Vorig jaar is ons kleine meisje met een termijn van 36+2 overleden. Tijdens de 20 weken echo kregen we te horen dat ze ernstig ziek was, ze had een zware hartafwijking en ook haar buikje was niet goed gesloten. Daarnaast waren er nog wel wat andere kleine dingen maar dat hoefde niet perse met elkaar te maken hebben. Een half jaar na haar geboorte kregen we te horen dat ze waarschijnlijk een stofwisselingsziekte had die genetisch bepaald is, maar daar moesten ze verder onderzoek na doen. Wat het is ook was, het was zeldzaam... Ik heb met de zwangerschap van ons eerste meisje altijd het gevoel gehad van 'er klopt iets niet' en 'zij komt nooit bij ons'. Ik heb wel ontzettend van ons kleine meisje genoten (en ze is nog steeds mijn grote trots!), maar er was altijd die bezorgdheid op de achtergrond, dat onbehagelijke gevoel. Nu ben ik 35+3 weken zwanger van ons 2de meisje en sinds 1,5 week doodsbang. De hele zwangerschap is al eng, alles is een mijlpaal... de eerste 13 weken, de 20 weken echo, de verjaardag van ons eerste meisje... maar ondanks de bangheid had ik ergens ook rust. Niet dat beladen rot gevoel, gewoon alleen bang en nu is die bangheid omgeslagen in dat beladen gevoel... het komt niet goed, ook dit kindje raken we kwijt, het gaat weer mis, we redden het termijn wederom niet, ze komt niet levend... Het liefst sluit ik mijzelf op op de slaapkamer en kom ik er de eerste maand niet meer vandaan. Niets stelt me meer gerust, zelfs een echo of CTG in het ziekenhuis niet. Dat hadden we namelijk op de laatste dag van de zwangerschap van ons eerste zwangerschap ook omdat ik voelde dat het niet goed ging, maar alles op de CTG/ echo was toen goed. Ik durf gewoon niet meer verder nu... Ik weet niet zo goed met wie ik hierover kan praten, maar wil zo graag weten of mensen dit herkennen of dat ik mijzelf gewoon echt totaal aan het verliezen ben. De enorme angst (en voor je gevoel het bijna zeker weten) dat het weer mis gaat.... Sorry voor het lange verhaal, maar weet het gewoon even niet meer zo goed.
Hoi mama van joy, Ondanks dat mijn verhaal anders is herken ik t absoluut. Mijn zoontje verloor ik halverwege de zwangerschap. Nu ben ik 29 weken zwanger en bij vlagen ook bang. Ik denk dat het voor ons gewoon zo onwerkelijk is om een gezonde baby te krijgen. Ik hoop dat de herkenning van andere vlindermoeders je enigszins geruststellen. Sterkte!
hoi, ik snap je gevoel ook heel goed mijn eerste kindje is met 35 weken en 1 dag overleden, ook ik had geen vertrouwen meer in ctgs en echos omdat bij ons ook alles goed was die dag voor hij is overleden... de tweede zwangerschap was ook echt vanaf 30 weken ongeveer een hel zo eng vond ik het, gelukkig hielp het bij mij dat mijn gyn me goed begleide overal in kon ook heel goed met hem praten, ook had ik een maatschappelijk werker met wie ik gesprekken had... maar ik moet eerlijk zijn de angst blijft gewoon tot je je kleine wondertje gezond en wel in je armen houd!!! heel veel sterkte met de laatste loodjes! groetjes willow
Wat een moeilijke situatie. Ik kan het me heel goed voorstellen. Zelf ben ik mijn dochtertje bij 23 weken verloren. Ik wil dolgraag weer zwanger worden als mijn lichaam er klaar voor is maar ook zie ik er heel erg tegenop. Je weet gewoon als geen ander dat het ook fout kan gaan. Dat je die angst nu hebt is denk ik heel normaal, maar wel heel erg vervelend. Krijg je begeleiding vanuit het ziekenhuis of verloskundige praktijk? Misschien dat zij je extra kunnen begeleiden en met jou kunnen zoeken hoe ze je gerust kunnen stellen? Want stress is nu natuurlijk niet iets wat je kan gebruiken. Succes met de laatste loodjes.
Ik denk dat je jouw angsten echt uit moet spreken bij je verloskundige of gyn. Mij heeft dit erg geholpen.Mijn verloskundige heeft mij met 37 weken geprobeerd te strippen en een week later weer.In overleg met het ziekenhuis hebben ze de bevalling opgewekt omdat ik mij z"n zorgen maakte dat wij ons 2e kindje ook zouden verliezen. Spreek je angsten duidelijk uit en laat echt zien en horen dat het je zo hoog zit.Misschien kunnen ze iets voor je betekenen. Wil je heel veel sterkte toe wensen en succes wensen met de laatste loodjes.
Dank jullie wel voor de reacties. We krijgen gelukkig hele goede begeleiding vanuit het ziekenhuis, Onze gync is heel erg aardig en denkt ook echt mee, we mogen zelfs iedere dag komen als we dat willen. Vanochtend weer controle gehad en hij begon zelf al met 'het komt nu wel echt dichtbij he'... Maar de ongerustheid gaat niet weg met een echo/ ctg. Overdag gaat het meestal wel, dan is de kleine ook altijd wel lekker aanwezig maar zodra het avond wordt neemt de spanning toe. Overdag heb ik natuurlijk afleiding maar s'avonds en vooral s'nachts komen alle beelden van vorig jaar weer voorbij. Stel dat dit, of dat of... Als ik wil dan gaan ze met 38 weken inleiden, zij het niet dat ons ukkie lekker in een stuit ligt (koppie boven, voetjes onder). Ze willen het proberen te draaien als wij dat willen en we mogen anders ook kiezen voor een keizersnee... maar aan zowel het draaien als de keizersnee zijn risico's verbonden. De risico's zijn klein maar goed... we hebben tot op heden altijd in de kleine risico's gescoord en dat geeft dus ook niet zoveel vertrouwen. Ik hoop gewoon zo dat het allemaal goed komt en ik vind het zo eng om daarover na te denken, net alsof je iets slechts over je afroept als je aan iets positiefs denkt....
meid ik weet zo hoe je je voelt....bij mij hielp het ook wel dat ik al een datum van inleiden had, daar kon ik heen leven, ik had die datum ook op onze kalender staan zodat ik elke dag een kruisje kon zetten dat hielp mij ook wel. ik weet niet of je kan afspreken of je in het ziekenhuis kan liggen de laaste week dat deden ze bij mij ook zodat ik altijd een ctg kon krijgen ook snachts.... dikke knuffel willow
Ik begrijp je angst maar al te goed. Tijdens mijn tweede zwangerschap ook constant het gevoel gehad dat mijn tweede kindje ook nie tbij mij mocht blijven. Gelukkig is hij nu 2,8 jaar oud. Het was de angst die de overhand nam. Ik zou inderdaad het met je gynacoloog bespreken en ook een datum misschien proberen te krijgen. Bij mij werd er vanaf 36 weken elke week gevoeld of het al rijp was. Met precies 37 weken zei de gynacoloog dat het echt niet ging gebeuren binnen een week. De dag erna een afsrpaak bij de verloskundige en die gevraagd te strippen en toen kon ze het hoofdje aanraken en die avond is de bevalling begonnen. Sterkte de komende periode, misschien ook met je huisarts erover praten? Liefs Suzanne
Aankomende nacht zitten we officieel op het termijn dat ons eerste dochtertje overleed. We hebben gisteren nog controle gehad in het ziekenhuis en afgesproken dat als het niet ging dat ik zou bellen (wanneer/ hoe laat dan ook). Ik mocht ook blijven slapen dit weekend maar ik vind het zo lastig in te schatten hoe het gaat... Nu gaat het redelijk, dit ukkie is momenteel lekker druk aan het schoppen tegen de ribben dus die vermaakt zich volgens mij prima. Mijn eerste dochtertje voelde ik met dit termijn niet meer, ze was al te zwak denk ik. Dat dit kindje zo druk is momenteel is dan wel weer fijn, maar ik weet dat het gevoel ook binnen 10 minuten kan omslaan in angst. Van de week ben ik inderdaad ook even bij de huisarts geweest maar die zegt ook 'je moet er toch doorheen' maar vroeg wel of hij iets kon doen. Een gesprekje is dan eigenlijk gewoon wel fijn, even van me afkletsen. Wat ik wel leuk vond is dat hij aan het eind van het gesprek zei 'ik wil heel graag weten als ze is geboren, want dan kom ik graag even kijken bij jullie'. Onze gync vertelde van de week dat hij 2 weken met vakantie gaat. Ik heb vorig jaar 7 gynaecologen gezien/ gesproken maar hij was altijd de enige die ik een beetje vertrouwde. Ik wilde dan ook perse hem tijdens deze zwangerschap... en ik kan moeilijk boos worden omdat hij vakantie heeft maar vind het zo erg. Hij is momenteel de enige die mij een beetje kan geruststellen momenteel en juist in de laatste 2 weekjes van de zwangerschap gaat hij weg
jee meid, wat rot dat je gyn nu voor twee weken weg gaat.... heb je geen andere gyn die je ook een beetje vertrouwd daar? mis mag je daar dan bij? veel sterkte vandaag meid.....en als het niet lukt moet je gewoon bellen hoor!!!! dikke knuffel willow
Dank je wel, ben ook super trots op haar. Kan ook niet wachten totdat ik een berichtje op de site kan plaatsen dat ze grote zus is geworden, vind dat zo mooi dat ze dan niet langer alleen maar ons kleine meisje is maar gewoon ook een stoere grote zus...
Morgen 37 weken zwanger, iedere dag voelt weer als een hele overwinning. De datum van het inleiden is gepland, nog max. 1,5 week en dan is ons ukkie er. Vreemde gedachte, al die maanden zo na het moment toegeleefd en nu het zover is vind ik het ergens gewoon eng worden. Straks is ze er echt en ik weet eigenlijk helemaal niet zo goed wat ik dan moet doen... herkennen jullie dit gevoel? Op de 1 of andere manier was ik bij de eerste er (emotioneel) veel meer klaar voor dan nu...
mama van Joy, Ik wil je nu alleen even laten weten dat ik aan je denk. Ik hoop dat alle goed is en dat het goed komt,. liefs
Lieve mama van Joy, Ik heb geen ervaring, maar zal aan je denken.En wat een prachtig meisje Joy, ik zat met tranen in mijn ogen. xxx
he meid, ik herken je gevoel wel heel goed... was ook heel bang dat ik het mischien allemaal niet goed kon, maar toen onze zoon er eenmaal was wou ik hem niet meer loslaten en wist ik heel goed wat ik moest doen. komt allemaal goed meid!!!! dikke knuffel willow
Meid wat spannend! Wat moet deze zwangerschap dubbel voor jullie zijn zeg. Maar vol trots kunnen jullie straks hopelijk zeggen dat jullie kleine meid grote zus is geworden! Dikke knuffel!
Ik leef met je mee, ben nu zelf 32 weken, en ik vind de weken zo langzaam gaan, hiervoor had ik een afbreking op 19 weken.
Dank jullie wel voor de reacties. Vind het fijn om even een uitlaatklep te hebben en iedere bemoediging voelt momenteel heel goed. Afgelopen nacht heb ik in het ziekenhuis geslapen. Gisterochtend voelde ik de kleine vrijwel niet meer (vorig jaar ging het ook mis op zaterdag) en na 3 uurtjes wachten toch maar ziekenhuis gebeld. Wat bleek, ons ukkie was gedraaid, dit terwijl ze de afgelopen week zo mooi met koppie naar beneden lag. Hoe ze gister lag was gevaarlijk, tenminste als de vliezen zouden breken. Ze lag met haar rug tegen mijn ribben en handjes/ voetjes & navelstreng naar beneden. Dus ze moest gedraaid worden..., ik vind momenteel alles best zolang zij maar geen risico loopt. Draaien viel heel erg mee, had gelezen dat dat best pittig kon zijn maar had nergens last van. Alleen ze is zo gaan liggen dat ze met haar ruggetje tegen mijn buik aan lag en dus met de handjes en voetjes in mijn rug, gevolg... dat voel je niet. Dus na 10 minuten raakte ik helemaal in paniek omdat ik dus nu echt niets mee voelde, ik durfde ook niet meer naar de CTG te kijken want ik was bang dat ik dan niets meer zou zien (dat was vorig jaar ook het geval). Na een tijdje begon ze weer iets te draaien en voelde ik haar voetjes weer en zijn we naar huis gegaan. s'Avonds toch maar weer terug, gevoel was weer anders en wat bleek... ze was weer over dwars gaan liggen. Toen had ik het eigenlijk wel een beetje gehad en mocht ik blijven. Enerzijds vind ik het heerlijk dat ze nog zo levendig is. Dat ze draait geeft alleen maar aan dat ze voldoende energie heeft, maar ja aan de andere kant kan ik soms ook zo verdrietig/ teleurgesteld (weet even geen beter woord) zijn omdat het bij ons weer niet zoals 'normaal' gaat. Gewoon met 32 weken draaien, indalen en dan komen. De gync gaat morgen overleggen met de overige artsen of ik niet begin van deze week ingeleid kan worden (planning was eigenlijk eind van de week). Morgen ben ik 37+4, ze zouden dan eventueel dinsdag beginnen... Aangezien de kleine nog erg hoog ligt is de kans groot dat het een paar dagen duurt voordat de bevalling op gang komt. Vind dat eigenlijk niet zo erg, dan wordt ze in ieder geval goed in de gaten gehouden...