Volgens mij bedoelen jullie dit topic, van catje1981? Wat was dat verdrietig, kan ik mij nog erg goed herinneren https://www.zwangerschapspagina.nl/threads/overlijdensbericht-catje1981.423393/
Ja geloof het wel. Erg verdrietig inderdaad. Hoop dat hij zijn leven heeft kunnen oppakken en toch weer gelukkig is geworden.
Mooi verhaal! Ik snap dat je schrok toen ze je mama noemde. Veel van ‘mijn’ pleegouders hebben dat ook. Vaak zie je dat ze na een poosje over gaan op (bijvoorbeeld) mama Truus (bio ouders) en mama Miep (pleegmoeder) en als het echt een perspectief biedende plek is, dan uiteindelijk wordt pleegmoeder echt moeder. Wat fijn dat ze het zo goed bij jullie getroffen heeft zeg! En altijd fijn; een moeder die zo heerlijk kan koken
Ik ben toen ik 2 maanden was naar Nederland gebracht door een zuster die werkte in het weeshuis waar ik geboren ben. Mijn biologische moeder was 11 en heeft me bewust afgestaan. Ze was ook heel erg ziek.
Nou voor mij niet hoor denk ik Ik was 2 maanden hè. En er zijn artsen die onderzoek hebben gedaan en wij vergelijken vaak hoe dit soort dingen voor ons moeten zijn maar daar heel anders werken. Neemt niet weg dat iemand het leuk zal vinden om eerst 9 maanden zwanger te zijn, dan te bevallen en dan af te staan. Maar toch; in dat soort landen werkt het anders dan wij denken. Ik zie het ook niet als iets verdrietigs. Niemand om mij heen trouwens. Wij zien het als iets moois dat zoiets bestaat.
Nee. Nooit gehad en gevoeld. Mijn ouders wel hoor. Ik noem ze ook mijn ouders; absoluut geen adoptie-ouders. Ik heb maar 1 vader en moeder. Maar zij hebben altijd gezegd dat als ik wilde, we zouden gaan zoeken maar ik wilde nooit. Ik denk ook dat dat deels komt omdat het mag. Snap je? Ik denk als ouders maar steeds iets verbieden in sommige gevallen, dan wil je het juist graag. Mag het: dan is de behoefte minder. Ik word ook altijd een beetje onpasselijk van programma’s als Spoorloos. Maar dat ligt bij mij. Ik heb weleens gedacht dat als ik zelf moeder zou worden, ik dan wel zou willen zoeken naar m’n bio moeder (vader is onbekend) maar zelfs toen niet. Maar ik heb ook een hele fijne jeugd gehad en het was nooit een issue. Mijn zus is trouwens niet geadopteerd. Zij is echt hoogblond maar we lijken qua karakter allemaal vreselijk op elkaar!
Dat laatste is natuurlijk zeker zo, het is immers een kans op een beter leven. En vwb. dat je 2 maanden was: dat scheelt natuurlijk wel t.o.v. dat je 2 jaar (of wat voor leeftijd dan ook) zou zijn, maar denk niet dat het voor een baby van 2 maanden heel prettig is om weggehaald te worden bij zijn/haar vertrouwde moeder (even er van uitgaand dat er een band was en buiten beschouwing gelaten dat niet iedere baby het treft met zijn/haar moeder). In dat opzicht bedoelde ik dus verdrietig Niet in het opzicht van hoe je leven nu is
Zoals ik al zei; we denken te veel hoe het zou moeten zijn en we vullen bepaalde dingen in die volgens onderzoek niet zo bekeken moeten worden. Vraag me niet welke onderzoeken want ik heb het van een bevriende kinderarts die jarenlang in China heeft gewerkt. Het is niet zo zoals het je bij Spoorloos voorgelegd wordt. Je denkt te westers in deze En ik denk dat geen een baby verdrietig is als het weggehaald wordt bij een vrouw die er niet voor kan zorgen.
Hm ja misschien wel. Ik kan er verder ook niet over oordelen natuurlijk. Het is gewoon een gevoel wat ik heb
Denk je wel dat deze achtergrond ervoor heeft gezorgt dat je de jeugdhulpverlening in bent gegaan? En als ik te nieuwsgierig ben rem me zeker af. Maar hoe kwam de wens van je ouders om te adopteren? Ze konden wel kinderen krijgen gezien je zus.
Nee ik denk niet dat ik daarom de hulpverlening in ben gegaan. Ik heb het in ieder geval er nooit naar gelinkt. Mijn ouders hebben 8 jaar geprobeerd om kinderen te krijgen (net als ik; hoe ironisch) en toen hebben ze mij geadopteerd. Toen de adoptie voor de 2e in gang werd gezet, bleek mijn moeder zwanger te zijn. En je mag het vragen hoor! Wij zijn er altijd heel open in. Ik heb ook vroeger nooit gedacht; goh ik ben anders. En gek genoeg lijk ik meer op m’n ouders dan m’n zus die biologisch wel van hen is.
Ik ben ook als baby geadopteerd maar wist het naar onze normen vrij vroeg. Ik was net 6 toen ik het te weten kwam en ben er dus eigenlijk mee opgegroeid. Ik heb ook nooit de behoefte gehad om mijn biologische moeder te zoeken. Mijn adoptie ouders zijn mijn ouders. In de buurt waar we woonden wisten de mensen wel dat ik geadopteerd ben. Maar als we dan verder weggingen en dan mensen die opmerken oh dat heb je van je vader en dat van je moeder moesten wij altijd lachen.
Hoe bedoel je dat je het naar jullie normen vrij vroeg wist? Ik vind 6 jaar namelijk vrij laat om zoiets te vertellen?
Ik ben als belgisch kind door belgische ouders geadopteerd. Kenissen van mijn ouders hadden ook een geadopteerde dochter (zelfde situatie). Haar ouders hebben het haar pas verteld toen ze 18 werd. Toen ze mij vertelden dat ik geadopteerd was vertelden ze me gelijk dat mijn vriendin dus ook geadopteerd was maar dat ik echt niks mocht zeggen omdat dat iets heel belangrijk was dat ze van haar ouders moest horen. En eigenlijk hebben mijn ouders er altijd luchtig over gedaan en ik wist ergens ook wel dat ik niet helemaal hun kind was. Toen ik 6 was hebben ze me dus het hele verhaal verteld omdat ik het dan beter zou begrijpen. Ik denk ook dat het in die tijd (ik spreek over 35+ jaar geleden) helemaal anders lag. Dingen zoals adoptie werden niet direct aan de grote klok gehangen al wist de omgeving het natuurlijk wel. Ook het feit dat er geen uiterlijke verschillen zijn moet meegespeeld hebben in waarom de meeste ouders zo lang wachten. + natuurlijk ook hoe langer je wacht, hoe moeilijker het wordt. Maar eenmaal 18 kan je er niet echt meer onder uit omdat je dan zelf overal inzicht in krijgt. Toen het internet opkwam heb ik wel eens wat ervaringen opgezocht over adoptie. En er waren maar bitter weinig kinderen (geadopteerd in eigen land) die het heel vroeg wisten. Veel van hen kwamen het te weten tijdens de pubertijd maar het grootste deel toch echt pas op hun 18.
Ik voelde me heel schuldig naar haar moeder toe. En het werd helemaal awkward toen zelfs haar moeder naar mij verwees als ‘mama’. Ik ben al die tijd haar ‘mama’ blijven noemen, terwijl dochter haar juist altijd bij haar voornaam noemde. Was best een gekke situatie. Maar ik heb weleens begrepen dat de meeste biologische ouders daar heel veel moeite mee kunnen hebben en er heel boos van kunnen worden, dus we hadden wel weer geluk dat haar moeder daar zo goed mee omging. Ze heeft iig altijd laten weten aan haar kind dat het goed was dat ze bij ons was. Best bijzonder eigenlijk. En dank voor het compliment
Beetje hetzelfde als mijn oma, ook zij werd geadopteerd in eigen land, in dit geval wel Nederland. Is uiteindelijk letterlijk haar redding geweest, omdat ze uit een joods gezin kwam. Volgens mij was het voor die tijd best bijzonder dat haar ouders er zo open over waren met haar. Want zij heeft het volgens mij echt vanaf het begin geweten.