Eigenlijk zegt de titel het al.. Na jarenlang in de mmm te zitten, onwijs veel tegenslagen te hebben gehad en ik een beetje het eind van de tunnel begin te gaan zien, wat nu? Ik heb volgende week donderdag een gesprek met de FA waarbij ik nu in behandeling ben waarin we hetzelfde bespreken... Maar wat nu, als het hier op houdt? Als de kansen zo klein zijn dat het eigenlijk zinloos is om door te gaan? Is er iemand in een soortgelijke situatie die erover wil praten misschien?
@SummerB Ik wil je heel veel sterkte wensen en hoop dat je alsnog snel zwanger mag worden. Ik herken je gevoelens wel voordat ik mn zoontje had. Ik had dat voortdurend zag het moederschap aan mij voorbij gaan. Ik deed er alles om het toch te laten slagen. Het kostte veel moeite en energie en het ivf is niet niks met alle hormonen en afspraken afhankelijkheid van een ander. Hoop dat je goede behandeling krijgt en alsnog zwanger wordt.
Bedankt voor je lieve berichtje. Ja ik leef nu echt naar donderdag toe in de hoop dat er nog ergens een optie is maar ik vrees het ergste.. En niemand snapt dat je wereld wel even stil staat op zo'n moment, de enige die het echt begrijpt is mijn vriend. Hopelijk is er nog iemand in dezelfde situatie die erover kan/wil praten, al hoop ik dit voor niemand maar ik kan onmogelijk de enige zijn denk ik..
Ik herken wel het stukje over de kansen... zie mijn onderschrift. Ik ben zelf ook enorm bezig met: wat als het niet mogelijk is om een kindje met mijn partner te krijgen? Die kans is zeker aanwezig. Iedereen wil dat je positief blijft maar dat is toch verdomde lastig! Mag ik vragen wat jullie situatie is?
Ik pb je even met mijn situatie, het is nogal "apart" en wil liever niet alles openbaar.. Kun jij er wel goed over praten met je vriend? Jullie zijn wel pas een jaar bezig, ik snap het, dat voelt als een eeuwigheid,maar het is nu nog vroeg om al te denken aan dat het niet lukt toch?
Sorry ik kijk inmiddels altijd tussen de bomen door naar oplossingen, omdat ik hoop op wonderen maar die bestaan helaas niet altijd
Och meis, ik kan niet zo maar wegklikken. Ik herinner me het gevoel nog al te goed...de wanhoop, frustratie, verdriet. Ik ben uiteindelijk na 3,5 jaar, 8 mislukte iui's en 7 mislukte terugplaatsingen ivf, zwanger geworden van de 8e terugplaatsing. Maar wat een emotionele rollercoaster is dat geweest! Ik ken je situatie niet, maar het je het buitenland wel eens overwogen? Duitsland of België? Zij staan goed bekend en daar zijn toch nog koppels zwanger geworden, waar het hier in NL niet wilde lukken. Wij zouden na de 8e (en laatste cryo hier in NL) tp naar België overstappen. Mijn vertrouwen in NL was op. Misschien dat jullie dat nog nieuwe hoop kan geven!
Bedankt voor je bericht, het geeft me toch weer een beetje hoop.. En wat fijn voor jou dat je wens uiteindelijk toch uit is gekomen! Ik ben in behandeling bij het UZ in Gent, daar heb ik donderdag ook mijn gesprek om het eventuele vervolg (na 4 puncties met maar 3 terug plaatsingen) te bespreken, wat dat betreft denk ik dat ik goed zit, het probleem is alleen, kunnen ze nog wel iets..
Dan zit je al op een goede plek! Je schrijft maar 3 tp uit 4 puncties, poeh wat moet dat frustrerend zijn Ik weet niet of het probleem bij jou of juist bij je man ligt? Misschien kun je je nog verdiepen in welk specialisme Duitsland heeft. Ik dacht namelijk mbt eicelkwaliteit, maar durf ik niet 100% zeker te zeggen. Of misschien daar een second opinion aanvragen? Ik voel me gezegend en realiseer me zeker hoe veel geluk we hebben gehad....ik gun dit iedereen! Ik hoop dat je doorzettingsvermogen uiteindelijk beloond gaat worden! Heel veel succes!
Nee het probleem ligt bij mij, ik heb eigenlijk na de 3e punctie een second opinion aangevraagd in UZ Gent nu dus ik vertrouw er wel op dat ze weten wat ze doen. Voor nu is het afwachten maar het is alvast fijn te lezen dat het ook na ontelbaar veel pogingen bij jou toch nog wel succesvol kan aflopen!