Hi, De situatie is dus nog niet veranderd helaas zo te lezen... ik had echt gehoopt dat hij nog bij zou draaien. Hoe gaat het nu wat dat betreft? Heeft hij nog iets laten weten daarover? Is hij nu wat duidelijker? Wel goed dat hij een bijdrage wil gaan geven voor jullie baby, jammer wel dat hij nu terugkrabbelt omdat het bedrag zo hoog is. Maar ik moet zeggen dat ik het ook wel heel hoog vind. Ik vraag me af waardoor het zo hoog is, hangt het ook af van jouw inkomensverlies als je minder gaat werken of zijn het puur alleen de kosten voor de baby? Ik weet niet of de bijdrage van tevoren vastgesteld moet worden? Misschien is het handig dat je de bonnetjes van de aankopen van de baby bewaart en dat jullie dat dan delen? Dan kan je bv. per week of per maand vragen of hij het geld dan geeft. En na verloop van tijd weet je wel wat het bedrag per maand ongeveer is en dat dan als bijdrage laten geven (de helft ervan dus ). Luiers en doekjes kosten in ieder geval zo'n 50 euro maand, dit is nog redelijk ruim. Als je flesvoeding geeft volgens mij ook iets van 50 euro per maand. Dan heb je nog flesjes e.d. nodig en af en toe nieuwe spenen, kleertjes en wat speelgoed natuurlijk, maar dat was het zo ongeveer wel, qua kosten die je regelmatig hebt. En bijvoeding na 4/5/6 maanden, maar als je het zelf maakt kost het zo goed als niets. Mij lijkt een bedrag van 300 euro in totaal dan wat meer kloppen. Als je het alleen dus over de spulletjes voor de baby hebt. En dan zit je volgens mij nog redelijk ruim. Succes in ieder geval!
Wouw, snoopy bedankt voor je reactie! Nee, hij betaalt echt alleen voor het kindje, en als ik merk dat ik het niet red met 1 dag minder werken, dan lever ik die dag weer in of ik ga mijn huis verkopen (ik woon alleen in een vrijstaand huis), en ik wil ook niet dat dat hij te veel betaalt, dat zou niet fair zijn. Qua situatie is er weinig veranderd. We hebben nog steeds noem het maar een lat-relatie. Slapen een paar keer per week bij elkaar en bellen elkaar dagelijks, we mailen ook veel. Hij wil nog steeds graag dat het goed komt, en als het dan goed komt dat ik bij hem kom wonen. Vorige week smste hij zelfs, dat het gevoel van zijn kant wel goed zit maar dat hij eerst rust wilde creeren, we kennen elkaar nog niet eens een jaar, hij wil eerst zijn verbouwing af hebben etc. Maar ja dan denk ik, als je gevoel goed is, waarom kun je dan nu niet met me samenwonen? Dus daarom blijf ik er maar vanuit gaan dat het gewoon over is. In de kraamtijd, en misschien dan nog 1 of 2 weken, afhankelijk hoe het gaat is hij s nachts bij mij. Daarna maar verder zien. Eerlijk gezegd heb ik de hoop wel opgegeven dat het nog iets wordt. Zeker na zo'n aanvaring over geld dan denk ik, jemug wat is nou belangrijker het kindje of het geld. Als hij het kind meer wil zien zodat hij minder hoeft te betalen, vind ik dat een heel fout uitgangspunt. Hij moet dat doen uit liefde voor zijn kind, dat zou de enige reden mogen zijn. Maar ja co-ouderschap zie ik gewoon niet zitten. Ik ben van mening dat het beste wat een vader voor zijn kind kan doen, is van zijn/haar moeder houden...en als hij mij alleen als leuke vriendin ziet...tja ik weet het gewoon niet. Blijft een lastige situatie....
Het beste wat 'n ouder voor zijn of haar kind kan doen van het kind houden, ongeacht of er wel of geen liefde (meer) bestaat tussen de ouders. Het lijkt mij heel wat belangrijker dat hij van z'n kind houdt, dan dat hij jou wel of niet als leuke vriendin ziet. Het ene sluit het andere namelijk niet uit en het zijn twee verschillende zaken, lijkt mij. Een co-ouderschap is in principe immers een geweldige oplossing voor 'n kind, wanneer pappa en mamma niet meer samen kunnen leven. Net zoals 'ik sta niet achter 'n co-ouderschap, want dan krijg ik minder geld' een heel fout uitgangspunt is, een houding die helaas ook heel vaak voorkomt.. Ik zeg niet in dezen, maar er gelijk van uit gaan dat dát de reden is wel of geen co-ouderschap aan te gaan vind ik onprettig overkomen.. Wat ik namelijk bedoelde uit te leggen, is dat er gewoon vaststaande normen zijn voor die alimentatie. Ik heb daar een aantal voorbeelden bij genoemd, waar de hoeveelheid tijd die een kind bij een ouder doorbrengt er één van is, en zodat het duidelijk wordt dat je beter niet moet proberen het zélf vast te leggen; komt alleen maar ellende en ruzie van. Zelf is mijn ervaring: alimentatie vast laten stellen en klaar. Niet zeuren om extra bijdrages, niet met scheve ogen naar 'de andere kant' kijken, gewoon roeien met de riemen die je hebt. Ruzie over geld is zo ontzettend vreselijk namelijk! De liefde voor 'n kind IS nooit in geld uit te drukken, het gaat dan ook niet om de liefde voor 'n kind, maar om wat 'n kind fysiek nodig heeft en tsja, daar zijn dus die trema-normen voor. Ga daar in vredesnaam niet zélf mee morrelen! Maar wat ik bij jou vooral proef is verwarring en nog eens verwarring. Als je toch zo zeker weet dat 't niets meer wordt, waarom laat je dan zo je oren naar hem hangen? Neem je eigen leven in de hand, ga naar bureau rechtshulp, probeer zaken te regelen en laat 'm vooral niet met je spelen! Ga er van uit dat je ex van jullie kind houdt, maar niet meer van jou. In elk geval niet genoeg om 100% voor jou te kiezen als partner. Dat is afschuwelijk pijnlijk, maar zo doormodderen lijkt me zo vreselijk veel energie slurpen! Ik vind het verre van netjes dat hij je zo laat bungelen en ik hoop oprecht dat je er (als partners of als exen, maar in elk geval als ouders van jullie kind) er samen uit zult komen!
Mijkeltje, dank je wel voor je reactie. Het bureau voor rechtshulp is inderdaad een heel erg goed idee. En je hebt gelijk de situatie is ook verwarrend, maar ik werk daar zelf net zo hard aan mee als hij. Ik heb het gevoel dat er voor mezelf meer rust komt als het kindje er is. Heel gek want dat heeft niets met onze absurde relatie te maken, want ik geloof niet dat het goed kan komen door een kindje ofzo. Ik ga vandaag meteen informeren bij het bureau voor rechtshulp, nogmaals bedankt...
Ik denk inderdaad dat 't straks rustiger zal worden. Joh, een kindje van jezelf in je armen houden, waar je de hele wereld voor zou overlopen en álles voor overhebt, dat is zo'n oergevoel, dat overstijgt al het andere, hoe moeilijk het ook is... Echt, heel goed dat je je eigen stappen gaat maken; dat is ook iets postiefs wat je je kindje meegeeft! [hug]
Bedankt voor je steun...denk dat ik nog niet alles heb verwerkt en dat maakt het soms lastig...en met alle emoties van de afgelopen week, en veel te weinig slaap zag ik gewoon even niet meer hoe ik het allemaal moest doen...
Hoi Esther, Pfff wat een heftig verhaal zeg. Heb net je topic doorgelezen en wat lastig zeg. Even over die erkenning: Mijn vriendin heeft in zo'n zelfde 'ik wil wel-ik wil niet'-situatie gezeten en op het moment van de erkenning besloot haar vriend toch maar niet te erkennen omdat hij bang was dan te moeten gaan betalen voor het kind. Nu zijn ze een jaar verder en ondanks dat hij het kind niet erkend heeft (en er niets mee te maken wil hebben) betaalt hij toch alimentatie (afgedwongen bij de rechter). De alimentatie is inkomensafhankelijk. Een vriend van mij betaalt 700 euro voor zijn 2 zoons, maar een andere betaalt 200 (voor 1). Je kunt het voor je laten uitrekenen, misschien dat hij zich er dan prettiger bij voelt? Over dat reizen, ik heb jarenlang voor mijn liefde ruim een uur gereisd, ook nadat onze dochter is geboren. Waar een wil is is een weg, maar denk dat het probleem juist ligt bij het feit dat de wil er niet zo is. Mijn vriend maakte bijv. mijn dochter wakker, als je samenwoont neem ik aan dat jullie ook samen de verantwoording nemen voor het kind. Mijn vriendin dacht of hoopte steeds maar dat als het kindje er zou zijn hij wel zou bijdraaien. Mooi gedacht en er zijn wellicht mensen waarbij dat zo is, maar ik geloof er niet zo in. Heb helaas ook gelijk gekregen. Nou was hij wel echt een enorme egoist hoor (had ook een ander en nog veel meer gelieg en bedrieg) dus dit kwam niet als een verrassing. Nu heeft hij een kind bij een ander... Ik had mijn vriendin ook de tip gegeven afstand te nemen. Helaas als je zwanger bent en bang voor wat er komen gaat neem je niet altijd de meest rationele beslissingen, maar eerder gebaseerd op emotie. En dat zijn niet altijd de juiste. Ik snap het wel hoor, poeh hé, je wilt het toch ook gewoon niet alleen doen Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Zie dat je al aardig op gaat schieten. Kun je nog wel een beetje genieten van dat wezentje in je buik? Liefs Elea
Hoi! Bedankt voor je lieve en uitgebreide reactie. Zelf ben ik inmiddels ook wel ietwat veranderd in mijn standpunten. In het begin van onze relatie heb ik me volledig laten beiinvloeden door anderen. Als ik mijn eigen keuze had gemaakt, had ik niet eens nagedacht over de reistijd van en naar het werk, mijn ex woont daar geweldig en ik doe niets liever dan bij hem intrekken. Inmiddels weten we denk ik wel precies wat we aan elkaar hebben. We zijn dan wel uit elkaar, maar eigenlijk ook niet want wat we nu hebben is gewoon een latrelatie. Die houden we beide in stand, en ik doe het zelfs tegen beter weten in waarschijnlijk. Omdat ik er niet vanuit ga dat hij ooit meer voor me gaat voelen dan dit, en dus niet met me gaat samenwonen. Maar voor nu vind ik het wel prima eigenlijk. Na de bevalling gaat hij pas weer weg als ik me goed genoeg voel. En het maakt hem niet uit of dat nu 1,2 3 weken of langer is. Daarna zie ik wel verder, ik weet van mezelf dat ik op den duur geen genoegen neem met een latrelatie, dus als hij dan niet verder wil, dan zal ik vanzelf inzien dat het zo niet meer gaat en neem ik vast vanzelf meer afstand. Zelf blijft hij hoop houden dat het goed komt, maar ik niet ja, wel hoop, maar rationeel gezien geloof ik niet dat het goed komt, misschien ook wel uit zelfbescherming. Over de financien hebben we wel weer goed gesproken inmiddels, en ik geloof dat we daar wel uitkomen. Erkenning vind ik ook prima, maar ouderlijke macht krijg ik alleen. Dat is een beetje hoe het nu is. En misschien doe ik wel dom en hou ik mezelf voor de gek, maar ik volg nu in ieder geval mijn gevoel en niet constant de mening van anderen en dat is voor mij al een hele mijlpaal. Oh ja, nog 1 vraag, mocht en we er samen niet uitkomen, bij wie kan ik de alimentatie eventueel laten berekenen weet iemand dat??
Je kunt het vast ook wel ergens uit laten rekenen hoor. Idd een advocaat is wel erg duur. In principe is er niets mis met een lat-relatie natuurlijk als je je hier prettig bij voelt. Ik zou hetzelfde hebben als jij denk ik, op een gegeven moment mist er dan toch iets he, het is wel erg vrijblijvend... Zeker als je samen een kindje hebt is latten denk ik best moeilijk. Wel fijn dat je vriend voor w.b. de financiën in ieder geval zijn verantwoordelijkheid wil nemen. Dat is in ieder geval een zorg minder. Waar het ook heengaat met jullie je hebt toch altijd jullie kleintje samen he. Lijkt me een goed idee om in ieder geval de volledig ouderlijke macht te krijgen. Zeker als je niet zeker weet of hij zijn verantwoording gaat nemen als jullie ukkie er is scheelt dat wellicht voor later een hoop stress. Je weet nooit of het allemaal zo 'gezellig en vrijblijvend' blijft gaan en het laatste dat je dan wilt is de angst dat hij het kindje komt opeisen. Goed dat je je gevoel volgt hoor. Het is nu ook niet de makkelijkste tijd om beslissingen te nemen en knopen door te hakken. Het is allemaal al zo onzeker als je zwanger bent... Misschien denk je er als de kleine er is en de hormonen wat zijn weggeëbt al wel heel anders over. Je zult er vast ook van verbaasd staan wat moedergevoelens met je doen.
Inmiddels ben ik ook heel benieuwd naar die moedergevoelens, wie weet verandert het mijn kijk op de relatie (of wat het mag zijn) die ik nu met de vader van het kindje heb. Volgens mijn zus zou ik het kindje bijvoorbeeld niet meegeven aan mijn ex voor een weekendje ofzo, nou zoals ik er nu over denk, ga ik er vanuit dat ik dat vreselijk moeilijk ga vinden, maar ja, ik wil de vader zijn kind niet ontnemen, en het kind de vader niet ontnemen. En zo zullen er talloze dingen zijn die ik nu misschien op een bepaalde manier van plan ben, maar die strax ineens heel anders gaan doordat ik dan ineens mamma ben. Maar ja ik heb wel eens gehoord dat het zwangerschapshormoon nog minstens 9 maanden in je lichaam blijft dus ik ben benieuwd wanneer ik dan eindelijk weer eens mezelf ga zijn... En we zullen zien hoe lang deze zogenaamde latrelatie gaat duren, misschien ben ik er wel heel gauw klaar mee als t kindje er is, misschien duurt het nog even...ik heb besloten me daar in ieder geval niet meer druk om te maken, van te voren weet je toch nooit hoe het loopt. En of het nu wel of niet goed komt tussen ons, ons kindje wordt vast wel gelukkig!
Haha Stienke, ik ben nooit meer 'mezelf' geworden Of in ieder geval ik ben erg veranderd... Dus wie weet kun je lang wachten En dat jullie kindje gelukkig wordt daar twijfel ik niet aan. Met een nuchtere mama als jij moet dat goed komen toch? Liefs Elea
Haha, nooit meer jezelf geworden.. ai, maar zonder arrogant te willen zijn, ik vind mezelf best oke zoals ik nu ben...dus als ik strax zoek raak doordat ik ineens mamma ben, nou haha dan ga ik mezelf nog missen...Maar zonder gekheid, ik ben wel benieuwd, wat voor dingen ben jij volgens jezelf dan heel erg in veranderd? Ik mag alleen toch hopen dat ik niet zo'n jankerd blijf als nu haha want dan kan ik net zo goed meteen in een vissenkom gaan wonen....
Ik was ook hiervoor al heel leuk hoor Ben ook zeker niet minder leuk geworden hoor, gewoon wat anders En dat emo-gehalte... Ben bang dat ik daar nog steeds gevoelig voor ben. Als ik zwanger ben gaan de sluizen wel helemaal makkelijk open, maar daarna ben ik nog steeds wel een beetje een watje gebleven geloof ik... Laat mij geen ziek kind zien of vertel geen zielig verhaal, want daar kan ik niet meer zo goed tegen, dan barst ik spontaan in snikken uit Dingen waarin ik ben veranderd, poeh even wat voorbeelden proberen te geven: Ik ben altijd nogal een vrijgevochten type geweest. Kan mezelf nu geen moederkloek noemen, want dat ben ik ook niet. Maar ben wel meer een moeke dan ik me ooit had kunnen voorstellen geloof ik Ook ben ik veel minder bang om alleen te zijn. Ik voel me sterk, capabel en stel me minder afhankelijk op. Kan het oordeel van anderen ook veel beter naast me neer leggen. Verder kan ik me veel beter in anderen verplaatsen. Had vroeger nog wel eens heel snel een oordeel klaar over hoe iets moest of hoorde, of zette mijn vraagtekens bij de keuzes van anderen. Nu ben ik veel gematigder geworden. Ik begrijp keuzes van mensen gewoon beter, ook 'slechte' keuzes, of als het niet direct de mijne zouden zijn geweest. Het is makkelijker te oordelen, dan te proberen te begrijpen. Tegenwoordig begrijp ik gewoon beter... Ben nog net zo leuk als vroeger dus, maar wel net wat minder impulsief, wat meer ontwikkeld ofzo? Ik weet niet hoe ik het noemen moet, maar het heeft me een sterker mens gemaakt. Ik zal er ook wel dingen door verloren zijn hoor, maar als ik ze niet mis is het meer een-vervanging-van toch? Liefs Elea
Nou, haha als ik het zo lees dan ben je toch wel aardig jezelf gebleven, je hebt er gewoon een aantal sterke punten bijgekregen ! Ik hoop dat ik er ook 1 ding van krijg, het niet meer bang om alleen te zijn...want om heel eerlijk te zijn, ik vind het vreselijk om geen relatie te hebben, en met je kindje is natuurlijk een heel anders soort relatie maar als ik me daardoor minder snel alleen zou voelen, zou fantastisch zijn. Mooi meegenomen dat je sneller begrip voor een ander hebt ook al is het niet jouw keuze. Tjee ik ben weer helemaal gerust gesteld. Volgens anderen in mijn omgeving ga ik zo ontzettend veranderen, terwijl ik dan denk, ik was eindelijk een beetje blij met wie ik was, en ik heb volgens mij nog nooit zo dicht bij mezelf gestaan als nu, dat wil ik eigenlijk niet meer kwijt, maar als ik jouw verhaal lees dan komen er eigenlijk alleen maar een paar positieve eigenschappen bij. En een watje ben ik denk ik altijd wel al geweest, dus dat moet te handelen zijn
Dat bang zijn om alleen te zijn had ik ook altijd heel erg. Als mijn vriend laat thuis kwam vond ik dat al niet fijn En zonder relatie zitten leek mij helemaal verschrikkelijk! Daar ben ik heel erg in veranderd. Kan goed met mezelf zijn, nee je kinderen zijn geen relatie, maar ze hebben mijn hart en hoofd zeker minder eenzaam gemaakt. Ik weet gewoon dat ik met hen nooit alleen zal zijn en dat geeft zo veel rust dat ik minder van anderen nodig heb. Ook als het tussen ons mis zou gaan zou ik daar sterker in staan dan voordat ik kinderen had. Nu weet en voel ik dat wat er ook gebeurt ik het alleen ook wel red. Maar wees niet bang hoor, als de hormonen weer uit je lijf zijn ben je gewoon weer je goede, oude ik Maar dan met een beetje een uitgerekt velletje (en zelfs dat trekt weer bij )en een prachtig baby'tje!
Nou gelukkig dan maar weer! Ik heb ook in de laatste maanden van mijn zwangerschap wel het gevoel dat ik strax niet zo nodig meer op relatieplanet hoef ofzoiets om maar weer aan de man te komen. En dat ik ook overtuigd ben dat het kindje en ik het gaan redden met z'n tweetjes, ook zonder man! Het lijkt me ook fijn om eerst een tijdje alleen met mijn kindje te zijn. Maar ja, ik eeuwige (ietwat na-ieve) optimist blijf stiekum nog een tijdje hopen (hoe stom kan je zijn) dat het weer goed komt tussen mij en mijn ex...we hebben het gewoon nog zo gezellig samen dat ik me iedere keer afvraag, wat wil hij nu nog meer, dit is toch goed zo....maar ja als ie niet genoeg van me houdt snap ik ook wel dat het strax ergens stopt, heb nog niet echt zin om erover na te denken. Het lijkt me gewoon fijn om een stabiel thuisfront te hebben waarbij ook je man er altijd voor je is...maar ja we zullen zien wat de toekomst brengt
Ja een stabiel thuisfront is zeker fijn. Het is logisch hoor dat je blijft hopen dat het goed komt, dat is toch waar jullie in eerste instantie voor gekozen hadden hè. Dus dat beeld heb je gewoon nog in je hoofd... Het is ook moeilijk (lees; vrijwel onmogelijk) om beslissingen te nemen als je relatie nog zo onzeker voelt hè en zeker als je er nog midden in zit, kun je emotioneel geen afstand doen. Mijn vriendin heeft ook echt afstand moeten doen van haar verwachtingen en haar ideeën van hoe haar ideale gezin er in haar hoofd uitzag. Gelukkig is ze op een dag gewoon iemand tegengekomen waarbij ze zoiets had van: 'ja dat bedoelde ik nou de hele tijd!'. Toen viel alles op zijn plek zeg maar. Alleen bij een andere man dan ze had verwacht Toch nog een echte papa voor haar kindje en een fijn gezin en man voor haar dus. Tsja dingen lopen nou eenmaal niet altijd zoals je zou verwachten hè of zoals je ze graag zou zien. Ach, het 'ideaalbeeld' bestaat ook niet hoor, we hebben allemaal wel wat. Misschien is afwachten en zien hoe het loopt helemaal niet verkeerd, zolang je zelf niet onder de huidige situatie lijdt. Maar soms kan het uitstellen van een beslissing, (zeker als deze is ingegeven door angst voor wat er komen gaat of angst om alleen te blijven) ook een beslissing zijn... Je zet je verdere leven dan eigenlijk wel op halt hè. Liefs Elea
Tja, soms denk ik ook wel eens, zou het niet verstandig zijn om vandaag nog te zeggen; joh het is alles of niets we stoppen er mee. En die dag gaat ook vast wel komen want ik raak steeds meer overtuigd dat het niet meer goed komt. Maar misschien wil ik toch ook wel graag eerst even samen de kraamtijd door om er toch even samen van te kunnen genieten. Dus zolang ik er nog van geniet in plaats van eronder lijdt, steek ik mijn kop nog wel even in t zand. Net als of ik denk; ik wil nu geen keuze maken. Ik heb ook niet de ilusie dat de komst van een kindje onze relatie zou kunnen redden, maar ik wil het wel graag met hem delen... Knap van je vriendin dat ze die afstand heeft genomen, ik zou die stap nu nog niet willen zetten hoewel ik weet dat ie onvermijdelijk is. Gek hoe je verstand en je gevoel elkaar soms zo tegen kunnen werken. Maar ja we zien wel waar het schip strandt....en misschien ben ik wel opgelucht als dit alles voorbij is, soms heb ik misschien nog wat te veel hoop, maar ik denk ook vaak, kom op Es, pak jezelf op en kap er mee want je leven gaat verder, maar ja de tijd zal het leren....