Mijn onderwerp zegt het al, wel of niet mijn oudste zoon laten onderzoeken. Mijn zoon van 3 jaar is erg ondernemend, nieuwsgierig, leergierig, sociaal, kan heel duidelijk en goed (moeilijke woorden) praten (volwassen praten). Houd van rust/regelmaat. Moet weten waar hij aan toe, anders is er paniek! Hij is heel lief en mega vriendelijk. Wil iedereen te vriend hebben, maar dit stuit op problemen als anderen dat niet willen. Hij was als baby een reflux kindje. Heeft ook zuurstofgebrek gehad bij de bevalling. Ontlasting ging niet goed hierdoor medicatie gehad en voor het spugen. Na zijn 1e jaar was het zo goed als over. Op een paar terugvallen na, ging het goed. Tot september dit jaar. Waarschijnlijk een groeispurt gehad. Spuugt weer heel veel, stinkt uit zijn mond, boert weer veel op en zijn ontlasting gaat niet goed. Heel veel overloop diarree en als het echt niet meer lukt dan gaat meneer op de wc en komt het met heel veel pijn en moeite naar buiten. Dit duurt minstens 4 dagen en is dan ook een ziek jongentje. Eet hierdoor niet goed (zit nog vol) We hebben hier al veel gedaan. Als zijn ontlasting dus weg is (opluchting) eet hij goed en gevarieerd. We houden ook in de gaten dat hij genoeg vezels binnen krijgt, zodat zijn stoelgang goed blijft. Nu weer terug naar medicatie, wat hij in het begin van zijn leven ook heeft gekregen. Forlax en Nexium. Neemt weinig tot geen snoepje. Was eerst iets lekker, Fruittella snoepje b.v. en hij heeft het uit gespuugd hoeft hij het de volgende keer niet meer. Zo gaat het met veel dingen. Meneer kan ook weinig tot geen structuur in zijn mond verdragen. Het moeten kleine hapjes zijn anders gaat hij al kokhalzen tot overgeven aan toe. Dan niet een klein beetje overgeven, nee dan komt het echt weer een stevige straal, wat hij vroeger ook heeft gehad met reflux. v.b. Oudste en jongste zoon krijgen een vitamine tablet van davitamon. Smaakt goed wij (ouders) hebben het ook geproefd. Jongste zoon, geen problemen, maar mijn oudste zoon wordt helemaal panisch van die kleine brokjes als hij het kapot breekt. Krijgt er water bij, maar wordt alleen maar erger. Hierdoor ook overgeven met wat hij net daarvoor had gegeten. Drank net zo is heel erg zoet en wordt helemaal gek van de smaak. Nog en voorbeeld: Er komt wat nattigheid op zijn broek, sok, trui. Gaat hij door het lint en moet er schone kleding aan. Dit accepteren wij niet en zeggen ook gewoon. Het droogt vanzelf op. Je krijgt niets iets schoons aan (tenzij het natuurlijk drijfnat is, dan is het een ander verhaal). Na een tijdje is het verminderd en zegt zelf ook. Dat droogt vanzelf op he mama? En zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar sinds babytijd eigenlijk al, was mijn oudste zoon een heel druk kindje. Keek al vroeg de wijde wereld in en was vurig om te ontdekken. Dit hebben we natuurlijk ook gestimuleerd en meneer vond het best. Kreeg wel van omgeving te horen dat hij druk was en dat het een heel pienter jongentje was. Niets aan de hand dachten wij, maar daarna begon eigenlijk ook het probleem. Meneer moet alle lichten aan doen en ook uitdoen. Overal waren deuren zijn, moeten deuren open en dicht. Dit was eerst thuis en schonken er geen aandacht aan. Nu gaat het verder buitenshuis. Als we hem straf geven en dan bedoel ik niet alleen praten, want dat interesseert hem voor geen meter (dus tik) (Ik hoop dat ik geen mensen voor het hoofd stoot, maar ja hij krijgt wel eens een tik). Hij kijkt je dan aan van waarom krijg ik een tik, terwijl ik hem eerst hem duidelijk heb gemaakt dat iets niet kan, 3x waarschuwen daarna is het straf. Heeft ook een strafhoek, blijft netjes zitten, het interesseert hem niet. Ook als hij aan het spelen is en ze zijn aan het stoeien, weet hij niet hoe hij op kan houden en of het pijn bij iemand doet. Ik moet hem er dus gewoon vanaf trekken. Als er veel kindjes zijn in de speeltuin, dan trekt hij zich helemaal terug. Gaat niet met kindjes spelen, vind het te druk.... (waarschijnlijk teveel prikkels) Ik was super blij dat hij naar de peuter mocht en hij ook. Hij tekende de dagen af dat hij mocht (zat hem thuis bezig te houden met allemaal werkjes etc). Vanaf dag 1 was het gillen/krijsen brullen. Ik bracht hem weg en kwam hem weer ophalen. Dit heb ik door moeten zetten. Juf vertelde me ook als ik weg was, was het voorbij en kon hij prima meedoen en niet huilen. Daarna vakantie hij blij, maar ik niet. Ik had echt zoiets van, "straks begint het weer opnieuw". Jawel het begon weer overnieuw. Ik wil niet naar de peuter! Kindjes zijn dom! :O. Daar aangekomen en stil nadat ik weg was gegaan. Komt thuis net als de eerste keren en hij zegt weer "Mama het was erg druk op de peuter, Mama het is donker in mijn hoofd." :O Mama kindjes kunnen niet eens tellen, Mama sommigen zijn net als onze jongste zoon. dit ook aangegeven aan het bureau en dokter. Werd eerst niets meegedaan, nu dat ik weer naar de dokter ben geweest, worden er een paar onderzoeken gedaan, maar nog niet eens voor zijn gedrag. Ze willen eerst kijken of het samenhangt met zijn obstipatie/reflux.. Is natuurlijk ook te begrijpen. Nu heb ik zoiets van ik heb het sterk het gevoel dat er iets is, maar ik kan mijn stempel er niet op zetten. Van mijn omgeving hoef ik er niet mee aan te komen. Ze zeggen alleen maar dat hoort bij mijn oudste zoon. Hoort bij de leeftijd. Terwijl zij hem ook niet kunnen corrigeren. Zijn leeftijdsgenootjes zijn prima te corrigeren. Kunnen ook leuk spelen, wat mijn zoon absoluut niet kan. Hij kan niet tegen rommel om hem heen. Mijn man denkt er ook wel zo over, maar heeft ook zoiets van, misschien waait het wel over.... Ik zit dus echt wel met een dilemma. Stel ik me nu dus aan en ben ik overbezorgd of zou er toch iets aan de hand zijn? Pff wat een verhaal, maar dit is dus in grote lijnen hoe mijn zoontje is en hoe hij doet. Ik moest dit ook wel even van mij afschrijven, want het zit bij mij erg hoog. Met de dokter afgesproken dat ik nadat de onderzoeken zijn geweest voor reflux/obstipatie bij haar langs mag komen om er verder over te praten en misschien toch verder te kijken bij een orthopedagoog (geloof ik)of ergotherapeut.. Maar waarschuwde me al dat het lang kan duren en dat je in een medisch circuit terecht komt, ook omdat hij nog zo jong is. Hier het ook met mijn man vanmiddag kort over gehad en die had zoiets, we kunnen ook wachten.... :O. Maar ik heb zoiets waarom dan wachten? Het is alleen maar beter en voor mijn zoontje wordt het dan ook wel beter.
Er is maar een ding wat in me opkomt als ik je verhaal over je zoontje lees: een hoogsensitief kindje, en daarbij misschien ook nog eens hoogintelligent. Stukken van je verhaal zijn erg herkenbaar wat betreft mijn oudste dochter van 3 jaar. Ik weet niet of je het boek "het hoogsensitieve kind" van Elaine Aron kent? Het is wel een tikje zweverig naar mijn smaak, maar geeft zeker veel herkenning. Belangrijkste wat ik de afgelopen tijd geleerd heb over mijn hoogsensitieve Juultje: accepteer de karaktereigenschap als iets moois en waardevols, ga achter je kind staan en laat hem voelen dat hij niet raar is. Dat heeft ons (beide ook hs trouwens) en zeker Julie veel rust gegeven.
Met de term hoogsensitief zou ik voorzichtig zijn, is geen officiële diagnose en de meningen hierover zijn zeer verdeeld. Als ik je verhaal lees zou ik je kind idd laten onderzoeken, hij heeft duidelijk last van zaken en middels onderzoek zouden jullie, de psz en dadelijk school handvatten kunnen krijgen voor zijn gedrag en zo ervoor zorgen dat hij hopelijk beter in zijn vel komt te zitten.
Mja je kunt gewoon aangeven dat je je echt zorgen maakt.. En dan zou je een doorverwijzing naar een kinderpsych of orthopedagoog moeten kunnen krijgen. De vraag is wat je er aan hebt voordat hij naar school gaat.. Zeker qua intelligentie is het pas als hij naar school gaat een probleem. (En geloof mij.. Ik was verbaasd over wat kleuters allemaal nog niet konden wat ik doodnormaal vond... Tellen tot 20 leren ze pas in groep 2 bijvoorbeeld. Kleuren.. Veel groep 1 kinderen kennen enkel de primaire kleuren... Etc) En hoogsensitief ga je geen diagnose voor krijgen want dat bestaat officieel niet. Enkel als je naar een natuurgenezer oid gaat. (En hoogsensitief en hoogintelligent gaat bovendien ook vaak samen) Wij noemen hoogsensitief thuis vaak "sensory input overflow". (Lekker Engels ook... Doet er niet toe) Gewoon omdat je al veel in je hoofd hebt... Komen dergelijke indrukken extra hard binnen en kun je ze dus niet handelen.. Je hebt al 30 balletjes in de lucht om aan te denken.. En dan moet je nog eens wat extra prikkels erbij verwerken. Als onze dochter slecht in d'r vel zit omdat ze vanalles in d'r hoofd heeft... Kriebelt d'r kleding veel erger dan wanneer alles lekker loopt in de vakantie bijvoorbeeld.
@saskia78 de dokter had al voorzichtig aangegeven, omdat hij nog zo jong is dat ze waarschijnlijk toch wel gaan wachten. Sommige dingen kan nu nog gewoon niet, maar wel weer op de basisschool. Mijn zoon kent alle kleuren en noemt ze ook bij naam. Kan tot 20 tellen wat dus de kids op de psz helemaal nog niet of net wel kunnen. Geef ik ook niet om, want dat trekt toch wel bij op de kleuter. Het ene kindje kan dit beter dan het andere kindje, maak me daar ook niet zo heel veel zorgen om maar wat ik in mijn verhaal al aangaf, vond hij het geweldig om niet naar de psz te gaan wegens vakantie, maar nu hij weer wel moest was het 1 groot drama. Net als in het begin weer. Hij zou dus in de vakantie het hartstikke leuk moeten hebben, maar dat was totaal niet zo. Gewenning is het ook niet meer, want hij gaat al een tijdje naar de psz. Ik zou toch zeggen, dat hij nu langzamerhand wel weet dat hij naar de psz gaat en niet zoveel verzet gaat vertonen?
Mja tenzij hij het gewoon echt niet leuk vind maar zich er normaal bij neerlegt omdat het van jou moet. Hier is het inmiddels zo ver dat ik mijn 5-jarige de leerplichtwet heb uitgelegd bij het ontbijt. Van de zotte eigenlijk... Maar ze neemt het mij enorm kwalijk dat ik d'r elke dag naar school breng terwijl ze het er echt verschrikkelijk vind. Vorig jaar ging ze gewoon... Omdat ik werkte en er dus niemand thuis was. Nu ben ik thuis en moet ze nog steeds naar school... Heel oneerlijk dus. Straks als hij naar school gaat.. Is het wel verstandig om aan te geven dat hij dergelijke al een tijdje kan. Dan kunnen ze daar in de klas rekening mee houden. Want helemaal standaard is het dus niet En als hij straks op school zit en ze gaan hem typische groep 1 werkjes geven... Kan dat zo maar eens net zo hard tegenvallen als de psz...
sorry dat ik er nog niet aan toe ben gekomen om te reageren. . Saskia je had de vraag gesteld wat ik wil bereiken met het onderzoek. Ik denk een stuk herkenning. Sowieso dat mijn bezorgdheid niet zomaar uit de lucht komt vallen en hoe ik met mijn kind om moet gaan. We staan eigenlijk letterlijk tegen de muur op dit moment. Voor hem om hem zo rustgevend en veilig thuisbasis/school te geven en dat we hem begrijpen en hem ook hierin te stimuleren. Hem plezier geven zodat hij ook nieuwe dingen gaat ontdekken. Of lijk ik nu echt overbezorgd
Nee hoor Dat wil uiteindelijk toch elke ouder? Alleen heb jij blijkbaar een kind met een net wat uitgebreidere handleiding Dat kan de beste overkomen en jou dus ook En tja als ik zie hoe vaak mensen met hele gewone kinderen die alles volgens het boekje doen nog twijfelen of ze het wel goed doen.. Is het niet raar als je met die extradikke handleiding (die natuurlijk onvindbaar is) wil weten of je het wel goed doet toch? Het is alleen de eerste vraag die gesteld gaat worden als ze zo'n onderzoek doen. En voor jezelf ook prettig om vantevoren over na te denken Het helpt je denk ik in het nemen van de beslissing...
Ik moest ook wel erg nadenken over je vraag hoor. Zo had ik het in ieder geval nog niet bekeken . Maar in inderdaad als ze dat aan je vragen, dan sta je volgens mij ook eerst met de mond vol tanden. . Als die handleiding er bestond, was het volgens mij heel wat makkelijker
Maj. Wij hebben eerst duizend excuses gezocht (en gevonden) om niet te gaan. Redenen om wel te gaan was lastiger bleek Maar als je dat duidelijk voor ogen hebt is de keuze ook makkelijker
Ik moet ook gelijk denken aan hooggevoeligheid. Is geen hokje waar ik in wil plaatsen maar wel een andere manier van omgaan met. Succes
Gedeeltelijk herkenbaar. Bij mijn middelste heb ik ook lang het gevoel gehad van "ze is anders, maar hoe en wat geen idee" Na lang twijfelen toch de stap genomen en contact gezocht met een gedragsdeskundige. Deze stuurde mij naar een kinderfysiotherapeut en na een lange vragenlijst kwamen ze met de term regulatiestoornis. Of te wel een sensorisch integratieprobleem. Wij hebben de tip gekregen om haar te gaan borstelen. En echt naar drie weken intensief borstelen hebben wij nu op veel vlakken een ander kind. Ze eet makkelijker en sneller, heeft minder last van alle prikkels om haar heen. Kan zich beter concentreren, knuffelt meer en haar fijne motoriek is stukken verbeterd. Heel mooi om te zien en heel fijn voor haar. Misschien herken je wat in onderstaand stukje: Wat is een regulatiestoornis? Regulatie betekend op een adequate manier reageren op de omgeving. Dit heeft te maken met het waarnemen met je zintuigen. Wat er waar wordt genomen wordt verwerkt. Daarna komt de uitvoering in de motoriek: het gedrag en taal. Kinderen kunnen reageren maar reguleren moeten ze leren van hun ouders. Bij kinderen met een regulatiestoornis lukt dit niet goed. Er is een "stoornis" in de manier waarop zij reageren, met hun zintuiglijke gewaarwording. De patronen in het gedrag die zijn ontstaan sluiten niet aan met wat er van de omgeving verwacht wordt. Daardoor kan het voor de omgeving van het kind moeilijk zijn om het kind te begrijpen. De regulatiestoornissen waar in deze site over gesproken wordt is anders als een emotionele regulatiestoornis. Ook is dit niet hetzelfde als een regulatiestoornis in de volwassenen psychiatrie. lijst van sensorisch/ sensomotorische problemen hypo- of hyperreactiviteit t.a.v geluid, geuren, visuele prikkels, tactiele afweer bij bijvoorbeeld aanraken, wassen, voedsel, problemen in de mondmotoriek, problemen t.a.v spierspanning en stabiliteit, het vloeiend bewegen, problemen in motorische planning en modulatie, fijne motoriek, problemen t.a.v verbaal-auditieve prikkels en fonologie, ruimtelijke-visuele informatieverwerking en richten van aandacht.
Ik zie heel duidelijk in je verhaal terug dat jij je zorgen maakt, en lees ook dingen waarvan ik denk dat het inderdaad goed is als er onderzoeken worden gedaan. Veel succes!!!
Tranen in mijn ogen.. IK lees hier mijn zoon.. Vandaag weer zo"n dag dat corrigeren geen zin heeft , als ik hem aanspreek hij onbegrip toont, blijft hyperen.. ik weet op zulke dagen echt niet meer wat ik moet soms. Altijd ondernemend, altijd "ergens"heen willen, altijd druk.
Mijn zoon heeft op zijn 3de ook de "diagnose" (spanningsregulatiestoornis gekregen. Wij wisten op een gegeven moment ook niet meer hoe of wat met hem. Weet je, al pik je er maar één klein dingetje van op dan is het toch al de moeite waard? Onze zoon is geobserveerd door mensen met verschillende specialisaties. Dat was voor ons heel prettig. We hebben vooral wat tips gekregen over hoe we het best met hem om kunnen gaan, hoe dingen bij hem anders werken, voorbeelden van hoe dingen bij hem binnen komen. Voor ons was dat heel verhelderend. Soms ook heel moeilijk omdat je steeds geconfronteerd wordt dat hij toch iets anders is dan een "gemiddeld" kind. Maar wel de moeite waard. Veel succes met je keuze en alles wat daarbij komt.
wat mij op zulke dagen altijd erg hielp was mijn eigen instelling veranderen. Ipv van te denken waarom luistert ze nou niet en ze doet het erom, naar het overkomt haar! Hierdoor ging ik op een hele andere manier met haar om. Ik strafte haar niet maar bood haar hulp en mijn nabijheid. Geen boze moppers, maar een begripvolle toon. Ik zei dan bijv. tegen haar lieverd ik zie dat je het lastig vind om te luisteren, ga anders even op je kinderstoel zitten om tot rust te komen. Ik hielp haar om rust te vinden. Door te mopperen en te straffen werd het gedrag vaak alleen maar erger. Ik merkte namelijk aan haar dat ze een soort van innerlijke strijd voerde omdat ze wel wilde luisteren, maar het gewoon niet lukte. Het continue gevoel van falen versterkte daardoor alleen maar het negatieve gedrag. Succes want het is niet makkelijk!