Ik wil hier niet het hele verhaal neer pennen. Maar het komt er simpelweg op neer; mijn moeder heeft borderline. En ik heb in januari het contact verbroken nadat ze mij al 27 jaar een kut gevoel geeft, met regelmaat laat vallen, kwetst, passeert in mijn emoties en weet ik allemaal meer. De druppel was toen ze niet op mijn zoontje zn eerste verjaardag kwam want ze had een koffie afspraak met de moeder van dr nieuwe vriendje. Mijn man vind het al jaren niet normaal, en ik huil dr al jaren om. In januari hebben mijn man en ik dan ook besloten haar niet meer in ons leven te willen. Maar, nu belde ze me gisteren, en ik dacht oke Bubblez, wees lief en neem op. Nou dat was een groot succesnmr. Ik heb geprobeerd uit te leggen waar ik mee zit, hoe ze mij keer op keer kwetst en laat vallen. En alles is een leugen volgens haar, ik verdraai de boel, zie het verkeerd of het is niet zo. Volgens haar moest ik maar naar de ggz, praten over alles want dan zouden die mij wel vertellen dat zij geen gek gedrag vertoond. Tja. Ik heb al meerdere malen met mensen over haar gepraat. En ieder zn advies is "laat vallen, door haar ziekte kan het niet op een goede manier" het gaf mij ook mega veel rust om dr niet te zien en te spreken. Maar ik vind het dan toch weer zielig, en heb gisteren gezegd als ze bereid is eens goed naar haar gedrag te kijken ik er evt over na wil denken. Dan is haar antwoord "ik denk dan niet dat ik iets kan, want ik doe niks verkeerd, jij verdraaid de boel" Nu wil ik echt wel enkele voorbeelden geven indien gewenst. Want echt, wat zij doet en zegt. Dat verzint geen mens. Daarbij bevestigen mijn broers en man hetgeen ze gedaan of gezegd heeft. Maar nog is het niet waar. Ik vraag mij af. Doe ik er goed aan haar uit mijn leven te houden, of is er met veel pijn en moeite iets te behouden met iemand met borderline? Ik ben verre van emotioneel afgestompt, dus elke kutopmerking van haar doet me zeer, ik denk niet dat ze daar ineens mee stopt.
Tsja.. er zijn ook mensen met borderline waar wel gewoon mee te leven is en waarbij het contact verbreken niet per se nodig is. Ze zijn er in alle soorten en maten en niet allemaal even erg. Maar bij moeders zoals die van jou en mij blijft er uiteindelijk geen keuze over. Veranderen zullen ze nooit, ze zullen hooguit zeggen wat je horen wil zonder daar zelf echt achter te staan. Het gedrag zal daardoor ook niet veranderen, hoe graag we dat ook willen. Mijn moeder heeft mij genoeg verdriet gedaan. En na 27 jaar had ik er genoeg van en heb ik mij los gemaakt van haar. En dat was mijn beste keuze ooit. Dus.. in ons geval zeg ik: nee, dat kan niet.
Jeetje heftig. ik denk dat je er goed aan doet los te laten want als ik het zo lees haal je er niets positiefs uit en kost het jou alleen maar energie. Om terug te komen op je vraag je kunt zeker een goede relatie hebben met iemand met borderline zo wel mijn moeder als schoonzusje hebben borderline en daar heb ik een prima band mee sterker nog mijn moeder en ik zijn erg hecht. Niet iedere borderliner is het zelfde met de een kun je prima leven en met de ander niet.
Zo sip ik vind het namelijk echt niet leuk. Ik wou dat het gewoon normaal kon. Jij kent het idd. En tis alleen nog maar erger geworden in dat opzicht. Let it go dus..
Oke dat wist ik niet. Ik dacht altijd dat ze best nog wel na kon denken en kon snappen dat bepaalde dingen niet oke zijn maar ondertussen denk ik van tja, volgens mij zij niet.. Ze belde me eigenlijk gisteren om het hele gesprek mij de schuld te geven van al haar ellende. Ik heb het een uur uitgehouden en toen had ik er genoeg van..
Wat wil je zelf?? Wil je je moeder nog in je leven hebben? Als je je moeder nog wel in je leven wil hebben, dan moet je je verwahtingen naar haar toe bijstellen. Zij zal nooit veranderen, zich nooit in jou verplaatsen, want dat kan ze helaas niet! Ze zal altijd het spel van aantrekken en afstoten spelen, omdat dit hoort bij haar ziekte.. Worden jullie begeleid door een maatschappelijk werker waar je terecht kunt? Anders zou je ook nog naar je huisarts kunnen gaan, om hierover te praten
Je geeft eigenlijk zelf je eigen antwoord al. Maar het is lastig om dit te accepteren omdat je het zorgaanbieder anders had gewild. Als,ik jou was ging ik op zoek naar goede lotgenotenondersteuning die je kunnen helpen en steunen om dit vol te houden.
Sja mijn moeder heeft ook borderline maar daar merken wij als kinderen eigenlijk weinig van. Buitendat ze wat vaker bevestiging nodig heeft dat ze het goed doet. Ze is dus best onzeker. Maar aan liefde en begrip ontbreekt het niet gelukkig. Is het misschien een idee om samen met je moeder in therapie te gaan. Misschien kan zij wel wat dingen aannemn van iemand die niet zo dichtbij staat.
Eerlijk? Ik heb het de afgelopen vijf maanden nooit zo relaxed gehad. Dus eigenlijk als ik puur naar mezelf kijk, nee danku. En dat zij mn broer ook. Maar hoe kan ik mezelf zo programmeren dat ik 0.0 van haar verwacht en elke rot opmerking langs me heen laat gaan.. En ik zou dat evt nog kunnen misschien. Maar mn zoon niet. Die kan ik niet duidelijk maken dat ze dat niet zo bedoelt en hij niet mag verwachten dat ze lief voor hem is en dr afspraken na komt. Of kun je een kind dat ook uitleggen? Ik word niet mewr begeleid, al jaren niet meer. Ik heb een poos gepraat, maar dat kwam steeds op hetzelfde en ik heb daar geen zin in. In gesprek met mn moeder zal alleen maar stress opleveren, want die geeft toch niet toe dat ze ook maar ooit iets fout doet. Ik heb verder nergens moeite mee in mn leven, behalve met haar. En om nou mezelf zoveel werk op mn hals te halen daarom, is mij eigenlijk niet waard..
Zij is al jaren in therapie.. Maar die mensen zien het allemaal verkeerd. Snappen dr niks van bla bla. Dus dat werkt helaas niet Fijn om.te horen dat het dus ook wél kan.
Ik moet denk ik vooral iets harder zijn. Gisteren aan het einde van het gesprek wel eerlijk gezegd dat ik als het aan mij lag geen contact meer wou. (Daarop ging ze heel hard huilen, het hele gesprek ging met pieken en janken) Voor mij is dat het beste. En ik wil niet in therapie hoeven "hoe om te gaan met mn moeder" klinkt misschien stom, maar ik ben het "probleem" niet. Dan kost t mij alleen maar energie verdriet en moeite en ik win dr denk ik helemaal niks mee.
Dan wordt het helaas lastig. Ik zou dan wel voor mijn eigen geluk kiezen. Ik heb een hekel aan drama. Hoe heeft zij eigenlijk gereageerd op de eerdere breuk?
Hmm lastig ... ik geloof helemaal dat jij in deze kwestie meer ‘ gelijk’ hebt. Maar uiteindelijk denk ik wel het is je moeder en je hebt er maar één van. En als je jezelf in denkt dat jouw kind later misschien het contact met jou wil verbreken, dan breekt wel je hart toch. Ik zou dus niet het contact verbreken, maar accepteren dat zij zo is en proberen het je minder aan te trekken. Dat kun je misschien bereiken door een combinatie van opmerkingen van je af laten glijden en tegelijkertijd je grenzen aangeven. Dus niet ingaan op uitdagende opmerkingen en tegelijkertijd als je genoeg ergens van hebt, bijvoorbeeld van een telefoon gesprek, Gewoon zeggen: mam, ik ga even verder ik spreek je later. Sterkte lastig is het
het ligt er echt aan hoe erg iemand borderline heeft.. Bij de 1 merk je het vrijwel niet (die vecht inwendig of alleen ertegen), en bij een ander kan elke aanleiding al voor een heftige reactie zorgen..
@Bubblez Als ik jouw reacties hier zo lees, denk ik dat je voor jezelf al duidelijk hebt wat het beste voor jezelf en jouw gezin is. Acceptatie is hier misschien nog een dingetje? Begrijpelijk ook! Ik kan het me niet voorstellen hoe klote die weg moet zijn, dus ik wil je veel sterkte wensen.
Door tot op gisteren niks van zich te laten horen. Dus 5 maand. Ik heb toen ik 16 was haar ook al een jaar niet gezien en gesproken omdat ze mij toen ook zoveel te ver ging, en mn vader echt in de hele stad te kakken zetten met leugens (lagen in scheiding) sindsdien probeer ik zo min mogelijk te verwachten. Maar god, ik weet niet hoeveel lager ik dat nog kan maken..
Geen ervaring met iemand met borderline, wel een ouder met een psychische stoornis. En ik denk dat je inderdaad zelf al je antwoord weet...op het moment dat iemand jou (en je gezin) geen enkele positiviteit in je leven brengt en alleen maar rot gevoelens, wat is dan de meerwaarde om het contact te behouden? En tuurlijk het is je ouder en dat maakt het zo veel moeilijker om iemand definitief uit je leven te bannen, maar moet je dan alleen maar uit schuldgevoelens contact houden ten koste van jezelf en je eigen geluk? Ik heb meerdere malen het contact verbroken, en soms denk ik bij mezelf 'zo erg was het toch allemaal niet' en 'ik ben sterker ik kan het wel aan'. Maar op het moment dat iemand zo in een eigen wereld leeft en niet naar zichzelf wil kijken, en elke keer grensoverschrijdend gedrag vertoont, dan maakt het niet uit hoe sterk je bent. Want je gaat het je toch weer aantrekken, en vervolgens ben JIJ degene die verliest. Want de ander zal zich niet inleven in jouw gevoelens of jouw kant bekijken, dat zal niet veranderen hoe graag je het ook wilt.
Ik bedoel meer van. Hoe reageert zij op emotioneel vlak hierop. Geeft zij aan het niet leuk te vinden of doet het haar echt helemaal niks. Hoe zal zij bv reageren als je zegt wederom geen contact meer met haar te willen als zij op deze manier doorgaat? Is zij bereid aan jullie band te werken?
Ik denk dat je al zelf het antwoord geeft! Maar toch is er iets bij jou waarom je toch die relatie aan wilt gaan.. anders stel je hier niet die vraag, denk ik.. Ik zou uitzoeken wat dat is, dit kan ook zonder contact met je moeder te hebben.
Lastige situatie voor je! Lijkt me heel vervelend. Bij mensen met bordeline problematiek is het heel belangrijk in de omgang om neutraal te zijn en constant alert te zijn op je eigen grenzen maar dat kost ontzettend veel energie voor jezelf maar ook voor de ander om die grens te accepteren. Hier ook in mijn naaste schoonfamilie: je mag het lastig hebben, je mag verdrietig zijn. Maar op moment dat je me uitscheldt verbreek ik de verbinding. Dat wil niet zeggen dat we nooit meer contact hebben maar op moment dat je me niet meer uitscheldt en excuses aanbiedt voor de vorige keer kunnen we gewoon verder praten. Deze 3 zinnen blijven herhalen en de keus bij de ander laten. En dat vergt een heeeeele lange adem waarvan het voor de ander erg lastig is deze grens te accepteren