wel of niet vechten voor mijn relatie?

Ik denk dat als ik zo je verhaal lees je er het verstandigste aan doet om hulp te zoeken zodat jij hulp krijgt, de vader van je kindje hulp krijgt en jullie gezamenlijk kunnen gaan kijken hoe jullie kunnen voorkomen dat de kleine er de dupe van wordt en er voor de kleine een stabiele situatie gecreëerd kan worden. Zijn gedrag valt niet goed te praten maar ook op jezelf is het een en ander aan te merken. En dat bedoel ik niet om je aan te vallen, maar om je te helpen. Ik neem aan dat als er straks iets met de kleine is je ook niet onder/op je bed wil gaan huilen ipv actie te ondernemen.
Als jullie je leven op orde hebben is dat alleen maar in het voordeel voor de kleine. En ook dit bedoel ik niet negatief maar met op jezelf gaan betekent het niet automatisch dat je zelfstandig bent... En dat je psychologische hulp hebt gehad betekent ook niet dat je een psychische aandoening hebt, maar het betekent helaas ook niet dat je geen psychische hulp nodig hebt om te zorgen dat je je leven op orde krijgt! Die psychische hulp kan er juist toe bijdrage dat je leert omgaan met wat er op je pad is gekomen en wat er op je pad zou kunnen of gaat komen, juist zodat je psychisch stabiel bent en er beter/rustiger/opener mee om kunt gaan!

 

Wat een nare situatie. Kies aub voor jezelf en je kind. Je vriend heeft momenteel te veel problemen waar hij aan moet werken. Zorg voor je eigen huis Enzo. Mocht het beter gaan met je vriend dan kunnen jullie altijd samen gaan. voor nu vooral je rust pakken.

Verder vind ik het ook raar dat je wordt afgebrand wordt op het forum. Juist voor je eigen privacy vind ik het niet vreemd dat een aantal zaken worden verdraaid. Lijkt me ook niet belangrijk voor het onderwerp.

Veel succes en wijsheid!

 

Je bedoelt zeggen wat in jouw straatje past en jij graag wilt horen? Ervan uitgaande dat je idd de waarheid vertelt, heb je gewoon echt hulp nodig. Je komt ontzettend labiel over en lijkt ook geen verantwoordelijkheid te willen nemen voor je eigen onverstandige keuzes, je bent gewoon niet slim en heel egoïstisch geweest om onder deze omstandigheden bewust zwanger te worden! Je 'vriend' spoort idd niet, maar je hebt hier zelf ook 50% aandeel in. Arm kindje...

 

Helemaal eens, lees hier zelfs "de verwekker van het kind". Belachelijk!
Eerst aan jezelf werken, aan je toekomst en je doelen. Hopelijk laat je partner jou in de tussentijd zien dat hij jullie relatie het vechten waard vind.
Heeeel veel sterkte en liefde toegewenst. En niemand, maar dan ook niemand kan jou hier vertellen wat je moet doen, enkel tips.

 

Als je er voor kiest een kind op de wereld te zetten dan zul je dingen moeten doen die het minder leuk vind. Een als dat in jou geval betekend dat je dit toch weer moet doen dan moer dat maar. Dat ben jij je kind verschuldigd.

Misschien moet de hulp zich nu ook op andere sunweb duchten als toen.

Met naar de sportschool gaan los je andere problemen op. Niet de problemen van jou en je vriend. Maar goed dat zou iemand met jou "studie" toch moeten weten.

Nogmaals zoen ook hulp voor als het kind er is. Als dit nu al zo gaat tussen jullie dan vrees ik voor hoe het gaat als de stress van een baby er bij komt.

 

Niet voor een relatie die nu al zoveel problemen geeft een dus ook niet voor je kind!

 

Heb even gelezen, wat heftig allemaal meid, voor beide uiteraard.
Zou je toch aanraden om eens te verdiepen in mind- fulness.
Helpt hier heel erg goed moet ik zeggen, ben zelf heel positief ingesteld en dit kan eventueel helpen voor allebei.

Sterkte he

 

Of het nou wel of niet verstandig was om zwanger te raken staat nu niet meer ter discussie, je bent het immers al dus je zult het met deze situatie moeten doen en proberen er het ALLERbeste van te maken, dat ben je je kindje verplicht. Mijns inziens kan dat alleen in een stabiele, rustige omgeving en dus past jouw vriend nu (nog) niet in dat plaatje. Werk aan jezelf, laat hem aan zichzelf werken en pas als bij jullie beide de rust terug is gaan kijken hoe jullie het leven samen gaan invullen.

Ook van mij heel veel liefde en sterkte toegewenst, dat kun je wel gebruiken

 

Je zou wat mij betreft ook geen hulp moeten zoeken voor die 'relatie', maar voor hoe je zelf met alles omgaat....

 

Ik heb alleen je OP gelezen en het eerste wat ik me afvraag is; hou oud zijn jullie nou? Kan me er werkelijk niks bij voorstellen dat volwassen mensen, geliefdes van elkaar, zo met elkaar omgaan.

Mijn advies; grow up en laat die zakkenwasser lekker in zo'n sop gaarkoken.

 

eerst volwassen worden en gelukkig zijn met jezelf , en dan pas een ander

 

Wat zou je doen als je niet in verwachting zou zijn? Zou je dan bij hem blijven? Blijf niet in een relatie die je ongelukkig maakt, of je nou zwanger bent of niet. Dat zou in deze niet doorslaggevend moeten zijn.

De rest van de info die je geeft is helemaal niet van belang en is voor een aantal hier alleen maar reden om je eens flink in de zeik te zetten.

 

Ik vind je zo tegenstrijdig in zo veel dingen, twee berichten terug zeg je nog geen hulp in een bepaalde vorm te willen zoeken voor je relatie van 5,5 maand en nu zeg je niet zo maar op te willen geven.
Als je niet zo maar wilt opgeven, zul je juist die hulp moeten zoeken.

Daarbij vind ik ook dat je inmiddels over een paar belangrijke dingen hebt gelogen, waardoor het moeilijk is om goed advies raad te geven over jou/jullie relatie.

Door al het bovenstaande ben ik inmiddels te veroordeelend om nog advies te kunnen geven wat je wilt horen.
Ik hoop dat jij en je vriend beide de benodigde hulp gaan krijgen!

 

Zo is het bericht niet bedoeld denk ik.