@ theeleutje: Wij zijn getrouwd toen ik 6m zwanger was van ons zoontje, maar dat was meer uit praktische overwegingen ivm het huis. Je gaat echt niet meer of minder van iemand houden omdat je getrouwd bent hoor Vind het wel jammer voor je dat je vriendin je mening niet respecteert...
Oh, maar daar hoef je niet voor getrouwd te zijn hoor. Non-wives kunnen ook heeeeel goed voor hun non-husbands zorgen (wel een luxepoppetje hoor, in 1955 al een wasmachine en een droger. die had mijn moeder toen niet!) Ik denk dat ik m'n vriend maar mijn onechtgenoot ga noemen. Wij zijn immers in de onecht met elkaar verbonden, en genieten daar dagelijks van.
Echt om te kotsen ja, vreselijk, daar krijg ik nou kippevel van!! Ik kom uit een heel streng gelovige hoek, dit is hoe ons geleerd is hoe je als vrouw moet zijn. Zo krijg je ze nog wel voorgeschoteld, maar 9 van de 10 keren zijn deze zogenaamde 'onderdanige vrouwen' nog erger dan een heks met een bezemsteel... Als vrouw heb je maar één doel in je leven, zo snel mogelijk een man vinden, het liefst zo veel mogelijk kinderen in een zo'n kort mogelijke tijd op de wereld zetten om er vervolgens als 30 jarige als een uitgewoonde grijze duif uit te zien. En omdat ze verder geen leven hebben, gaan ze met hun bemoeierige overheersende neuzen bij elkaar in het leven zitten snotteren en om te kijken wie ze naar beneden kunnen snuiven, bah. Echt vreselijk. Ik wordt er zelfs bijna agressief van hahahaha
Flauw... Ik kan me toch oprecht afvragen waarom je je vriend perse wilt aanduiden met een term uit een traditie waar je niet in gelooft (het is nu eenmaal een feit dat het je man pas wordt als je trouwt). Je gelooft er in of niet, maar niet half (want het is zo makkelijk, of het klinkt minder "kinderachtig"). Het heeft niets met meer of minder houden van. Ik ben na mijn trouwen niet opeens meer of minder van mijn man gaan houden dan de dag ervoor, toen we nog niet getrouwd waren.
rustig rustig ... adem in ... adem uit Het is mij gisteren ook voorgelezen ... met een zeer vragende stilte erachteraan ... totdat ik hem nog even fijntjes uitlegde dat mijn inkomen nog altijd meer is dan dat van hem momenteel ... dus het hele verhaal omgedraait kon worden omdat ik de kostwinner ben
ZO te lezen pak ik het helemaal verkeerd aan te doen lijstje: bedenken wat ik morgen eet open haard aanschaffen comfortabele leunstoel kopen flink oefenen op mijn glimlach en mijn soothing voice wat nu als hij nachtdienst had? of avonddienst? darn, moet ook zo'n boekje hebben... vind hem geweldig hoor, maar mijn overgrootmoeder was zelfs veeel geemancipeerder misschien ben ik tot in de genen verpest
het is jullie keuze. willen jullie niet trouwen, dan trouwen jullie niet! dat iemand een mening heeft oke maar ik vind je vriendin wel erg ver gaan. net wat je zegt er zijn zat stelletjes die niet getrouwd zijn maar wel kind/kinderen hebben.
Ik begrijp je reactie niet, en vermoed dat je mijn tekst verkeerd hebt geïnterpreteerd. Natuurlijk noem ik mijn vriend niet mijn onechtgenoot. Net zo min als ik hem mijn echtgenoot noem. Maar ik heb er geen principieel probleem mee om hem mijn man te noemen. Ik noem de man met wie ik mijn leven deel mijn vriend omdat hij dat zo wil. En dus niet mijn man, ook al vind ik dat die term meer recht doet aan het type relatie dat wij hebben. Ik hecht waarde aan het huwelijk als instituut, maar hij niet. Daarom trouwen we niet. Het kan voor jou een feit zijn dat iemand je man wordt op het moment dat je trouwt, maar voor mij is dat geen feit. Hij is een man en hij hoort bij mij, ergo ik vind dat ik hem mijn man zou mogen noemen. Niet mijn echtgenoot, want dat zijn we niet - we zijn niet in de echt verbonden. Kortom: ik wil mijn vriend helemaal niet per se aanduiden met een term uit een traditie waar ik niet in geloof. Als je mijn posts goed gelezen had, had je dat ook begrepen. Ik zou graag een term willen die recht doet aan de unieke aard van onze relatie. Vriend is niet zo'n term, ik heb wel meer vrienden, en hij heeft wel meer vriendinnen. We hebben allebei meerdere partners. Maar ik heb één man met wie ik mijn leven deel, en hij één vrouw. Dat je mijn grappig bedoelde opmerking flauw vind, tja, jammer dan. Mijn gevoel voor humor is blijkbaar anders dan het jouwe.
Ja precies... (dank je) Ik bedoel het eigenlijk ook meer als "van mij" en niet zo zeer omdat ik net wil doen alsof ik getrouwd ben. Inmiddels zijn mijn man en ik ook 12 en een half jaar bij elkaar, je zou ze de kost maar moeten geven die het getrouwd en wel niet halen... En kinderachtig: Tja, dat vind ik nou eenmaal kinderachtig klinken. Maar misschien is het wel een verkeerd woord. Ik vind ook dat je "vriend" zegt als je iemand net kent, maar hij is nu toch wel veel meer dan dat. En als je zegt "partner" denken veel mensen weer dat je homoseksueel bent. Wat zij zegt dus... Ik ben mijn vriend ook pas mijn man gaan noemen toen ik zwanger was. Ik werk in de zorg, met oudere mensen en dan is het gewoon makkelijker om mijn man te zeggen als je zwanger bent. Zeg je dan mijn vriend, kijken ze een keer naar je buik en dan zie je ze al denken. Na een paar discussies met clienten over het wel kinderen/niet getrouwd zijn, heb ik het opgegeven en ben ik mijn man gaan zeggen. (ook aangezien onze clienten populatie nogal wisselde, was een revalidatieafdeling) Ik kon steeds weer uit gaan leggen. Dan zie je pas hoe "ouderwets" de meeste ouderen nog denken.
Bri - ik zag 'm niet als grappig eigenlijk. Sorry als dat wel zo bedoeld was. Kijk, het maakt mij niet uit hoor hoe je je vriend noemt . Maar als jij je vriend voorsteld als "je man" denk iedereen dat je getrouwd bent, niet "oh, dat zal de mannelijke partner zijn". Dat is niet mijn feit, zo is het nu eenmaal in de samenleving bepaalt. Daarom vraag ik me dat af. En echtgenoot of echtgenote wordt ook niet gebruikt tijdens een huwelijksceremonie. De pastoor of ambtenaar zegt niet "gefeliciteerd, u bent nu echtgenoot en echtgenote" maar "gefeliciteerd, u bent nu man en vrouw". Er zijn idd meerdere betekenissen voor man, maar in het gebruik in een relatie zal echt iedereen denken "oh, die zijn getrouwd". Ik vind het ver gaan om van de samenleving dan eigenlijk te verwachten om met een term te komen die de lading dekt van ieders relatie. Dan hebben we denk ik ontelbare termen, iedereen ziet zijn/haar relatie anders. Partner in dat geval dekt dan denk ik wel de lading. Maar goed, ik ben dan denk ik ouderwets daarin en vind ik dat er niets mis is met traditionele zienswijzen.
Ik vind ook dat er niets mis is met traditionele zienswijzen. Om eerlijk te zijn: ik zit er niet mee als mensen denken dat ik getrouwd ben, als ik mijn vriend voor zou stellen als mijn man. Voor alle praktische doeleinden is dat namelijk ook zo. Wij voelen ons namelijk allang verplicht elkaar het nodige te verschaffen, en al die andere mooie dingen die in de wettekst staan over het huwelijk. En misschien belangrijker: wij gedragen ons ook als zodanig. Ben het met je eens dat niet voor iedere relatie een ander woord hoeft te bestaan. Daarom zou ik het liefst voor een woord kiezen dat allang bestaat, en dat het dichtst komt bij hoe ik onze relatie zie: man en vrouw. Jammer genoeg komt dat niet overeen met hoe mijn vriend daarover denkt. Ik heb die formulering van de ambtenaar ook altijd vreemd gevonden. Volgens mij waren de bruid en bruidegom al man en vrouw, daar doet hij/zij toch niks aan? Nou ja. Ik kan best begrijpen dat sommige mensen het vreemd vinden om de term man en vrouw te gebruiken terwijl je niet getrouwd bent. Maar ik kan ook begrijpen dat andere mensen er voor kiezen om dit wel te doen.
Als een vriendin jullie standpunt niet kan respecteren, dan is die relatie de naam vriendschap niet echt waard, lijkt me. Dat zij zelf het als een vereiste ziet te trouwen, prima, moet zij weten. Ik ben zelf ook getrouwd en zie er zeker meerwaarde in, maar dat is gewoon persoonlijk. Ik had het uiteindelijk waarschijnlijk ook wel prima gevonden om ongetrouwd mijn leven te delen met mijn man, maar ben blij dat hij ook iets in het huwelijk ziet. Ik zal echter de laatste zijn om mensen te overtuigen te trouwen. Als je niet wilt: vooral niet doen! Tegen je vriendin gewoon zeggen dat ze zich erbij neer kan leggen of niet, maar dat je het er niet meer over gaat hebben. Punt. En dan dus ook gewoon negeren als ze er nog eens over begint.
Ik ben het met je eens dat veel huwelijk stranden. Ik denk ook dat dat dus komt omdat veel huwelijk worden gesloten achteraf bezien voor de verkeerde redenen. Dat het altijd voorspoed is en zodra het tegenspoed wordt, dan wordt het lastig en wil niemand daar eigenlijk iets voor doen. Maar goed, dat is mijn mening. Daarnaast is er op zich niets mis met een ouderwetse opvatting toch? Die mensen komen uit een ander tijdperk (zie 'the good wife guide' - ze vallen meer in die categorie ). En hoewel hun zienswijze voor sommigen van ons volledig achterhaald zijn (ook voor mij hoor), is het iets waar zij wel in geloven. Dus ja, dat is vervelend dan om het iedere keer uit te leggen, maar so be it lijkt mij. Maar goed, ik denk dat het neerkomt in hoe iemand een huwelijk ziet. Ik zie 'm in iedeer geval als iets meer, iets dat toevoegt, iets wat bijdraagt aan mijn zijn. Dat een ander het ziet als een boterbriefje, zakelijk of anders dat is hun goed recht. En nu hou ik er over op ... ik ga de overhemden van MIJN MAN strijken, zoals het een goede vrouw betaamt!
O ja, en de officiële bevestiging van de babs luidt als volgt: dan verklaar ik, als ambtenaar van de Burgerlijke stand van de gemeente ....., dat AAAA en BBBB door het huwelijk met elkaar zijn verbonden En dat is een juistere weergave van de werkelijkheid!
Hahaha, dat heb ik vanmorgen al gedaan... Ok, geen overhemden maar wel zijn broeken... En idd, er is niks mis met een ouderwetse opvatting, integendeel, wij zijn samen behoorlijk traditioneel ingesteld. Hij werkt veel meer en ik doe het huishouden... Oftewel: hij maakt troep, ik ruim het op... Maar wat mij een beetje tegenviel van de ouderen die ik ben tegen gekomen is dat ze het prima vonden dat iemand homoseksueel is, zelfs bij hun eigen (klein)kinderen maakte dat helemaal niks uit, maar niet getrouwd en wel kinderen, dat kàn echt niet. Ik had het eerder andersom vewacht, zeg maar.
Goh ja, deze heb ik jaren geleden ook al eens gelezen. Hilarisch! Ben ik nu trouwens de enige die ineens met Tammy Wynettte's 'Stand by your man' in haar hoofd zit?