Ik had en heb gelukkig wel een nichtje die 2,5 maand ouder is dan ik die als een zus voor me is en met wie ik jeugdherinneringen kan delen. Maar niet alles (gelukkig voor haar). Eva heeft 2 nichtjes, 1 van 8 maanden ouder en 1 van 3,5 maand jonger en binnenkort komt er nog een nichtje bij die dan 10,5 maand met Eva scheelt. Dus dat zie ik ook wel goed komen .
Leuke en interessante topic is deze! ik zit ook erg te dubben over wel of niet een tweede, en 2 dingen houden me heel erg bezig, dat zijn de punten die ook genoemd zijn hier: stel als wij overleden zijn, dan is mn meisje helemaal in haar eentje en dan heb ik liever dat ze toch een broer of zus heeft, aan de andere kant, ik heb een broer en een zus en heb daar geen contact mee, dus dat kan ook gebeuren en stel dat het tweede kindje niet gezond zou zijn dan zit mn meisje daarmee evengoed als wij er niet meer zijn. ik voel me wat opgejaagd om snel een beslissing te maken want ik ben nu 41 en ben al dolgelukkig trouwens met mijn prachtige lieve dochter, dus in die zin heb ik niets meer te wensen, maar ik zit er wel mee wat nu voor haar het beste zou zijn en ik vind het erg moeilijk een keus te maken, je wilt toch de allerbeste keus die er is voor je kindje, dus het is steeds afwegen en piekeren, maar ik kom er tot nu toe niet uit. Ik vind het daarom ook erg interessant om hier juist de berichten te lezen van meiden die zelf ook enig kind zijn, wat hun ervaringen zijn, dus ik blijf dit topic wel zeker volgen. Dus ik hoop op nog meer reacties van enig kinderen hier
Ook wij twijfelen, als zo vele hier zo te zien over een tweede. Niet nu al hoor, want ons meisje is net 6 maanden, maar ik wil er ook niet al te lang mee wachten. Ik heb 1 broertje en 1 zusje, maar ondanks dat ik heel veel van ze hou heb ik er niet veel mee. Misschien door het leeftijdsverschil, mijn zusje is vijf jaar jonger en mijn broertje tien jaar jonger. Wat ik mij voornamelijk van vroeger herinner tussen mij en mijn zusje zijn de continue ruzies. Met mijn broertje had ik dat niet, maar ik merk dat ik daar een soort van moedergevoelens voor heb. Door niet zulke leuke omstandigheden thuis liet mijn moeder mij ook al veel met mijn broertje doen toen die nog jong was. Flessen geven, verschonen dat deed ik allemaal met mijn tien jaar. Misschien dat het daar vandaan komt. Maar zoals ik al zei ondanks dat het vroeger niet altijd even leuk was zou ik ze niet willen missen hoor. Het is voor mij alleen niet zo dat ik Eliza (mijn dochtertje) per se een broertje of zusje wil geven, omdat het anders niet leuk is voor haar. Het is namelijk geen gegeven dat je kindjes met elkaar op kunnen schieten. Mochten ze een totaal verschillend karakter hebben kunnen ze zelfs continue botsen (dat had ik dan). Verder is voor ons financieel en het verhuizen (we hebben nu maar een 3 kamerwoning) ook wel een drempel om niet zo snel voor een tweede te gaan. Daarnaast is Eliza een beetje een zorgenkindje, want ze heeft een hartritmestoornis waardoor ze na de bevalling tien dagen in het ziekenhuis heeft moeten blijven. Ze heeft hier nu medicijnen voor en dat gaat goed, maar we moeten kijken wat de toekomst ons gaat brengen. Ze kan er overheen groeien en dan is alles klaar, maar is dit niet het geval dat moet ze geopereerd worden. Daarnaast hebben we nu net te horen gekregen dat haar linkerbeentje niet in de kom zit dus krijgt ze nu een gipsbroekje. Dat is trouwens de meest positieve uitkomst en daar hopen we op, maar er moet nog gecontroleerd worden of er wel een kom is waar het beentje in gezet kan worden en anders zal ze met 1 jaar worden geopereerd en krijgt ze een kunstheupje! Verder heeft Eliza de eerste drie maanden heel erg last gehad van darmkrampjes waardoor ze niet in haar bedje wilde slapen. Hierdoor heb ik mijn gehele zwangerschapsverlof met een kindje op de arm gelopen en kon ik verder niets doen de hele dag. Gelukkig sliep ze 's nachts wel goed, dus dat was wel fijn. Vanaf dag tien sliep ze 's nachts al door! Dat was echt super. Verder merk ik dat ik heel erg op mijn tenen loop met 1 kindje qua geestelijke gezondheid. Voor mijn zwangerschap slikte ik nog anti depressiva, maar daar ben ik direct mee gestopt toen ik erachter kwam dat ik zwanger was. Zonder medicijnen gaat nog steeds hartstikke goed, maar de kans op een postnatale depressie was vrij groot bij mij. Gelukkig niet gebeurt, maar je moet maar zien of dat bij een volgende zwangerschap/kindje ook wel zo is. Dit zou ik dan heel erg vinden voor mijn man en Eliza, omdat je dan gewoon door een diep dal gaat. Zoals je ziet aan bovenstaande zijn wij er ook nog niet helemaal uit en nog in dubio. Het voor-/nadeel is dat mijn man het ook nog niet weet dus we zijn samen aan het twijfelen Ervaring met de slapeloze nachten heb ik nog niet, maar in ieder geval heel veel sterkte daarmee. Veel liefs Petra
Wij willen wel erg graag een tweede. Alle praktische 'problemen' zie ik ook, maar dat zien we wel als ze op ons pad komen. Het enige waar ik goed over na moest denken was het risico op weer een extreme vroeggeboorte. Maar de wens is groter dan de angst hiervoor.
bij mij op gym zat ook een mama waarvan de eerste 10 weken te vroeg was, dit was voor hun ook geen reden het niet aan te durven, er was niet een duidelijke reden dat haar zoontje te vroeg was. de tweede was 5 weken te vroeg, maar uiteindelijk 2 gezonde blije kindjes. mijn buurmeisje beviel van de eerste 9 weken te vroeg, nummer 2 is met 42 wk gehaald... dus daar valt toch ook niks van te zeggen.
Ik heb dit onderwerp met interesse gelezen. Voor ons is het meer de vraag wanneer dan of we wel een tweede kindje willen. Het kan inderdaad zo zijn dat een tweede kindje niet helemaal gezond zou zijn maar de oudste kan ook ziek/gehandicapt worden en het jongere broertje/zusje ermee "opzadelen". Tja die dingen gebeuren en dat is heel erg maar dat is het leven he. Ik snap het trouwens wel hoor als mensen geen tweede willen dus dat veroordeel ik niet. Maar ik ga niet vanalles bedenken wat zou kunnen gebeuren als we aan een tweede willen beginnen, dan kan je wel bezig blijven. Mijn man of ik kan een ongeluk krijgen en gehandicapt worden, we kunnen allebei wel onze baan verliezen waardoor we ons huis moeten verkopen, tja zo kan je vanalles bedenken he
Hier is dat ook wel een beetje. Wij zouden graag een 2e kindje krijgen, maar we twijfelen ook weleens. En ook om de redenen die jij al beschrijft. Ik vind dat je wel heel gauw hoort dat 1 kindje zielig is. Tenminste, in mijn omgeving hoor ik dat regelmatig. Ik ben zelf enigkind en ik heb het altijd super gehad. Ik had veel vriendjes en vriendinnetjes en ik had het altijd erg naar mijn zin bij mijn ouders. Mijn vriend zegt dan weleens: ja maar jij weet niet wat je gemist hebt omdat je geen broers en/of zussen had. Daar heeft hij ook wel weer gelijk in, maar ik heb dat vroeger niet zo ervaren in ieder geval. Succes met jullie beslissing!
Bij sommige is er wel weer een risico. Door de rede waardoor het bij de eerst mis ging. Bij ons is de kans ook nog heel groot op weer een vroeggeboorte.
hmm ik begijp jullie twijfels wel heel goed en ik voel dat ook wel zo. Ik voel me regelmatig ook wel een wrak door slecht slapen en mijn eeuwige zorg gevoel even niet vergeten! Toch weet ik echt zeker dat ik heel graag een broertje of zusje voor Ymke wil en dat ik zelf ook heeeeeeel graag die babytijd nog een keer wil meemaken, ook al slaap ik dan een tijd heel slecht. Mijn zwangerschap was zwaar en bij vlagen niet leuk, maar ik heb echt geen twijfels... Alleen nu nog even niet hoor
de periode van veel huilen 's nachts hoort er (helaas) vrees ik echt bij, wij hebben ook een paar van die periode's gehad met onze oudste. maar het gaat écht weer over! hij is nu ruim 19mnd en slaapt al maanden iedere nacht door! het word steeds makkelijker naarmate hij ouder word, vinden wij. ook met weggaan enzo. de keuze om definitief niet voor een 2e te gaan zoals een sterilisatie e.d. zou ik dan ook zeker niet nemen voordat jullie gezinnetje echt tot rust gekomen is. ik denk dat je dan pas echt een goede keuze kan maken, aangezien je nu aangeeft dat het vooral de gebroken nachten zijn waardoor jullie enorm twijfelen of je dat wel nog een keer wilt. mijn 1e bevalling was een hel en de 2e heel heftig maar verliep veel beter, sterker nog na de 1e bevalling zei ik nóóit weer, na de 2e zei ik 2 uur erna al ik wil er nog een! tuurlijk heeft niet iedereen een betere 2e bevalling maar je hoort het echt wel heel vaak dat het wel zo is. in de keuze voor een 2e kindje hebben wij vooral gekeken naar hoe is het over een paar jaar. wij vinden de gebroken nachten ook heel zwaar, helemaal als het maanden doorgaat en je uren lang een hysterisch kind hebt enzo. maar we weten ook dat het tijdelijk is, en dat we daar ook wel weer doorheen komen. vooral de eerste paar jaar zijn heel zwaar, daarna is er veel meer een ritme en balans vind ik, ookal krijg je dan weer een andere vorm van opvoeden onze eerste kwam overigens ruim 3 weken te vroeg, de 2e een week te laat, het blijft altijd een verrassing. de vk had echt verwacht dat de 2e ook te vroeg zou komen, omdat ik streptokokken B heb, en daardoor de 1e te vroeg gekomen is. bovendien had ik al heel vroeg enorm last van weeen e.d., dus dat het toch 41wk geworden is, vond ik echt een wonder. het heeft me wel vertrouwen gegeven om een 3e zwangerschap aan te durven! als de 2e ook te vroeg gekomen zou zijn, zou ik het wel een risico vinden, het is niet niks als ze prematuur zijn. maar nu ik weet dat het wel degelijk mogelijk is voor mijn lijf om het veel langer vol te houden dan 36,5week, heb ik echt vertrouwen erin gekregen
dat is wel lastig, maar als ze weten wat de oorzaak is zullen ze je wel goed in de gaten houden en alles doen wat in de mogelijkheden ligt om het te voorkomen toch ?
Hier komt ook zeker nog wel een tweede kindje. Alleen is mijn man er op het moment minder enthousiast over (ivm financiën). Hij maakt zich al gauw druk om dat soort dingen. Ik ben daar iets meer relaxter in en denk komt allemaal wel goed. Maargoed hij vindt zelf als we het nieuwe dak, de nieuwe kozijnen van ons huis vervangen hebben we er weer voor kunnen gaan.