Excuses,dit verhaal is een jaar geleden begonnen.. 3 maanden was ik samen met mijn vriend,toen ik zwanger bleek te zijn.Ik woonde al praktisch bij hem in,en we besloten ervoor te gaan samen.Veel ups en downs gehad,waarin ik hem goed leerde kennen,een man die weinig verantwoordelijkheids gevoel had helaas.Zonder werk,en ook niet hard op zoek naar iets anders,terwijl mijn buik groeide en groeide,begon ook ik wat harder aan hem te trekken,want een kind kost immers geld.Maar nee,niks van dit alles gebeurde.Wat wel gebeurde is dat hij mij alleen liet,om zelf te gaan zuipen van ons laatste geld..en ik moest niet zeuren. 2 dagen na kerst,kwam ik erachter dat meneer verliefd was op iemand anders,ik betrapte ze zelfs samen,mijn voorgevoelens die 2 weken eerder begonnen bleken juist.2 weken kende hij haar,en ging er met haar vandoor. 31 december,zat ik alleen thuis,bij mijn ouders,hoogzwanger en vol verdriet.. 15 Januari ben ik mama geworden van een prachtventje,Julian. De eerste week heeft de vader Julian niet eens gezien,kwam steeds met smoesjes aan waardoor hij niet kon.. god wat heb ik een verdriet gehad.. Een aantal weken en bezoekjes later merkte ik dat hij spijt had van zijn keuze,hij had het uitgemaakt met dat mens,en na een paar maanden gingen we het weer proberen samen. Makkelijk? Nee,want wat hij me heeft geflikt is niet te vergeten.. maar houden van is niet zomaar over,en ook wilde ik zo graag een gezinnetje voor Julian.. Nu,weer een jaar later staan we op een moeilijk punt.Ik woon nog steeds bij mijn ouders,want het voelt niet goed om bij hem in te trekken. Hij heeft nog steeds geen werk,afspraken wanneer ik met Julian zou komen worden soms een uurtje vantevoren afgezegd.Meneer heeft zich dan weer lam gezopen en kan ons er niet bij hebben.. Alles draait om hem,hoe moeilijk hij het niet heeft in zijn leven.Waarop ik antwoord,je wil toch een gezin vormen? Zet je zorgen opzij,geef jezelf een schop onder je hol en vecht.. maar nee,hij zakt alleen maar dieper.. Ik weet dat dit niet gaat werken,maar het doet zo ontzettend veel pijn.. het gezinnetje waar ik zo naar verlang,kapot.. En dan de vraag,stop ik met hem,hoe moet ik dan verder? Krijg ik ooit weer een nieuwe relatie? Want dat is niet gemakkelijk als je al een kindje hebt.Nooit wil ik iemand zomaar in ons leven toelaten,Julian gaat zich hechten,en ik wil gewoon niet dat hij meerdere mannen in zijn leven gaat hebben.Ik wil voor hem een stabiel leven.Maar nu hebben we ook geen stabiel leven.. Uitzicht op een eigen huis duurt nog wel even,urgentie krijg ik niet,en de wachttijd kan nog zomaar 3 jaar duren.. 3 jaar inwonend bij mijn ouders,die geen geweldige relatie hebben. Zelf in een relatie zitten waarbij ik meer ellende heb dan liefde.. Waarom is het zo ontzettend moeilijk? Ik heb hier niet voor gekozen.. ik wil een gezinnetje vormen,onafhankelijk van wie dan ook.En ik zou het liefst er nog een kindje bij willen.. herkent iemand dit?? Dan ben ik maar alleen,met mijn kind(jes).maar dan weet ik wel waar ik aan toe ben.. vooralsnu is het alleen maar ellende,en ik kan de knop niet vinden.. Julian krijgt hier tot nu toe niks van mee,hij begrijpt het nog niet wanneer we eigenlijk naar zijn vader zouden gaan en het toch niet door gaat.Maar ik wel,en dit wil ik gewoon niet voor hem. Sorry voor het lange,warrige verhaal.Het is te kort om mijn gevoelens en de feiten van het afgelopen jaar op papier te zetten.. Maar ik ben op,hoe moet ik verder??
Lieve Saskia9, Ik heb je verhaal gelezen en het is inderdaad een erg vervelende situatie waar je in zit.... Ik ben best wel rechtstreeks en wil mijn mening hierop ook wi geven: Dit is niet het gezin waar jij naar verlangt, want het is niet echt. Een gezin is iets waar papa en mama allebei voor gaan, niet voor 100%, maar voor 200%. Je weet ditzelf ook, maar omdat de situatie thuis bij je ouders ook al niet ideaal is, ben je op zoek naar een uitweg, dit is niet de juiste weg schat... Er komt vanzelf iemand op je pad, die wel voor jullie gaat, maardat wil je nu waarschijnlijk helemaal niet horen. Wat een eigen huis/appartement betreft zou ik gewoon gaan kijken of je nier particulier kunt gaan huren, tot 650 euro (is volgens mij nu iets meer) kan je ook nog gewoon huursubsidie krijgen. Jij en je kindje moeten weg uit deze situatie en opnieuw gaan beginnen en daar ben je sterk genoeg voor! Je neemt de juiste beslissingen al voor jou en je kindje... Ik wil je heel veel sterkte wensen en hoop dat je iets aan mijn 'advies' heb.
Bedankt Mammie83 voor je advies. Ik weet ook dat ik het als uitweg zie allemaal,en de hoop dat het verbeterd blijft ook maar hangen,want het is niet alleen maar ellende,maar als zoiets gebeurd wel.En dan nemen de negatieve gevoelens de overhand... Hij heeft zelf erg veel problemen waar hij nog steeds mee zit,en dat is ook heel erg.Maar juist daarom zeg ik tegen hem dat hij voor ons gezin wel moet vechten..dan gaat het tijden goed en doet hij zijn best,maar uiteindelijk valt hij weer terug.. waarom? Weet hij zelf ook niet.. Stiekem weet ik,dat wanneer ik een eigen plekje heb met mijn zoontje,dat ik het beter kan relativeren allemaal.Want dan is er rust en 'moet' ik niks meer.. Vooralsnog is dat heel moeilijk te vinden,ook particulier. Vaak vragen ze een 5 keer bruto loon wat je moet verdienen om in aanmerking te komen... En dit klinkt heel maf,maar zeker nu wil ik stabiliteit voor mijn zoontje,als wij verhuizen,wil ik ergens heen waar we voor de komende jaren kunnen blijven.. particulier huren is vaak maar tijdelijk.. Ook financieel,ik ben enorm hard bezig met sparen,sparen voor het huisje ooit.Krijg ik nu een huis dat kan er niet zoveel aan gebeuren bij gebrek aan meer geld.. Lastig hoor allemaal,momenteel zit ik in de fase van afwachten. Zoontjelief krijgt er nu weinig van mee,en als we daar zijn is zijn papa wel lief voor hem,ze zijn wel dol op elkaar.En dat wil ik ook zo houden,want ik wil hem zijn vader niet ontzeggen. Ooit komt er een moment waarbij het voor mij klaar is,daar ben ik van overtuigd,maar nu kan ik dit nog niet... hoe moeilijk ook..