Het feit dat jij zelf niet inziet dat jouw vriend een gevaarlijk destructieve factor in jouw leven is zegt eigenlijk genoeg. Hij maakt je kapot en jij gaat daar mee akkoord. Zo goed heb je je verleden dan nog niet verwerkt (wat ook heel moeilijk is weet ik uit ervaring). Maar mijn advies zou zien, eerst jouw eigen leven en met name je psychische gesteldheid op orde, dan pas kun je kijken wat voor rol jouw vriend in jouw leven kan gaan spelen. Dat kan ook los staan van jullie kindje. Ik heb helaas erg veel ervaring met de situatie waar jij in zit en moest op een gegeven moment vrezen voor mijn leven. Puur omdat ik niet inzag dat hoe mijn ex met mij omging niet normaal was.
Ik heb geen zin om alles te gaan quoten van je, maar je houdt jezelf echt ernstig voor de gek. Je zegt dat je per ongeluk zwanger bent geworden, je zegt dat anticonceptie niet werkt, maar tegelijkertijd neem je hier deel op een manier die met zeer bewust zwanger worden te maken heeft (tempen etc)... Dat is ongelofelijk met elkaar in tegenspraak, niet verantwoordelijk, niet volwassen en niet stabiel. Je maakt ruzie, laat je vriend ergens 70km achter, laat je behandelen als vuil en gaat onder je bed liggen huilen... Dat is niet verantwoordelijk, niet volwassen en niet stabiel. Je zegt dat je goed, sterk en volwaardig functioneert, maar je kunt het niet opbrengen om te gaan sporten, je komt niet voor jezelf op, je reageert op extreme en labiele manieren, je bent inconsequent, je bent niet eerlijk tegenover jezelf, je geeft aan dat je met jezelf in de knoop zit... En zo kan ik nog wel even doorgaan... Wat je hier allemaal vertelt is echt heel erg labiel en met elkaar in tegenspraak. Waarom je hier in godsnaam een kwetsbaar kindje aan toe wilde voegen, geen flauw idee. Maar het pleit niet voor je inschattingsvermogen. En je reacties op kritiek ook niet. Ik zou heel dringend hulp zoeken van een sterke psychiater die je niet laat wegkomen met flauwekul. Misschien dat je dan tegen de tijd dat je kindje komt wat sterker in je schoenen staat... Want van een zinnetje als "Ook bij mijn kindje zullen psychische problemen ontstaan als dit naast een aangeboren aanleg ook voorkomt in de omgeving!" wordt het me koud om het hart...
heb hem toch de deur uit geflikkerd? hij loopt al 3 dagen buiten rond. naar zijn familie wilt hij niet, die steunen hem toch niet. maar dit alles neemt niet weg dat het moeilijk is. mag ik geen liefdesverdriet hebben en een aantal dagen zwelgen in zelfmedelijden en op de bank hangen?
zeker niet| wat ik bedoel Boomstam is dat je die vent moet dumpen, je aan je eigen moet werken, misschien therapie voor je zelf, je een hopelijk goede zwangerschap kan hebben die je in harmonie kan afsluiten, met hulp van je familie/vrienden, wat ik in jou berichten lees is dat jij totaal niet van jezelf houdt, en je daarom in deze relatie stort die totaal ongezond is voor jou en kindje wat in je buik groeit, je hebt geen respect voor jezelf en je kindje en dat is erg zorgelijk, neem afstand van die vent en ga aan jezelf werken, dat bedoel ik er mee, maar gezien je bericht naar mij dat ik dom lul, is het eigenlijk voor mijn idee al te laat en heb ik nu alleen nog maar medelijden met dat kleine ongebore kindje
Is niet persee dom. Zit een hele grote kern van waarheid in. Soms is ´houden van´ niet genoeg. Als jullie allebei van elkaar houden en geen ander willen, dan heb je je antwoord al. Dan moet je vechten voor je relatie. Want in deze relatie zoals die nu is, is ´houden van´ niet genoeg. Er ontbreken een aantal cruciale dingen (zoals respect voor elkaar) en met deze zaken heb je wel hulp nodig. In ieder geval van elkaar. En misschien samen met een buitenstaander. Jullie komen er op deze manier in ieder geval niet uit. De een kwetst de ander en andersom. Zo maak je dingen alleen maar erger ipv een oplossing te zoeken. Ga eens goed praten met elkaar, niet verwijtend, maar luister naar elkaar. Wat wil de ander? Ga dan kijken wat haalbaar is.
liefdes verdriet en hem nog je vriend noemen en las ik nou ergens een relatie van 5.5 maand ? mens je hebt hem niet gedumpt want je vroeg een dag geleden nog om advies, sorry voor dat mens ,
Nou, dan heb je zeker al weken liefdesverdriet? Want dit topic staat niet op zichzelf he... En je problemen zijn ook niet van gisteren... Hou nou eens op met jezelf voor de gek houden! Alles wat je hier beschrijft en deelt heeft NIET met liefdesverdriet te maken. Dat is het zoveelste excuus dat je jezelf wijsmaakt.
Wat je ook van haar vindt, dit vind ik niet netjes om te zeggen. Ik heb niet alles gelezen maar aan een paar reacties van jou te zien wil je eigenlijk heel graag bij je vriend blijven. Hij klinkt als een echte Italiaan, flink temperamentvol.. Als jullie rustig met elkaar blijven praten en jullie gevoelens blijven bespreken denk ik dat jullie het best kunnen redden samen. Een kind krijgen verbindt maar is ook zooo zwaar. Mijn vriend en ik hadden nooit ruzie, zijn ook geen ruzie zoekers maar sinds de kleine er is vallen we af en toe best tegen elkaar uit. Wij hebben geleerd rustig te praten over wat er speelt en het niet te laten escaleren. Ik denk dat het echt verstandig is om hier Hulp bij te zoeken. Met jullie temperament escaleert de boel voordat jullie bedenken dat je beter kunt praten (als ik het zo lees). Zulke heftige ruzies kunnen echt niet meer als de kleine er is.
Zo Boomstam, die reactie naar Mamsvan kan echt niet door de beugel. Laten we het erop houden dat je emoties je even de baas werden. Ik ben het met alle reacties van Booey eens. Je hoeft niet je hele geschiedenis hier te vertellen, dat gaat niemand iets aan. Het gaat er nu alleen om dat het niet goed gaat tussen jou en je partner en dat er een kindje op komst is maar dat er geen gezonde sfeer is waarin dit kindje kan komen. Heb je al eens uitgebreid met hem kunnen praten? Dan bedoel ik niet alleen een gesprekje waarin hij aangaf waar alle frustratie vandaan komt maar echt een gesprek waarbij jullie samen naar oplossingen gaan kijken en samen bespreken wat jullie wensen zijn en of dit in een toekomst samen past. Wat zegt je hart? Wil je echt met hem verder als partner of wil je alleen met hem verder voor het kindje? Denk je dat hij echt kan veranderen?
we hebben zojuist even contact gehad op app. mijn vriend doet het volgende voorstel; hij gaat ook op zoek naar eigen woonruimte in dit land. Bij mij in de buurt, maar niet zo dichtbij dat hij de buurman wordt. Het is nu gewoon zo dat hij er 2 weken niet is, dan een weekje wel. In die week moet alles perfect zijn; je kijkt er zo naar uit en maakt plannen die dan tegenvallen. Geforceerd moet het leuk zijn en als er al ruzie ontstaat moet het geforceerd opgelost worden zodat we beiden niet 2 weken in onzekerheid zitten. Bij zijn ouders wilt hij niet gaan zitten. Daar heb ik zeker respect voor. Hiermee laat hij mij zien niet te kiezen voor hun narigheid en hatelijke opmerkingen. We willen weer gaan daten, en een LAT relatie opbouwen. Nu is hij te afhankelijk van mij en mijn huis en mijn huis is slechts 40m2 en heeft 1 kamer. we kunnen ons simpelweg niet terugtrekken. De fout die we beiden hebben gemaakt is het afzeggen van afspraken met vriendinnen en vrienden als we die week samen hebben. We willen dan zoveel mogelijk samenzijn wat averechts werkt. Maandag gaat hij weg; hij wilt zondag uit eten. Misschien is dat voor nu even te snel daar ga ik over nadenken. Het zou wel opluchten het uit gepraat te hebben voor zijn vertrek zodat ik me normaal op studie kan focussen en maandag fris kan werken.
het spijt me, het is niet netjes maar ik denk dat gewoon, maar ondanks dat ik vind hoop ik dat ze snel aan haar zelf werkt, en de eerste stap is , die relatie stoppen ik weet het heel makkelijk gezegd vanaf mijn stoel achter de pc, maar ik bedoel het wel goed, dat medelijden is inderdaad niet netjes, dat geef ik 100% toe van mezelf. volgens mij is haar vriend geen italiaan hoor, hij werkt daar nu en woont daar dus ook ergens, maar is hier in nederland in dezelfde dorp geboren en opgevoed (als haar) door zijn ouders, althans dat lees je uit haar berichten
Nee, dat mag niet. Sorry hoor, maar onder het bed gaan liggen met oudjaarsavond vind ik echt te lachwekkend voor woorden. Ben jij nou een sterke vrouw? Kom op joh, een schop onder je derriere en de zaken eens op een rijtje gaan zetten. Pen en papier erbij, en beginnen. Je bent zwanger en je bent verplicht om het kind in een veilige rustige omgeving geboren te laten worden. Zet je eigen gevoelens maar even buiten de deur. Ondanks dat je toch echt niet dom bent zoals ik het lees, zijn de acties die je benoemt toch echt te maf voor woorden (van jou en zeker van hem). Tijd voor een iets realistischer aanpak. -wil ik verder met hem? (therapie is dan echt geen overbodige luxe) -waar ga ik/wij wonen met de baby? enz. Je moet echt ten opzichte van hem (en de baby) wat sterker worden hoor. Je bent verantwoordelijk voor je eigen leven, en nu ook voor een baby. Aan jammerpraatjes en tranen heeft niemand iets. En als jij nu eens een sterk plan voor de toekomst maakt en dat hem op een sterke manier mededeelt, zal hij misschien ook wel heel anders reageren. In ieder geval anders dan wanneer je hem verteld dat je uit pure ellende onder het bed hebt gelegen en dat je het niet aan kon zien dat je broer klef met zijn vriendin deed. Sorry hoor, maar je kunt niet blijven zeveren.
Ben het met je eens. De ruzies lopen vooral op en uit de hand omdat er geen kamertje is om even gescheiden te zijn en na te denken. Als 2 donderwolken gaat het dan tekeer tegen elkaar. Wij denken dat hier een groot deel van het probleem ligt. Zie ook mijn voorgaande post; superklein huis met 1 kamer.
Toch denk ik dat als je een goede relatie hebt, je het ook met elkaar uithoudt in een hokje van een paar m2. Is relatietherapie geen optie?
Nouuuu dat dachten wij dus ook. krijg hier zelfs 'ruzie' met vriendin uit t noorden als ze hier een weekje logeert. (niet zo heftig maar wel irritaties) Nu is zij niet mijn relatie maar toch al wel 14 jaar mn beste vriendin. Zit elkaar volledig op de huid hier.