Dank je voor jullie lieve reacties! Snoopy, het is lief dat je meedenkt zelfs over een eventuele l.a.t relatie, alleen ik denk dat je daar wel het type voor moet zijn. Geloof niet dat ik het zou kunnen volhouden. Inderdaad geloof ik ook wel dat hij van me houd, maar dat het niet genoeg is weet ik ook. Fijn ook dat je er nog even op ingaat hoe het dan is om je kindje zo wakker te maken om naar de creche te gaan. Heb zelf nog geen kinderen dus vind het moeilijk in te schatten wat ik daar van vindt. Sannie, ik probeer het wel hoor, om hem met rust te laten, maar lukt me nog niet heel goed. Ook doordat het contact grotendeels door hem zelf steeds weer wordt begonnen. Afgelopen weekend kocht ie zelfs nog een cadeautje voor me...dus gekke situatie....we moeten maar zien hoe het verder gaat. Qua verwerking voel ik me sterker dan ik had verwacht, maar behoefte aan een andere man in mijn leven heb ik totaal niet....gelukkig kan ik niet in de toekomst kijken, hoewel ik wel heel benieuwd ben hoe het verder gaat als het kindje er strax is...
hoi stienke heb nog niet alles gelezen, maar hier een mama die 4 dagen per week 50km op en 50km af rijd naar het werk en voor de zwangerschap 5 dagen in de week en dat al ruim 3 jaar... en man die veel weg is (militair) en op zich is het wel te doen hoor.. maar ik heb dan ook een dochter die smogens om 6 uur wakker is.. dus mn dag begint ook wel vroeg maar heb wel tijd om alles op mn gemakje te doen.. geniet dan ook extra van de uurtjes smorgens.. savonds ga ik wel op tijd weg van het werk om net effe wat meer tijd met haar te hebben.... zou het niet voor altijd willen, maar als je er over denkt bij hem te gaan wonen zijn het geen onoverkomelijke zaken... echter tja na verloop van tijd gaat de afstand tuurlij parten spelen.. en ja ben ook op zoek naar een andere baan... maar misschien dat je vriend in de loop van de tijd wel bijdraait en met jou zn droomhuisje wil gaan maken ergens anders.. succes iig
Maakt niet uit, toch bedankt voor je reactie, je weet nooit hoe het verder gaat tussen ons. Ondanks dat we uit elkaar zijn hopen we allebei in de toekomst weer samen verder te kunnen. Maar ja met die hoop kan ik niet gaan leven, want ook dan weet ik niet of het goed komt...nu maar eerst op de zwangerschap en t kindje richten...en dan zien we daarna wel verder...
jeetje wat een nare situatie. Op deze manier weet je ook niet wat je nou met hem moet. Ik zou nog 1x met hem gaan praten en daarbij duidelijk maken dat het gewoon alles of niets is. Dus OF hij gaat er helemaal voor en loopt niet meer te zeuren over niet elkaar te vaak zien enz. OF het is gewoon over en dan moet hij ook kappen met veel bellen/smsen en cadeautjes want zijn signalen zijn wel heel dubbel. Dus als ik in jou situatie zou staan zou ik hem voor het blok zetten en laten kiezen. Wan tharstikke leuk dat meneer veel tijd nodig heeft en dat hij nu weer besloten heeft uit elkaar te gaan om vervolgens je plat te bellen maar je moet ook eens kijken naar wat jij wilt, want het gaat nu alleen maar om wat hij wilt en dat lijkt me niet helemaal redelijk en leefbaar. Voor hetzelfde geld blijft dit jullie leven lang zo, en dan moet jij maar elke keer opdraven als hij je wilt zien en oprotten als hij je zat is. Lijkt mij niet leefbaar. Succes meid, hele nare situatie. Probeer toch zover mogelijk te genieten van je wondertje in je buik.
Ach, draak, ik laat het eerst maar op z'n beloop en volg mijn gevoel denk ik. Ik ga niet op hem zitten wachten, want mijn leven gaat wel door en voor hetzelfde geld blijft hij twijfelen. Ik probeer er een normale vriendschap aan over te houden zodat we strax voor het kindje de nodige dingen kunnen regelen. Mocht het ooit meer worden, dan zien we dat dan wel weer, maar ik kan net zo goed iemand anders tegenkomen, en hij ook en dan is het einde verhaal. Lief dat je zo voor me opkomt!
Inmiddels zijn we weer een paar dagen verder. Gister met mijn ex een box wezen kopen en een boxkleed. Toch kreeg ik ineens gister ergens de volledige overtuiging dat het niet meer goed gaat komen tussen ons. We hebben erover gesproken, maar het gekke is dat hij zelfs daarna nog zegt; ik denk als je bij mij intrekt dat het wel goed komt. Nou, daar geloof ik niet veel van, want dan zou het sowieso goed moeten komen. Ook blijft hij vaag over of hij nu wel of niet van me houdt, dus ik heb voor mezelf besloten; als je daar aan twijfelt is het sowieso foute boel dus moet ik mijn leven oppakken en verder gaan. Ik mag hem nog steeds heel graag en ik hoop niet alleen voor mezelf maar ook voor ons kindje, dat ons contact gewoon goed blijft...We zullen zien...
Dank je, ja het blijft gek..hij is denk ik toch al verder met zijn verwerking dan ik. Toch belt/mailt/smst hij dagelijks, brengt hij vers fruit en een kan versgeperste sinaasappelsap...en dan denk ik...hoe kan het nou dat hij niet van me houdt...maar ja dat is weer meer mijn gevoel mijn verstand moet nu eindelijk maar eens gaan beseffen dat het echt over is....
Ik vind het echt knap hoe je ermee omgaat! Al zal je gevoel en verstand wel aardig door elkaar lopen... lijkt me echt lastig. Kan het niet zo zijn dat hij de verstandhouding wel gewoon goed wil houden ivm de baby en daarom zo lief voor je is? En dat hij goed voor je wil zorgen omdat je toch ook zijn baby draagt? Ik denk eigenlijk dat hij echt wel van je houdt, maar niet met zijn gevoelens om kan gaan en waarschijnlijk ook bindingsangst heeft. Ik zou inderdaad niet teveel hopen, maar je hebt best kans dat als de kleine er is hij wel helemaal bijdraait. En zo niet, dan hoop ik dat jullie in ieder geval goed contact met elkaar kunnen hebben. Maar ik denk dat dat zeker wel goed gaat komen! Succes maar weer de komende tijd! Je bent een sterke vrouw dus je komt er wel!
Dat is lief van je! Hij is ook bij een psycholoog en denkt zelf ook dat hij bindingsangst heeft. En inderdaad zorgt hij ook zo goed voor me omdat ik zijn kindje draagt. Maar (heel typisch) hij is nog bezig zijn huis te verbouwen, en vraagt me net of ik boven met de afwerking wilde helpen want (zo mailt hij) je weet maar nooit of het in de toekomst nog goed komt. Tja...maar goed daar kan ik me niet aan vasthouden. Als ik ons kindje voorop stel vind ik een vriendschappelijke omgang belangrijk, en ik probeer dat te bereiken, terwijl ik tegelijkertijd wil bereiken dat ik iets minder van hem ga houden...haha lekker dubbel allemaal...maar bedankt voor je lieve reactie, ik heb ook nog een sprankje hoop dat het na de geboorte goedkomt...we zullen zien..
Pfff ik dacht dat ik duidelijkheid had nu we uit elkaar zijn. Maar helaas dat is niet waar. Ik heb een aantal keren samengewoond en nadat die relaties over waren ging het precies zo als nu ook met deze ex. We zien elkaar vaak, bellen, smsen en mailen terwijl we uit elkaar zijn. Op zich heb ik er vrede mee, maar als ik dan van hem hoor dat ik misschien mee moet helpen om zijn huis boven in te richten omdat het in de toekomst misschien nog goed komt....dan snap ik het gewoon niet meer. Aan 1 kant heb ik nu duidelijkheid want we zijn uit elkaar. Aan de andere kant blijf hij (ondanks dat hij zegt dat dit beter voor hem is) constant maar zeggen dat hij hoopt dat het goed komt, dat ik bijzonder voor hem ben maar ja dat is natuurlijk niet genoeg...haha wat ik precies wil met dit berichtje weet ik ook niet maar ik wou het wel even kwijt...
Ik krijg het gevoel dat hij zich schuldig voelt, omdat jij zijn kindje draagt en hij geen liefde meer voor je voelt. Hij probeert nu op alle mogelijke manieren zijn schuldgevoel te verzachten, door jou bij veel dingen te betrekken onder het mom van "wie weet in de toekomst". Als hij denkt dat het in de toekomst goed gaat komen, dan kan dat ook NU. Als hij het nu niet weet, dan is er ook geen toekomst. Dat hij jou maar blijft mailen, sms'en etc vind ik erg egoïstisch van hem. Doordat hij zich rot over de situatie voelt, blijft hij jou valse hoop geven...Ik zou zelf duidelijk zijn. Zolang hij niet weet wat hij wil, ff geen gezellig contact meer. Wel informatie uitwisselen over de zwangerschap ed, maar verder er een punt achter zetten. Dan weet hij ècht wat hij mist, nu weet hij dat je constant voor hem klaarstaat.. Sterkte ermee...
Ja Loetje, eigenlijk weet ik dat je helemaal gelijk hebt. Het idiote aan het hele verhaal is dat ik ook nog blij ben dat hij steeds contact zoekt en dat we elkaar nog regelmatig zien. Het zou heel goed kunnen dat het schuldgevoel is, maar dat zie je vaak als buitenstaander beter dan wanneer je er midden in zit...en het is ook een beetje dubbel, ik wil hem ook graag overal bij betrekken omdat ik het best griezelig vind de eerste paar nachten alleen te zijn met mijn kindje. Dan zou ik het juist heel fijn vinden als juist hij bij me is in de eerste 1 of 2 weken in plaats van een vriendin ofzo...dus aan de ene kan zoek ik wel duidelijkheid en aan de andere kant zoek ik dit ook bewust zelf op....zelfs tegen beter weten in....bah wat zit ik soms raar in elkaar....maar het is goed om van anderen te lezen hoe die er tegenaan kijken, omdat mijn houden van nog niet helemaal over is....bedankt voor je reactie Loetje!
Ik snap je wel hoor, het is ook niet zo gemakkelijk als dat ik het hier neertik. Daarbij sta ik er ver buiten, wie weet wat ik in zo'n situatie zou doen...Maar het kan verhelderend zijn om bepaalde dingen even onder ogen te zien in letters van anderen, die waarschijnlijk bij jou al onder de oppervlakte leven...Nogmaals sterkte. Dit zou een blije tijd moeten zijn, echt heel naar voor je..
Dank je! Ach, het is gelukkig niet constant dat ik zo loop te piekeren, over het algemeen gaat het best goed, en soms wel even verhelderend of confronterend wat een ander zegt, maar soms is dat ook precies wat je nodig hebt....ik hoop wel dat er nog VOOR de bevalling een dag komt dat ik volledig heb geaccepteerd dat het over is tussen ons, zonder dat ik af en toe nog hoop heb...want die hoop is wel funest en je hebt ongetwijfeld gelijk met wat je zegt dat als het in de toekomst zou werken tussen ons dat het NU ook zou moeten kunnen...
Erkennen of niet erkennen...het spookt al een tijdje door mijn hoofd of ik mijn ex mijn kindje zou laten erkennen of niet. Ik heb de notaris gebeld, daardoor weet ik dat erkenning en ouderlijke macht 2 verschillende dingen zijn...Nu ben ik benieuwd wat zijn jullie redenen om het kindje juist WEL of juist NIet te laten erkennen...
Als hij het erkent moet hij ook alimentatie betalen en kun je er voor kiezen het kindje zijn achternaam te geven. Persoonlijk vind ik het belangrijk dat een kindje ook op papier een vader heeft. Tegenwoordig schrijven ze volgens mij gelukkig niet meer vader onbekend op de geboorteakte maar als dat nog wel zo is vind ik dat wel erg naar voor later. Ook vind ik dat een man die een kind heeft gemaakt ook verantwoordelijk is voor het onderhoud ervan. Als je ook wil dat hij iets over jullie baby te vertellen heeft moet hij ook het gezag aanvragen. Dit kan overigens alleen als jij hier toestemming voor geeft. Mocht jou iets overkomen en de band tussen jouw ex en jullie kindje heel goed zijn, heeft hij geen recht op het kindje als hij het niet erkent heeft dus dat zijn wel dingen die je moet overwegen.
Vraagje, mijn ex wil strax kind-alimentatie (woord is vast niet goed want wij waren niet getrouwd) gaan betalen. Nu hadden we samen op een site een lijst ingevuld om erachter te komen wat een baby het eerste jaar ongeveer kost. We kwamen er toen achter dat dat ongeveer (schrik niet) 600,- per maand zou zijn (alleen voor het eerste jaar) dus gedeeld door 2 komt het er dan op neer dat 300 een redelijk bedrag zou zijn. Nu ben ik benieuwd, als jullie exen ook een bijdrage leveren hoeveel is die dan? Ik vind het erg moeilijk om te bepalen wat redelijk is, want zelfs de meeste mensen die al kinderen hebben schrikken van de hoogte van dit bedrag. Mijn ex was eerst heel loyaal maar nu hij hoorde dat het misschien ineens 300 zou zijn, vind hij dat als hij zoveel moet betalen, dat hij dan het kindje ook voor de helft bij hem thuis moet hebben. Gelukkig laat hij die beslissing wel van mij afhangen (ik wil dat liever niet) maar nu doet hij zo moeilijk over dat geld, dat ik gewoon benieuwd ben wat nu reeel is. Hij is gewoon bang dat ie teveel betaalt, en hij denkt dat als ik niet 1 dagje minder ga werken dat het bedrag wel omlaag kan. Maar hij betaalt natuurlijk niet om mijn teruggang in salaris te compenseren. Hij betaalt voor zijn kindje, en het is absoluut niet mijn bedoeling om hem kaal te plukken, maar het moet niet te veel maar ook niet te weinig zijn....ik weet het inmiddels niet meer. Hebben jullie hier een idee over?
Nope, tegenwoordig kan een man dat ook dmv een rechtszaak aanvragen én krijgen. Over kinderalimentatie: doet niet terzake of je wel of niet getrouwd bent geweest, erkenning is voldoende. Daarbij zijn er speciale normen, namelijk de zgn. 'tremanormen' waar ze de hoogte van de ali mee uitrekenen. Je kunt dit 't beste laten doen door 'n advocaat. Het gaat namelijk niet alleen om wat 'n kind kost, maar ook om wat je te besteden hebt (je draagkracht), hoe de financiële situatie was voor het uiteengaan van de ouders en zo zijn er wel meer factoren die meegerekend worden. Ik kan natuurlijk niet naar jullie draagkracht kijken en ik ben zéker niet de aangewezen persoon berekeningen te doen, maar 300 euro lijkt me persoonlijk idd wel wat hoog voor 'n normaal inkomen.. Alimentatie staat overigens enigszins los van wel of geen omgang hebben met het kind. Zoals men het nogal eens graag uitdrukt: 'het is geen kijk- en luistergeld'. Ook als een man (of vrouw, maar dat komt minder voor) zijn kind niet ziet, is hij wel verplicht alimentatie te betalen, tenzij anders is afgesproken of door de rechterlijke macht is opgelegd. Daarbij: hoe meer hij het kindje ziet, hoe meer kosten hij zelf maakt voor het kindje (en jij minder), dus hoe minder alimentatie hij (in verhouding) hoeft te betalen. Wie het kind ophaalt of terugbrengt kan zeg maar al meespelen bij de berekeningen, dus ik zou 't echt goed laten bekijken door 'n onafhankelijk iemand.. Als ik dit verhaal lees, zou ik als tip geven: zoek een mediator en ga samen aan de slag zaken góed te regelen. En anders is wellicht relatietherapie (wat óók kan dienen zo goed mogelijk uit elkaar te gaan, vergis je niet!) een idee, juist omdat er nog zoveel emoties meespelen. Enneh, alleen zijn met je kindje straks, dat is inderdaad best griezelig. Ik spreek uit ervaring.. Maar je kúnt het, geloof me!