Ik merk hier dat mijn man er helemaal klaar mee is (thuis op kantoor vanaf Maart) en ik eigenlijk ook. Ik werk twee dagen en neem 1 dag een kind mee naar mijn werk. Maar ik merk steeds meer dat manlief er minder goed mee om gaat. Veel chagrijnige buien, kinderen niet om zich heen kunnen verdragen. In Maart zit hij alweer een jaar in een klein kantoortje hier in huis. Merken jullie het ook dat je zelf meer de schouders er onder zet dan je partner? Hoe ga je hier mee om? Wij krijgen meer discussies.....
Mijn man is nu terug naar de ggz (wachtlijst). Dat zegt denk ik genoeg. Helaas wordt hij hier nu agressief tegen mij en kinderen (woedeaanvallen). Dus ja ik weet er alles van. Lang leve coronamaatregelen.
Valt hier wel mee. Hij werkt ook sinds eerst week maart thuis. Twee of drie dagen thuis en twee/drie dagen op kantoor van zijn vader (die er dan niet zit). Dat laatste doet hij op de dagen dat ik met de kinderen thuis ben. Dan heeft hij meer rust. Hij mist wel heel erg het sporten (met zijn vrienden). Als gezin missen we vooral de uitjes en vakanties heel erg.
Jeetje wat ontzettend heftig.. heel veel sterkte! Mijn man is de eeuwige optimist gelukkig. Af en toe wat geïrriteerd door het thuis “hangen” en niks kunnen doen maar dat is het wel. Ik zelf heb er meer psychische klachten door.
Hier ben ik degene die het niet lukt. We werken allebei thuis sinds maart en mijn man combineert fluitend zijn werk en de kinderen, godzijdank. Ik heb er veel moeite mee omdat ik veel concentratie nodig heb voor mijn werk. Maar ik ben vandaag notabene vrij en ik heb nog niks anders gedaan dan mopperen op de kinderen en zij op mij.... en ik was ook nog gewoon 2x de tijd vergeten waardoor we te laat waren voor online les het is echt een shitdag.
Hier ook meer stress, beiden een cruciale drukke baan en een kind in groep 3 die er hard aan moeten trekken en een peuter die uitdaging wil. We doen het zonder noodopvang maar we hebben dagelijks hoofdpijn en zijn doodop. We proberen positief te blijven maar soms is het helaas niet altijd even gezellig hier.
Ik ben thuis diegene die er het meeste last van heeft en hier vandaag ook een enorme rotdag. Ben kapot en de kinderen ook denk ik, want het is 1 en al strijd.
Ik merk wel dat mijn vriend wat sneller geirriteerd is als de kinderen lopen te klieren (die beginnen ook tegen de muren aan te lopen intussen) Verder is hij juist degene die het hier draaiende houdt, ik kan er echt niet meer tegen en heb regelmatig een dag dat ik alleen maar kan huilen van vermoeidheid.
Hier niet specifiek één iemand die er veel moeite mee heeft, maar we hebben allemaal wel een baaldag/uur. We doen ons best om het zo gezellig mogelijk te houden in huis, maar soms is het gewoon k. Ik ga de gezellige dagen wel meer waarderen
Bij ons ben ik degene die er meer last van heeft. Mijn man heeft sowieso een wat gelijkmatiger karakter dan ik en reageert hier dus ook rustiger op. Wij hebben beiden wel de laatste maanden gewoon buitenshuis gewerkt en nu deels thuis/deels op kantoor/school. Dat scheelt wel wat, denk ik. En we zijn gewoon op vakantie geweest, weekendjes weg, dagjes uit etc. We sluiten ons niet al een jaar in huis op in elk geval. Ik voel me wel heel erg beperkt en dat maakt me af en toe wat opvliegerig. Terwijl er voor mij het minst veranderd is. Ik had al nauwelijks een sociaal leven, sportte niet buiten de deur etc. Mijn man had dat allemaal wel en dat staat nu stil, dus hij heeft meer ingeleverd dan ik. Maar nu het niet eens meer kan, word ik er wel geïrriteerd van. Puur omdat het niet mag, dus het zit echt tussen mijn oren.
Hier gelukkig niet ter sprake, ik werk in zorg en man werkt ook buiten de deur, beide niet mogelijk thuis te werken. Wel nergens naar toe mogen en de avondklok er nog bij begint wel erg vervelend te worden maar ik vind niet dat we mogen klagen.
Hier hebben we gelukkig altijd buitenshuis kunnen blijven werken. Ik weet eerlijk gezegd ook niet of ons huwelijk dat zou trekken als we allebei continue op elkaars lip zouden zitten en mijn man zou gillend gek worden om altijd hier thuis te zitten. Veel te veel prikkels en afleiding en ik zou er weinig trek in hebben om er continue rekening mee te moeten houden dat hij thuis moet werken. Respect voor jullie allen.
Hier dus hetzelfde. Ben er oprecht blij om dat het ook zo kan. Als ik weleens andere verhalen hoor van collega’s met thuiswerkende partners krijg ik het spontaan benauwd. Ik vind mijn man erg leuk en aardig maar niet 24/7
Ik merk dat we allebei een stuk minder kunnen hebben... Hou mij maar vast aan het idee dat het wel weer goed komt... ooit...
Hier was het ook man die er meer last van had dan ik. Zijn werk is ook nogal stil gevallen, wat maakt dat hij zich niet nuttig voelt daar. Nu heeft hij sinds half december vaderschapsverlof ivm geboorte van mini en gaat het beter. Ben benieuwd hoe het vanaf volgende week gaat, dan moet hij weer aan het werk.
Echt hè... Soms na 3 weken vakantie denk ik wel van of ik moet nu naar m'n werk of jij maar even weg van elkaar
Ik heb er niet echt last van. Ik ben een behoorlijke huismus dus vind het prima om lekker thuis te rommelen. Mijn man heeft er wel écht moeite mee. Die is ontzettend druk en kon altijd even stoom af blazen of even nergens aandenken om met vrienden wat leuks te doen in het weekend of dat we samen ergens heen gingen. Bij hem breekt dat wel echt op nu.
Ook mijn partner is meer van slag dan ik. Hij is over het algemeen al negatiever dan ik, ik probeer (oké, regelmatig tegen beter weten in) overal iets positiefs uit te halen. Wat we nu echt doen is proberen veel te blijven communiceren. Verwachtingen over de dag met elkaar bespreken en elkaar op de hoogte houden als dingen, vooral werk, uitlopen. Op deze manier gaat t aardig, al blijft hij zich behoorlijk tot voelen.