wel of niet MMM in gaan??

Niemand zal die keuze kunnen maken, behalve jij en je man.

Ik heb t gevoel dat als ik IVF-ICSI aan kan, ik zeker weet dat ik ook een kindje kan opvoeden, en een relatie staande kan houden.
Want ik heb geleerd dat ik mentaal sterker ben dan dat ik voorheen dacht.
Je leert in de MMM je partner pas echt kennen.

De wens blijft hetzelfde, alleen de weg naar t doel is anders.

 

De keuze is idd voor iedereen anders en ik weet idd dat er mensen zijn die bewust zeggen: wij gaan met zn tweeen verder. Andere vrienden van ons kozen voor adoptie.
Persoonlijk denk ik al dat je een heel stuk op weg bent als je eerlijk naar jezelf durft te kijken: kan ik het aan?, psychisch en lichamelijk. Wat zijn de voors en tegens.
Wel wil ik je meegeven dat het niet zwaar HOEFT te zijn.
Klinkt misschien raar, want wij hebben ook een heel traject achter de rug, maar ik zag ook behoorlijk op tegen de IVF-behandeling, maar ik heb echt helemaal geen last gehad van de hormonen of wat dan ook (wel enorme stress toen ik uiteindelijk zwanger bleek).
Gebruik je beroep als je voordeel: je herkent signalen, weet welke wegen te bewandelen.
Sterkte met je beslissing!

 

Mijn man en ik hebben het er nooit over gehad of we dit wel of niet zouden willen...

We hadden gekozen om voor een kindje te gaan en of hij er nou linksom of rechtsom kwam, hij zou er komen. (of zij dan, maar in dit geval een hij) Even afgezien dan, van het feit dat ICSI lang niet altijd zegt dat je ook zwanger mag raken.

Toen de gyn ons het verhaal uitlegde en wij dus maar moesten bellen over een week om door te geven of we dit zagen zitten, keken we elkaar even heel raar aan...want dat was voor ons de vraag niet meer...we gingen ervoor!
Met uiteindelijk een prachtig resultaat! En ik heb er geen moment spijt van gehad...(qua lichamelijk of emotionele klachten)

Mocht het nooit gelukt zijn, dan had ik iig het gevoel dat ik er alles aan gedaan had...Maar natuurlijk moet je het ook psychisch kunnen en moet je echt je eigen gevoel volgen! Zie je het niet zitten, dan moet je het volgens mij echt niet doen. Jij bent de enige die die beslissling kan maken!

Succes!
Liefs Loesie

 

Hoi hier is er 1 die twijfelde aan wel of niet ivf ook omdat wij altijd gezegd hadden geen ivf of icsi te gaan doen. Ik ben inmiddels al weer een paar maanden verder en de fa heeft iui aangeboden de eerste is achter de rug helaas mislukt de tweede kon niet door gaan omdat mijn ei al weg was maar inmiddels beginnen wij wel te denken aan ivf al is het rustig aan. En zoals hier boven al gezegd word je moet zelf de beslissing nemen dat kan niemand voor je doen. Ik weet wel dat als je zo twijfel er veel met zijn 2e over moet hebben weeg de voors en tegens af en besprek met elkaar waar je bang voor ben. Heel veel sterkte met het nemen van je besluit en volg je hart.

 

Ik snap je twijfel heel goed! Heb het zelf namelijk ook. Bij mijn vriend is er tot 2 x GEEN ene zaadcel gevonden. We zijn toen doorgestuurd naar de IVF kliniek in Amsterdam. Daar hebben we onder de ICSI-microscoop toch iets gevonden waardoor er een klein beetje hoop is. Daarna voor de zekerheid nog een 4e check gedaan, maar daarvan hebben we de uitslag nog niet. Horen we pas de 31e. Eigenlijk ga je mee in de "flow" van alle afspraken enzo, maar ik denk geregeld bij mezelf van "hoe ver gaan we?" Maar da's voor iedereen weer anders. Het hele traject hoeft geen 'hel' te zijn..... niet iedereen heeft last van de hormonen etc. Luister naar jezelf, jouw gevoel is het belangrijkst!!! Heel veel succes en sterkte!

 

Helaas is er maar 1, of eigenlijk 2, die deze keuze kan maken en dat zijn jullie.... Ik heb altijd gezegt dat ik het zou willen proberen tot en met IVF/ICSI, ondanks dat er bij ons nooit iets gevonden is. Heb daardoor ook alle wegen moeten bewandelen, nou beliggen met benen wijd........ Achteraf kan ik zeggen dat ik het uiteindelijk mee heb vinden vallen, ondanks 7x IUI, Laparoscopie, samenlevingstest, hsg onderzoek, alle hormonen en spuiten en zware ohss. Maar misschien ook wel omdat wij 1 van de gelukkige zijn die bij onze 1e IVF poging gelijk zwanger bleken. Misschien als ik nu aan poging 3 bezig was, dat ik het niet zo had ingezien, maar dat weet je nooit... Ik wilde niet dat, als het te laat was, ik zou denken: ja ALS we nou wel IVF hadden gedaan, zouden we dan wel......
Wij hebben het met een lach en een traan prima doorstaan en ik meen het als ik zeg dat ik het zo weer zou doen.
Heel veel succes met je beslissing!

 

Eigenlijk weet je het antwood zelf al! Zelf heb ik gekozen om het trajekt in te gaan en na 3 ivf behandelingen ben ik helaas uitbehandeld en heb de keuze gemaakt om niet verder te gaan. Heb er geen spijt van maar het afgelopen jaar heeft een grote impact gehad op vooral mijn geestelijke gezondheid wat overigens niet alleen door de mmm komt. Eind maart ga ik naar een psycholoog om alles weer in het reine te krijgen.

Suc6 met je keuze en volg je hart.

En welke keuze die je ook maakt een keuze is per definitie niet verkeerd.

groetjes,
Lente

 

Ook dit is een goede reden om er toch voor te gaan, ik heb dat gevoel namelijk ook.
Ik wil me de rest van mn leven niet blijven afvragen;Wat als?
En ik denk dat als een IVF-ICSI lukt je de beloning groter vind, dan het verdriet dat je hebt gehad.

En ik sluit me aan bij Lente, je beslissing is niet goed, of fout te benoemen.
Ik noem het 'passend aan jullie situatie'.
Succes met je keuze!

 

Ik heb eerst ook getwijfeld, ik was doodsbang voor naalden en bloed. En tja daar kom je niet om heen bij ivf/icsi! Ik zei ook tegen me vriend, ik doe hoogstens IUI maar verder niks! Toen toch de klap kwam dat het icsi werd, sloeg mijn stemming oppeens helemaal om, ik wilde het liefste dezelfde dag al beginnen! En alle spuiten enzo zijn zoooooo erg meegevallen! Ik vind het nu echt niet meer eng en de punctie is me ook erg mee gevallen! Mijn reactie op de hormonen vind ik wat minder tof, ik ben namelijk soms echt 1 grote duivel in de wachtweken door de utrogestan haha, maar dat neemt die maar voor lief, en zo nu en dan een uitbarsting erbij tegen elkaar moet gewoon kunnen. Het heeft ons in iedergeval heeeel erg sterk bij elkaar gebracht en ik weet nu sinds dit traject dat ik met mijn mannetje alles aan kan!! Maar het is voor iedereen verschillend, ken ook mensen die zeggen na 1 poging, noooooit meer! Of mensen die zeggen doe mij maar 10 behandelingen als ik maar alles op alles gezet heb! En ik zelf heb ook zoiets, ik wil strijden tot ik er bij neer val.. Alleen zal dat financieeel niet mogelijk zijn maar dat is weer een andere kant van het verhaal!

Succes er mee meid!

 

Er zijn zeker veel stellen die besluiten om niet de MMM in te gaan!
Bij Freya kun je op zoek gaan naar de 'samen verder' stellen, misschien bij een mailinglist aansluiten of een 'samen verder'-dag bezoeken om contact te hebben met stellen die besloten niet (verder) te behandelen. Daar zijn volgens mij mensen bij wie geen behandeling mogelijk bleek of die gestopt zijn na een aantal behandelingen, maar ook mensen die hebben besloten niet te starten met behandelen.
Succes met jullie keuze!

 

Ik heb even getwijfeld of ik onderstaand stukje wel of niet zou plaatsen. Je vraagt eigenlijk niet om mijn mening/ervaringen, je zoekt naar mensen die ook overwegen niet het behandeltraject in te gaan. Hmm, ik doe het toch:

Ik vond het een loeizware tijd, naar mijn idee kwam dat echter niet door ICSI, maar door de ongewenste kinderloosheid veroorzaakt door vruchtbaarheidsproblemen en de onzekerheid over of mijn geliefde kind(eren) ooit geboren zou worden.
Ik vond het al zwaar toen de uitslag 'zaad zeer zeer slecht' kwam, daarna werd het niet zwaarder. Door ICSI kwam er hoop.

 

Toen wij besloten dat we een kindje wilden, hebben we het er niet over gehad wat we zouden doen als het niet op de gewone manier zou lukken. Toen dit eenmaal zo bleek te zijn, hebben we er niet over hoeven nadenken, we willen zo ontzettend graag een kindje, dat we dit wel moeten proberen.

Onze gyn zei ook, dat we maar veel info moesten opzoeken en dan konden beslissen hoe we verder wilden. Voor ons stond echter meteen al vast dat we het in ieder geval moeten proberen, zodat we onszelf later niets kunnen verwijten en al het mogelijke hebben gedaan voor een kindje van ons samen.

Persoonlijk vind ik de keuze om het niet te doen en waarschijnlijk kinderloos te blijven, veel en veel zwaarder, dan om het ICSI-traject in te gaan. Ik kan me geen leven zonder kinderen voorstellen, dat wil ik ook niet... Hoewel ik me er heel goed van bewust ben dat ook dit mijn toekomst kan zijn, maar voor nu gaan we nog van het positieve uit.

Ik denk dat onze relatie wel bestand is tegen de weg die we nu nemen. De ongewenste kinderloosheid en het onzekere gevoel dat ons regelmatig overvalt en verlamd, is niet altijd gunstig voor ons humeur. We hebben zeker wel onze ups en downs, maar soms heb ik wel het idee dat we zelfs nog hechter zijn dan voorheen. We kijken allebei erg uit naar de behandeling, het geeft ons hoop en een soort rust, want dan zijn we er in ieder geval mee bezig.

Wat ik heb geschreven is natuurlijk heel persoonlijk. Het kan zijn dat jij er heel anders over denkt. Maar dan weet je in ieder geval de reden waarom wij wel dit traject in gaan. Succes met het maken van jullie beslissing!

 

Hai,
Hier wel iemand die heel, heel sterk getwijfeld heeft of ze het wel of niet moest doen, de medische wereld in stappen. Ik ben niet iemand die wegsmelt bij elke baby en die elke zwangere buik of elke kinderwagen ziet. Ik ben gek op reizen en zou daar ook in mijn werk wel iets mee willen doen. Ik doe aan pleegzorg (weekend) en geniet daar erg van. Ethische en persoonlijke vragen kwamen dan ook om de hoek kijken toen duidelijk werd dat het icsi zou moeten worden. Wil ik wel zo graag een kind? Word ik niet net zo bij, of misschien wel blijer, van een kinderloos en iig ivf-loos leven ergens in het buitenland bijvoorbeeld? Waarom een medisch traject in als er zoveel kinderen zijn die niet eens een gezin hebben, zoals onze maandelijkse loge? Wat doe ik mijn lijf aan? Hoe sta ik ethisch tegenover ivf? Ik had zoveel vragen, en had ook regelmatig de gedachte: als ivf nou niet eens meer een optie was, dan was het gewoon helemaal duidelijk.... Mijn man was veel duidelijker, hij wilde er gelijk voor gaan. Ik heb echt een tijdje nodig gehad om een beslissing te maken. Uiteindelijk heb ik/hebben wij besloten er wel voor te gaan. Voor mij was het belangrijkste misschien nog wel dat ik de verre toekomst moeilijk kinderloos vind voor te stellen. Nu zijn er nog heel wat vrienden die kinderloos zijn, straks heeft iedereen kinderen. Als je kinderloos bent komen er heel wat fases die je niet mee gaat maken. Nu heb ik daar geen last van, maar later? Nu ben ik nog hartstikke jong, hoe moeilijk ga ik het krijgen als ik straks 40, 50 ben en geen kinderen heb of spijt krijg dat ik het niet iig geprobeerd heb? Eigenlijk is het vooral mijn toekomst beeld en de angst dat ik spijt krijg als ik het niet geprobeerd heb, die mij destijds deden besluiten er toch voor te gaan. Nu ik de eerste twee pogingen heb gehad merk ik dat het zwaarder word en dat het verlangen naar een kindje groter wordt, groter dan dat het was. Ik twijfel niet meer, ben blij dat we de keuze hebben gemaakt het iig te proberen, ondanks dat het tot nu toe niet gelukt is. Wel denk ik nog regelmatig terug aan mijn twijfels, en dan realiseer ik mij dat, ook als het uiteindelijk niet gaat lukken, ik mijn leven op een andere manier een hele waardevolle en mooie invulling zal kunnen gaan geven. Met absoluut moeilijke momenten waarin ik geconfronteerd zal worden met iets wat er niet is maar wat ik wel wil(de). Dit gemis zal er zijn als het niet lukt, dit gemis zou er ook geweest zijn als ik ivf niet geprobeerd heb. Het enige wat ik nu zeker weet is dat ik nooit tegen mezelf zal kunnen gaan zeggen: "wat als......".
Succes met je beslissing! Ik vind het leuk dat je hem hier stelt, juist omdat ik er zelf ook mee geworsteld heb en soms het idee heb dat anderen dat niet hebben gedaan!

 

Wij twijfelden niet over de stap om de MMM in te gaan maar hebben wel duidelijk besloten dat we geen IVF willen. Nu dit steeds dichter bij komt, komt ook het besef dat we misschien geen kindje meer krijgen. Dat is hard maar je bent er zelf bij. Ik hoop dat het lukt met IUI.

 

Mol, is die beslissing niet al makkelijker te maken omdat jullie al een geweldig wondertje rond hebben lopen? Dit is een oprechte vraag, geen aanval of wat dan ook. Ik kan me zo voorstellen dat ik, als ik eenmaal een kindje mag hebben, me er misschien wel gemakkelijker bij zou kunnen neerleggen dat er geen 2e kindje komt en ik dus misschien niet weer de mmm in zou gaan.

 

Ik zou het helemaal niet raar vinden als je zegt nee. Dat heb ik ook altijd geroepen. Uiteindelijk zijn we dan toch wel begonnen...eerst met Clomid en toen riep ik als dit niet werkt stoppen we.Daarna zei ik 'ik ga echt niet spuiten'en nu ben ik vorige maand toch begonnen. Nou ja,mijn man doet het,want ik word echt panische van naalden. Maar dat geklepper in en uit het ziekenhuis vind ik echt vreselijk en daar ben ik ook helemaal klaar mee. Zo lang ik mij nog goed voel van de hormonen gaan we door. Maar zodra ik me daar ook ellendig onder ga voelen stoppen we ermee.Teminste dat zeg ik nu,dat zei ik anderhalf jaar geleden ook . Op de een of andere manier ga je telkens weer een grens over.