Zojuist ben ik bij een kinderboerderij geweest en dan zie ik toch best veel vrouwen met een vriendin en hun kinderen samen op pad. Soms wordt ik daar wel een beetje verdrietig van, omdat ik geen enkele vriendin heb. Van de vroegere schoolvriendinnen is nog maar eentje over en haar zie ik misschien 1x hooguit 2x per jaar. Ook tussentijds hebben wij nauwelijks contact. Dus ik noem haar nu ook meer een kennis dan een vriendin. De collega's waar ik een hele goede band mee had die zijn ondertussen niet meer werkzaam daar en als ik dan een berichtje stuur dan krijg ik niks meer terug. Ook mijn man heeft geen vrienden. Wel een paar goede collega's maar daar gaat hij buiten het werk niet mee om. Met mijn ouders, voornamelijk mijn moeder, heb ik ook geen goede band. Mijn moeder zet zich altijd op nummer 1 en als je niet doet wat ze zegt dan heb je een groot probleem. Ze is een narcist. Als ik haar eens mee uitnodig om samen met mij en de kinderen iets leuks te gaan doen dan heeft ze nooit tijd of zin. En als ze al eens mee gaat dan krijgt ze het klaar om 5 minuten voor vertrek te bellen om te zeggen dat ze liever ergens anders heen gaat. Dus ik vraag haar ook eigenlijk nooit meer mee. Wij hebben allebei een hele kleine familie en iedereen is meer op zichzelf gericht. Dat maakt ook allemaal niet uit maar toch mis ik soms contact. In een speeltuin maak ik vaak genoeg een praatje met andere moeders maar bij het naar huis gaan dan durf ik ook niet zo maar een telefoonnummer te vragen ofzo. Hoe doen jullie dat? Nieuwe vriendschappen aan gaan? Ik heb op dit moment ook niet echt een hobby of sport die ik beoefen. Alle vrije tijd gaat nu naar mijn gezin. Ik mis gewoon iemand met wie je alles kunt delen, je keihard mee kunt lachen, een dagje shoppen of uit eten. Met mijn man kan dit natuurlijk ook maar met een vriendin is dit toch soms net even wat anders. En soms maakt mij dit verdrietig.
Ik zie dst je dochter bijna 4 wordt. Tot die tijd had ik ook weinig vriendinnen hier in de buurt. Maar sinds de oudste op school zit, is dat echt veranderd. Dat is mij ooit al eens gezegd toen we gingen trouwen en hier gingen wonen, waar we niemand kenden. Totdat je idd bij school staat en de praatjes en afspraakjes vanzelf wel komen. Ik hoop dat dat bij jou straks ook zo gaat!
Wat vervelend dat je je zo voelt. Ik heb ook niet veel vriendinnen maar ben niet eenzaam. Ik zie dat je oudste kindje straks naar school gaat en dan zal je eens zien hoe snel je daar ook nieuwe contacten zal maken. Misschien kun je via internet contacten zoeken met vrouwen uit je omgeving want je bent echt niet de enige die dit ervaart. Succes.
Bij mij gaat het altijd vanzelf. Ik heb best wat vriendinnen. Van vroeger, werk, school van de kinderen. Je moet er vooral voor open staan. En ook durven te zeggen: vind je het leuk om eens een kop koffie te drinken...
Moedig dat je je verhaal deelt en dat je erkent dat je je eenzaam voelt, dat is al stap 1! Misschien helpt de gedachte je dat stiekem veel meer mensen eenzaam dan je denkt, en zelfs in gezelschap kunnen mensen zich eenzaam voelen. Dat laatste heb ik lange tijd gehad, genoeg mensen om mij heen maar oh wat voelde ik mij eenzaam. Omdat het dan niet de juiste mensen zijn, ze je leegtrekken en er geen voldoening uit haalt. Gelukkig is dit langzaam gaan veranderen toen ik afscheid heb genomen van een paar mensen. Nu zijn het er wel een stuk minder, maar als ik ze zie wordt ik vrolijk. En dan is hoevaak nog niet eens heel belangrijk.. Je geeft in je verhaal denk ik al je antwoord, je hebt op dit moment geen hobby of sport. Een goede manier om vrienden te maken is een gemeenschappelijke interesse delen, dan heb je iets waar je in ieder geval altijd over kunt praten. Op een sport kun je iemand leren kennen, of wanneer je een cursus of workshop volgt. Dan ligt de drempel ook wat lager om een telefoonnummer te vragen, kun je veel concreter aanpakken: ideeën uitwisselen of workshop gerelateerde uitjes voorstellen. Soms heeft het wat tijd nodig, maar begin bij jezelf. Jezelf nieuwe dingen leren is leuk, plezier hebben in iets, dat is het begin.. Als je goed in je vel zit trek je ook mensen aan die bij jou passen.
Mijn man heeft héél véél vrienden, man en vrouw waar ik het ook goed mee kan vinden maar echte vrienden van mijzelf? Nee.... daarvoor is het muurtje door de jaren heeft te hoog geworden helaas. Ik kom over als een super sociaal persoon maar dieper erop in gaan vind ik eng en ben ik bang voor afwijzing.... Sinds mijn zoon 4 is heb ik wel veel meer contact met andere moeders. Dus nee ik ben niet eenzaam maar heb zelf geen echte vrienden.....
Ja mee eens! Denk inderdaad dat het ook vooral lef hebben is, gewoon durven vragen of ze zin hebben in een kop koffie. Maar dan heb je wel een aanknopingspunt nodig, dat is dan via een activiteit of op school.
Dank je wel al voor de berichtjes. Met name door mijn moeder ben ik ook een ontzettend onzeker persoon geworden. Ben bang dat mensen mij niet leuk vinden of saai vinden. En geen tijd aan mij willen besteden. Ik vind het dan ook heel moeilijk om iemand (die ik zojuist pas ken) uit te nodigen voor een kopje koffie. Maar als ik het niet doe dan blijft het juist bij dat ene leuke praatje en verder niks. Ik moet alleen nog over die drempel maar weet niet hoe.
Ben het eens met wat anderen zeggen. Als je dochter zo naar school gaat dan gaat dat een stuk makkelijker. Ik heb een groep vriendinnen die ik al ken vanaf mijn middelbare school/studietijd. En ik heb dus sinds een jaar of zes een hele hechte vriendinnengroep hier in de wijk. Puur doordat onze kinderen bij elkaar in groep 1 zaten. Er is toen wel 1 moeder geweest die ons toendertijd heeft uitgenodigd om bij haar te komen eten met zijn allen. En sindsdien doen we dat heel vaak. En zien we elkaar ook buiten die dates om. Komen op elkaars verjaardagen, drinken zomaar koffie of wijntjes met elkaar, gaan spontaan bij elkaar eten of lunchen of de kids zitten bij elkaar en dan besluiten we dat we ook maar met zijn allen kunnen eten. Misschien denk je nu dat dit niet gaat gebeuren, maar let maar op! Zo meteen op het schoolplein heb je genoeg aanspraak en gaat je dochter ook bij anderen spelen en ga jij haar ophalen. Blijf je hangen voor een kopje koffie en zo kan het groeien tot een vriendschap. Daar ben ik echt van overtuigd. En inderdaad, wel vragen of iemand dan iets wil drinken. Maar dat durf je tegen die tijd vast wel! Ook hier in de wijk is een wijkvereniging die veel organiseert. Misschien is dat in jouw buurt ook? Dan kom je ook aan contacten en wie weet groeit daar ook een vriendschap uit?
Wat de dames hiervoor al zeggen. Als je oudste straks naar school gaat dan wordt het gemakkelijker. Als ze wil afspreken vraag je vanzelfsprekend het nummer voor het geval er wat is. Stuur een foto hoe de kinderen aan het spelen en zo komt vanzelf de praat. En wat ik merk is dat je ook contacten legt bij school voordat de bel gaat. Bij ons blijven de ouders buiten de poort staan totdat de bel gaat en zo maak je al een praatje. Je leert elkaar een beetje kennen. Laatst was ik in gesprek met een moeder onderweg naar huis. We bleven kletsen voor het huis dus ik vroeg haar mee naar binnen voor koffie. Het komt echt vanzelf als je er wel maar voor open staat! Laat jezelf zien
Ik herken je verhaal En hoop dat als onze oudste naar school gaat ook wat meet contacten krijg Dikke knuffel!
Gaat echt gebeuren, let maar op! Ik heb er echt super vriendinnen bij gekregen en dat had ik eerlijk gezegd nooit verwacht!
Allereerst wat moedig om dit hier neer te zetten. Het klinkt inderdaad een beetje eenzaam. Erg verdrietig. Mijn ervaring leert ook, dat zodra je oudste naar school gaat, je makkelijker contacten legt met andere ouders. Ik heb er een leuke vriendin bij en een paar ouders waar ik gewoon leuk mee kan kletsen. Er gaan echt vriendschappen ontstaan hoor, op z'n minst hele leuke contacten. Sterkte, echt niet leuk dit.
Oh! Nog iets: je bent het zeker waard hoor! Probeer verleden los te laten en ga jezelf ontdekken. Je bent echt niet saai hoor, maar met de ene heb je sneller een klik dan de ander.
Heel erg herkenbaar! Ik had 1 vriendin waar ik wat vaker mee af sprak met de kinderen erbij. Helaas heeft zij twee weken geleden een andere kant van zich laten zien waardoor het contact er niet meer is. Geen idee of het nog zal herstellen. Daarvoor al maanden minimaal contact gehad en ik mis precies dat wat jij ook omschrijft. Ik hoor vaker dat als de kinderen naar school gaan je via het schoolplein vanzelf mee contacten krijgt, en dan hoop ik dan maar! Vanaf morgen mag hij voor het echie
Hier helaas hetzelfde. Ik probeer het wel eens maar dan blijft het toch nooit echt hangen ofzo. Ik wil ook niet me opdringen en heb al snel het idee dat ik dat doe bij nieuwe mensen als ik ze eens vraag wat leuks te doen. Dus op dagen dat ik vrij ben met de kleine doe ik eigenlijk nooit echt iets met andere moeders. Vind ik toch wel erg jammer af en toe. Helemaal als je het idd bij andere wel ziet
Heel herkenbaar. Hier was de vriendengroep of eigenlijk afzonderlijke vrienden vroeger best groot. Maar aantal verhuist en 2 overleden En sommigen helaas verwaterd. Mis het best wel. Zoals jij het bij de kinderboerderij had had ik het vanmorgen bijv bij de HEMA met ontbijten. Zo veel vrouwen gezellig met zijn 2e of meer. Heb het regelmatig geprobeerd hoor. Gewoon appje op oproepje op fb van goh ga je gezellig mee maar lijkt wel of spontaan bij de meeste tegenwoordig niet meer kan . Ook met gewone afspraken maken loop ik daar vaak tegen aan. Goh zullen we eerdaags gezellig samen naar vul wat in gaan? Oh nee zitten de komende weken al helemaal vol dus pas over 2 maanden. Dan ben ik al weer snel klaar. Ook tegen mij zei iedereen dat het wel veranderde als kinderen naar school gaan. Maar dan gaan die van mij waarschijnlijk naar de verkeerde school want of iedereen heeft haast of het zijn groepjes waar je niet tussen komt. Regelmatig als zoon speel afspraak heeft en de moeder komt afhalen dan idd praatje en ook wel eens koffie aangeboden maar allemaal hebben ze haast . En ik houd juist zo van uitpakken qua bezoek. Lekkere hapjes en gezellig enzo maar mag nu al blij zijn als mijn ouders eens in de 2 maanden bakkie komen doen.
Ja dat heb ik dus ook. Ik ben 2 hele dagen doordeweeks alleen met de kinderen en ik geniet er enorm van maar soms duren me de dagen ook erg lang en als ik dan met ze weg ga naar een speeltuin, ijsje eten, dierenpark dan voel ik me wel echt alleen als ik zo om me heen kijk. Ik mis het gewoon om gezellig met iemand over de kinderen te praten of eens advies te vragen. En daarbij mis ik natuurlijk ook enorm een moeder
Dat herken ik dus ook. Mijn man en ik vinden het geweldig om ons bezoek te verwennen met hapjes en drankjes en houden echt van de gezelligheid. Maar op de een of andere manier lukt het toch maar niet om regelmatig bezoek over de vloer te krijgen en ook niet van familie .zijn broer hebben we al een half jaar niet gezien en ook mijn zus die 3 straten verder woont heb ik al weken niet gezien. En als ik dan eens vraag om af te spreken dan wordt dat pas weken later en dan maar echt een uurtje... het voelt voor ons dan omdat het moet ofzo maar dat ze het niet doen omdat ze het ook leuk vinden. Het is gewoon zo jammer dat het altijd vanuit ons moet komen. En ik wil mij ook niet opdringen want iedereen heeft een een druk leven.
Mijn dochter zit inmiddels in groep 3, maar hier dus echt compleet geen contact met andere moeders. Wel over de app om te vragen qua activiteiten of spelen. Maar persoonlijk is het nooit geworden. Bij mij heeft dat dus niet echt geholpen, ik was dan ook wel veruit de jongste moeder Haha. Opvallend genoeg waren de kinderen uit haar klas bijna allemaal de jongste in het gezin en mijn dochter dus de oudste, ik was dus 28 toen ze naar school ging en sommige andere moeders (midden) 40. Jongste gaat in september, misschien dan wat meer aansluiting.