Ik vind het wel heel bijzonder dat je zegt dat je de verliefdheid voor die ander niet kon negeren en er aan toe hebt gegeven zonder dat je eerst bent gaan scheiden. En nu het op niks uit is gelopen lijk je terug te gaan naar je man alsof het redelijk normaal is wat er is gebeurd. Komt respectloos over. Ik vind altijd als je twijfelt over je relatie en er zijn kinderen in het spel dat je er alles aan moet doen om te kijken of je de liefde nog voor elkaar kunt terug vinden. Pas als je voor jezelf duidelijk hebt dat je zeker weet dat het nooit meer wat gaat worden zou ik de relatie beëindigen. Maar vlgs mij heeft je man ook best veel positieve eigenschappen. Alleen zie jij ze nu niet meer doordat de negatieve overheersen.
Dit dacht ik ook. Als je zo over hem denkt dat je hem eigenlijk niet om je heen verdraagt, dan gaat dat niet als bij toverslag morgen anders zijn. En om alleen voor de kinderen bij elkaar te blijven: dat werkt nooit imo of op zijn minst zeer moeilijk, maar zeker als je eigenlijk geen respect meer kan opbrengen voor hem. Wat ik wel lees, is dat jullie nog niet op hetzelfde punt zitten. Jij hebt je eigenlijk al grotendeels van hem los gemaakt, je bent zelfs al weg geweest. Hij zit nog in de blinde paniek dat hij zijn veiligheid kwijt kan raken. Je houdt elkaar dan in een soort wurggreep omdat je in compleet andere fases zit. Je zou er nog aan kunnen werken om dat uit te spreken. Ook dat kan eventueel in relatietherapie. (Het hoeft daar niet te gaan om de vraag dat je toch ooit wel voor hem koos en verliefd was. Tja, ja, en nu is dat anders Belangrijker is denk ik hoe je door kunt, of je door kunt samen.) Zo wordt het hem duidelijk dat het zoals het ging, in ieder geval voorbij is. En hoe het dan in de toekomst wordt, dat kun je dan samen stap voor stap bespreken en/of langzaam voor jezelf ook helderder op een rijtje krijgen. Je groeit er dan naartoe, of het nu een scheiding wordt of niet. Veel sterkte in ieder geval. Dit zijn vreselijke kwesties om in vast te zitten.
Ik lees echt geen reden om bij hem te blijven. Je walgt van hem, wil hem amper in je buurt. Alleen bij hem blijven omdat je 3 kinderen pittig vindt, is echt geen reden om bij hem te blijven. Je man verdient ook beter dan dat lijkt me.
Ik vind je eerlijk gezegd wel wat egocentrisch overkomen. Je lijkt heel erg bezig met jouw eigen belang. Zoals het feit dat je een affaire hebt gehad, en het feit dat jij het zwaar vindt om in je eentje drie kinderen te managen, zo van daar heb ik niet zo'n zin in. Ik hoor weinig van wat je denkt dat het beste is voor je kinderen of hoe dit allemaal voor je man moet zijn. Ook hoor ik je weinig verantwoordelijkheid nemen over het feit dat je aan drie kinderen Met deze man bent begonnen terwijl het misschien 10 jaar geleden al niet helemaal goed zat, alsof het je allemaal overkomen is ofzo. Negatieve gevoelens voor iemand en het gevoel hebben dat je niet meer van iemand houdt kun je jezelf ook heel erg aanpraten. Als jij continu denkt dit of dat is irritant of vervelend van de ander dan ga je ook zo voelen. En dus vice versa, als je je echt weer openstelt voor de ander en bewust gaat kijken naar de goede dingen die hij heeft dan zal je gevoel waarschijnlijk ook die positieve gedachten weer gaan volgen. Ik vind dat je een serieuze poging om de relatie te verbeteren aan iedereen verplicht bent, ook aan jezelf!
Als de liefde weg is zou ik kiezen voor een scheiding. Vechten voor iemand waar je niet meer van houdt werkt niet en gaat je niet gelukkig maken. Die paar maanden dat je zelfstandig hebt gewoond is niet hetzelfde als definitief de deur dicht trekken. Zo een periode is te kort om echt te ervaren hoe het is om alleen te zijn. De eerste periode na een scheiding zal heel pittig zijn, maar met de tijd krijg je een nieuw ritme met je kinderen. En als ik jouw verhaal zo lees denk ik dat die keus je op de lange termijn meer brengt dan blijven voor de kinderen. Sterkte in ieder geval!
Ik zou eens in de toekomst kijken (dat is wat ik doe als de situatie zich voor leent) ... kijk je dan terug op een moeilijke maar uiteindelijk toch een goede uitkomst of is het een en al kommer en kwel ... Misschien werkt dit ook voor jou! Sterkte
Hier ben ik het mee eens. Je vraagt om advies, maar je wilt absoluut niet je best doen en jezelf open stellen. Tsja... dan is er maar 1 optie. Al heb je in mijn ogen dan niet alles eraan gedaan om het te laten slagen, maar ik ben redelijk ouderwets en vind dat mensen erg snel gaan scheiden. Je hebt niet zomaar 3 kinderen met een vreemde hè.
Pff heftige situatie voor je man (en kinderen) Je bent een relatie aangegaan met de persoon zoals hij was. En zoals ik t lees is hij dat gebleven. Jij bent een affaire aangegaan, weggegaan bij je man met je kinderen. Met hangende pootjes teruggekomen omdat t te zwaar was alleen en verwacht nu wonderen van een persoon die is gebleven zoals hij al was. Ps je laatste onverwachte kind hebben jullie toch echt samen gecreëerd, een keer samen zijn is genoeg. Hak de knoop door voor je man, je zelf en vooral je kinderen. sterkte
Bedankt voor de reacties. Sommige mensen vinden het egoïstisch van mij. Dat ik een affaire heb gehad en dat ik het pittig zou vinden alleen met drie kinderen. Over dat laatste, dat heb ik misschien verkeerd verwoord. Ik zie niet op tegen het pittig zijn, ik zou dan nl ook juist een paar dagen ze niet hebben. Ik zie juist op tegen ze de halve week niet zien en moeten missen en zij mij en dan ineens alledrie tegelijk, waardoor je ze moeilijk alledrie aandacht kan geven. En juist ook hoe dat voor hun was, ik merk dat het fijner voor hun was toen ik weer thuis kwam. Dat was niet met hangende pootjes maar omdat de eigenaren van het huis waar ik tijdelijk was terugkwamen. En ik ook wel weer rust voor iedereen wilde. Dan van die affaire is natuurlijk per definitie egoïstisch. Maar misschien naïef, maar ik zag het niet als vreemd gaan. Sowieso hadden wij al jaren niet meer echt een relatie in mijn ogen (geen verbinding en nauwelijks intimiteit). Ik heb eerst uitgesproken dat ik er niet meer in geloofde met hem, merkte dat ik snel gevoelens kreeg voor een ander (ik had een half jaar eerder al voor iemand anders gevoelens ontwikkeld maar daar niks mee gedaan). Toen heb ik dat met die man een maand geprobeerd af te houden maar dat lukte toch niet, was te verliefd, en heb dat toen eerst verteld aan partner en ben daarna af gaan spreken met die man, natuurlijk is dat zwaar klote voor mijn man. Maar ik sliep niet, ik at niet, ik wilde dat uitzoeken en ik wilde daar open over zijn en ik had het idee dat ik al jaren me voegde naar hem. Hoe hij daarop gereageerd heeft verdient ook geen schoonheidsprijs trouwens (spullen kapot gooien, kinderen van alles huilend toeroepen over dat mama vreemd gaat (terwijl er nog niks was gebeurd) en mama het gezin kapot wil maken, mama zo iedereen ongelukkig maakt etc). en heeft voor mij alleen maar tot meer verwijdering geleid. En het klopt dat ik nu moeite heb me open te stellen maar dat heb ik dus jaren wel gedaan, tegen mijn zin in seks gehad omdat dat misschien zou helpen,(wel vrijwillig), aangegeven wat ik moeilijk en scheef vond, relatietherapie voorgesteld maar hij wilde dat niet. En nu kan ik in theorie wel bedenken dat ik me open moet stellen maar ik merk dat dat gevoelsmatig niet lukt. Relatietherapie hebben we (nu) geprobeerd, zijn zelfs naar 3 therapeuten gegaan en die concludeerden alle drie dat uit elkaar gaan ws nu de enige oplossing was al we er zo verschillend in stonden. Iemand hier zei dat het leek dat ik boos was op hem en het klopt dat ik jaren boos ben geweest en heb gezegd dat het zo niet ging maar hij alles wegwuifde of boos werd als ik een pijnpunt aanraakte en op een gegeven heb ik afstand genomen. Niet goed ook van mij maar zo is het dus gegaan. En hij dacht dat het allemaal wel meeviel. Als ik het terug kon draaien zou ik het jaren geleden al anders hebben gedaan. Ik neem het mezelf erg kwalijk dat het zo ver is gekomen, ik dit heb laten gebeuren. Ik dacht jaren dat hit elkaar gaan gewoon geen optie was met kinderen en heb me gefocust op de kinderen. En hij geeft nu toe dat hij het jaren verkeerd heeft gedaan, mij voor alles op heeft laten draaien en mij heeft verwaarloosd en denkt nu dat hij het nu terug kan draaien. En hij verandert ook dingen (zoals nu een baan hebben en meer taken uit handen nemen) maar ik merk dat dit gevoelsmatig niks doet voor mij, behalve dat het mijn leven wat makkelijker maakt. Maar hij legt ook veel druk op me. Ik verwacht juist helemaal niks van hem eigenlijk. Het liefste zou ik een soort verstandshuwelijk of tafel en bed gescheiden achtige constructie willen maar dat wil hij (begrijpelijk) niet. Hij vindt dat de kinderen het belangrijkste zijn en dat je ook in een slechte relatie bij elkaar blijft voor de kinderen. En hij heeft een ander beeld van onze relatie.
Met deze aanvullende uitleg, denk ik inderdaad dat uit elkaar gaan de enige optie is. Maar ben ik ook gelijk plaatsvervangend bang, dat dit niet op een goede manier gaat lukken. Juist ook omdat hij er een ander beeld van heeft. En z’n verdriet eerder bij de kinderen opgedrongen heeft. Dat zou voor mij ook echt een no-go zijn. Wat er in jullie relatie gebeurd, hoeven de kinderen zo min mogelijk van mee te krijgen. Tuurlijk doet een affaire zeer bij de ander, maar ik heb ervaring om in de kinderschoenen te staan bij zulke uitspraken, en dat is gewoon niet eerlijk. Dat dwingt je te kiezen tussen vader of moeder... Ik kan je helaas niet echt helpen, maar probeer er samen zo goed mogelijk uit te komen. Alleen dan kunnen de kinderen enigszins gespaard blijven.
Ja, dat ie de kinderen erbij betrok was vreselijk. Na dat gesprek met hem over dat ik gevoelens had voor n ander en dat wilde uitzoeken (en er dus niks gebeurd was) ging ik de dag erna de kinderen nietsvermoedend van de opvang halen. Komen de oudste 2 huilend naar mij toe: ‘ mama waarom ga jij vreemd?! Papa zegt dat jij het gezin uit elkaar wil trekken, dat we niet bijelkaar blijven, we willen niet uit elkaar!!’ Hadden ze de hele dag bij de opvang gehuild. ‘Mama ik heb niks gezegd hoor over thuis’. Want dat mocht niet van papa. Ben heel Kwaad geworden, gezegd dat dit iets is tussen ons, dat hij de kinderen in paniek maakt en ze opzadelt met een loyaliteitsconflict, etc, maar nee, zijn reactie was normaal en ik moest hier gewoon geen aanleiding toe geven dan hoefde hij dit niet te zeggen. ‘Ze mogen de waarheid weten, ook al past dat niet in jouw straatje’ . En naar mij ook: je kinderen gaan je haten, ze worden ongelukkig door jou, omdat jij wil rondn**ken, etc etc. later krijg ik dan welexcuses , halfslachtig, maar toch is het allemaal mijn schuld
TS wat wil je nu horen? Je verhaal laat allang lezen dat je relatie voorbij is, dat je een hekel hebt aan je man en dat je van hem walgt en dit al jaren. Seks tegen je zin maar wel met je goedkeuring? Klinkt absoluut niet liefdevol dit. Wil je goedkeuring van zp om te scheiden en medelijden? Kan ik niet hebben voor jou en je man is net zo schuldig als ik dit zo lees. Alleen je kinderen zijn nu de dupe. Denk aan je kinderen en doe wat goed is voor hun
Jeetje wat lastig. Wat ik zie is dat jij hebt geleerd om hem niet nodig te hebben. Hij was er niet toen jij hem nodig had, jij hebt alles draaiende gehouden en nu is het tijd voor jou. Dat gevoel krijg ik. Als dit zo is, dan is de enige manier om er samen uit te komen therapie, voor jou om duidelijk te krijgen wat jou precies dwars zit. En relatietherapie ietwat later, omdat er samen sterker uit te komen en om jullie te helpen inzien wat het werkelijke probleem is en hoe het vertrouwen terug kan groeien. Ik denk dat dat een lang proces wordt. Maar ik zou het doen.
Vreemd gaan kan idd een no go zijn omdat je voor elkaar kiest en daar hoort bij dat je niet met een ander gaat. Alleen dat had ik nu dus juist aangegeven, dat ik de relatie verbrak, dat ik daar niet meer voor koos, voor hem. Dat ik niet meer van hem hield. Dan is het in mijn ogen geen vreemd gaan. Ik vind ook dat hij met een ander kan gaan. Zou juist wel goed zijn om erachter te komen of dat wat met me doet. Maar volgens mij gaat het daar niet om. ik probeer er hier beter achter te komen wat opties zijn en wat ik wil en kan. Het is verwarrend voor mij. Ik had eigenlijk al besloten en was er uit en merk nu dat ik het laatste stukje heel moeilijk vind en vraag me bijv af of meer mensen toch bij elkaar blijven voor de kinderen.
jij slaat wel de spijker op zijn kop. Ik heb inderdaad heel lang geleerd het zonder hem te doen. Emotioneel, vriendschappelijk, financieel, huishoudelijk. Heb me zo vaak afgevraagd wat ik nu eigenlijk aan hem had. En hij bagatelliseerde alles. Alleen de kinderen opvoeden samen gaat goed en dat bindt ons. En heb idd het gevoel nu is het tijd voor mij. Sta voor het eerst in jaren uberhaupt stil bij wat ik voel en wil. en ik ben ook net gestart met therapie om hier meer achter te komen en ook te kijken in hoeverre mijn eigen (niet altijd stabiele) jeugd hierin meespeelt. Dus wil het wel tijd geven. Maar nu is het niet goed.
Maar waarom zou je nu wel persé bij elkaar willen blijven? Jij koos er toch eerst voor om dit niet meer te doen, door uw partner te verlaten. Had uw nieuwe relatie wel gelukt, was daar toch ook geen sprake van geweest? Door al eens weg te gaan, klopt het verhaal van we doen dit voor de kinderen toch niet echt meer e. Doe gewoon zoals je deed, toen er een nieuwe man in het spel was. Ga weg of ga uit elkaar en probeer alles rond de kinderen zo goed mogelijk te regelen .
Ik heb geen hekel aan mijn man. Hij is geen slechte man maar is wel een slechte partner geweest voor mij. En heb te lang geen verbinding gevoeld. Ik walg niet van hem maar heb behoefte aan afstand. en ik heb natuurlijk geen toestemming nodig , of medelijden, of wat dan ook. Alleen input. Om er achter te komen of er nog ergens hoop zit voor verbetering. En ik kom er nu ook achter dat zijn reactie me ook heel erg tegenhoudt om uit elkaar te gaan. en ik weet juist niet wat beter is voor mijn kinderen.
Rare en hele kromme redenering om je affaire goed te praten. Je bent getrouwd en hebt samen een gezin, dus het aanleggen met een ander is vreemd gaan. Praat dit niet goed door te zeggen dat je al niet meer van je man hield. Op dat moment ben je nog getrouwd. Als je niet meer van je man hield op dat moment dan had je toen allereerst het lef moeten tonen om je huwelijk af te ronden voordat je een affaire met iemand anders begon. Het is en blijft gewoon vreemd gaan. Je drie kinderen verdienen twee ouders die er alles aan doen om goed voor hen te zorgen, het zij gezamenlijk of als gescheiden ouders. Ga alsjeblieft aan de slag met jezelf en met je man, zorg dat je er samen uit komt! En dan bedoel ik niet perse samen in het huwelijk maar samen als ouders naar je kinderen toe. Zij zijn het waard om je ervoor in te zetten om de relatie met je man aan te pakken, met welke uitkomst dan ook.