Wel of niet doorgaan met IVF/ICSI

Ik zit niet in hetzelfde schuitje maar wil je wel heel veel sterkte en wijsheid wensen! Is geen eenvoudige beslissing om te maken, dus neem er gerust je tijd voor!
Persoonlijk zou ik wel verdere stappen ondernemen en IVF/ICSI een kans geven. Voor hetzelfde geld is het na één behandeling raak. Aangezien het toch een totaal andere behandeling is dan IUI is die kans er wel. Ik zou niet kunnen opgeven voor ik alles geprobeerd heb, al geef ik toe dat ik ook verschillende keren de fertiliteit ben uitgewandeld met het idee van ermee te stoppen.

 

Lastig, maar goed dat je er bij stil staat. Ik weet je geen advies te geven, enkel mijn ervaring te delen.
Ik merkte dat wij door de afgelopen jaren heen steeds alle stappen namen die op ons pad kwamen. Als je met je kinderwens van start gaat weet je nog niet hoe het gaat lopen en het begint als een avontuur maar veranderd helaas soms door de tijd heen in een lang en verdrietig deel van je leven. Na lang proberen kwam de stap naar de huisarts, vervolgens de fertiliteitsarts, na de iui's kwam ivf, en daarna icsi. Het overkomt je telkens weer. Wij hebben gekozen om alle stappen te nemen, ook al is de rit slopend. Deze keuze is gebaseerd op dat we nooit met spijt willen terugkijken. Ivf/icsi geeft geen enkele garantie, daar waren wij ons heus wel van bewust. Wij starten aankomende maand met de 5e en laatste icsi. Dan sluiten we het af, dan is het genoeg geweest en hebben we het gevoel dat we zo ver zijn gegaan als we konden.
Dat laatste is voor iedereen anders en welke beslissing er ook gemaakt wordt dat maakt niet uit als het voor jullie maar de beste is.
Succes

 

Hi Kubbeltje, wij zitten een beetje in dezelfde situatie. Wij hebben nooit IUI gehad maar moesten meteen de ICSI in. Ik zei eerst, ik ga nooooooit mezelf prikken, toen ICSI de enige optie bleek zei ik, ok 1 poging dan. Inmiddels zitten we al in de tweede want de kinderwens overwint. Ik deel je gevoel. Ik heb regelmatig het gevoel, dit trek ik niet, ik kap er mee en ik wil niet dat mijn leven wordt beheerst door een kinderwens die wellicht nooit uitkomt en daarnaast ben ik het verdriet beu. Toch besef ik me ook HEEL goed dat ik misschien spijt krijg als ik er echt helemaal mee kap. Dus we nemen van tijd tot tijd pauzes om tot onszelf te komen en om alles op een rijtje te zetten. Tot nu toe, na een aantal maanden rust, is de conclusie nog steeds geweest om dan toch maar weer tanden op elkaar te zetten en door te bijten om in ieder geval alles geprobeerd te hebben. Wij hebben we gezegd dat sowieso na de 3 pogingen wij echt kappen er mee.

Hoe oud zijn jullie als ik mag vragen?

Het is lastig om je goede raad te geven. Als jij vrede kunt hebben (en ook weet dat het je later niet in de weg zal zitten) met de keuze om nu te stoppen dan is dat zeker wat waard. Twijfel je teveel zou ik het er zeker op wagen maar het is en blijft persoonlijk! Succes.

 

Een moeilijke beslissing, die je helaas zelf moet maken. Mijn leidraad is altijd: Stel dat je het niet doet, zou je dan achteraf spijt krijgen dat je het niet geprobeerd hebt? Of heb je er vrede mee en kun je het afsluiten, zonder later te denken: Had ik maar... En wat als...?

Je hoeft de beslissing nu niet te nemen. Je kunt een rustpauze inlassen, werken aan je relatie en voor jezelf de tijd nemen om te kijken wat je wilt. Ik denk niet dat je nu een objectieve keuze kunt maken. Nu ben je op en aan rust toe, maar dat wil niet zeggen dat je het traject dan ook helemaal kunt afsluiten. Als je je beter voelt, sta je er wellicht anders in. En een wens gaat niet zomaar weg, zeker niet als er nog kansen zijn.

Succes!

 

Dit dus. Hier zou stoppen nooit een optie geweest zijn. Ik vind IVF/ICSI geen hele grote stap (niet dat het geen 'big deal' is, maar vergeleken met wat je daarná allemaal nog kunt proberen) en zou mezelf inderdaad constant afvragen; 'Wat als?'. Juist omdát je al zo lang bezig bent met die ene wens, ik zou dat niet los kunnen laten. Toen wij na een TESE, tig keer op en neer naar Düsseldorf en een heel traject daar wéér met 0 bevruchtingen eindigden na de ICSI, waar we duizenden euro's in gestoken hebben, ook uit wanhoop geroepen 'dat we misschien maar gewoon moesten kappen'. Het is alleen nooit écht een optie geweest. Maar goed.. Wat iedereen zegt; dat bepaalt iedereen zelf. Niemand weet wat jij voelt, wat dit met je doet, hoeveel je aankunt en waar je grenzen liggen. De enige die daarover gaat, ben jij..

 

Ik zou echt de focus op de toekomst houden. Ik weet gewoon dat als ik nu niet doorzet, hoe rot soms ook, en ik ben straks 45, dat ik mezelf niet meer aan kan kijken omdat ik dan heb 'opgegeven'. Dat ik dan echt van mezelf zal balen. Dat is wel echt mijn drijfveer inderdaad.

En het klinkt als een dooddoener, ik weet er alles van, maar je hebt je leeftijd nog wel mee. Als je een jaar rust inlast en overtuigd bent dat je mama wil worden, dan kun je een heldere keuze maken?

 

hoi kubbeltje,

wat vervelend dat het nog steeds niet gelukt is. ik ben ooit ook op zo'n punt beland als jij en eigenlijk nu weer.
de enige tip die ik je kan geven is neem rust!!!
wacht eens een jaartje mits het probleem niet bij je man ligt tenminste. want die is toch wat ouder en zaad word er niet beter op wat ik heb begrepen.
echt een jaartje rust doet wonderen, je wilt heel graag een kindje en je zult merken dat je na paar maanden weer de moed heb om de draad weer op te pakken, er weer zin in hebt.
als je nu verder ga en het mislukt, ben je alleen maar verder van het padje, raak je depressief of overspannen (ook een punt waar ik op beland ben) en dat wil je echt niet.

heel veel succes hoor, ik hoop dat het ooit mag lukken.
hier trouwens na een jaar rust, na de 3de icsi poging een zoon.

 

Kubbeltje, erg moeilijk hoor. Ik heb ook altijd in gedachte gehouden dat ik geen spijt vam mijn keuzes wil krijgen. Wij zijn na twee icsi behandeling overgestapt naar dusseldorf. Voor ik daar terecht kon moest ik een half jaar wachten (lange wachttijd voor de intake ) dat gaf me veel rust. En dat heb ik ook echt nodig gehad.
Ik heb ook altijd veel last van de hormonen gehad, maar in mijn geval weegde dat niet op tegen de kinderwens. In dusseldorf kreeg ik zelfs minder hormonen dan in mijn eigen zkh. In het begin zag ik er als een berg tegenop om weer aan de hormonen te moeten en weer die bijwerkingen. Maar ik ben blij dat we hebben doorgezet.
De punctie is trouwens onder narcose gedaan dus dat het ik niet meegekregen.
Nu ik zwanger ben, ben ik heel erg blij met onze keuze, maar mocht het niet zijn gelukt, heb ik er voor mijzelf wel alles aan gedaan om die grote droom waar te maken.

Wat ik je zou adviseren is net als wat de andere dames ook al zeggen, neem je rust en praat er over met je man en misschien is de stap naar dusseldorf wel de oplossing. En een pauze kan best hoor. Mij man heeft ook zeer slecht zaad, maar vaak kunnen ze daarmee wel icsi doen.

Ik ben trouwens even oud als jou en mijn man is 40. En zie het resultaat.

Ik hoop dat je hiet iets aan hebt. Heel veel sterkte en edn dikke knuffel.

 

Hallo Kubbeltje,

Het kan een ontzetrende moeilijke keuze zijn, ik heb nooit iui hoeven doen, zaad van vl was zo slecht dat t meteen icsi werd, en meteen eerste poging zwanger, wat een geluk wij hadden. Maar je leest en hoort best vaak, dat als t aan t zaad ligt, icsi een hele goede kans geeft. En ja punctie is erg pijnlijk, maar ik weet nu dat, dat t absoluut waard is!

Ik weet niet of ze in nl, puncties onder narcose doen, maar collega van mij, is zelfs naar turkije gegaan, en daar deden ze de punctie wel onder narcose.

Heel veel sterkte met de keus te maken, ik sluit me ook bij de rest aan, je moet er zeker mee kunnen leven dan, dat je icsi geen kans hebt gegeven, en niet ergens nog twijfel hebben hoor.

 

Kubbeltje, het klopt dat je alles moet voorschieten in het buitenland.
Maar mocht je de stap willen maken, zou ik wel goed kijken naar de vergoedingen van je verzekering. Ik zit nu bij PNO. Met het hoogste pakket vergoeden ze 2 x het nederlandse tarief . In totaal ongeveer €4600.
Het is niet zo dat je de hele mep op 1 rekening krijgt. De medicatie betaal je appart, de icsi appart en de bloedonderzoeken ook. Het grootste bedrag in een keer was € 2450,-
Dat was de rekening van de icsi . Het zijn hele bedragen maar in dusseldorf kun je waarschijnlijk toch pas over een half jaar op gesprek komen, dus misschien nog tijd voor jullie om te sparen.
Denk er maar eens rustig over na en mocht je vragen hebben mag je ook wel een pb sturen.

 

Heel herkenbaar Kubbeltje.

Ook hier slecht resultaat bij het roesje van de colonscopie en dat kwam volledig boven tijdens de fertiloscopie. Waar ik echt alles bij elkaar geschreeuwd heb van de pijn. Enige wat de gyn zei, nee hoor je voelt geen pijn dat is de spanning en ging door waardoor ze met de camera door m'n darm prikte.
Nu ook aan het overwegen wil ik wel verder of laten we het hierbij??
Ik zie erg op tegen de fertiloscopie die over moet, maar ook de eendenbek bij de iui of laat staan de punctie straks...

Ik ben helaas 34 dus heb geen jaren de tijd om pauze te nemen.
Als ik jonger was geweest had ik de rust zeker genomen, maar voel me nu al langs de zijlijn staan, dus voor ons is doorgaan de enige optie.

 

Ik weet dat er ook ziekenhuizen zijn in NL die het onder narcose doen, maar daar moeten dan wel écht redenen voor zijn.. Je kunt natuurlijk eventueel proberen om het op die manier te regelen?

Na mijn eerste punctie wilde ik ook écht geen punctie meer meemaken. Ik heb toen gemaild met Breda, maar die wilden het niet doen als er bij hen geen eerdere punctie gedaan was, waar redenen uit voort gekomen waren waarom ze het de volgende keer onder narcose zouden doen. Wij zijn naar Düsseldorf gegaan (en daar moet je het inderdaad voorschieten..), maar misschien zijn er nog wel meer ziekenhuizen in NL, die het wél willen doen als ze je verhaal horen?

 

Jeetje Shadixxx zie ik het goed? Wonend in Zoetermeer en de behandeling in Düsseldorf? Moet je dan voor alle echo's heen en weer rijden?
Ik begin steeds meer naar Düsseldorf te neigen. Hoor veel positieve verhalen en goede persoonlijke ondersteuning.

 

Nee, gelukkig niet! De follikelmetingen konden gelukkig gewoon hier in het ziekenhuis gedaan worden. Als je een ziekenhuis in de buurt hebt wat dat wil doen (en ik heb eigenlijk nog nooit gehoord dat een ziekenhuis niet mee wil werken) hoef je dus in principe maar 3 keer naar DD: voor de uitgangsecho en het opstellen van het medicatieschema, voor de punctie en voor de terugplaatsing (en als het je eerste keer is, natuurlijk voor de intake). Als je Düsseldorf overweegt, ook als je het nog niet zeker weet, zou ik gewoon een afspraak inplannen. De wachttijd is écht heel lang (een maand of 4 a 5) en als je toch niet wilt, kun je 'm altijd weer afzeggen!