervolgens zegt hij oke, dan zien we elkaar op donderdag (overige avonden zijn we beide redelijk druk) en dan in het weekend...ik zei we zien het wel. Het lukt me niet om boos te worden, maar hoe langer ik na denk hoe meer ik denk; jij hebt gemakkelijk praten, ik ben toch geen poppetje dat op afroep beschikbaar is! Ik heb alleen gezegd dat als hij wilde werken aan de relatie dat ie ook moest investeren, en niet alleen maar aan zichzelf moet denken. Verdorie, dan denk ik, ik ben zwanger, alleen en heb een vriend die me alleen wil zien als het hem uitkomt....klinkt toch eigenlijk als een aflopende zaak, ook al wil ik dat natuurlijk liever niet horen. Aan de ander kant gaat hij wel naar een psycholoog en zegt hij dat hij alles leuk en goed vind, maar dat hij alleen nu niet met me kan samenwonen....pfff ben wel even benieuwd naar jullie (ongezouten) meningen....liefs Ester.
Ik lees in je eerste stukje dat hij zijn huis niet wil opgeven en hij wilde dat je daar kwam wonen. Jouw reaktie hierop was dat je dan 2x 3 kwartier moet reizen naar je werk maar is dat het belangrijkste? Aan een stuk reizen zit je zo en als je bevallen bent kun je altijd naar iets opzoek wat dichterbij is. Ik werk in dezelfde stad als waar ik woon en ben ook bijna 3 kwartier onderweg. De kleintjes moeten we hier ook altijd wakker maken om naar school en de creche te gaan en ja het voelt vervelend maar ze wennen er ook aan. In het begin slaapt een baby veel en moest ik ze ook altijd vanuit de creche zo naar bed brengen op dagen dat ik werkte maarja het is zo er moet ook geld binnen komen toch? Ik vind een stuk reizen een stuk minder belangrijk een vader en moeder in huis lijkt mij toch een stuk belangrijker. Het ziet er wel naaruit dat hij echt aan zichzelf ana het werk is met een psycholoog enzo. Dat doe je niet als je even niet weet wat je met je relatie aan moet dus misschien is er meer aan de hand? Ik zou mijn best doen eens goed met hem te gaan zitten. Hem te vertellen dat je graag wilt weten waar je aantoe bent, of hij uberhaupt nog een toekomst samen ziet en hoe. Je voelt je nu aan het lijntje gehouden en wil daar meer duidelijkheid over en dat is logisch. Dat hij je in ieder geval wel elk weekend wil zien is aan de andere kant toch ook wle weer positief. sterkte
Hee, dat is fijn dat je daar even op ingaat, ik had nog niemand gehoord verder over ervaringen met reistijd, je kind wakker maken om naar de creche te gaan enzo. Dat geeft me wel even weer een goed gevoel. Gister belde mijn vriend ineens om me te vertellen dat als ik het wilde, dat hij een paar maanden bij me wilde komen wonen. Dan konden we zien hoe het zou gaan, en misschien zijn we er dan wel heel snel achter dat het echt voorbij is, of we komen er achter dat we echt samen willen blijven...vind dat wel heel spannend. Vorige week deed ik hem het zelfde voorstel, toen wilde hij daar niets over weten. Maar nu hadden zijn collega's het voorgesteld en was hij er blijkbaar anders over gaan denken...ben benieuwd! Maar super bedankt voor je reactie!
Nou spannend!! Je hebt in ieder geval tegen die tijd wat meer duidelijkheid en nu wat hulp nu je buik gaat groeien.
Nou, vandaag dan toch de knoop gehakt. Hij voelde alleen nog vriendschap, en ik voel liefde...tja dat gaat niet samen. Ik weet dat hij er alles aan gedaan heeft, ik neem hem ook niets kwalijk maar moet nu toch alleen verder...
Jeetje zeg. Wat ontzettend rot dat jij wel van hem houd en hij niet op die manier van jou. Ik vind het echt heel erg voor je. Ik heb geen ervaring er mee, althans niet in zwangere staat dus echt advies ofzo heb ik niet voor je. Maar ik wil je wel heel veel sterkte wensen.
jeetje wat rot!! Maar wel duidelijkheid nu. Probeer ondanks alles toch van je zwangerschap te genieten. heel veel sterkt!
Dank je wel meiden! Het wel gek hoor, hij weet misschien zelf niet helemaal wat ie wil denk ik wel eens, want hij blijft maar mailen, bellen smsen, nog meer dan voordat we uit elkaar gingen...en hij blijft maar zeggen dat hij er wel vanuit gaat dat het goed komt....ik probeer maar gewoon erbij te blijven dat het nu over en uit is en dat ik hem niet meer terug krijg....
Mannen zijn vreemde wezens! Ik denk dat hij wel meer voelt dan vriendschap maar de situatie hem nu een beetje benauwd. Ik bedoel het is niet niks om eerst een lat relatie te hebben en dan ineens vader te gaan worden met alle verplichtingen die erbij komen zoals samen wonen e.d. Ik kan me best voorstellen dat hij behoorlijke emotionele waarde aan zijn eigen huisje hecht, dat is zijn veilige haven. Nu lees ik dat de knoop is doorgehakt, maar misschien als jullie weer wat nader naar elkaar groeien je wel kan voorstellen om intrek bij hem te nemen zodat hij op zijn gemak kan wennen aan deze hele nieuwe situatie?!
denk je wel een beetje aan jezelf?? want ik vind het niet echt eerlijk van hem om tegen jou te zeggen dat ie alleen maar vriendschap voelt, maar tegelijkertijd je te bombarderen met smsjes, mailtjes enz. op deze manier kan jij het nooit helemaal goed voor jezelf afsluiten dat de relatie voorbij is, want zo blijf je toch een beetje hoop houden dat het goed komt. mss dat je hem kan vragen om je de komende tijd even met rust te laten, zodat je het voor jezelf een plekje kan geven. En wanneer je daar zelf weer aan toe zou zijn dat jij degene bent die dan wel contact met hem opneemt. komt het ooit goed tussen jullie, zou dat super voor je zijn natuurlijk. maar voor nu denk ik echt dat even afstand moet nemen heel veel sterkte en je komt er echt wel
Ik weet niet of ik nu iets heel raars zeg, het is eigenlijk ook niet mijn ding, maar waarom moet je perse samenwonen als je een kind hebt? Je kan toch ook goed een lat-relatie hebben? Het is absoluut niet mijn ding, maar ik las het laatst wel op een ander forum. En bij die mensen gaat het prima. Als ik het zo lees lijkt het erop dat je (ex)vriend wel van je houdt, maar zich niet teveel wil binden. En het kan best dat als jij hem redelijk vrij laat het samenwonen prima gaat. Maar latten zou misschien ook kunnen werken. Aan de andere kant lijkt het of hij heel erg zijn best doet om meer te voelen, omdat jij zwanger bent, maar dat het er niet in zit. Wat dat betreft is hij wel een beetje vaag, maar daar was jij ook allang achter Over kindjes wakker maken en naar de creche brengen: Eva wordt ook 2 keer per week wakker gemaakt, wij hebben allebei een half uur reistijd. Het is nou eenmaal zo, we hebben er geen problemen mee en Eva ook niet. Succes in ieder geval!