wel of niet vragen?

Precies, als je al een tijdje goed met iemand omgaat kan je het best vragen. ik heb het ook wel eens gevraagd aan vrienden (die toen ong. 40 waren), maar dat was ook min of meer omdat het ter sprake kwam.

Ik vraag het wel altijd voorzichtig en met zo veel mogelijk tact! Mijn vader vraagt namelijk al 7 jaar zonder tact om kleinkinderen van mij, en dat het toch wel eens tijd werd??? Wat hij niet wist is dat mijn relatie op dat moment enigszins in puin lag, dat ik door medische omstandigheden sowieso niet zomaar zwanger mocht worden en een heel medisch traject door zou moeten, en dat ik daarnaast wist dat ik ws PCOS had en niet zomaar zwanger kón worden. Maar de manier waarop hij het vroeg was gewoon echt bijna kwetsend... Ik had ook geen behoefte om het uit te leggen. Dat terwijl mijn moeder er veel tactischer mee om ging en ik daar ook gewoon kon vertellen wat er allemaal dwars zat.

Ik heb mn vader overigens wel een keer verteld dat het kwetsend over kan komen, stel dat we al 3 jaar bezig waren en het niet wilde lukken. Toen is hij een tijdje stil geweest (boodschap aangekomen?) Maar later begon het weer

 

Denk dat het eraan ligt wat voor gesprek het is en hoe je relatie is met diegene. Ik heb achteraf gehoord dat men het vaak niet aan me durfde te vragen, m'n schoonmoeder dacht dat ik mezelf te oud vond en vond dat vooral 'zielig' voor haar zoon...van mij had de vraag best vaker gesteld mogen worden ipv gis- en roddelwerk.

 

Het ligt eraan hoe belangrijk of dichtbij iemand staat. Ik heb het eerste jaar (ik weet het, voor velen heel kort), ook verschrikkelijk gebaald en onzeker geweest of het wel lukte. Maar ik was er wel open over. Zelf snap ik niet goed dat er niet subtiel naar gevraagd mag worden. Emtoties horen toch ook bij het leven, die mag je toch delen? Ik snap dat je dat niet met een wildvreemde wild hoor..!

Maar omdat er velen niet zo open over zijn of willen zijn, zou ik ook voorzichtig zijn met die vragen. Als het goed genoeg voelt zou ik hoogstens vragen of iemand ook kinderen zou willen. Na de vraag of iemand kinderen heeft, vind ik dat geen gek gevolg. Zonder beledigend te zijn over het gevoel wat erbij kan horen. Want oef, dat lijkt me zwaar......

 

Ik zou dat zelf nooit vragen.
Als diegene zelf graag wilt vertellen waarom hij/zij geen kinderen heeft had diegene wel gezegd, nee ik heb geen kinderen want..

 

Ik heb ook iets te vaak gehoord waarom niet of zou je ze wel willen. Deze vragen kunnen erg pijnlijk zijn, als je moet antwoorden ik zou ze wel willen, maar de natuur werkt niet mee is ook wel een opening waar je niet op zit te wachten.

 

hier ben ik het mee eens er wordt tenslotte ook nooit gevraagd waarom ik wel kinderen heb

 

Ik heb het toevallig laatst aan mijn buuf/vriendin gevraagd. Ze woont hier nu een jaar en we kunnen super goed met elkaar opschieten. Ze is ook echt opgenomen in de buren/vrienden groep. Iedereen heeft kids en zij niet. Haar vriend heeft 2 kids uit een vorige relatie en heeft veel verdriet omdat zijn ex onwijs moeilijk is en de kids bij hem weg houdt. Daar hadden we het over en toen vroeg ik aan haar, zou jij ook kinderen willen ooit? Toen zei ze nee, ik ben nu 28, m'n vent is al 44, ik heb een erg leuke baan, ze heeft een hobby die erg veel tijd en vrijheid kost en ze is gewoon gelukkig zo. Ik kan me dat dus ook helemaal voorstellen, ik ben gek op mijn kids maar ik kan heel goed begrijpen dat iemand geen zin heeft in de verantwoording ed.
Ik had niet het idee dat ze het vervelend vond dat ik het vroeg, maar het gesprek liep ook een beetje zo. Ik zou dat nooit zo uit het niets vragen.

 

Precies dit.

 

Ohh vorig jaar werd ik uitgenodigd op facebook door m'n ex. Niks mis mee en we praten wat via de messenger. Krijg ik ineens de vraag; he misschien een rare vraag, maar waarom hebben jullie geen kinderen?
Ik dacht echt oh nee he! Vooral omdat ik toen net gestopt was met de pil, dus heb maar gezegd inderdaad een rare vraag maar ben er niet zo mee bezig. In december een uitje met collega's waarbij ook een nieuwe collega was en krijg de vraag; he heb je ook kids? Nee heb ik niet zei ik. Oh zijn jullie dan bezig? Ik zei 'pardon maar dat gaat je niks aan hoor! :x Tjonge sommige mensen hebben echt een bord voor hun kop!

 

Ligt eraan, als ik mensen goed ken of iets dan vind ik dat je best vragen kan stellen of de wens er is, maar anders niet. Beetje op gevoel ook, aan de een vraag je het makkelijker dan aan de ander.

 

Bij een eerste contact zou ik het echt niet vragen, ik vraag tegenwoordig niet eens meer of iemand kinderen heeft, als ze dat willen delen, dan hoor ik het wel.

Als je iemand beter leert kennen, dan krijg je die informatie meestal vanzelf en als het niet ter sprake komt, dan weet je ook dat ze die informatie blijkbaar niet met jou willen delen.

 

Eens met bovenstaande.
Zelf moet ik die vraag helaas met 'nee' beantwoorden en op de 1 of andere manier is dat ook altijd genoeg. Mensen vragen nooit verder dan, denk dat mijn 'nee' genoeg zegt...

 

Ik zou het niet vragen. Net zoals mensen maar 1 kindje hebben, en dan vraagt komt er nog een 2e?

 

Draai de situatie eens om: als iemand zegt wél kinderen te hebben, zou je dan ook vragen of dat een bewuste keuze is? Waarschijnlijk niet. Waarom zou je het dan wel vragen aan iemand die geen kinderen heeft?

 

Dit!

 

De bewuste situatie gaat trouwens om een collega waar ik nooit veel mee heb samengewerkt en nu een paar keer achter elkaar wel. Het is een vrouw van rond de 50. Niet dat het de situatie veel veranderd, maar het is dus niet dat ik dit meteen zomaar zou vragen. Sterker nog, ik heb het niet gedaan. Ik vroeg me alleen af of het een no go was of dat het in bepaalde wel kan. In dit geval was het puur bedoeld uit interesse in de collega.

Mijn ervaring is dat sommige dingen soms ook bewust vermeden worden terwijl diegene er soms best over wil vertellen. Ik ben wel een open persoon. Heb altijd verteld dat we bezig waren middels mmm. Ik weet ook dat niet iedereen dat heeft.

 

Ik vind persoonlijk de vraag of er nog een tweede komt of de vraag zou je nog een tweede willen niet storend of vervelend. Ik geef gewoon eerlijk antwoord.
Verder vind ik dat je de vraag zou je kinderen willen ook wel kan stellen, maar het ligt er wel aan hoe goed je diegene kent en welke relatie je met elkaar hebt.

 

Ligt er ook den beetje aan hoe je de vraag stelt, als het gesprek gewoon zo loopt en je vraagt zouden jullie ooit kinderen willen, vind ik dat dat best kan.

Ow ik krijg regelmatig de vraag of het een bewuste keuze was hoor! Of het geen ongelukje was en of ik wel wist wie de vader was?

Als je het gewoon normaal en oprecht en een beetje tactisch vraagt moet het gewoon kunnen hoor maar inderdaad niet zomaar uit het niets en niet zoiets als waarom hebben jullie nog geen kinderen, dat is gewoonweg onbeschoft in mijn ogen.

 

ligt eraan, hoe het gesprek verloopt, of je iemand al langer kent etc. Ik vond de aannames dat het niet zou lukken of dat we niet zouden willen vanwege man's gezondheid vervelender.

Dan liever dat er naar gevraagd werd binnen een prettig gesprek.

 

Om deze reden stel ik deze vraag dus nooit! Voor sommigen is het gewoon heel pijnlijk. Zelfs aan mij wordt vaak nog gevraagd of ik geen derde wil, dat vind ik van de ene kant pijnlijk omdat ik er 3 heb met mijn eerste meegerekend, maar ook wel omdat ik om medische redenen geen kinderen meer mag. Toch is het uiteraard niet te vergelijken met iemand die nog helemaal geen kinderen heeft. Maar hoe dan ook kan het pijnlijk zijn, zelf vraag ik het dus daarom niet. Als iemand graag kinderen wil zie ik het vanzelf wel als ze zwanger zijn. Dat is ook een stukje privé eigenlijk.