Beste allemaal, Wie o wie heeft wat tips voor mij? Ik word een beetje tureluurs van mijn (net) 3-jarige dochter. Het gaat om een paar dingen.. ben benieuwd of jullie het herkennen en of iemand de gouden tip heeft? Papa niet Ze heeft al ruim 1,5 jaar een sterke voorkeur voor mij.. het gaat maar niet over. Een beetje voorkeur is niet erg, maar we hebben periodes (zo ook nu) dat papa niks mag. Niet aankleden, niet tandenpoetsen, niet drinken inschenken, niet voorlezen.. maar ook geen knuffel/kus of zelfs maar lachje krijgt. Tegen mij doet ze daarentegen overdreven lief (mammie je bent zooo lief, mammie ik heb je zooo gemist). Dat is natuurlijk niet leuk voor mij man. Heb gehoord dat dit vaker voorkomt en vanzelf overgaat.. maar hier is daar nog niet het minste teken van. Als hij iets met haar wil doen (tandenpoetsen) is het alsof de wereld vergaat.. krijsen, gillen, wegrennen.. we geven dan niet toe, maar het is een groot drama. Waarbij we allemaal geirriteerd zijn uiteindelijk. Nu is het vaak dat ik het uiteindelijk doe (al meteen) zodat we gewoon een beetje een normale avond kunnen hebben.. we hebben ook een zoontje van 4 maanden en willen bij voorkeur op tijd slapen ('s nachts nog vaker eruit).. en niet steeds 2 uur lang drama. Maar ja, zo krijg ze haar zin natuurlijk, dat mama alles doet.. en ik ben ook gewoon moe en zou graag de taken meer willen verdelen. Slecht luisteren Ze luistert echt slecht de laatste tijd, veel uitdagen. Slaat of schopt soms.. ik zet haar dan in de hoek, dan huilt ze hard en daarna praten we even. Ze zegt wel sorry en dan is het weer over. Maar dit gebeurt continu, het is zo vermoeiend. Ook vanwege ons slaapgebrek, merk ik dat ik er heeeel slecht tegen kan en daarna even tijd nodig heb voordat de irritatie weg is. S avonds moeilijk in slaap komen Ze doet er s avonds zo lang over om te gaan slapen. Ze is wel moe (doet geen middagdutje meer).. ik moet continu komen en bij haar zitten. Dit doe ik niet, maar ze blijft roepen/krijsen. Uiteindelijk gaat ze aan het traphek staan rammelen en gooit haar knuffel (waar ze niet zonder kan) naar beneden.. dan pak ik die, pak haar en leg haar zonder iets te zeggen in bed.. maar ja dan begint het gekrijs weer van voor af aan. Vaak merk ik dat als ik dan even rustig bij haar zit.. ze rustig wordt en sneller gaat slapen, of als ze nog een beetje melk krijgt. Maar ja, daar willen we vanaf. Ze moet gewoon gaan slapen! Eten Ze eet 's avonds niks .. ze wil niet eens proeven.. nu ook 's ochtends geen brood meer.. we negeren het, zo van - dan niet. Maar ja ik voel me er toch niet fijn bij. Kortom, continuuuuuu uitdagen uitdagen! Iemand tips?
Wat betreft de voorkeur voor jou zou ik haar de keuze geven; of papa doet het of het gebeurt niet. Dus papa schenkt drinken in of je krijgt geen drinken. Of papa leest voor of er wordt niet voorgelezen. Papa kleedt je aan of je doet het maar zelf. Wat betekent het niet luisteren weet ik dat het fases zijn waarbij je een lange adem moet hebben en soms echt op je strepen staan. Voor jezelf duidelijk hebben wat je belangrijk vindt en daarover ook duidelijk zijn naar je kind. Pick your battles. Met slapen gaan hetzelfde. Geen melk is geen melk (sowieso niet na het tanden poetsen mee ik aan?). Maar ach als ze rustig en vlot gaat slapen als je eventueel bij haar zit. ..tja dan zou ik dat wel even doen. In theorie klinkt alles soms zo simpel maar in de praktijk.... Vooral als je zelf moe bent en gewoon even geen zin in gedoe....
Ik denk dat je toch een paar keer voor gedoe moet kiezen. Want zie ik ook bij onze dochter als je een keer een beetje ruimte geeft hebben ze dat feilloos door. En dan is het gewoon paar keer gedoe en irritant maar dan pluk je daar de vruchten wel van. Ze had opgeven moment ook zon alleen maar mama fase toen expres met bedtijd en ritueel ervoor gekozen dat papa dit deed en ik bleef dan ook beneden al schreeuwde ze de hele boel bij elkaar. Je schrijft ook dat jullie een zoontje van 4 maanden hebben misschien ook beetje jaloersheid, ineens jullie echt moeten delen.
je zegt dat je niet toegeeft aan haar voorkeur voor jou maar een stukje verderop zeg je dat jij het maar doet om het "gekrijs"voor te zijn dat is dan wel toegeven en krijgt ze dus haar zin als ze niks eet dan krijgt ze vanzelf wel honger geen brood? prima maar dan ook geen koekje oid ze eet toch niet 24/7 niks? ik zou dan ook geen melk meer geven niet eten is ook niet iets krijgen wat je wel wilt....
Ik herken bijna alles! Is papa wel eens alleen met haar? Want dat hielp hier. De eerste keer dat ik op zaterdag wegging heeft ze een uur liggen krijsen voor de voordeur. De 2e keer ging al beter etc. Naar bed brengen en aankleden doen we om en om. Nu weet ze niet beter. Eerst was het echt ruim een uur krijsen.. Ze kwam gelukkig niet zelf uit bed maar 1 van ons blijft bij haar tot ze slaapt. Een tegenwoordig is dat binnen 10min dus dat is oké. Eten is hier ook een poos drama geweest. Pap uit een fles met grote gat was hier de uitkomst. Avondeten kwam langzaam weer goed.
Zitten herkenbare dingen tussen. Wat wij gedaan hebben: - planbord maken en papa/mama koppelen aan een activiteit. Dus naar bed brengen > papa, douchen > mama. Zoontje mocht van mij zelf de papa's en mama's verdelen (Op de dagen dat dat kon). Zo had hij er wel invloed op, maar geen discussie meer (hij probeert het nog weleens). - in slaap komen. Tja, daar ben ik niet zo moeilijk in. Wij zijn gewoon bij hem gaan zetten. Vaak na 10 min. sliep hij rustig. Dit hebben we echt wel maanden gedaan en op een gegeven moment gezegd dat hij nu weer eens ging proberen zelf te gaan slapen en dat ging meteen weer goed.
Wel herkenbaar. Ik zeg gewoon pappa doet het en mamma komt straks en dan blijf ik beneden en gilt ze maar eind weg. Niet eten, "dreig" ik met naar bed gaan. Ipv nog tv kijken. Hoeft echt niet leeg het bord maar wel paar hapjes. (zeker als ik weet dat ze het lust) en ineens slaat dan de knop om en gaat ze soms enorm goed eten na de eerste hap en soms ook nog steeds niet. Dat niet luisteren, vaak komt hier de boodschap wel binnen en is het baldadigheid. Grenzen opzoeken. Die houden we kort
Consequent zijn, want dat zijn jullie niet.. Als papa het doet, doet papa het. Dan kunnen ze krijsen wat ze willen maar papa doet het. Misschien om de dag dat jullie ze naar bed brengen? Dus ma, Wo, vrij, zon jij en de andere dagen papa. Niet eten is prima. Maar dan gaat het weg tot aan het volgende eet moment. Dus geen avondeten, dan krijgen ze pas weer wat bij het ontbijt. En dan dus ook geen melk, want dat vult ook. Ze krijgen dan alleen water. Wij hebben een poosje een haakje aan de buitenkant van de deur gehad omdat onze oudste er steeds uitkwam snachts. Dat hielp best goed.
Een paar dingen die bij me opkomen als ik je verhaal lees: -Hoeveel 'leuke' activiteiten doet ze met papa? Hoe vaak ziet ze hem? Doet hij ook wel eens iets echt alleen met hem (dat jij dus ook echt weg-weg bent). Als hij de hele week werkt en alleen tijdens de spitsuren erbij is, dan is hij natuurlijk niet zo vertrouwd als mama. Wat ook erg kan spelen, zeker op deze leeftijd (en na geboorte van broertje, een ingrijpende gebeurtenis!) dat ze graag alles 'precies hetzelfde' willen hebben/houden omdat dit veiligheid en houvast geeft in de emotionele achtbaan waar een peutertje op deze leeftijd in zit. Papa doet natuurlijk nooit precies hetzelfde als mama en is dus bij voorbaat 'onacceptabel'. Ik herken dit bij al mijn kinderen, maar het was het sterkste bij mijn gevoelige middelste omdat zij op die leeftijd haar vader het minst vaak zag (ivm reistijd/werk). Mijn jongste had mijn man een andere baan waardoor hij meer thuis was en ook meer zorgtaken structureel deed, de jongste is daardoor relatief meer papa-minded geweest vanaf het begin. Hier gaat het in principe om-en-om. De ene avond ben je bij mama, de dag erna bij papa. Geen discussie. Bij oudste hebben we dat ook een tijd gevisualiseerd op een planbord met een foto van mama/papa. Wat betreft gaan slapen... Wat is haar motivatie om te blijven roepen, krijsen e.d. Zou ze niet gewoon wat meer geborgenheid willen voelen? Misschien is haar hoofd vol met alle indrukken van de dag en heeft ze hulp nodig om af te schakelen (hoe ziet je avondritueel eruit, hoe bereid je haar voor op slapen?). Als ik slecht luisteren combineer met slecht slapen, dan klinkt het als een meisje dat nu in een lastig (voor haar ook!) fase zit waar ze doorheen moet. Kijk na een 'incident' waarop je ingegrepen hebt op een rustiger moment eens echt kritisch wat er gebeurde voor en tijdens de 'niet-luisteren' situatie. Was het reëel wat ik van mijn kind verwachtte (kind kan te moe, hongerig, verdrietig etc zijn om op dat moment aan bepaalde 'eisen' te voldoen)? Was het strijd waard, hoe belangrijk is deze grens (pick your battles)? Was ik duidelijk en consequent in wat ik van haar verwachtte en wat de consequentie zou zijn? Praktisch probeer ik bij niet-luisteren altijd eerst te 'verifieren' (aanraken, op ooghoogte contact zoeken) of ze me gehoord hebben. Wat heb ik je gevraagd? Als ze het wel weten, dan de (rustige) opdracht 'ik wil dat je nu zo/zus'. Als ze dan nog niet luisteren, dan volgt er wel een consequentie. Ik probeer er erg op te letten dat mijn consequentie goed uit te voeren is voor mij, dat ik het altijd kan waarmaken. Wat betreft eten: waarom voelt het niet fijn? (want je kind voelt ook dat jij dit voelt en dus vuur op de strijd!) Als je kind niet wil eten, tja dan niet. Hoe neutraler je hier in kunt staan, kunt loslaten, des te minder energie kost het jou. En misschien nog even algemeen, ik weet heel goed hoe ontzettend vermoeiend 2 kleine kindjes (en peuterpuberteit) kan zijn, hoe je door slaapgebrek weinig meer kunt hebben, maar blijf alert op de 1-op-1 aandacht en het positief benaderen van je oudste. Knuffel lekker veel en bedenk dat het ook voor haar een vermoeiende/lastige fase is!
Wow wat veel reacties, bedankt allemaal! Er zitten veel bruikbare tips tussen... Als ik mijn verhaal zo lees en jullie reacties, denk ik inderdaad ook dat een groot probleem zit in het niet consequent zijn. De ene keer zijn we heel stellig.. je gaat nu slapen, als je op de gang gaat staan, leggen we je terug in bed en gaan weer naar beneden.. een andere keer laten we haar nog heel even bij ons zitten beneden, want dan zijn we moe en weten we dat ze daarna gaat slapen. Maar dat is voor haar natuurlijk niet duidelijk.. En inderdaad met papa moeten we ook gewoon doorzetten.. we kiezen er nu vaak voor dat ik het wel doe door gewoon degene te zijn die met haar naar boven gaat. Dus ze kiest dan niet tussen mijn man of mij.. maar toch heeft ze wel haar zin. Vanochtend heb ik het er met mijn man over gehad en we hebben een gezamenlijke aanpak gekozen. Zo doen en zeggen we in ieder geval allebei hetzelfde.. maar daarna ging het al mis. Is ook mijn schuld.. ik was al sinds 4 uur op met ons zoontje die niet rustig werd.. toen half 6 voegde ons dochter zich erbij.. en daarna was ze zoooo aan het uitdagen.. trap oplopen snel (wat niet alleen mag).. en dan zeggen 'nee doe ik niet meer', maar zodra we omdraaien meteen weer doen. Dan spreek ik haar toe en til haar naar beneden. Als ze dan weer gaat, zet ik haar in de hoek.. maar oh oh een grote mond en steeds wegrennen. We hadden ook een afspraak bij een school voor een rondleiding (voor haar voor volgend jaar) om 9 uur.. maar ze wilde niet aankleden, ging met kleren gooien.. dan spreek ik haar wederom toe, zij begint te schreeuwen.. ik zet haar even op haar kamer en zeg 'ga maar even afkoelen, als je rustig bent kom ik terug'. Maar dan gaat ze steeds de kamer uit rennen (ik haar terug zetten), maar ga zo maar door.. ik ben ondertussen zo geïrriteerd (en vooral heel moe), dus ga naar beneden om af te koelen.. en dan gooit ze spullen naar beneden.. pff soms weet ik gewoon even niet meer hoe te handelen. Van te voren lijkt het dan zo duidelijk... Maar goed, eerst even een beetje bijslapen.. en weer met frisse moed (en jullie tips) door!
Ik lees juist hele andere dingen dan de rest. - hoe lang duurt dit gedrag al? Toevallig sinds jouw zwangerschap of sinds de baby er is? - haar gedrag lijkt één grote zoek naar geborgenheid en bevestiging. Ze wil jou bij zich hebben, ook s avonds en ook met alle handelingen. Drammen en huilen zijn de enige manieren die ze kent om te zorgen dat je bij haar bent. Dat kan een stuk onzekerheid zijn nav de baby, dat ze haar plek wil claimen. - hoe is de hechting met papa? Hoeveel is hij betrokken bij de basis? Dingen als verschonen, tandenpoetsen en voorlezen zijn 'secundaire' handelingen, iets wat een oma of een oppas oid ook doen. Is zijn rol in de basishechting net zo groot (geweest) als de jouwe? Want zo niet, kan haar angst (ik zie het niet als voorkeur) daarvandaan komen. Dat haar enige hechtingsfiguur (jij) nu 'afgepakt' wordt door een nieuwe baby. Datgene wat ze doet is dan enkel een symptoom van de gevoelens die binnenin zitten.
Misschien haar juist stimuleren om meer te betrekken in dingen en vrijheid te geven om dingen zelfstandig te doen? Ik zie bijvoorbeeld niet in waarom een 3,5 jarige de trap niet zelf af zou kunnen lopen? Laten meehelpen de baby verzorgen? Voldoende 1 op 1 aandacht, ook met je man? Vooral duidelijk zijn wat de consequenties zijn van bepaald gedrag (vooraf benoemen). En onderling afstemmen en even doorzetten. Helaas zijn dat vaak geen leuke weken maar zou dr even kort houden. Werkt hier het beste. (Maar ik heb makkelijk praten, hier duren dat soort fases een paar dagen tot 1-2 weken), maar gaat bij ons het snelst voorbij als we duidelijk zijn en m kort houden.
Misschien haar juist stimuleren om meer te betrekken in dingen en vrijheid te geven om dingen zelfstandig te doen? Ik zie bijvoorbeeld niet in waarom een 3,5 jarige de trap niet zelf af zou kunnen lopen? Laten meehelpen de baby verzorgen? Voldoende 1 op 1 aandacht, ook met je man? Vooral duidelijk zijn wat de consequenties zijn van bepaald gedrag (vooraf benoemen). En onderling afstemmen en even doorzetten. Helaas zijn dat vaak geen leuke weken maar zou dr even kort houden. Werkt hier het beste. (Maar ik heb makkelijk praten, hier duren dat soort fases een paar dagen tot 1-2 weken), maar gaat bij ons het snelst voorbij als we duidelijk zijn en m kort houden.
Zo herkenbaar. Papa is hier even veel thuis als ik maar toch moet ik alles doen. Heel gezellig ook voor m'n man... Haalt hij hem uit bed hoor ik al oohneeee mamaaa moet dat doeehoehoen! Makkelijk gezegd, dat weet ik, maar hier is geen ruimte. Klaar papa doet het en uit. Aankleden, geen keus .ik parkeer je met je kont op de bank/bed/ aankleed kussen en kleed je aan, of je nou boos wordt of niet Hier helpt t wel hem mee te laten helpen. Zelf een shirt kiezen, zelf uitkleden etc. Maar doet hij dwars, dikke pech Het niet luisteren is hier ook een ding .we zeiden juist gister we moeten duidelijker zijn. 1 x waarschuwen, daarna naast de kast ( "straf"plekje) zonder teveel gedoe er van te maken maar met de mededeling dat er graag hebben dat hij luistert naar bed is hier gelukkig geen probleem, jij blijft braaf liggen maar ik zou ook een haakje op de deur doen. Veilig als je bij haar moet maar ze kan dan niet gaan spoken. Ik zou ook daar 1 plan in maken. Of er bij zitten, of haakje en laat maar gaan. Eens gaat ze slapen... Pittig he?! Hier ook een baby van 6 mnd erbij dus weet hoe je je voelt! Ooh ja en ik of m'n man probeer regelmatig met hem alleen wat te gaan doen. Even alle aandacht!
En als je het in deze situatie eens over een andere boeg gooit? Haar boosheid, dwarsheid, uitdagen, zien als onzekerheid, spanning en angst (want ik denk echt dat dit het geval is) en haar benaderen op een rustige en troostende manier, proberen verbinding te maken, op schoot en benoemen dat je haar boosheid ziet en 'vissen' naar wat er werkelijk speelt. Vindt ze het (erg) spannend om naar die rondleiding te gaan (weet ze wat ze daar gaat doen, wat er van haar verwacht wordt, hoe lang het gaat duren)? Wil ze hulp met aankleden (net als haar babybroertje! Die hoeft zich ook niet zelf aan te kleden!)? Wil ze meer zeggenschap over welke kleren ze aan doet? Je kunt soms verbaasd zijn welk verdriet/probleem achter boosheid verscholen kan liggen... Op deze leeftijd weten ze zeker niet altijd te benoemen waarom ze zich zo voelen, maar laten weten dat je haar echt 'ziet' en dat haar emoties er mogen zijn kan al veel doen. (mijn ervaring is dat je met vuur meer vuur terug krijgt, maar door het achterliggende verdriet/angst te benoemen kan het vuur verrassend snel uit je kind gaan)
Hierboven zie ik goede adviezen staan, ik heb nog een aanvulling. Bij mijn zoontje helpt het ook wel om hem uit die sfeer te halen door hem na te gaan doen en dat enorm uit te vergroten en dan heel hard met hem te gaan lachen. ‘IK WIL MIJ NIET AANKLEDEN’ en stampvoeten etc. Dan gaat hij vanzelf lachen en praten we daarna nog wel over waar het gedrag vandaan komt.
Hier sluit ik me volledig bij aan. Tussen neus en lippen door zeg je dat je een 4 maanden jonge baby hebt maar ik acht de kans reëel dat dat "the key" kan zijn. Zoiets kan zoveel impact hebben op een kindje...
Hoi allen! Inmiddels een paar weken later.. ik wilde jullie nog bedanken voor het meedenken/de adviezen!! We hebben ook gedacht dat het met haar broertje te maken had.. maar dat ging eigenlijk heel goed. Maar we merken inderdaad dat ze de laatste tijd erg jaloers is. Misschien omdat hij zich nu meer laat horen dan eerst. Ze is wel ook heel lief voor hem! Maar als hij aandacht krijgt, vindt ze dat wel lastig. Dan gaat ze hem ook heel overdreven aandacht geven (beetje wild) en moeten we haar steeds tegenhouden/corrigeren (anders doet ze hem pijn door erboven op te gaan liggen enz).. of aan ons been hangen of roepen 'mama, mama, mama?'. Maar ik heb nu vorige week een soort planbord geïntroduceerd.. met het idee, als ze weet wat er komt (papa brengt je vanavond naar bed), dan helpt dat misschien. En tot dusver gaat het goed! We brengen haar nu om en om naar bed.. daar ben ik heel blij mee! We kiezen nu inderdaad voor 1 tactiek.. en volhouden.. niet op alle slakken zout leggen. Het klopt dat als we de situatie wat luchtiger maken (meedoen met stampen bijv zoals hierboven ook werd gezegd), dan gaat ze ook wel weer lachen.. en een beetje pick your battles.. Hopelijk gaat het nu steeds iets beter, merk wel al wat verschil.. daar ben ik blij om!
Grotendeels herkenbaar. Neem ook gauw alles over omdat het anders drama is, maar soms moet ie gewoon of ie wil of niet. Wat hier helpt is ze soms even alleen met papa erop uit sturen, leuke dingen samen laten doen. Ook al gaat ze krijsend de deur uit samen zal echt wel bijdraaien. Maar het uitdagen, slaan, niet luisteren vind ik op het moment het lastigst. Gewoon doorgaan als je vraagt te stoppen maar ook dat slaan bleh.. laat het niet toe maar kost vreselijk veel energie. Eten is hier sinds zijn tweede jaar drama, begint nu iets beter te worden. Maar wij zijn nu begonnen met dreigen ( ja niet pedagogisch verantwoord) maar het werkt. We. We zeggen dat als hij niet gaat eten wij de dokter moeten bellen en zodra we de tel pakken gaat is als een malle eten.., dus ja voor nu werkt dit voor ons.
Herken je verhaal hier bijna 3 jaar... mama doet ook het meeste tenzij het een taak is van papa zoals douchen samen met mama en papa droogt af. En dat is prima. Als papa moet overwerken doet mama het wel en stappen we er tegenlijk uit en dan is het ook goed. Zij is erg van regelmaat. Toen mama 4 dagen weg was moest papa alles doen en dan is het prima maar als ik er ben heeft ze liever mij. Hoewel een luier verschonen ofzo ook wel prima is als hij het doet. Maar je moet niet rommelen met dr bed ritueel als ik er ben bijvoorbeeld. Ik hield mn hart vast toen hij het 4 dagen moest doen maar t was geen enkel probleem.We zeggen vaak ook papa ... doen of helemaal niet. en dan kiest ze toch wel voor papa doen. Dus papa lees verhaaltje of we gaan nu slapen. Maar ook met het avond eten en ontbijt this drama ze doet er heel lang over en geven haar meerdere waarschuwingen. Als we het dan weg gooien krijst ze de boel bij elkaar maar heeft wel ruim uur gehad om t op te krijgen! Ik vind het onwijs moeilijk dat ze zo slecht eet. Een keer was t weer raak wilde ze niet aankleden ik zeg prima dan niet ga je in je hemd naar de creche en droeg dr zo over mn schouder naar beneden. zij beneden brullen ik wil broek ik wil shirt. dan zeg ik oke gaan we dan normaal doen? en is het ja. Ze heeft het nooit meer geflikt toen.