Wij zijn vandaag bij de gyn geweest en ons werdt ok aangegeven er over an te denken wat we wilden. De gyn gaf aan dat gezien mij leeftijd en het feit in onze fam verder geen afwijkingen in dien aard voorkomen hij het niet noodzakelijk acht. Zowieso heb je nooit 100% zekerheid met of zonder testen het blijft een kansberekening. Wij hebben besloten om het niet te doen en te vertrouwen op mijn lichaam en de natuur. Daarnaast staan we onder controle bij het ziekenhuis dus wordt al extra in de gaten gehouden.
Ik denk dat ik het niet laat doen, want die kans is gewoon erg klein dat het bij mijn kindje niet voorkomt. Ik ben pas 24 jaar. Stel dat ik die combinatietest wel zou doen en er bestaat wel een kans dat mijn kindje het heeft, dan heb je voor de rest ook een klote zwangerschap.
Ik zie dat ook niet zitten en mijn vriend ook niet. Zoals ik er nu tegenover sta, doe ik zo'n test wel. Als het zo goed als zeker is dat ons kindje zwaar gehandicapt zal zijn, zullen wij het afbreken. Natuurlijk zal ik er alles aan doen om het kind gelukkig te maken als het gehandicapt geboren wordt en zal ik van hem of haar houden, maar toch denk ik dat het voor veel spanningen zal zorgen. Hierdoor denk ik niet dat wij het kind dan een perfect leven kunnen bieden. Ik voel me nu ook zwaar hulpeloos in de buurt van iemand die gehandicapt is. Ik moet wel zeggen dat ik dit niet met zekerheid kan voorspellen aangezien het mogelijk is dat ik er heel anders tegenover sta als het moment daar zou zijn. Misschien dat ik dan wel zeg: laat maar komen!
Hallo Ik wou ff reageren op MerleQ. vat dit niet verkeerd op, en ik weet dat iedereen zijn eigen keuze heeft, maar mijn mening is dat een kind een wonder is als je dat mag ontvangen! Een kindje wat in je buik groeit heeft recht op een leven! Als de vrucht een aanleg fout oid heeft word het vanzelf verstoten. Zo niet, vind ik persoonlijk dat je het kindje een kans moet geven. het kan er ook niks aan doen dat het gehandicapt is, en er is altijd wel een oplossing te vinden. je maakt de keuze of je een kindje wil of niet. Veel mensen proberen het en kunnen geen kinderen krijgen, en anderen laten (mocht het niet goed zijn) gewoon weg halen. pff vind dit altijd zo`n moeilijk onderwerp! Succes iedereen met zijn keuze! Wij kiezen er niet voor:Ons wondertje is welkom gezond of niet! Groetjes Danielle
Dani84, ik snap je standpunt wel hoor. Maar zoals al eerder gezegd, maar weinig mensen komen voor mijn mening uit. Ik vind het fijn als dat wel geaccepteerd wordt, zeker omdat waarschijnlijk veel meer mensen het wel denken maar niet zeggen. En ik heb er echt goede redenen voor. Naar mijn inziens is een gehandicapt kind houden net zo egoistisch te noemen als het weg laten halen. Maar zeggen dat sommige mensen geen kind hebben mogen krijgen terwijl anderen het weg laten halen is echt een ongelofelijke drogreden. IK kan er tenslotte niets aan doen dat andere mensen geen kinderen kunnen krijgen. Waarom moet ik daar dan vervolgens wel rekening mee houden? Ik doe wat ik denk dat het beste is. En nogmaals, misschien denk ik er wel heel anders over als het moment daar is.
He meiden Mijn man en ik hebben 3,5 jr over gedaan om zwanger te worden, maar ook wij hebben besloten dat als het kindje echt niet goed is dus bv down in combi met diverse andere afwijkingen om de zwangerschap af te breken. Dit staat los van onze mega kinder wens. De vraag is ook doe je het kind er een plezier mee en daarna kan je het zelf aan. Vaak gaat het kind in de toekomst naar een opvang of intern in een instituut. Dat word een leven vol zorgen (anders als normaal) Wij kunnen dit niet aan, maar dat is onze mening. Nu was de uitslag van de nekplooimeting goed, dus nu nemen we het risico en als het nu zo is dan is het zo en zullen we er mega veel van houden. Het blijft een moeilijk onderwerp waar iedereen zijn eigen mening over heeft. liefs marieke
Wij hebben ook een nekplooi- en bloedtest gedaan omdat open ruggetjes in de familie voorkomen. Nekplooi was goed en de uitslag van de bloedtest 1 op 21.000 Dus wij gaan niet meer voor verdere onderzoeken.
Het hangt ervan af wat je met de uitslag doet. Als de uitslag negatief uitpakt besluit je dan om de zwangerschap af te breken of laat je het toch gewoon komen? Die afweging moet je zeker van tevoren maken. De kans is natuurlijk klein maar het is denk ik goed om daar wel over na te denken voor je besluit de combinatietest te doen. Wij hebben overigens ook van tevoren besloten dat als de uitslag niet goed was de zwangerschap af te breken. We hebben nu een heel gezonde zoon!
Maar kun je dat wel echt van te voren besluiten? Natuurlijk kun je wel een idee hebben wat je waarschijnlijk zult doen, maar het echt doen is iets anders. Als je dan je kindje compleet hebt gezien en je ziet hem baantjes trekken, dan is het toch wel even wat anders om het af te breken dan wanneer je op de bank er over nadenkt lijkt me.
Ja dat is denk ik ook wel zo. Als je echt voor de beslissing komt te staan dan is het natuurlijk ook anders. Maar als uit eventuele verdere onderzoeken zal blijken dat je kindje weinig tot niks zelfstandig zal kunnen wil ik hem/haar dat liever besparen. En kijk hoe je eigen leven er dan uit gaat zien. klinkt misschien hard maar zo denk ik erover.
Ik dacht dat ik de zwangerschap af zou laten breken als het kindje iets zou mankeren (iets wat je trouwens niet zeker weet na de combinatietest). Maar tegen de tijd dat ik de uitslag van de vruchtwaterpunctie kreeg had ik haar al lang en breed rond voelen dobberen. Toen was abortus voor mij geen optie meer als het bijvoorbeeld down zou hebben.
Ja maar dat is voor mij juist de reden waarom ik er voor gekozen heb om het niet te doen: ze kunnen alleen zien of een kindje down heeft. Niet in welke mate. Je hebt mensen met down syndroom die begeleid zelfstandig wonen, een relatie hebben en een gelukkig leven leiden. Je hebt ook mensen die de rest van hun leven in een instelling wonen. En ook daarin heb je gradaties van mensen die het er prima naar hun zin hebben en een gelukkig leven hebben, en mensen waarvan ik me afvraag of het leven op die manier zin heeft. Pfoe, blij dat ik niet voor die keuze sta, het lijkt me een helse beslissing.
Nee, dat kan je inderdaad niet van tevoren beslissen. Ik heb dan ook heel veel moeite met mensen die zeggen: ja maar als het kindje dit of dat heeft en dan een kasplantje zou worden blablabla. De meeste mensen denken alleen na over Down, maar er zijn zoveel afwijkingen waarbij het direct duidelijk is dat er helemaal geen overlevingskansen zijn. Ik heb geen combitest gehad, kreeg gewoon een echo (had al 2 goede echo's gehad) en opeens stortte onze wereld in. Open schedeltje. Dan heb je geen keuze meer, de keuze is al gemaakt. Want er is geen leven, alleen maar de dood. Als je dit niet hebt meegemaakt, dan kan je dus ook nooit zeggen hoe jij zou reageren, wat jij zou doen. Ik vind het zelfs beledigend als je dat wel zo durft te verkondigen. Ik zei zelf altijd (naief als ik was) ik zou nooit mijn zwangerschap afbreken (want je hebt het niet over abortus in dit soort situaties, want het gaat immers om een niet-levenstvatbaar kindje). Maar ik had geen idee dat het ook wel eens zo kon zijn, dat er geen andere opties zijn. Ja, ik had de zwangerschap uit kunnen dragen. Maar dan was Pippy* ook overleden. Dus hoe dan ook zit ik met lege handen. Denk daar heel goed overna voor je testen laat doen, maar besef ook dat je werkelijk geen idee hebt hoe het voelt, de wanhoop, woede, het verdriet. Tenzij je zelf ooit voor die keuze zult staan en dat wens ik echt niemand toe.
Ja, ik ben het met jou eens en dus oneens met mensen die zo makkelijk lijken te zeggen: dan zou ik het afbreken.
Hoi vlinder Dit is jou mening en dat respecteer ik, maar om een zwangerschap te beeindigen als het kindje na diverse testen meervoudige handicaps heeft is ons gevoel. Ik vind het heel erg wat jullie hebben moeten doormaken en kan me daar ook geen voorstelling van maken en hoop dat ook nooit te moeten. Wij hebben hier heel goed over nagedacht van te voren wij zijn ook bijna 4 jaar bezig geweest met zwanger te worden maar dan nog weet ik dat wij het niet aan zouden kunnen. Natuurlijk heb je heel veel verdriet en draag je dit voor altijd bij je, maar op een gegeven moment kan je het een plekje geven. Als een kindje meervoudig gehandicapt is blijft het zorg en verdiet een leven lang. Maar zoals ik al zei dit is onze mening. groetjes marieke
Ik vind het eerlijk gezegd een beetje vreemd van jou dat jij mensen zo beoordeeld die die mening hebben, alleen maar omdat jij zoiets hebt meegemaakt. Hoe kun jij nou in de hoofden van anderen kijken? Mijn gevoel hierover is zo sterk, dat ik echt volledig achter mijn mening sta. Natuurlijk is er een kans dat ik emotioneel anders reageer, maar rationeel heb ik die beslissing allang genomen. En natuurlijk niet alleen met het syndroom van down, maar ook als het een afwijking heeft waarbij het kind geen kans op overleven heeft. Niet iedereen is hetzelfde. Jij moet niet denken dat wat je vindt, voor iedereen geldt op moment van zo'n beslissing. Overigens is het voor mij totaaaal niet duidelijk waarom jij dit vindt. En ik denk dat dat voor jezelf ook niet duidelijk is. Ik zie geen motivatie voor jouw argument namelijk. Jij hebt namelijk ook nog nooit voor die keuze gestaan.
Misschien dat jij het ooit een 'plekje' zou kunnen geven en als jij die ooit vindt, mag je hem mailen. Want ik, en alle andere rouwende mama's out there, hebben 'm nog niet gevonden. Cliche's zoals deze zijn goed bedoelt, maar heel bagetaliserend. Hoe kan je het nou een plekje geven wanneer je eigen kind dood is? Jij misschien wel, ik niet. En daar bedoel ik niet mee dat ik een meervoudig gehandicapt kind minder erg zou vinden. Dat is absoluut afschuwelijk! En het verdriet erom is niet minder maar wel héél anders!
Zie je het sterretje achter de naam van mijn dochter Pippy*? Zij had een open schedeltje, zoals heel duidelijk in mijn post te lezen is. En wij hebben de zwangerschap dus af laten breken, dus ik heb wel voor die keuze gestaan. Scroll eens terug en vraag het me dan nog eens of ik wel weet waar ik het over heb.