Ook dat zal je met een paar jaar moeten loslaten... nu is dat nog te doen maar zijn ze 6 of 7... No way
Onze dochter had in haar 1e week op school ook gelijk een excursie, ook naar Rotterdam (vanaf hier ook zo'n 15/20 minuutjes rijden) . En oooh ik vond het zo eng. Maar oke, autostoeltje mee, uitzwaaien in de klas en doei! Eenmaal buiten ben ik toch maar even blijven wachten om te zien bij welke moeder/vader ze ingedeeld was en met welke kindjes ze in de auto zat. Ik stond -emo! pfff- met tranen in m'n ogen, toen ik ze zag. Dochterlief zwaaide enthousiast en riep nog: Ik mag met jantje pietje en klaasje en de mama van pietje mee! Leuk he? En de moeder lachte begripvol naar me, en toen ik wat beschaamd vertelde waarom ik er stond begreep ze me helemaal en beloofde me goed op m'n'dochter te passen. Erg lief... Maar oke: Herkenbaar dus, loslaten is moeilijk, vooral de verantwoording overgeven, maar dit hoort er gewoon bij.
Het is doodeng, ik weet het, maar je kunt je kind niet thuis houden omdat jij angstig bent of omdat zij iets niet leuk vind. Straks mag ze ook op schoolreisje, met de bus zo'n 40 km rijden in de spits (pff krijg het nog benauwd denkend aan het eerste uitje van mijn dochter). Loslaten, het is moeilijk maar toch komt het moment dat je moet.
Ik ken niet alle ouders uit de klas persoonlijk en mijn kinderen spreken wel met iedereen af als ik dus bij totaal 60 ouders eerst op de koffie moet voordat ze kunnen afspreken gaat dat niet werken. Bij ons is het echt normaal dat je kindjes gewoon meegaan ook al ken je de ouders nog niet echt. Aan het begin moest ik daar ook wel aan wennen hoor!
Ik vind ook wel dat er een groot verschil zit in het soort uitje. Ik weet nog dat ze bij ons vroeger op de basisschool de Efteling-schoolreis hadden afgeschaft, omdat er ieder jaar wel een kind zoek raakte (wel weer gevonden altijd, maar toch..) En dan vind ik ook een (drukke) luchthaven of het openbaar vervoer toch echt in een andere categorie vallen dan bij een vriendje thuis spelen of een uitje naar het bos of de plaatselijke speeltuin.. Alhoewel, bij de buurjongens laat ik dr liever ook niet spelen zonder zelf een extra oogje in t zeil te houden. Want die kinderen mogen uit de tuin en om het huis lopen (waar een drukke straat aan grenst). Ik vind het heerlijk dat ze strax naar school gaat en hartstikke leuk als er kindjes komen spelen, maar als ik haar met (redelijk) onbekende ouders mee moet laten gaan naar weetikveelwaar, brrrrr jaiksss neeee !!! Maarja, eens komt die dag..
Onze dochter gaat over een paar maanden naar school, dus ik weet niet hoe ik zou reageren. Maar ze zit nu op een kinderdagverblijf en zij gaan ook wel eens met de auto weg (idd naar het vliegveld, speeltuin enz.). De juffen rijden dan. Hier heb ik eigenlijk niet zoveel moeite mee en onze dochter vind zoiets heerlijk om te doen. Lastig hè, dat loslaten. Ik snap je gevoel wel. Ook ouders moeten dingen 'leren' als kinderen opgroeien..
Zeker als je ze dan kent is het gewoon goed...zou nooit mijn meisje met iemand naar huis laten gaan die ik niet ken...
Loslaten? Is niet zo dat ik mijn kind nergens laat spelen natuurlijk....maar zou dit gewoon nooit doen bij ouders die ik niet eens ken.
Maar je leert de ouders toch wel kennen op een gegeven moment? Ja ik deed het echt niet misschien vinden jullie dat overdreven hahahaha...maar mijn kind gaat echt niet met vreemde mensen mee naar huis. En dan hoef ik echt niet goede vrienden te zijn met de ouders....maar gewoon elkaar een beetje kennen...weten waar ze zijn .. dat vindt ik toch wel belangrijk. En van mij hoeven ze ook echt niet bij alle kindjes uit de klas te gaan spelen. Meestal heb ej toch wel een paar vriendjes in de klas en niet heel de klas waar jhe bij gaat spelen.
Tuurlijk ken ik op dit moment wel de meeste ouders, zeker van de kinderen waar ze vaak mee spelen. Maar ze spelen ook wel eens met andere kindjes waarvan ik de ouders niet goed ken, en ook dan mogen ze van mij mee en als ik op het schoolplein om heen kijk gebeurd dat eigenlijk overal. Misschien scheelt het omdat wij in een niet zo groot dorp wonen. Dan heb ik het natuurlijk wel over mijn twee oudste kinderen.
Eva speelt ook wel eens bij een kindje waarvan ik de ouders niet goed ken. Ik weet wel wie het zijn, maar met sommigen heb ik haast nog nooit een praatje gemaakt, gewoon omdat ik niet zoveel heb/denk te hebben met die mensen, komt er dan gewoon niet van. Komende week heeft ze een feestje bij een kindje waarvan ik de ouders niet ken (weet wel wie het zijn), komt wel goed hoor. Ik ben echt niet de makkelijkste, maar zodra ik geen echt gekke dingen zie, zullen het gewoon net als wij wel lieve ouders zijn.
Hier gaan ze elke week met grote bus naar gym en dat vond ik ook moeilijk maar ja het moet. En bij vriendinnen spelen, ik ga de eerste keer altijd mee om te kijken waar/hoe ze wonen. Maar school is zo klein dat ik alle moeders wel ken nu na 1,5 jaar. Maar ze gaat nooit mee met onbekenden voor mij dus bijv een papa die ik nooit zie of een oma die kleinkind komt ophalen.
tja hoever is ver? hier komen mijn kinderen echt niet naar rotterdam maar dan heb je het ook over een hele lange reistijd. ik snap sowieso niet dat die schooluitjes zo ver weg moeten zijn en vooral niet voor kleuters.
Wat is loslaten. Bij een kleuter van 5 vind ik dat ze buiten mag gaan spelen met andere kindjes. Bij kinderen uit haar klas spelen. Maar een uitje naar vliegveld bij vreemde mensen in de auto in de ochtendspits, hoort daar bij mij nog niet bij. Komt wel als ze weer wat jaartjes ouder zijn. Schoolreisjes gaan ze nog niet, want dat vinden ze helemaal niks voor de kleuters. Ze gaan dan naar een speeltuin, hier in het dorp. Prima, kan ik me helemaal in vinden. In dit uitje niet. Ik ga dit zeker bespreken met de juf.
Eens. Liefhebben is loslaten, ze is al 5,5 jaar dus gun haar die ervaring en plezier met haar klasgenootjes. Laat jouw irrationele angst niet de raadgever zijn hierin, het komt echt goed.