zoals de titel zegt mijn dochter van 2 jaar wilt buiten niet zonder mij spelen. Ze wil constant dat ik erbij ben en gaat steeds roepen . Wie heeft er tips voor mij ik ben bang dat ze straks heel moeilijk gaat krijgen op psz. Trouwens ik heb geen werk en ben alleen met haar.
Helemaal niet vreemd. Mijn peuter van inmiddels 3 begint nu héééél af en toe alleen buiten te spelen. Maar eigenlijk wil hij altijd dat we in de buurt zijn, buiten. Binnen kan hij wel goed alleen spelen. En, op de opvang gaat het allemaal prima Super sociaal, speelt graag met andere kindjes, kan goed met de juffen opschieten. Het is ook gewoon best spannend om alleen buiten te zijn voor peuters. Niets om je druk over te maken dus, het komt vanzelf wel
waarom alleen buiten spelen ? en tussen alleen buiten spelen en alleen buiten zijn vind ik ook nog een groot verschil zitten, ik kan met mijn zoontje van bijna 2 prima buiten zitten, hij gaat spelen in de zandbak, gooit balletjes met de hond en vermaakt zich in het speelhuisje, en soms met bijv een badje ofzo ik kan 9/10 keer gewoon lekker op een stoeltje zitten pootjes in het water... af en toe gooit hij mij dan een bekertje water over onderbenen en ik roep dan oooeehhhh wat koud, kleine boef ! hij lacht dan weer en doet het nogmaals puur om reactie uit te lokken en dan speelt hij weer verder, af en toe een keer "goed zo jongen"of goed je best op dat zandkasteel gedaan hoor ! gooi de bal maar nog een keer, en dan is het voor hem ook weer goed. en natuurlijk speel ik zelf ook wel eens gewoon lekker samen met hem zou ik hem alleen buiten laten terwijl ik binnen bezig ben zou hij mij ook continu roepen. hij kan dus prima alleen buiten spelen... maar niet alleen buiten zijn.
Volgens mij heb ik me niet goed verwoordt ik bedoel als we samen naar speeltuin gaan gaat ze niet zelf spelen ze wilt dat ik constant achter haar loop
Ik bedoel niet dat ze alleen buiten gaat spelen ik ga tuurlijk met haar mee ze is pas 2 jaar wat ik bedoel is als ik op de bank ga zitten gaat ze roepen dat ik moet opstaan ze wilt dat ik hele tijd met haar gaat spelen
dan zou je een soort routine kunnen aanleren,( proberen elk kind is natuurlijk anders ) "ga eerst maar van de glijbaan" speel eerst maar even in de zandbak "daarna zal mama met jou dit of dat gaan doen. en als je kind door heeft dat je daarna inderdaad gaat spelen met haar kun je dit uitbreiden naar wat langer "goed hoor schatje wat ben je lief aan het spelen, speel nog maar even lekker door mama zal zo met je mee doen " en er dan steeds wat meer tijd tussen houden en hopen dat ze het prima vind omdat ze weet dat je je belofte na komt en dus ook echt nog even gaat spelen.
Ook dat is toch logisch? Jij bent altijd thuis, zeg je, dus jij bent haar speelkameraadje. Probeer het stapsgewijs op te bouwen. Geef opdrachten zoals 'loop eens zo snel je kan naar die glijbaan en kom dan weer terug'. Zeg haar dat ze twee keer op en af het klimrek moet en dat je dan weer bij haar komt...
Onze tweejarige ziet mij ook als zijn favoriete speelkameraadje: "Mama, wil je ook bank uit?" (= van de bank af) of "Mama, wil je ook wipwap?". Ik begrijp het ook wel...spelen is samen veel leuker en er is niemand anders voorhanden! Onze dochters scheelden maar 13 maanden en die speelden wél heel leuk samen. Ik denk eigenlijk dat hij straks op school zóveel andere kindjes heeft om mee te spelen, dat het vanzelf wel goed komt.
Mijn dochter van 3,5 begint mij nu langzaam iets los te laten in de speeltuin. Al is op een bankje zitten er voor mij nog steeds nauwelijks bij. Maar ze red zich prima op haar groep, ook toen ze 2 was. Het is heel anders als mama niet in de buurt is en ze omringd zijn door andere kinderen. Ik vind ook dat je niet teveel van je kind moet verwachten. Er zijn veel kinderen die met twee jaar graag met hun moeder spelen, als je een paar jaar verder bent dan rent ze door de hele speeltuin terwijl jij op een bankje kunt zitten
Mijn bijna-3-jarige wil ook dat ik meedoe als we in een speeltuin zijn hoor, als er andere kindjes zijn gaat ze daar vaak wel mee spelen en kan ik even zitten
Ik vind het best logisch. Ons zoontje van 2,5 speelt of kijkt wel mee als er andere kindjes zijn maar als hij alleen is vindt hij toch het leukst als ik mee schommel, wip of glij. Op de opvang en met andere kindjes speelt hij heel goed samen.
Ik denk dat dit gewoon bij leeftijd past. 2 jaar is nog zo jong! Ik begin nu met mijn 4-jarige pas een beetje te krijgen dat ik in een speeltuin even kan zitten en rustig toekijken. En dan nog mag ik om de haverklap komen kijken naar kriebelbeestje, bloemetje of een blaadje .Toen ze jonger was had ze ook vaak hulp nodig (op en af dingen...) en liep ik er ook de hele tijd achteraan. Dat ze alleen in onze tuin speelt (zonder dat ik buiten ben) is ook pas sinds een dik half jaar. Nooit problemen gehad op kinderdagverblijf of nu op school Haar grote zus had ook nog veel 'begeleiding' nodig toen ze zo klein was, maar speelt vanaf 5 jaar zonder toezicht buiten de poort bij ons en sinds ze 7 jaar is zwerft ze de hele wijk door en speelt met allerhande kinderen die ze tegen komt. (komt wel goed!)
Iedereen bedankt voor de antwoorden. Ik ben blij om te horen dat dit bij de leeftijd hoort. Mijn nichtje van 7 jaar wilt nog steeds dat de moeder met haar gaat spelen als ze naar de speeltuin gaan. Ik vind dat eigenlijk wel erg dus dacht vraag het even dat zou ik dan niet willen
Heel natuurlijk gedrag, en zelfs gezond gedrag voor kinderen van 2 jaar. Jij bent haar veilige plek. Juist door nu met haar mee te doen leer je haar dat de speeltuin een veilige plek is waar ze fijn kan spelen.