Weet niet zo goed waar die hoort, maar in principe is het toch iets algemeens... niet alleen kindgerelateerd. Wij wandelen vaak door een deel van de wijk waar gehandicapten wonen. Vele mensen met downsyndroom, meervoudig gehandicapten en meer "andere" mensen. Wat klinkt dat naar en dat is het voor ons dus ook absoluut niet! Onze kinderen spelen en kletsen met de mensen die vaak buiten rondfietsen. Toch hebben zij ook een periode gehad dat ze staarde en zich afvroegen wat er met de mensen was. En van de week op straat liep een jongetje zonder oortjes, een andere vorm hoofd en een zichtbare oogafwijking. Mijn jongste staarde en vroeg wat er met hem af. Mijn man wimpelde het af en zei " kijk maar gewoon voor je!" Ik heb uitgelegd dat, net zoals in het bekende deel van de wijk, dit jongetje er anders uit ziet en wellicht dingen anders doet, maar dat het ook gewoon een jongetje is die kan en wilt spelen met anderen. Gauw aten mijn kinderen hun ijsje en hebben nog leuk gerend met het jongetje. Oké, lang verhaal geworden, maar het zette me aan het denken. Ik vind dat zo iemand dus absoluut niet anders benaderd moet worden. En vind het soms lastig verwoorden naar mijn kinderen omdat ze wellicht "anders " zijn maar niet anders behandeld of benaderd hoeven te worden. Ander voorbeeld was een meisje in een rolstoel, paar jaar terug. Mijn dochter fluisterde naar mij wat er met dat meisje was. Ik zei toen hardop dat als ze dat graag wilde weten dat ze dat gewoon netjes aan het meisje kon vragen ipv te fluisteren en als dat meisje het liever niet wilde zeggen dat het meisje dan vast zou zeggen dat zij niet kan lopen en de rolstoel haar helpt om vooruit te komen. Hoefde het meisje geen uitleg te geven als ze niet zou willen en wist mijn dochter hoe ze zoiets netjes zei.
Tot slot... toen mijn dochter echt nog 2 of 3 was, zag we bij het ziekenhuis een man met 1 been. Dochter vroeg hardop waarom hij maar 1 been had en de man legde netjes dat uit zijn andere been ziek was en dat de dokter hem eraf gehaald had omdat het nooit meer kon genezen. Dochter zei enthousiast: "zo dat is echt makkelijk als je nieuwe schoenen gaat kopen , dan heb je er maar eentje nodig"
Zes jaar geleden heb ik hier eens een blog over geschreven. Over hoe dat voor de ouders van deze kinderen is. Ik weet niet of ik hem hier mag delen @Beheer ?
Mam, kijk dan! Dat kindje is echt gek!” BAM! Die komt hard binnen. Ik sta gehurkt met mijn hoogzwangere buik met mijn dochter naar de lammetjes te kijken. Zo vaak doen we dit niet, want meestal heeft Lynn het al snel gehad en het is nogal een onderneming. En plots, uit het niets kwamen de woorden van een jochie van een jaar of 5 hard bij me binnen. Ik liet niks merken maar ik voelde de tranen opkomen. Die rothormonen ook. Ik durfde Tim niet aan te kijken, maar ik voelde zijn ogen priemen in m’n rug. Het gekke is dat je weet dat het gaat komen. Kijk, de blikken van mensen waren er altijd al. Toen ze nog maar een heel klein babytje was en in de wandelwagen lag, maakten we al vaak zat mee dat er mensen kwamen aangesneld om een glimp van de kleine spruit op te vangen, maar zodra ze dichterbij kwamen en zagen dat de baby een sonde in haar neus had draaiden ze gauw weer om. Erg fijn als trotse nieuwbakken ouders. Die blikken waren we al enigszins aan gewend, maar dit was voor het eerst dat iemand daadwerkelijk iets lelijks zei. „Rotkind” hoor ik Tim achter me mompelen. Ik stond op en draaide me om. Het jochie en zijn moeder waren snel de stal uitgegaan. In stilte bleven we achter. Ik wist niet goed wat ik moest zeggen, dus haalde ik de rem maar van de wandelwagen en draaide Lynn om. „Zeg maar dag lammetjes!” Lynn zei niks. Ik vraag me ineens af of ze er iets van meegekregen zou hebben van wat het jongetje net zei. Lynn kan niet praten maar ze is een erg slim meisje wat veel meer begrijpt dan wat ze laat merken. Iets waar wij ons zelfs nog met grote regelmaat in vergissen. „Weet je wat ik nou niet snap” zeg ik terwijl we de stal uitlopen, „dat zo’n moeder zich dan maar omdraait en snel wegloopt. Ze had op zijn minst sorry kunnen zeggen toch? Terwijl ik het zeg bedenk ik dat het eigenlijk helemaal niet logisch had geweest als ze sorry had gezegd, het kind heeft zich gewoon perfect als kind gedragen. „Lekker laten gaan San, die mensen weten niet beter. Kom Lynn dan gaan we naar het varken!” Hij pakt Lynn d’r wagen van me over en rent naar de volgende stal waarin een gigantisch varken ligt te rollen door de modder. Lynn lijkt dat aanblik wel grappig te vinden, hoewel ze niet echt lacht. Het is soms moeilijk aan Lynn te zien wat ze denkt, zeker als we in een vreemde omgeving zijn. Ze lijkt zich dan als het ware af te sluiten van de buitenwereld en lijkt dan alleen nog maar te focussen op de informatie die haar zintuigen opvangen. Tot ze het zat is en dan begint het jengelen en zeuren. „San, hebben we nog een schone slab in de tas?” Ik graaf in de luiertas op zoek naar de slab. Lynn heeft nog een hele vervelende handicap, dat is het vele kwijlen en slijm wat ze niet goed kan doorslikken. Gaandeweg heeft ze zichzelf geleerd hoe ze dat kan ophoesten en uitspugen. Ik hoor je denken, hé bah, maar hier zijn we ontzettend blij mee. Vroeger stikte ze namelijk letterlijk in dat vele speeksel en slijm omdat ze het niet weggewerkt kreeg. Hierdoor had ze de eerste zes maanden van haar leven een zuurstofmeter die groot alarm sloeg zodra ze even niet ademde. Maar soms sloeg die ook gewoon op hol omdat het bandje om d’r voet niet goed zat. Ik kan je verzekeren dat je niet rustig slaapt dan. De meter staat sindsdien op zolder in een doos. Een poosje geleden schrokken we midden in de nacht wakker van het alarm, ik kreeg zowat een hartverzakking. Dacht even dat ik me weer in 2012 bevond. Bij nadere inspectie bleek dat de accu leeg was, daarvan slaat ie dus ook op hol. Weinig slaap meer gehad de rest van de nacht. Eeeeerrr” jengelt Lynn. „Ze is het zat, zullen we maar gaan?” vraagt Tim. We zijn denk ik welgeteld 15 minuten op de kinderboerderij geweest. Exclusief pak m beet een uur voorbereiding en de 15 minuten ernaar toe. „Ja is goed, zullen we nog even langs de kippies Lynn? Dan gaan we daarna naar huis” Lynn zwijgt. Als we bij de kippies aankomen zie ik het jongetje met zijn moeder. Ze komen onze kant op gelopen. Op ongeveer 3 meter afstand blijven ze staan. „Toe maar” zegt de moeder. Het jongetje kijkt zijn moeder vertwijfeld aan, „Vraag het maar” zegt ze. Het jongetje kijkt naar Lynn en dan naar mij. „Mevrouw wat heeft zij?” vraagt hij, wijzend naar Lynn. Tja, wat moet je dan zeggen? Hoe kan ik dit kind nou eenvoudig uitleggen dat Lynn te vroeg is geboren, dat ze waarschijnlijk zuurstoftekort heeft gehad voor haar geboorte maar dat er daarnaast hoogstwaarschijnlijk sprake is van een genetische aandoening of stofwisselingsziekte waarvan wij de naam nog niet kennen? Dat ze dyskinetisch is, wat wil zeggen dat ze om en om een te hoge en een te lage spierspanning heeft. Dat ze daardoor waarschijnlijk nooit zal zitten, lopen of praten of zelfstandig zal kunnen eten, dat ze een visuele stoornis heeft waardoor haar ogen niet gelijktijdig kunnen zien en dat we niet goed weten hoe dat wat ze wel ziet wordt geprojecteerd door haar hersenen? Dat er momenteel nog zeker 5 specialisten met haar bezig zijn, ze al meerdere operaties heeft gehad en ontelbare onderzoeken, dat ze naar een therapeutische peutergroep gaat waar ze logopedie, fysiotherapie en ergotherapie krijgt? Dat Lynn met haar 3,5 jaar veel te licht is, maar dat dat ze voor mij eigenlijk al veel te zwaar is om steeds te moeten tillen? Dat we thuis een hele verzameling aan aangepaste middelen hebben staan waarvoor ons huis eigenlijk te klein is? Dat we aangepast moeten gaan wonen in de nabije toekomst en dat er wekelijks een mega grote berg met bureaucratische rompslomp op ons afkomt van alle verschillende instanties waar we mee te maken hebben? Ze kan niet lopen” zegt Tim. „Ow” zegt het jongetje. En dat was het dan. Zowel ik als het jongetje kijken de moeder aan. „Ja sorry”, zegt ze. „Ik heb nog even met hem besproken dat dat niet erg aardig was en dat hij beter kon vragen wat er dan met haar is.” Ik weet er nog net een „Bedankt” uit te persen terwijl ik met man en macht probeer de tranen weer weg te drukken. We lopen langzaam richting de uitgang. Lynn jengelt nu alleen nog maar. Als Tim een arm om me heen slaat is er geen houden meer aan. Rothormonen.
Wij wonen op nog geen 100 meter afstand van 3 zorgwoningen. Er zitten jongeren tot bejaarden. Toen wij hier net kwamen wonen vonden onze kinderen het heel raar en vroegen ze ook waarom sommige bepaalde dingen deden of er zo uit zagen. Ik heb toen uitgelegd dat de meeste van die mensen eigenlijk nog hele kleine kindjes zijn maar in het lichaam van een groot mens. Dat het speciale mensen zijn. Wij benaderen ze ook normaal en zeggen altijd hoi tegen ze, zwaaien naar ze en praten met ze. Ze zijn wel echt jong qua niveau. Ze wonen letterlijk naast de speeltuin en ik wil dat mijn kinderen zonder angst kunnen spelen en dit doen ze ook. Als er vriendinnetjes zijn en C gaat samen met hun naar de speeltuin vinden zij het vaak wel eng, maar C zegt dan dat het gewoon grote kleine kinderen zijn die willen spelen. Ik vind het heel fijn dat ze hier wonen en zal ze nog gaan missen als ze weg gaan.
Echt heel mooi dat je het zo aanpakt, kunnen veel (vooral volwassen) mensen een voorbeeld aan nemen. Mijn zoon is 9 en verstandelijk het niveau van een 2 jarige. Aan de buitenkant zie je niks aan hem. Af en toe zou het het een stuk handiger maken als er ook aan de buitenkant iets te zien zou zijn. Tegenwoordig spreek ik ook gemakkelijk kinderen aan die staren of die ik zie fluisteren, en leg hun dan uit dat het in zijn hoofdje een beetje anders werkt als bij gezonde kindjes... Maar dat hij evengoed graag in de speeltuin speelt of een ijsje eet (bijvoorbeeld). Toen mijn zoon startte op de mytylschool heb ik al eens geroepen dat elk 'normaal' kindje daar eens een dagje zou moeten komen kijken. Kijken hoeveel verschillende kindjes er zijn en er meer 'begrip' voor hebben. Wat zou dát een mooie les zijn voor alle kinderen...
Heftig verhaal, voel de emoties tot in mn tenen.. Lynn mag trots zijn op zo'n sterke mama! (en wat kun jij enorm mooi, boeiend en pakkend schrijven, zou je echt wat mee moeten doen!!)
Wat een lief berichtje ❤️ Dankjewel. Ons meisje is nu bijna 4,5 jaar geleden overleden helaas. Maar wilde hem graag delen in dit topic.
Ja ik zag het in je handtekening. Heb ook even getwijfeld of ik zou schrijven wat ik heb geschreven, maar gewoon gedaan. Echt heftig. Wat zal het een groot gemis zijn... ❤️
Mijn zusje was ernstig ziek en daardoor lichamelijk gehandicapt. Mijn kinderen zijn er daardoor mee opgegroeid, ze weten niet beter, zeg maar. Ik vind het wel jammer dat in het dagelijks leven niet meer ‘gemixt’ plaats vindt, dat zou het volgens mij veel normaler maken. Mijn zusje vond het overigens altijd juist fijn als mensen, en kinderen dus ook, vroegen hoe en wat ipv dat ze gingen staren ofzo. Ze deed ook altijd haar best om het niveau van het kind uit te leggen. En opmerkingen als dat zij ook wel zo’n rolstoel wilden, zodat ze niet hoefden te lopen, maar konden crossen ed vond ze altijd leuk.
Wat een mooie verhalen. Onze zoon heeft ass dcd en verbalen dyspraxie icm meteen normaal tot hoog IQ wat heel lastig is soms. Hij snapt dus zelf maar al te goed wat er allemaal anders is of gaat. Hij praat steeds beter maar niet 'normaal' motorische is hij zwak en daar door rijd hij op zijn driewieler. ' hij is 6 jaar bijna7' Wij hebben een groot wooncentrum met kinderboerderij bos en zwembad letterlijk om de hoek zitten . We fietsen en wandelen hier vaak. Onze zoon vraag nu steeds vaker wat er met mensen is & waarom ze er wonen. Nu zit hij op speciale zwemles. En komen hier veel verschillende vormen van beperkingen/verrijkingen voorbij. Vandaag reed er nog iemand op een driewieler en stopte deze ook bij de diertjes. Onze zoon schok en zij tot 4x toe rare meneer rare meneer rare meneer. Hij heeft dit normaal nooit, maar hij schokt in combinatie met de uiterlijke kenmerken van deze meneer. Ik heb tegen hem gezegd dat dit niet zo lief was. Dat deze meneer er woonde en deze meneer net als hem niet zo goed kan fietsen. Dat hij er anders uit ziet maar daarom niet anders behandeld hoeft te worden. Dit was goed voor hem. Het gekke is dat dus anderen kinderen met een beperking niet ' 'anders' 'eng' of 'raar' zijn en hij hier juist. ' mits IQ technische gelijk' goed mee kan spelen. Maar hij tegenwoordig bij een volwassen persoon wel bang word of schikt. Verder.... Onze zoon word graag normaal behandeld en wilt graag lekker spelen met welk kind dan ook. Helaas zorg dit best vaak voor problemen en ben ik daar door ook bang hoe het straks word als hij ouder is. Maar ik leer hem steeds meer los te laten. Want ook hij verdient het om achter in de speeltuin te spelen.
In de ideale wereld zouden alle kinderen geleerd worden dat een kind/volwassenen met beperking niet anders of gek of raar is. Maar helaas... Gelukkig lees je ook hier dat veel ouders hier wel echt mee bezig zijn. Wat echt zo fijn is om te lezen!
@Mississippi Dikke knuffel meid, ik kan me de foto van Lynn die je alweer vier jaar geleden gepost hebt nog goed herinneren. Zo'n mooi meisje, zo oneerlijk.
Wat heftig. En mooi dat de jongen nog terug kwam om het te vragen i.p.v. te oordelen. Maar maak er nu niet helemaal uit op hoe je dit hebt ervaren? Want het is tenslotte ook erg confronterend.. lastig. Heel mooi omschreven en jullie Lynn is altijd in jullie hart. Sterkte alsnog met het verlies van dit prachtige meisje.
Lief dankje! Ik ben voorstander van het gesprek met je kinderen voeren voordat je in zo’n situatie terechtkomt waarbij ze zoiets zouden kunnen zeggen. Ik vind het dan ook heel mooi om te lezen hoe menigeen hier dit aanpakt. Ter aanvulling; mocht dit je ooit met je kind overkomen: ik vond het dus superfijn dat ze weer terugkwamen en dat de moeder het had besproken met haar zoon. Hoe confronterend het voor mij ook was, het was goed om te zien dat deze jongen terugkwam en zijn vraag stelde.