Een kleine week geleden zijn bij mijn zoon van drie zijn keel- en neusamandelen verwijderd. De operatie zelf en de narcose gingen prima, hij onderging alles zonder protest. Hij at die dag al boterhammen en het drinken gaat ook steeds beter. Alleen warm eten nog niet maar dat komt vanzelf wel weer goed. Alleen, wat wij enorm onderschat hebben, het heeft hem mentaal een behoorlijke klap bezorgd. Tegen de avond wordt hij onrustig, jengelig. Gaat wel goed slapen maar wordt na een uur huilend (soms hard krijsend) wakker en is haast niet te troosten. Als we hem in slaap hebben is hij na een uur weer wakker. Dit gaat de hele nacht zo door. Als hij wil, mag hij bij ons in bed maar vaak wil hij dat niet. We dachten eerst dat hij pijn had, maar gisteren viel het kwartje: hij heeft nachtmerries en is aan het verwerken. Hij wilde ook ineens tekenen (wat hij nooit wil). Dus wij aan het tekenen, praten. En ik ga straks zijn dokterskoffertje er eens bij pakken. Is er iemand met vergelijkbare ervaringen? Hoe lang heeft deze onrust geduurd? Tips om hem te helpen?
Het is ook enorm indrukwekkend! Ik vond het zelf ook maar niks, met je kind op de arm de OK oplopen. Die felle lampen, alle die mensen in blauw/groene pakken en dan wordt er een ballonnetje op je kond gedrukt en word je met pijn wakker! Ik zou er ook nachtmerries van krijgen! 3 is ook nog eens een lastige leeftijd: wel dingen kunnen onthouden, maar je angsten nog niet onder woorden kunnen brengen. Allebei onze dochters hadden het ook, maar weet eigenlijk niet meer hoe lang het duurde. Angst voor dokters is nu na een jaar nog steeds diepgeworteld aanwezig. Sterkte! En het enige wat je kunt doen is hem troosten en veiligheid bieden!