Ik ben pril zwanger (5 weken en 5 dagen). Super blij! Maar iedere dag zijn er een aantal momenten dat het me naar de keel grijpt en ik ineens bang ben voor een miskraam. Het duurt nog 3 weken voordat ik een echo krijg. Maar tot die tijd wil ik er gewoon graag van kunnen genieten en vertrouwen in hebben. Wie heeft wat bemoedigende woorden of tips?
Dat heeft iedereen hoor, ik heb gelukkig nooit een miskraam meegemaakt maar mijn god, ik ben er de eerste weken tot de eerste echo echt extreem bang voor geweest. Door alle horrorverhalen op internet en ook op dit forum. Nu moet ik zeggen dat ik nog een stukje angst hou, maandag is de termijnecho en dat is toch weer vreselijk spannend! Je moet gewoon voor ogen houden dat de kans op een miskraam (10%) vele malen kleiner is dan dat het goed gaat (90%)! Ik raad je ook aan om nu niet het kopje Miskraam te gaan lezen op dit forum en geen horrorverhalen op internet want daar word je echt extra angstig van. Verder kun je vrij weinig doen, natuurlijk niet roken en drinken enz, dat is logisch maar ook stress is niet goed. Gewoon proberen te genieten van het wonder in je buik en ervan uit gaan dat het goed komt. Een stukje angst zul je altijd houden maar dat moet je toch een plaatsje proberen te geven anders maak je jezelf compleet gek! Geniet ervan!
Mir86, ik herken je angst heel goed... Ik ben, zoals je ziet, ook pril zwanger en ik merk ook dat het me erg bezig houdt. Dit had ik bij de eerste zwangerschap ook en ik had gehoopt dat ik nu wat 'nuchtiger' zou zijn... nou niet dus, de angst voor een miskraam vliegt me weer net zo aan als de eerste keer Als ik zo'n aanval van angst heb, probeer ik me even ergens anders mee bezig te houden (bv. even op internet en dan juist niet over iets dat met zwangerschap te maken heeft, serie kijken, iets in het huishouden, een praatje met een collega en het helpt ook dat ik een dreumes heb rondlopen die veel aandacht vraagt)... dus als tip: afleiding? dat aftellen naar die eerste echo is hoe dan ook killing!
Ik weet net deze week dat ik zwanger ben. Ben erg bang voor mk en alle andere dingen die mis kunnen gaan. Ik ben nog een beetje in de ontkenningsfase. Dromen over zwanger zijn en dan ergens weg stoppen dat ik t al ben. Alleen hoe verder we id week zijn hoe moeilijker dat al gaat. dacht omdat ik al een zoontje heb de tijd snel zou gaan. En dat gaat ie ook. Alleen de gedachtes zijn er steeds
Wat 'fijn' dat jullie dit ook hebben. Blijkbaar is het dus ergens wel normaal. Afleiding vind ik wel een goede. En daarnaast niet googlen op alles wat ook maar gerelateerd is aan miskraam... Hoop dat deze onzekere tijd snel en goed voorbij gaat voor ons allemaal dames.
Ik was in het begin bij elk toiletbezoek bang om bloed aan te treffen... Nooit gebeurt Ik was bij de eerste echo zoooo bang dat er geen kloppend hartje was... Niet gebeurt. Ik was voor de uitslag van de nipt zoooooo zenuwachtig Niets aan de hand Ik was voor de 20 wk echo aardig gespannen Niets aan de hand En nu? Ben ik al 38 wk zwanger, en zal mijn kindje met een week of 2 dus eindelijk jn mijn armen kunnen sluiten. En zelfs nu nog denk ik wel eens "zou me dat allemaal wel gegund zijn?" Zwanger zijn.....het doet een hoop met je.
Pfff!! Ik heb dat ook! Zoals je kunt zien ook heel pril zwanger en flink onzeker.. Ik heb sinds ik het weet (daarvoor ook wel al) eigenlijk de hele dag door buikpijn. Nu lees ik daar wel meer over, dat dat het oprekken van je baarmoeder is, en/of bandenpijn, maar wordt er wel heel erg onzeker van! Het ene moment denk ik: ja, het komt allemaal goed! En het andere moment heel angstig en als ik naar de wc ga kijken of ik bloed zie.. Lastig he?! Moeten echt proberen meer te gaan genieten!!
Ik kan hier over mee praten ik had ook gehoopt dat het met tweede zwangerschap minder zou zijn. . Niet dus.. ben nu op vakantie op Turkije. . En bang bij alles wat ik eet. Terwijl ik dondergoed weet wat je wel en niet kan eten. . Maar gewoon het idee omdat je het zelf niet klaar maakt.. ik kan niet wachten tot mijn eerste echo
Herkenbaar. Maar ik heb het ook los proberen te laten. Iedere keer als ik daar bang voor was, voelde het ook alsof ik mijn lijf en de baby te kort deed. Dus probeerde ik te vertrouwen op mijn lijf en de baby. En hoe stom het misschien ook klinkt: als het mis gaat, gaat het mis en kun je er helemaal niets tegen doen. Dus touwtjes los laten en go with the flow. En ja, het wordt pas echt realistischer als je de kleine dadelijk kunt voelen. Dan heb je dagelijks de bevestiging 'dat het goed zit'. Ik vond de weken naar de echo's echt killing en veel te lange tijd tussen zitten. Succes met het loslaten en genieten van het wonder wat er nu in je lijf afspeelt.