He? Relatie? Dit kun je toch geen relatie noemen? Of zitten jullie continue in een rollenspel....als in meester/meesteres oid? Volgens mij ben je niet meer als zijn n**k*rtje die per ongeluk zwanger is geraakt. Iets van liefde zie ik niet voorbijkomen in je bericht. ....
Natuurlijk kan jij zijn ouders begrijpen. Jij kent mij en mijn partner ook ontzettend goed. Jouw reactie slaat nergens op met je veroordelende houding, maar ik ben vast niet de eerste die dit tegen je zegt.
Nou..... eigenlijk wel! En beter een veroordelende houding, als ik het zo lees, als zo'n verhouding met oordelen..... Grow up!
Nou, gezien de huidige reacties en een duik in je posthistorie zou ik zeggen: niet vechten voor de relatie. Volgens mij kunnen jullie beiden gelukkiger zijn met een ander.
Ik vind het eigenlijk van beide serieus onvolwassen. Hoe kan je nou zo met elkaar omgaan en straks een kind gaan opvoeden? Kan dit niet echt een fatsoenlijke relatie noemen. Ik wil geen vent die me zo behandelt en op die manier naar me praat. Aan de andere kant wil ik geen partner die zelf wegloopt en dan van mij verwacht dat ik contact opneem. Wat wil je nou zelf? Kies je voor jezelf en voor je kind? Kies je voor de relatie en zijn jullie beide bereid er aan te werken met prof hulp? Want dit gaan jullie zonder hulp niet redden.
Jeetje mina wat een streken! Mijn bek valt ervan open. Waarom zou je zoiets van iemand pikken? Ik denk dat je al heel veel goed advies hebt gekregen hier van de dames maar ik betwijfel of je er voor open staat. Succes met je keuze en ik hoop dat je voor je kindje straks de juiste maakt..
Ts je praat erg tegenstrijdig. In 1 van je reacties op een ander topic zeg je dat als je bewust niet de pil slikt je bewust kiest om zwanger te worden. Nu doe jij hetzelfde. En je geeft aan dat het voor die tijd al niet lekker ging tussen jullie. Waarom sex je dan zonder condoom? Jullie zijn zwanger en jullie hebben er min of meer voor gekozen. Dus vind ik dat jullie ervoor moeten vechten. Er wordt bij jullie al gesproken over Namen zie ik in jou topic. Dus ergens is hij wel bezig met jou zwangerschap. En de toon die jij aanslaat, bedoel ik dat woordje meneer, vind ik ook niet heel vriendelijk over komen. Meer respect voor elkaar!
Alleen de beginpost gelezen. Sjeetje, jullie gedragen jullie beiden als echte kleine kinderen. De een laten staan 70 km van huis, weglopen van elkaar, alles van fb afhalen...... Jullie worden ouders? Tijd om volwassen te worden! Zo n basis kan een kind niks mee. EN of jullie samen verder moeten gaan, nou ja, dan moeten jullie beiden flink veranderen en ms een relatie therapie er tegen aan gooien. Zijn ouders, wat hebben jullie daar mee te maken? Hij is oud en wijs genoeg met 27 jaar denk ik zo. Laat ouders voor wat het zijn en ga uitzoeken wat jullie samen willen. Lukt het niet meer samen, dan zeker een goede regeling gaan treffen voor de kleine die op komst is.
Hoe lang kennen jullie elkaar? Was hij al zo voor de zwangerschap? Zeker als je nog niet samenwoont en gebrek aan steun is, dan is het natuurlijk een situatie die stress geeft. Dat kan. Er speelt helaas duidelijk nog meer. Hij gaat grenzen over. Via jouw facebook mensen uitschelden bijvoorbeeld... hoe groot is zijn aartsvijand wel niet als hij het zo erg vindt dat die een keer geluk heeft? Hij kan niet omgaan met emoties. In plaats van het op jou af te reageren kan hij hulp zoeken maar dat moet hij zelf willen. Sowieso mag hij wel empathischer omgaan met dat jij zwanger bent. Wat samen wonen betreft vraag ik me af of er al een gezamenlijke beslissing is wat je precies gaat doen. Dat moet natuurlijk eerst goed overlegd worden en ik zou niet zomaar een beslissing nemen. Hij lijkt me iemand die een hoop te verwerken heeft (rare familie ook...?). Welke weg je ook kiest, het zal niet makkelijk zijn dus ik wens je in ieder geval sterkte, een hoop kracht en geluk voor de toekomst.
Niet alles doorgelezen maar.. Morgenochtend direct je VK bellen.. Ze zijn echt wel wat gewend, zeker met al die hormonen vd zwangere dames. Ga kijken naar het eengezinswoning, maar neem het enkel als je het helemaal zelf kan betalen. Regels alles zo, dat je het ook zonder hem kan. Wees onafhankelijk! En zolang je relatie niet stabiel is of liefdesvol.. Niet in Italië gaan bevallen of gaan samenwonen. Thuis heb je familie en vrienden. Daar ben je afhankelijk van hem.
Sorry maar misschien komt het omdat ik al zoveel vage topics voorbij heb zien komen. Zijn ouders zijn in de 70? En heeft ook nog opa&oma? Kan opzich maar zie ook veel andere tegenstrijdige dingen in diverse topics.
Zat ook al te rekenen naar zijn ouders als hij 27 is maar het kan hoor hihihi... dan waren ze begin of half 40..
Sorry, je zult dit niet willen horen misschien maar ik ben het er wel mee eens. Het eerste wat ik dacht na het lezen van je verhaal was 'twee wispelturige kinderen krijgen een kind en het kleintje is weer de dupe'. Hoelang zijn jullie (al) samen? Sowieso heeft jullie 'relatie' niet de gezonde, stabiele en liefdevolle basis die er nodig is om een kindje een fijne jeugd te geven en goed op te voeden. Dus idd niet zo slim om zwanger te worden onder deze omstandigheden en met deze vent. Waarschijnlijk zien zijn ouders dat ook zo, maar hun uitspraken zijn natuurlijk cru en pijnlijk voor jou omdat je ergens diep van binnen weet dat ze gelijk hebben. Maar goed, dat onschuldige kleine wezentje is nu eenmaal onderweg en moet nou van jou als moeder de enige en hoogste prioriteit hebben. Je zegt dat je niet wilt dat je kind zonder vader opgroeit....maar deze 'mongool' is slechts een verwekker van je kind en amper vader materiaal te noemen. Je kan voorstellen aan je vriend of hij in relatietherapie wilt in een poging nog het e.e.a. te redden maar ik heb er een hard hoofd in. Ik denk dat deze man zelf ook de nodige therapie nodig heeft want wat een agressie en frustraties komen er bij hem uit zeg! Bereid je maar voor om alleenstaande mama te worden en begin vandaag nog met keuzes te maken in het belang van je kind. Je zult jezelf een flinke schop onder je achterwerk moeten geven, snel volwassen/zelfstandig moeten worden zowel emotioneel als financieel. Ga op zoek naar woonruimte en zoek naar werk om je kind te kunnen onderhouden. Het zal verschrikkelijk zwaar worden maar je kindje verdient al je liefde en geborgenheid en ik denk dat je dat beter alleen kan bieden nog dan samen met deze persoon. Heel veel sterkte, geluk en wijsheid toegewenst!
het kan wel mijn moeder was 42 toen ze mijn jongste zusje kreeg @TS sorry maar ik denk eigenlijk niet dat je van ons iets aan gaat nemen, want je blijft dit toch wel pikken dat doe je tenslotte al zolang, en ja jij heb gekozen voor een kindje, waarschijnlijk met een achterliggende gedachte, maar ga maar even na wat je je kindje eigenlijk meegeeft, jongen of meisje zou je willen dat je dochtertje later zo behandeld word zoals jij ? zou je willen dat je zoontje later iemand behandeld zoals zijn papa met jou doet? dat zijn de vragen die je jezelf moet gaan stellen dus als antwoord op je vraag nee ik zou absoluut niet met zo een man blijven ab so luuuut niet dus maar succes want jij blijft waarschijnlijk toch wel met hem
TS geeft nou ook niet zelf een denderend voorbeeld. Of je moet het een volwassen reactie vinden om onder je bed te gaan liggen huilen...
Kan alleen maar zeggen 'RUN LIKE HELL'. Heb namelijk in een vergelijkbare situatie gezeten. In het begin was hij poeslief en aardig maar naarmate de tijd vorderde veranderde hij. Probeerde mij dingen te laten doen die hij wou (enorm dominant), reageerde zijn 'frustraties' op mij af door me vanalles en nogwat te noemen, beloofde telkens beterschap en deze idioot (ik dus) bleef het geloven. Je schaamt je, wil het proberen en proberen maar uiteindelijk is het een gevecht waar je zelf steeds gehavender uit komt. Wil je dat echt voor je kind? Dat hij/zij zo behandeld gaat worden? Denk het zelf van niet. Het kan misschien kut aanvoelen nu, maar als het uiteindelijk een feit is die breuk en je bent een tijdje verder, dan zul je zien dat je je stukken beter voelt, meer lacht, meer van het leven geniet en dus ook een betere ouder voor je kind zal kunnen zijn. En daar kan je nu al mee beginnen door je over die schaamte van een mogelijk emotionele uitbarsting heen te zetten en te laten controleren of alles nog goed is met die kleine in je buik. Want dat kan je niet zien. Je hebt geen röntgen-ogen. Verder veel succes! Hopelijk krijgt die kleine een goed leven zonder vechtende/elkaar denigrerende ouders.
Als je besluit met hem verder te gaan zou ik niet zo verder gaan op dexelfde manier Eerst maar eens flink wat dingen uitspreken onder begeleiding van bv maatschappelijk werk Anders valt hij zo weer terug in oud gedrag Sterkte!