Lekker niet gaan!!! Deed ik ook niet toen ik zwanger was en veel last had van m'n beken. Bukken, warm, lopen... Nope dan maar keertje overslaan!
Dat hoop ik ook , de rust die mijn been krijgt is wel al heel goed in deze rolstoel. maar voor mijn rug nog niet omdat het geen speciaal kussen is zit en leuning zeg maar. Ik heb al 20 jaar rugproblemen dus ben wel wat gewend maar nu kan ik niet meer denken ik weet dat ik pijn heb, dat ik straks niet meer kan lopen maar nog even doorgaan. Het is nu gewoon er op bedacht zijn dat mijn been van het ene op het andere moment ermee kan stoppen.
Wat ik een heel mooi gezegde vind en waar ik nu zo veel mogelijk naar probeer te leven is: Verander wat je kunt veranderen en waar je niets kunt veranderen , accepteer dat je daar niets aan zult veranderen. Oftewel (mijn eigen) Gezondheid staat bij mij op nummer 1. Als je lijf t niet aan kan om nog verder te rennen, blijf dan stil staan...de rest komt vanzelf wel weer.
Bah wat naar voor je zeg!!! Lijkt me heel moeilijk als je gezondheid je in de steek laat, zeker met 2 jonge kids. Vorigjaar heb ik tijdens de zw ook veel in t ziekenhuis gelegen en een periode gehad dat ik weinig kon. Vreselijk vond ik dat. Ook zoals je beschrijft dat je iets met de kids wilt doen zoals zwemles en dat je lichaam er voor zorgt dat het niet kan. En voor jou is dit niet tijdelijk. Vergeet niet dat niemand weet hoe jij je voelt en probeer dus ook hoe moeilijk ook niet stil te staan bij hoe anderen over je denken. Jij kan er niks aan doen dat je lichaam niet wil. Anderen kunnen nog zoveel denken, wat niet gaat dat gaat niet! En ik snap dat het heel moeilijk is om dan nee te zeggen tegen je zoontje..we kunnen niet naar zwemles. Maar bedenk dat je het ook voor hem doet! Stel dat het mis gaat en je valt in slaap met autorijden zoals je zelf zegt, daar moet je toch ook niet aan denken! Of als je morgen de hele dag niks meer kunt doen... dat is het niet waard. Dan maar een zwemles overslaan hoor. Het feit dat je ondanks dat je lichaam niet kan toch eigenlijk al vaak over de grens gaat.. je hebt veel voor je kids en gezin over en je bent een super mama hoor! Maar denk wel aan jezelf hoe moeilijk ook, de kids hebben hun mama nog veel langer nodig. Dikke knuffel!
dank jullie wel doet me echt heel goed! ik vind al gauw dat ik faal en dat ik gewoon ook alles moet kunnen zoals andere moeders dat kunnen. ik weet ook wel dat dat niet realistisch is maar het voelt toch anders.
maak voor jezelf eens een lijstje wat staat er op nr 1, 2, 3 Jijzelf zou op nummer 1 moeten staan, voordat je voor anderen kunt zorgen, moet je goed voor jezelf zorgen...denk ik. Dan pas kunnen er andere dingen op je lijstje staan, voor de een zijn het de kinderen, de partner, t werk, verplichtingen van de kids, hobbies, hobbies van de kids etc. Een keer kun je jezelf even vergeten, maar niet constant...
Mooi gezegd. dank je. lijstje nu is kinderen, partner, verplichtingen kids, Hond, ikzelf, huishouden,hobbies.. Als ik mezelf nu eerst zou zetten gebeurd er bar weinig meer. zal over mijn lichaam heen moeten gaan om een gewone dag te kunnen draaien ( lees kids van en naar school te brengen, koken en een huishoudelijk klusje) Langzaam probeer ik daar wel verandering in te brengen maar dan moet eerst de hulpmiddelen en huis veranderen , daar zijn we mee bezig maar dat duurt even. Huis gaat vanaf 5 juli al schelen. En morgen komt zoals veel vrijdagen een vriendin hier met haar kids. Kids kunnen dan lekker in de tuin en zei doet de was en de keuken een beetje . Vaak komt haar man hierheen na zijn werk en kookt dan ( evt samen met mijn man als die optijd is) voor ons allemaal.
Ik vind het ook een proces dat lang duurt en waar je de tijd voor moet nemen. Het accepteren en goed voor jezelf zorgen gaat niet vanzelf en je moet je weg daar in vinden. En zo te lezen ben je daar ook mee bezig en kijk je naar de toekomst. Ik ben vanwege mijn vermoeidheid al 4,5 jaar niet meer aan het werk, maar het is me pas een paar maanden geleden gelukt mijn doel weer te gaan werken opzij te zetten en in plaats daarvan te gaan bedenken hoe ik mijn leven op een andere manier kan gaan invullen. En langzaamaan ben ik daar mee bezig en probeer ik ook beter om mezelf te denken. Het huishouden staat de laatste weken op een laag pitje, anders trek ik het niet. En voor de kinderen is het beter dat ik voor ze kan zorgen dan dat de badkamer en de keuken blinken, maar ik misselijk op de bank lig. Maar helemaal accepteren dat ik niet alles kan wat een ander kan, zal me nooit lukken.