Zo ten eerste ben ik dolblij dat ik zwanger mag zijn van ons 2e kindje maar echt de roze wolk bestaat die wel? Ik heb er misschien een week of vier verspreid opgezeten. wie heeft dat ooit bedacht en waarom "moet" je er zo aan voldoen/zo voelen. Ik zou graag de taboe willen doorbreken en er meer openheid over willen hebben... Mijn eerste zwangerschap was een hel, werd voor de zoveelste keer depressief en moest weer aan de medicatie, had het afgebouwd ivm zwangerschapswens. Nu goed voorbereid de tweede zwangerschap in, bezoek gebracht aan de pop poli ivm psychische klachten en ziektes. Helaas met 6 weken namen de hormonen alweer de overhand en wenste ik me maar niet meer zwanger, gelijk aan de bel getrokken bij de verloskundige en een week later zat ik weer op de pop poli gelukkig goede begeleiding gekregen en leek het weer stabiel. Toen begon de ochtendmisselijkheid, hoezo ochtend?? 24/7 en hup weer aan de emesafene wat eigenlijk niet helpt... Afijn toen kwamen er een aantal weken dat alles een beetje nornaal verliep...tot.... Pats boem bekkeninstabiliteit, inmiddels zo erg dat ik met krukken loop en buikband draag en redelijk opgesloten zit in huis en totaal afhankelijk ben van anderen... En nu begin ik weer enorm over te geven en moet ik veel hoesten, waardoor ik ook steeds beetjes urine verlies. Bah wat voel je je dan vies... En ik moet de 34 weken nog aantikken... De moeheid en slecht slapen laten we het daar al helemaal niet over hebben, nouja eventjes dan...max 1,5 uur dan 30-60 min wakker en dan weer 1,5 uur slaap. Weet je ik zeur/klaag weinig, heb de afgelopen jaren veel overwonnen en weet dat ik sterk ben maar ergens houd het natuurlijk een keer op en ik begin dat ophouden aan te tikken...nog rustiger aandoen gaat haast niet dus is het uitzingen totdat het allermooiste meisje van de wereld op mn buik/borst gelegd word en je denkt ja....het is het allemaal waard geweest, liefde overwint!
Je krijgt inderdaad een hoop voor je kiezen zeg! Pfoeh! Ik wil je heel veel sterkte wensen voor de laatste weken! En dat het het allemaal waard mag zijn! Zoals je zelf gelukkig al benoemd in je post Af en toe is zeuren en klagen heerlijk om het even kwijt te kunnen! En zeker bemoedigende reacties kunnen je dan weer een boost geven. Hopelijk vind je toch je rust/slaap momenten!
Pff je hebt het niet getroffen zeg! Kan me voorstellen dat je er doorheen zit.. Probeer jezelf nog even door die laatste weken heen te slepen, voor je het weet heb je je kindje in je armen! Probeer positief te blijven!
ja die roze wolk.. je wordt bijna verplicht om alles rooskleurig in te zien als je zwanger bent. ik snap ook niet waarom dat altijd maar zo moet. en je mag het ook allemaal k*t vinden als je de ellende van bi ed er ook nog allemaal bij krijgt. even lekker klagen en er een dagje doorheen zitten is je goed recht! ik hoop dat je je over een tijdje weer beter voelt en wens je heel veel sterkte!
Helaas herkenbaar dat je het zo voelt hoor! Dikke knuffel voor jou! Hopelijk gaan de weken toch nog een beetje snel voorbij en kun je strakjes wel genieten van je kraamtijd! Hier dus een lotgenoot....Zwanger zijn is voor mij ook gewoon niet weggelegd. 1e zwangerschap: 9 maanden spugen, vanaf 28 weken plotsklaps thuis met zware bi en niet meer kunnen lopen, vanaf week 32 op en af naar het zh ivm minder leven voelen, tegen zwangerschapsvergiftiging aan zitten, bacterie die weeen veroorzaakte en ga zo maar door. Oh en wat schaamde ik mij idd als ik kotsend boven het toilet hing en ondertussen niet alleen druppels meer maar echt gewoon mn plaa verloor Mannetje lag in stuit, draaipoging niet gelukt, ks gekregen en deze verliep helaas niet zonder complicaties bij zowel mijn zoontje als bij mij. Hield er PTSS aan over en kon dus ook tot anderhalf jaar na de bevalling niet van genieten, daarnaast ging de bi niet over en door een lage bloeddruk viel ik continu flauw. Mannetje ging ook niet heel goed..... En ondanks alles, belandde ik na 9 maanden zwangerschap en daarna nog eens 1.5 jaar van een hoop ellende eindelijk toch nog op die roze wolk! Ben er sterker uitgekomen, zo sterk dat de wens van een 2e toch een half jaar daarna al in vervulling is gegaan! Nu de 2e zwangerschap: nu al bijna 6 maanden misselijk en spugen, zelfs even zo erg geweest dat ik bijna uitgedroogd ben. Ondanks dat ik het trauma echt wel had verwerkt, speelde de angst voor de bevalling gelijk weer op. Heb hier gelukkig gelijk hulp voor gehad en nu gaat dat gelukkig wel weer goed. Mn bekken staat ondertussen alweer scheef en heb hier een zooltje en fysio voor gekregen, het is nu onder controle, maar wel met strenge leefregels. Omdat ik blijkbaar nog niet genoeg ellende heb gehad, kreeg ik vorige week te horen dat mijn suikertest niet goed was.... Een 7.9 ipv 7.8. Ok een klein verschil maar en waarschijnlijk goed onder controle te houden met een dieet, maar dit betekent dus meerdere malen per dag mijzelf prikken en een streng dieet volgen, oftewel nog minder genieten..... Nog hooguit 16 weken te gaan gelukkig....