Tjonge mijn nekharen gaan recht overeind staan van wat die vriendin allemaal aankaart, om te gaan trouwen. Ik heb hier genoeg mensen zien scheiden, oa doordat de partner vreemd ging. Dus een huwelijk zegt niks dat iedereen dan ook daadwerkelijk bij elkaar zal blijven. Als die vriendin jouw niet respecteert, vraag ik me af in hoeverre zij dan zo'n goede vriendin is, als ze jou niet op dat gebied in je waarde wil laten. Jullie weten wat jullie aan elkaar hebben en houden al van elkaar zonder dat boterbriefje. Klaar toch? Mij zegt een huwelijk ook niks. Hecht er totaal geen waarde aan, aan een papiertje en een ring. Mijn man wilde graag trouwen. Ik had gezegd dat mocht ik zwanger raken van ons 2e kindje ik er over na zou denken. Toen ik zwanger raakte van de 2e, hebben we een afspraak gemaakt in het gemeentehuis om op maandag gratis te trouwen. Ik was bijna 34 weken zwanger toen we trouwden. Toen waren we al bijna 14 jaar samen. Niks grote bruiloft, trouwjurk en noem maar op. Gewoon paar familieleden bij het huwelijk en in het weekend bij ons thuis op zaterdag voor de familie en op zondag met wat vrienden het gevierd. Klaar. Ik gebruik mijn mans naam ook verder niet in het dagelijks leven. Ik hecht waarde er aan dat ik nu nog iets van mezelf heb. Het is voor mij ook dan puur om het makkelijke, dat het meeste dan geregeld is. Maar goed bij ons 1e kindje de erkenning en ouderlijk gezag toen regelen, stelde ook niks voor. En we hadden ook al een samenlevingscontract en testament.
wij zijn wel getrouwd, maar niet omdat ik me een prinsesje wilde voelen, absoluut niet(in maat 50 voel ik me echt geen prinses eerder een olifant) wij zijn getrouwd omdat we dat voor elkaar deden, extra bezegeling niet voor de buiten wereld dat intreseerd me niet, maar puur voor ons. als we het dan doen doen we het wel goed, hij pak in in een jurk (feest was lekker in de achtertuin) oja en we zijn getrouwd zodat ik een andere achternaam kreeg, ik had een hekel aan die van mij. maare ons kindje is ook een bastaardje hoor hihihihi en ze is niet minder lief of mooi erom, vond het wel heel gaaf dat zij ons bruidsmeisje was en ons de ringen bracht. als jullie gelukkig zijn met zoals jullie nu levenn en met in de toekomst jullie bastaard kidnjes, nou fijn toch hihiihi. het is jullie leven en niet die van een ander. vroeger moest je trouwen, maar gelukkig hoeft dat tegenwoordig niet meer mag je zelf beslissen hoe je door het levenwil
Wel of niet trouwen is iets persoonlijks. Als je vriendin er weer over begint, zeg dan dat je deze discussie niet wil voeren omdat jullie er toch niet uit komen en dat je bang bent dat het de vriendschap beïnvloed.
@Strijkkraal: Jouw reden/verhaal om (destijds) te trouwen is wel heel iets anders dan die van de vriendin van TS. (want die slaan gewoon nergens op) Ik denk ook wel dat jij jouw mening niet zo op zal dringen zoals zij doet.
neuhh, leven en laten leven toch ...?? Ik vind ook niet dat de vriendin van TS een punt heeft, sterker, ik denk dat ik als getrouwde vrouw ook ruzie met zoiemand zou krijgen. Trouwen is een persoonlijk iets, de een gelooft er niet in en de ander wel. Ik moet wel zeggen dat het me verbaast dat veel mensen een huwelijk zien als een papiertje of een manier om prinses voor een dag te zijn. Ik vind dat best jammer, een huwelijk is veel meer, daar zit een diepere betekenis onder, in mijn optiek. Maar dan nog is het een keuze ...
Die diepere betekenis heb ik ook alleen maar ervaren toen ik zelf trouwde. Ik hoefde ook nooit zo nodig. Maar ik zie en voel nu echt wel de meerwaarde. Had ik nooit van mezelf gedacht, laat staan mijn omgeving...!
Misschien zie ik het ook pas als ik getrouwd ben, want ik zie nu niet de meerwaarde of de diepere betekenis voor onze relatie. Maar ik word nu wel nieuwsgierig haha Je verhaal doet wel iets met me, dus wie weet..
Ik vind het nogal uitspraken van je "vriendin" , ik weet niet eens of je dat dan zo kan noemen... en bastaardkinderen ik vind dat zo'n k-woord en iets van vroeger! Ik weet niet wat ik zou doen maar ik zou wel gekwetst zijn als ze dat zo heeft gezegt als jij nu getypt heeft...ik weet echt niet of dat een vriendin is dan..
nou ja, het is natuurlijk niet mijn bedoeling om mensen te "bekeren" .... En natuurlijk moet je niet doorgaan in een huwelijk als je er niet (meer) in gelooft. Maar ik kan me idd wel voorstellen dat het vooraf niet zo bekeken wordt. Het is natuurlijk wel een gevoel wat je hebt/krijgt doorgaans pas als je getrouwd bent. Ik moet eerlijk zeggen dat dit mijn tweede huwelijk is hoor. Ik heb lang nagedacht over waarom mijn eerste huwelijk geen stand hield. En eigenlijk heb ik moeten toegeven dat ik toen getrouwd ben "voor het plaatje". Ik wilde graag trouwen voor het trouwen, omdat ik dus die prinses voor een dag wilde zijn, niet omdat ik in die relatie geloofde (achteraf bezien dan hoor, op dat moment was ik heilig overtuigd (over beter had ik mijzelf heilig overtuigd) van het feit dat ik en mijn ex samen oud zouden worden. Niet dus). In dit huwelijk ligt dat totaal anders. Dat is misschien raar om voor te stellen, omdat ik al een huwelijk achter de rug had. Maar ik ben hier heel anders in gaan staan. Ook door mijn eigen scheiding, maar ook die van mijn ouders daarin meenemend. En het huwelijk van mijn schoonouders. Nu heb ik mijn schoonmoeder helaas nooit mogen kennen, maar mijn schoonvader sprak altijd met zo ontzettend veel liefde over haar, met zoveel gevoel, wat bij mij iets losmaakte. Terwijl zij ook niet altijd een makkelijk huwelijk hadden, zij hebben ook moeten werken in hun huwelijk. maar goed, we dwalen af hierin. Nogmaals ik wil helemaal niemand bekeren hoor ... maar wil ook wel een andere manier van kijken naar het huwelijk laten zien.
hier precies hetzelfde.. Alleen nog meer vanwege de kosten.. Is toch stukken goedkoper als je alleen een trouwboekje hoeft te betalen Jeetje zeg, wat een kul wat je vriendin als redenen aandraagt om wel te trouwens.. Je kinderen worden er echt niet anders van hoor als papa en mama wel getrouwd zijn.. Als ze weer op deze toer gaat zou ik het of gelijk afkappen of de discussie aangaan en duidelijk vertellen hoe jij er over denkt. Mijn vriendin zou het niet lang meer zijn als dit zo zou doorgaan..
Daar kan ik misschien wel iets op aanvullen: Mijn man zei altijd - en nu pas begrijp ik ECHT wat hij bedoelde: Je wilt meer zijn dan elkaars (zoveelste) vriendje of vriendinnetje. Dat heeft een veel vrijblijvender karakter. Ik merk ook dat als ik het heb over 'mijn man', we veel meer serieus genomen worden, zeker door de iets oudere garde. En in dat ene jaar dat we getrouwd zijn, hebben we allebei al mogen ervaren wat 'in voor EN tegenspoed' inhoudt. Het is zo'n enorme geruststelling dat de ander niet zomaar voor de meest makkelijke weg zal kiezen door als het tegenzit makkelijk op te kunnen stappen. Het voordeel van dat je 'niet zomaar van elkaar af komt', is tegelijkertijd een garantie dat je meer je best voor elkaar en je relatie zult doen dan in een verkeringssituatie misschien het geval is. Nu zijn we beide wel op iets latere leeftijd met elkaar getrouwd, dus we kennen inmiddels ook wel de valkuilen van een relatie, en hebben elkaar beloofd daar niet zomaar in te trappen.
Ik ben het met je eens. Hier is getrouwd zijn ook een heel ander gevoel dan de vriendin van. Veel vaster op de en of andere manier (niet dat we los waren toen we nog niet getrouwd waren). Het heeft niks met de dag of het feest of iets te maken, meer met de belofte die je elkaar zeer bewust doet. Persoonlijk zou ik niet zo snel voor kinderen buiten een huwelijk kiezen, gewoon omdat ik vind dat dat erbij hoort. In mijn hoofd is het plaatje ook echt, verkering, samenwonen, trouwen, kindje. Niet dat anderen dat ook moeten doen maar dat is mijn mening. Dus ik denk dat ik er hetzelfde een beetje over denkt als de vriendin van ts. Maar ik vind wat die vriendin doet dus echt niet kunnen. Dat is haar mening, niet de jouwe en ze probeert haar mening gewoon op te leggen. Ik zou eens een hartig woordje gaan spreken met haar.
En nog iets: ook in bed weet je dat je het nooit meer met een ander hoeft te doen. En vice versa. Dus schaamte of terughoudendheid hoef je helemaal niet meer te kennen, want er zal - als het goed is - nooit meer een situatie komen dat je (gebrek aan) bedtalent met een opvolger besproken zal worden!
Ik ben zelf getrouwd. Maar mijn ouders niet. Ze zijn al 35 jaar samen en gaat nog steeds goed. Voor mijn gevoel zijn ze getrouwd en noemen elkaar dan ook man en vrouw. Persoonlijk vind ik samen kinderen krijgen een grotere stap dan trouwen dan ben je echt met elkaar verbonden. Ik wou na 8 jaar samenwonen trouwen om een mooie dag te hebben. Ik vind het belachelijk hoe je vriendin reageert. We leven in 2011. In mijn menig kies je voor elkaar als je samenin een huis woont en kinderen krijgt. Ook al ben ik getrouwd voor mijn gevoel voegt het niks toe aan mijn liefde ik heb allleen een hele mooie dag gehad. ja ik was een echt prinsesje
Ik vind het jammer dat jouw vriendin haar mening aan jou opdringt en daarmee de vriendschap in gevaar brengt. Wij zijn 10 jaar bij elkaar en zijn niet getrouwd. Op dit moment hebben wij geen reden om te trouwen. Ja tuurlijk ik vind een 'ouderwetse-alles-erop-en-eraan" trouwdag erg leuk, maar jammer van het geld. Als we de juiste motivatie vinden om te trouwen, dan zal het op 'maandagochtend' zijn en nemen we onze kinderen, ouders en zussen mee uit eten.
daar heb ik nou echt nooit last van gehad. Maar goed ik heb zowieso al niet veel last van schaamte ofzo daarmee.
Wij zijn nog niet getrouwd, maar wel 2 kindjes. Heb altijd geroepen: IK trouw niet omdat ik zwanger ben. En als ik ga trouwen, doe ik het goed Maar....opeens zei mijn vriend: Ik zou het toch wel een eer vinden als niet alleen onze dochters mijn achternaam dragen, maar ook hun mama Onze liefde hebben we al bezegeld door onze kinderen, daar kan niks tegen op. Dus die meerwaarde heeft het niet. Maar vind het zelf wel een leuk idee dat het voor mijn vriend een eer is, als we allemaal dezelfde achternaam dragen....net alsof het dan "echt" is....
Ik heb alleen dit bericht gelezen maar: WAUW! Dit had precies MIJN bericht kunnen zijn! Hier in de omgeving zijn vriend en ik ook (bijna) de enige die nog niet getrouwd zijn... Nu we wél een kindje verwachten en toch niet getrouwd... POEH! Dat kan niet en ons kindje is een bastaardkindje, nou PRIMA!!! Ik kan me er niet druk (meer) om maken... Al snap ik wel dat het heel frustrerend voor je kan zijn hoor! Ik heb eigenlijk geen tips oid voor je, alleen dat je het 'naast je neer moet leggen' Je 'vriendin' weet blijkbaar ook niet beter... Jij laat haar in haar waarde, zij jou niet, dat is haar 'verlies' denk ik dan maar!
Hmmm, jouw vriendin moet de statistieken qua overspel maar eens opzoeken... Ik ben wel getrouwd, voor mijn man en mij was het eigenlijk niet zo'n belangrijk punt. Ons huwelijk was meer voor de leut en voor het feestje. We hadden een geweldige dag! Achteraf gezien was ons trouwen ook wel handig i.v.m. met visum aanvragen e.d. Als we hadden móeten trouwen voor ons visum, waren we wss gewoon op maandagochtend even snel ergens een handtekening wezen zetten. Een oud-collega van mij is ook 'even snel' getrouwd. Ze wilden adopteren uit China en moesten daarvoor ook in het huwelijk getreden zijn.
Trouwens, wat betreft achternamen: ik heb de mijne gehouden, en Miriam heeft de naam van haar vader. Ik heb niet het gevoel dat ik nu 'buiten' het gezin sta. Vond het vooral makkelijk dat ik niet overal naamswijzigingen door hoefde te geven