Ben ik nou de enige gisteren ook ik zit al een tijd te verheugen dat ik iets ga doen mag het opeens niet meer. Daarna mog ik iets lenen en mag het ook niet meer was zo kwaat. Was maanden geleden allebij beloofd en had er echt zin in dus ik werd kwaat maar als ik kwaat ben kan ik het niet zeggen en barst ik in janken uit. En ben ik ff een rondje gaan lopen. Krijg ik vandaag een mailtje je lijkt op een baby je moet volwassen worden bla bla bla ben nou echt woest. Hebben meer hier last van? Vind het wel vervelend maar ja zo ben ik nou eenmaal!!!
Denk voor velen wel herkenbaar. Maar wat was er dan waarom je zo kwaad was? (Sorry, ben nieuwsgierig... )
Haha! Bekend verschijnsel, ja. Ik heb het vooral in werk-situaties waar ik me boos maak. Voorbeeldje: ik moest een operatie ondergaan en kreeg van het zkh een datum doorgebeld. Dus ik geef dat op m'n werk door, vragen ze of ik het niet kan verzetten, want het kwam niet zo handig uit met werk... Toen ben ik maar even naar het toilet gegaan om een potje te janken en heb ik daarna haarfijn uitgelegd dat ik dat niet zo'n toffe actie vond Maar bah, wat baal ik dan van mezelf dat ik dat dan niet meteen kan zeggen maar eerst ga huilen
Als ik heel erg kwaad ben, maar dan moet het wel echt heel erg zijn, dan kan ik ook weleens huilen ja. Maar als ik gewoon eens kwaad ben of teleurgesteld omdat iets niet doorgaat waar ik me lang op verheugd heb dan zal ik niet zo snel huilen. De 1 laat nu eenmaal de tranen sneller de vrije loop dan de ander, niks mis mee, maar je moet ook wel wat kunnen incasseren zeg maar, dus niet om alles wat niet lukt of opeens niet meer mag/doorgaat gaan huilen. Ik vind ook dat het eraan ligt wat het precies is dat beloofd was en niet meer mag ofzo.
Ik heb het ook heel snel. En sinds mijn zwangerschap nog sneller. Ik vind het ook wel vervelend, maar ik heb nu maar geaccepteerd dat het bij me hoort. De een is nu eenmaal sneller emotioneel als de ander...
Als ik ENORM kwaad ben dan ontplof ik. Als me (voor mijn idee) onrecht aan gedaan wordt maar ik niet t idee heb dat n ander dat gaat snappen dan implodeer ik....en dan ga ik inderdaad huilen. Heeft niks met baby zijn te maken. Niks met volwassen worden te maken. Maar alles met anger management te maken! Ik heb nooit mn woede goed kunnen uiten. Eerst implodeerde ik bij alles.. Daarna een tijd gehad dat ik met heel de huisraad gooide (niet gericht hoor!) En toen werd dat een mengeling van die 2. Na mn scheiding kon ik helemaal niks meer....niet huilen niet schreeuwen ech was heel vaag (weet nu eindelijk wat ze bedoelen met een psychische blokkade...had dat alleen niet aan den lijve hoeven ondervinden eigenlijk ) En heb hemel en aarde bewogen om weer te kunnen...en ALS ik nu ga dan berg je maar dan gooi ik alles er uit....met tranen en huisraad en alles....Yikes...zou bang worden van mezelf... Gelukkig heb ik er nuances in zitten maar als ik mn dag niet heb.... Of al n tijdje telkens tegen dezelfde ellende op loop (in mn uppie alles moet doen hier...) Dus nee je bent niet de enige maar er valt wel wat aan te doen! En de reactie die je er op kreeg vond ik erg neerbuigend overigens.
Misschien is het nog niet eens zozeer huilen omdat je zo kwaad bent, maar meer de frustratie die erachter zit Als ik in dat soort situaties moet huilen is het ook meer de frustratie, teleurstelling e.d. Je wilde iets graag en dan gaat het niet door. Meestal bestaat je boosheid dan niet alleen uit boos zijn, maar uit meerdere soorten emoties Best interessant, eigenlijk.
JA! dat was waar ik naar zocht (onder t typen kon ik dat woord "frustratie" maar niet vinden....erg frustrerend! hahaha) Dankje Locusta!
ik herken dat ook wel, het ultieme gevoel van machteloosheid is dat, ik heb het bij onrecht en bij discussies waarbij ik het gevoel heb dat ik tegen een muur praat, wat ik ook zeg, de ander luisterd daar niet naar en blijft maar dom haar of zijn mening herhalen, grrrrr
Hahaha. Graag gedaan Tja, kwaad of boos zijn is niet alleen maar kwaad of boos zijn. Dat gevoel bestaat uit meerdere emoties; frustratie, machteloosheid (ook dat ja, Dana ), irritatie, teleurstelling. Als ik enorm gefrustreerd ben om iets, kan ik ook wel janken! Hetzelfde met teleurstelling!
Ik huil snel ja, als ik kwaad ben. Ik kan mezelf dan ook heel dramatisch en zielig voelen. En zal ook NOOIT toegeven.. Eigenlijk ben ik verschrikkelijk.
Wat overigens typisch is.. Verder huil ik bijna nooit. Alleen als ik mijn zin dus niet krijg. Zoo verwend.
Ik ben nooit kwaad en ik zeg nooit ergens iets van (als het verder toch geen verschil maakt) maar als ik dan ook boos ben, komen de tranen ook. Had gehoopt daar een keer overheen te groeien maar helaas...
Oef... heel erg herkenbaar! Heeft niks te maken met volwassen worden vind ik hoor, wat een onzin! Eigenlijk ben ik het met alle bovenstaande reacties wel eens Zo voel ik het ook.