... hoe ga je er dan mee om? Echt een vraag voor in het algemeen, zodat ik in de toekomst weet ik wat ik het beste kan doen. Ik zal een voorbeeld geven. Mijn zoontje is vrijwel nergens bang voor (gelukkig!), niet voor grote honden/paarden/olifanten/whatever, niet voor auto's, eigenlijk niks... Behalve de garagedeur. Zo'n handmatige grote deur die je opentrekt en dan naar boven schuift, en dus veel herrie maakt! De eerste keer dat ie hem zag, raakte hij helemaal in paniek. Ik snapte eerst niet wat er aan de hand was, dus troostte hem gewoon zoals ik normaal ook zou doen. Later bedacht mijn moeder dat het wsl de garagedeur was geweest. Nu hoeft ie er nog maar in de buurt te komen en te dénken dat iemand hem openmaakt en het is brullen. Echte paniek, handjes in vuistjes gebald, dikke tranen, lijfje helemaal verstijfd, zo sneu! Wat kan ik dan het beste doen? Ik wil hem uiteraard troosten, maar ook weer niet bevestigen in zijn angst. Zo'n deur hoef je natuurlijk niet bang voor te zijn. Moet ik hem dan weghalen uit de situatie of juist niet? vertellen dat het niet eng is? Negeren? (lijkt me niet, voelt tegennatuurlijk, maar ja...) Hoe doen jullie dat als je dreumes (irreëel) bang is?
Wat ik doe als mn dochter ergens bang voor is (wij hebben bv wel eens dat een tractor langsrijd of een vliegtuig wat lager over vliegt) is haar bij me laten staan, meestal rent ze nl. naar me toe als ik op de bank zit. En dan laat ik haar gewoon bij me staan, troost haar verder niet, maar zeg, wat een herrie maakt die tractor/vliegtuig he! Dan zegt ze vaak zelf al, ja herrie, soms gaan we naar het raam om naar het vliegtuig/tractor te kijken en soms gaat ze dan al weer verder met spelen. Probeer op deze manier dus te "zeggen" je mag best naar mama toe komen om bescherming te zoeken, en dan legt mama uit waar die herrie vandaan komt en dat het niets is om bang voor te zijn (dat laatste zeg ik dus niet echt, maar probeer het uit te stralen). Vraag ook meteen of ze nog weet op de vakantie dat we met het vliegtuig hoog in de lucht gingen, dan zegt ze zelf ook weer hoog in de lucht, of dat het net zo'n tractor is als ze bij haar boerderij heeft. En dan gaat ze daar vaak even mee spelen en soms komt ze even later nog even terug en zegt, mama vliegtuig/tractor herrie he Alsof ze het dan dus verwerkt heeft. Lang verhaal, hoop dat je begrijpt wat ik doe
Hier waren ze een tijdje bang voor de stofzuiger. (eerst helemaal niet, toen ineens wel) Melisa kwam toen echt bij me zitten, als papa aan het stofzuigen was. (D. jaagde achter papa aan en probeerde stofzuiger uit te zetten, die is tot nu toe nergens bang voor ) Maar ik heb met melisa zitten kijken naar de zuiger, en toen ie uitstond zijn met zijn tweeën heel langzaam dichterbij gaan zitten. Ik heb naar haar gekeken om te merken of ze dan in paniek raakt of niet, als dat was geweest, zou ik stoppen. Toen hebben we samen de stofzuiger aangeraakt, even mee gespeeld. En toen heb ik hem vastgepakt en aangezet, en aan haar uitgelegd dat het helemaal niet eng is. Zij heeft toen haar handje op het zuigstuk gezet, en dat vond ze reuze grappig. Sindsdien is ze niet bang meer. Wij gaan het op de volgende manieren proberen te doen (ook in de toekomst): - veiligheid bieden; - benoemen dat ze bang zijn/ dat het eng is; - en dan als ze gerustgesteld zijn, of op een ander moment, proberen om samen naar dat ding te stappen en te laten zien dat het helemaal niet eng is. Dit bijv met bazale dingen zoals dus een stofzuiger, afzuigkap, een deur enz. Met wat engere/ gevaarlijkere dingen gaan we natuurlijk niet vertellen dat ze daar best aan mogen komen.
Hier ook: uitleggen wat het is, troosten en langzaam maar zeker stapje verder gaan met bekijken, voelen, enz. Zeker niet negeren en forceren al helemaal niet.
Ik probeer er zo relaxed mogelijk mee om te gaan, en er juist niet voor weg te lopen. Mijn zoontje is een beetje verlegen als het om andere (kleine) kinderen gaat. Grote kinderen vindt hij geweldig, maar ik merk het bijvoorbeeld tijdens babyzwemmen, als er alleen maar kinderen van zijn eigen leeftijd zijn. Na het zwemmen mogen ze allemaal van zo'n klein glijbaantje dat in het water staat. Als hij er dan op wil, en er komt ook net een ander kind aan, dan deinst hij helemaal een beetje terug. Ik was zelf als kind ook vreselijk onzeker en verlegen, en nu ben ik als de dood dat hij dat van mij heeft (hoewel ik het veel erger had dan hij). Ik vind het zo lastig...kinderen zijn spiegels van jezelf... Maar goed, ik leg dan geen nadruk op die angst, en blijf het positief benaderen. Maar als hij echt begint te piepen haal ik hem wel uit de situatie.
Ik ga met haar op de zelfde hoogte zitten. (meestal zit ik dan op m'n hurken). We kijken dan samen naar datgene waar ze van geschrokken is of waar ze verbaasd over is. Ik vertel haar daar dan over. Op een luchtige manier, dus niet troostend. Als het om de garagedeur gaat, zou ik eerst uitleggen wat een garage is en hoe de auto er uit moet komen en vertellen waarom deze deur meer herrie maakt dan de voordeur of achterdeur. Uiteindelijk zou ik samen de deur open maken, eerst een klein stukje en dan steeds verder.