Hi Allemaal, Ik heb een beetje woorden met mijn moeder. Dit is het verhaal: Mijn man en ik zijn al 9 jaar bezig met het krijgen van een kindje, vele ivf behandelingen, miskramen en ellende is het ons nog steeds niet gelukt. We hebben nog 1 cryo poging en dan houdt het avontuur voor ons op. Na zoveel jaren hebben wij het een soort van afgesloten en dat voelt best goed na zo'n lange strijd. Mijn ouders hebben nooit zo goed begrepen wat het hele traject inhoudt of zich er überhaupt in verdiept. Ze zijn na een punctie nooit langsgekomen of gebeld. Mijn moeder kan nog steeds het woord endometriose niet onthouden of uitspreken. Wij zijn eigenlijk nooit jaloers of misgunnend geweest op zwangerschappen, de kinderen van familie en vrienden etc. Sterker nog we genieten er enorm van, en alle kinderen zijn dol op ons. Nou is het volgende voorgevallen, mijn nichtje is zwanger geraakt en ik was natuurlijk blij voor haar. Minder blij was ik met het feit dat ze heel veel rookte, alleen maar cola drink en niets gezonds naar binnen werkte, maar alleen fastfood en allerlei overige ongezonde dingen. Ik heb haar echt wel eens tactisch op de risico's gewezen maar ja als je het niet aanneemt neem je het niet aan toch? Mijn nichtje en haar vriend komen heel veel bij mijn ouders thuis, dit is al heel mijn leven lang zo, we zijn bijna net zo oud. Hartstikke leuk en gezellig natuurlijk. Nou is er vorige week in de tuin toen ik bij mijn ouders was iets voorgevallen. In de eerste instantie kwam de buurman van mijn ouders de tuin ingelopen en raakte mijn buik aan en gaf mij een konings wup van de AH voor de kleine. Hij vergiste zich overduidelijk in de persoon daar mijn nicht met haar megabuik tegenover mij zat en de wup dus voor haar was. Ik heb alleen maar gezegd tegen de buurman beetje dom hé wat je nu doet. Schijnbaar heb ik dus toch een open zenuw in dit soort situaties. Het ergste was dat mijn moeder naast haar ging zitten met de hele tijd haar hand op de buik van mijn nicht. Dit is mij eigenlijk niet zo in de koude kleren gaan zitten en ik kon het echt niet waarderen. Juist mijn moeder zou rekening kunnen houden met mijn gevoel, maar om de een of andere manier vergeet ze dit, denkt ze er niet over na of wat dan ook. Ik vind het zo respectloos naar mij (haar eigen dochter toe) Gisteravond belde ze en vond ze schijnbaar dat ik niet enthousiast genoeg was of blij voor mij nicht. Dit is dus echt niet waar en het schoot bij mij verkeerd. Ik heb toen ook gezegd dat ik het niet waardeerde wat ze deed met haar hand steeds op de buik van mijn nicht, maar het dringt niet helemaal tot haar door. Haar excuus was dat ze er niet over had nagedacht en zeker niet dat het kwetsend voor mij zou zijn. Ze begon ineens heel zielig aan de telefoon te doen, alsof zij nu het slachtoffer is. Zou nou niet logisch zijn als mijn moeder juist wel over dit soort dingen zou nadenken? Of ben ik nu gewoon onterecht. Het zit me allemaal toch wel dwars geloof ik. Groetjes Elvira
Ik zou me net als jij voelen. JUIST van je moeder zou je mogen verwachten enigszins rekening te houden met jouw situatie. ik vind het al heel raar dat ze zich in al die jaren niet heeft verdiept in jouw situatie. Heel verdrietig eigenlijk. Dikke knuffel voor je ! Kan me voorstellen dat dit je heel verdrietig maakt.
ik denk dat je moeder het dus gewoon echt niet snapt. ik heb mijn moeder ooit t boek open zenuw gegeven, dit gaat over vruchtbaarheidsbehandelingen en wat deze mensen doormaken. misschien een tip om ook aan je moeder te geven?
Ik begrijp het wel... sommige mensen zijn helaas niet zo gevoelig.. In mijn geval is het mijn schoonmoeder.. het nare is.. ik acht de kans heel klein dat er verandering komt.. na een jaar of negen zou je dat toch wel kunnen zien.. Het is wel jammer... probeer er nog eens met je ouders over te praten.. probeer het rustig uit te leggen dat tenzij er echt iets bestaat als een baby bezorgende ooievaar jou hoop met iedere behandeling steeds kleiner wordt (tenminste dat lees ik uit je verhaal) en je het als niet prettig ervaart...
Ik vind je zeker niet onterecht. Ik vind het heel raar van je moeder en ook helemaal niet kunnen. Juist zij zou degene moeten zijn die daarmee rekening met je houd.
Ik denk ook dat ze de impact wat het op jou leven heeft niet begrijpt. Mss dat ze het niet bewust doet om jou te kwetsen en is ze idd gewoon heel oprecht blij voor je nicht maar ze kan wel rekening met jou houden. Dat boek geven is mss een goed idee?
Nee je bent niet onterecht, ik kan mij precies voorstellen wat je voelt. Kinderloosheid kan (hoe lang het ook duurt) een heel pijnlijke plek zijn en blijven. Maar (eerlijk is eerlijk) ik kan me ook enigszins voorstellen dat het voor je naaste omgeving heel moeilijk is om hier op de juiste wijze mee om te gaan. Het is soms moeilijk in te schatten of je er nu juist wel of niet over moet praten, wel of niet op eieren moet gaan lopen en ga zo maar door. Wij hopen binnen enkele weken (totaal onverwacht, na meer dan 12 jaar) alsnog een baby te krijgen, dus ik kan me ongeveer wel voorstellen wat je voelt. Maar ik weet ook, afhankelijk van hoe ik mij zelf voelde, dat ik de ene keer het juist wel prettig vond als iemand er een beetje rekening mee hield dat het bij ons "leeg" was, terwijl ik het de andere keer juist super beklemmend vond, omdat het dan zo benadrukte dat we iets miste. En het is voor een ander natuurlijk wel eens moeilijk inschatten, wat het lijden kan. De ene keer kon ik het prima hebben als mijn moeder uitgebreid vertelde over het wereldwonder baby, de andere keer helemaal niet. Snap je een beetje mijn punt? Niettemin... heel veel sterkte en ik hoop dat je nog eens je wens in vervulling ziet gaan!
Ik vind het erg onnadenkend van je moeder, snappen of niet een mens kan zelf toch wel bedenken dat zulke dingen moeilijk en confronterend zijn als je zelf moeite hebt met zwanger worden en al heel wat ellende achter de rug hebt om zwanger te raken. Nee ik heb echt geen begrip voor die onwetendheid. Al heb je bepaalde dingen niet zelf meegemaakt, je kunt je op zijn minst proberen in te leven in die persoon en de situatie.
Ik vind het van jouw kant zeker niet onterecht. Ze is je moeder, ze zou moeten WILLEN weten wat er aan de hand is, want het is allesbepalend voor jouw en ook hun toekomst. Kijk, dat iemand niet alle details weet, oké.. misschien zou ze dat toch alleen snappen als ze er zelf middenin zat. Maar een beetje interesse en begrip zou op zijn plaats zijn. Ik vind het persoonlijk echt een overwinning van jouw kant dat je gewoon je eigen gevoel opzij kunt zetten en blij kunt zijn voor je nicht. Zo makkelijk is dat allemaal niet als je zelf ontzettend verlangt naar hetzelfde. Zij is zeker niet het slachtoffer. Ik vind haar eerlijk gezegd juist ontzettend egoïstisch overkomen (op dit gebied dan, verder weet ik natuurlijk niet ) dus ik vind dat jouw gevoel terecht is..
ik begrijp heel goed dat jij je zo voelt, zou ik ook echt niet kunnen waarderen. het lijkt erop dat jouw moeder zich totaal niet kan inleven in jou en je gevoel.. vind het heel rot voor je... dikke knuffel en ik hoop dat jullie laatste poging vreugde mag meebrengen en jullie volgend jaar met een kleintje zitten!
Ik vind het ook zeker niet onterecht van jou, zou me zo ook voelen, dat doet gewoon pijn! Ik denk dat je moeder of er niks van begrijpt of het haar ook niet interesseert (zo komt het tenminste wel over). Je kan proberen er met haar over te praten en uit te leggen hoe jij je voelt en zeggen wat jij en je man allemaal hebben moeten doormaken, als ze dat dan nog niet begrijpt dan is ze gewoon gevoelloos en zou ik (als ik jou was) ook een stuk harder gaan worden naar haar toe.
Mijn ervaring is vaak dat mensen gewoon niet begrijpen wat het inhoudt. En dat bedoel ik niet slecht, maar ze weten het gewoon niet. Gezien je moeder al vanaf het begin niet echt weet wat je doormaakt, denk ik dat ze vanuit haar eigen onwetendheid niet denkt dat ze fout handelt. Ik vind het moeilijk. Ik heb nooit verwacht dat anderen precies konden weten/voelen wat wij doormaakten. En eerlijk ... soms werd ik helemaal kriegel van die "jeetje, wat jammer en hoe voel je je nou". Toen wij vorig jaar stopten hebben we het zelfs niet eens verteld. Had gewoon geen zin in die toestand. Wilde gewoon normaal leven, en daar horen helaas andere zwangere dames in mijn omgeving ook bij. Mijn moeder heeft altijd wel meegeleefd, stond zelfs in tranen af en toe, en daar kon ik me dan weer erg ongemakkelijk over voelen. Maar iedereen staat daar anders in. Ik had vaak iemand nodig die positief was en niet iemand die me met alle goedbedoelde woorden in de wereld liet beseffen wat wij misten. Ik denk dat je moeder gewoon onwetend is. En ik denk niet dat ze zal veranderen vrees ik. Ik denk dat jij een manier moet vinden om ermee om te gaan. Dikke knuff!!!!
Ik kan me je gevoel helemaal voorstellen en zou ook denken dat je moeder inmiddels toch wel iets zou snappen van wat wel of niet moeilijk is voor jou... Maar goed, sommige mensen hebben dat blijkbaar echt niet in huis, dat inlevingsvermogen. Ik weet niet hoe je moeder met andere dingen is, of ze empatisch gezien de plank wel vaker mis slaat? In dat geval zit er ws niet veel anders op dan accepteren dat het is zoals het is, hoe oneerlijk ook...
Ik sluit me aan. En voel je vooral niet schuldig naar je moeder toe. Dat zij zich nu als slachtoffer gedraagt is haar verantwoordelijkheid, niet van jouw. Zij is hier de moeder en niet andersom! Sterkte!
Ik vind je gevoel hierover alles behalve onterecht. Kan me dan ook écht niet voorstelen dat mijn moeder zoiets zou hebben gedaan als ik in jouw schoenen had gestaan. Helaas is het voor sommige mensen wat moeilijker om zich in te leven in anderen en dan is het extra zuur als het om je eigen moeder gaat. Sterkte en hopelijk mag jullie wens in vervulling gaan.
Nee, dat ben je niet. Je gevoel is juist heel terecht... Je moeder mag natuurlijk blij zijn voor je nicht, maar ze mag ook wel wat voorzichtiger zijn in haar uitingen. Ik heb het precies andersom, ik ben de zwangere en mijn broer en szus hebben hun kinderwens moeten laten gaan. Het is lastig, je weet dat blijdschap een pijnlijk randje heeft, en zo voelt het voor mij ook. maar juist je moeder zou dit moeten (willen) begrijpen...
Wat zijn jullie ontzettend lief! Jullie eerlijke meningen worden heel erg gewaardeerd. Of het nou aardig of onaardig is, het is gewoon fijn om de mening van meerdere kanten te horen. Ik voel me echt onjuist behandeld en het maakt me zo verdrietig dat er gewoon geen rekening met mij wordt gehouden. In haar hoofd denkt ze echt dat er rekening mee houd maar dat is dus niet zo. Ik zag hier al de tip voor het boek open zenuw, het probleem is alleen dat ze het toch niet leest of er de tijd voor neemt. Ik heb hem namelijk wel liggen. Het is toch gek dat mijn vriendinnen die bijna allemaal kinderen hebben, mijn open zenuw wel begrijpen en mijn bloed eigen moeder dus niet. Ik ben ook enigskind, dus de enige kans op een kleinkind voor mijn ouders. Als iemand aan mijn ouders vraagt waarom ze nog geen opa/oma zijn antwoord mijn moeder ja het lukt niet ze heeft iets beneden iets met een E...... (ze kan de naam endometriose dus echt niet onthouden) Ik begrijp dat die vragen voor mijn ouders ook echt wel lastig zijn en ze verdriet doet, maar leg het dan in ieder geval goed uit aan mensen.
Dat woord E zou ik ook vergeten goed uit te spreken denk ik. Praat met haar op een andere manier. Misschien snapt ze het diep van binnen wel en wil ze niet laten zien dat ze toch ergens diep van binnen ook verdriet heeft. Jij woord misschien wel geen moeder en hun misschien wel geen opa en oma. Dit zijn lastige situatie.s. Misschien voelt je moeder toch op de een of andere manier aan dat het voor jou ook gevoelig ligt. En takt veel mensen beschikken niet over takt en reageren zo als ze normaal ook zouden doen. Iemand schreef hier over een boek misschien is dat wel een goed idee om te geven. En vraag of je daarna met haar er over kan en mag praten. Misschien is ze stil van binnen toch ook net zo als jullie verdrietig en uit het op deze rot manier. En wees eens eerlijk je zegt het over het nichtje dat je niet ( jaloers bent) maar meid als dat zo voelt hoef je daar voor toch niet te schamen het zijn jou emoties daar in. En je moet ze niet verstoppen jij voelt gewoon de pijn het gemis. Wat dat nichtje met haar zwangerschap verdoet doet er niet toe toch? Jij zou er alles voor geven voor een goede zwangerschap en alles voor laten. Een ander kan anders denken. Hoop dat voor jullie deze poging gaat slagen. Een dikke knuffel.
Ik sluit me aan bij alles wat al is gezegd en begrijp je gevoel. Ik zou het verschrikkelijk vinden als mijn ouders het niet zouden begrijpen. Ik merk het wel van andere mensen in de omgeving maar die staan toch verder van je af en dan laat je het toch een beetje los. Ik zou ook zeggen geef haar een boek maar als ze die toch niet leest houdt het idd op. Hoe is de band verder? Zou je eens een keer samen met je moeder op een rustig moment hierover kunnen praten en vertellen wat je dwars zit? Het lijkt erop dat wat ze mist ze bij je zwangere nicht zoekt. En dat lijkt me dus erg moeilijk voor jou. In ieder geval een hele dikke knuffel! 9 jaar al ongewenst kinderloos Ik hoop dat jullie cryo een heel sterk embryo is en blijft zitten. En anders hoop ik dat jullie samen de kracht vinden om het een plekje te geven voor zover je zoiets een plek kan geven het zal vooral accepteren zijn. Sterkte!