Ik heb ook lang getwijfeld tot ik op een gegeven moment voelde dat het goed om weer proberen zwanger te worden. Tja het was een gevoel, dus goed onderbouwen kan ik het niet. Wat bij ons ook meespeelde is dat we twee jaar geklust hebben om zwanger te worden van Milan, dus dat speelt ook mee. Tot mijn grote verbazing was ik de eerst maand zwanger!!
Hier heb ik ernstig getwijfeld of ik nog aan een tweede zou durven beginnen, na alle drama's met Thirza, (rot-zwangerschap: eerste 7 maanden kotsberoerd, daarna bekkenklachten. Thirza was een huilbaby: kiss-syndroom, eczeem en koemelkallergie en oorklachten waarvoor bij 19 maanden operatie voor buisjes en neusamandel verwijderen. En Thirza slaapt pas sinds een maand door; we hebben hier heel erg lang echt dramatische nachten gehad waarbij ik blij mocht zijn als ik 1 keer anderhalf uur achter elkaar kon slapen. Waardoor ik uiteindelijk ook een aantal maanden in de ziektewet terecht ben gekomen). Op een gegeven moment begon het krijgen van een tweede kindje toch belangrijker te worden dan al die drama's en bij mijn neef heb ik gezien dat als alles zich bij de tweede weer herhaald, je er veel eerder wat aan kunt doen, omdat je het herkent. Dus toen besloten dat een tweede er wel zou komen, maar dat Thirza eerst door moest gaan slapen. Dat duurde echter zo lang, dat we uiteindelijk besloten hebben dat we daar niet op wilden wachten: dan werd ons het leeftijdsverschil te groot, plus dat ik momenteel 33 ben, dus mijn leeftijd speelt ook geen vreselijk positieve rol. Al met al slaapt Thirza nu sinds een dikke maand dus door, ongeveer gelijk met het moment dat ik zwanger ben geworden Alsof ze het geroken heeft
Ik ben een heel stuk jonger (11 jaar zelfs), maar wou toch even reageren. Mijn kindjes schelen 18 maanden (was na 9 maanden weer zwanger) en het eerste jaar van de 2e is echt hel. Het is veel en veel zwaarder dan je verwacht, brengt ook voldoening, maar het is echt zwaar. Nu de jongste 19 maanden is, is er weer wat meer rust. Ergens heen met de auto, met een baby en een kindje van anderhalf is al aanpoten. Waar laat je de baby met uitstappen? Of laat je eerst je dreumes uit? Dat kan ook niet ivm het gevaar voor andere auto's etc etc
Mijn man en ik willen er volgend jaar weer voor gaan. Ik wordt volgend jaar ook 33 dus dat speelt ook mee. Mijn man wilde wachten tot dat Danian 2 is, maar mijn pil is in maart op, dus beginnen we iets eerder Bij Danian was het snel raak, maar je weet niet hoelang het nu gaat duren. Danian slaapt over het algemeen door, maar is wel is vroeg wakker, maar als je alles goed wilt hebben dan kan het nog wel is lang gaan duren. Ik vind een leeftijdsverschil tussen de 2 en 3 jaar ook mooi. Danian kan dan ook lopen dan heb ik mijn handen wat meer vrij. Het enige waar we ons wel een beetje zorgen over maken is het financiële plaatje. Maar ik denk maar zo waar 1 kindje van kan leven kunnen 2 ook al zal het allemaal wat krapper worden.
Doe het niet Het is vreselijk zwaar Goed, dat meen ik natuurlijk niet echt Maar ik heb het wel vaak gedacht: 'waarom wilde ik in vredesnaam een tweede?!' Dat het zwaar is, meen ik dus wel. Al verschilt dat natuurlijk per kind/gezin en wellicht dat het anderen veel minder zwaar valt. Ik ben blij als we dat eerste jaar straks door zijn en de jongste wat zelfstandiger is, de twee kinderen wat meer aan elkaar hebben en we weer een beetje ritme hebben. Mijn man en ik zijn elkaar echt een beetje verloren op dit moment, we komen er gewoon niet aan toe. 's Ochtends is het spitsuur, overdags werkt hij en 's avonds is het ook spitsuur totdat de oudste naar bed is en vlak daarna gaan wij vanwege vermoeidheid ook.
Wij zijn er nog niet over uit, maar weten wel dat als we kiezen voor een tweede we niet eerder beginnen met klussen als dat Jelmar 3 is, tegen de tijd dat de kleine er dan is gaat hij mooi naar school dat lijkt me toch een stukje meer rust geven?
Noor is nu bijna 16 maanden. Ik heb tijdens mijn zwangerschap geroepen dat ik zo rond het eerste jaar van Noor weer zou proberen zwanger te worden. Ik ben daar van terug gekomen. Ik hebben een prima zwangerschap gehad, de bevalling ging snel en voorspoedig, maar ik (en ik schaam me ervoor om het te zeggen ) vind het erg zwaar. Een kindje opvoeden. Nu spelen er ook wel andere, persoonlijke motieven mee, maar ik heb mijn 2e kinderwens wel uitgesteld. Verder heb ik het idee dat ik nu pas echt begin te genieten van haar. Ik ben nu 32. Dus zo oud ook niet, maar ik weet zeker dat we nog even wachten met een tweede als die ons gegund is.
Ik had hetzelfde toen wij voor de 2e gingen. Maar wat blijkt: door de teruggave van de belasting blijkt dat de 2e bijna gratis naar het KDV gaat. je betaald natuurlijk wel 2x zoveel aan het KDV, maar de teruggave maakt alles weer goed. Er zijn natuurlijk wel andere extra kosten (nieuwe kamer voor de oudste bijvoorbeeld), maar je kunt ook weer veel hergebruiken (wagen).
heb je wel weer die stress als je de oudste uit school gaat halen en de kleine ligt te slapen of moet gevoed worden....
Het is zo'n persoonlijke afweging. Ik weet niet of je het ooit zeker zult weten, maar misschien heb je iets aan mijn verhaal. Voor mij was het altijd al duidelijk: ik vind het enorm waardevol om een broer of zus te hebben. Als kind om mee te spelen en samen op te groeien, en als volwassene om de zorgen om je ouders te delen en je ervaringen uit je jeugd. Dus toen we een zoon hadden, wist ik na 6 maanden zeker dat ik heel graag nog een kindje wilde. Gelukkig dacht vriendlief daar na een tijdje het zelfde over, dus we gingen voor kindje 2. Ook deze keer was ik heel snel zwanger, dat was een groot geluk (bij de 1e was ik 35, bij de 2e was ik 37 toen ik zwanger werd). En ik moet je zeggen: het is me zwaarder gevallen dan ik ooit had gedacht. De zwangerschap was fysiek enorm zwaar (altijd moe, last van mijn bekken en dan ook nog net een nieuwe baan) en ik was dolblij toen ik eindelijk met verlof kon. Met 2 kindjes vond ik het tot nu toe erg zwaar: de jongste bleek lang niet zo'n goede slaper als haar broer en maanden van gebroken nachten braken me redelijk op. En het was heel erg zoeken naar een ritme, hoe doe je het allemaal met 2 kindjes. Nu heb ik dat ritme wel gevonden. M'n dochter slaapt nu ook goed en ze zit lekker in d'r vel sinds ze kan kruipen en staan. Ik ben heeeeel blij dat we er destijd vrij makkelijk voor hebben gekozen, want ik ben heel gelukkig met m'n twee kindjes. Maar als we dit van tevoren hadden geweten, was die tweede er vermoedelijk nooit gekomen (gelukkig maar, dat we het niet wisten!) Ik heb me nooit zorgen gemaakt of het kindje wel gezond zou zijn. Niet erg, in elk geval. Zelf ben ik ook pas geboren toen mijn moeder al 39 was en er zitten weinig tot geen vruchtbaarheidsproblemen in mijn familie. Aangeboren afwijkingen ook niet. Wel heb ik een combinatietest gedaan, maar de uitslag was zo goed dat ik geen verder onderzoek heb laten doen. Mijn leeftijd was wel een van de redenen waarom we niet zo´n groot leeftijdsverschil tussen onze kindjes hebben. Ik sta nog steeds helemaal achter onze keuzes. Het zware eerste jaar heb ik graag over voor de jaren die nog gaan komen en ik geniet zo van m´n prachtige kindjes.