Even nagedacht om dit topic te openen. Ben altijd bang iedereen over me heen te krijgen met dit gevoelig liggende onderwerp. Zelf heb ik mijn dochter eigenlijk nooit lang laten huilen (wel gecontroleerd middels de 5 min. methode). Mijn dochter heeft heeft fases gehad waarin ze goed sliep maar ook sterke verlatingsangstfases waar ik altijd aan toe heb gegeven. Deze duurde van 3 weken tot maximaal 3 maanden. Nu heeft ze al sinds we op vakantie zijn geweest in juni (eigenlijk ook al daarvoor) weer een fase waarbij ik haar niet gewoon in haar bed kan leggen. Ze slaapt wel door (ik mag dus eigenlijk niet klagen) maar ik moest een soort babymethode toepassen om haar in slaap te krijgen. We hebben ons eigen bedritueel en ik zit altijd met haar op op schoot om boekjes te lezen voor het slapen gaan. Vervolgens wilde ze altijd enkel bij mij op schoot in slaap vallen en dan kon ik haar terug leggen (soms wel half slapend). Met andere woorden gewoon echt niet passend bij de leeftijd! Ik dacht misschien heeft ze nachtmerries of (verlatings)angst. Er brandt altijd een lichtje bij haar en op de gang. Ik vond dit uiteindelijk gewoon te ver gaan. Het duurde niet ellelang maar het voelt niet leeftijdsconform. Ze leert zo niet in slaap te vallen. Afgelopen weekend waren we in center parcs met haar vriendje van dezelfde leeftijd en die kan je gewoon neerleggen in bed en dan gaat hij wat babbelen en rommelen met z'n beesten en valt dan zonder morren in slaap. Dat kon mijn dochter ook maar inmiddels niet meer. Mijn vriendin vertelde dat zij eigenlijk altijd heel hard zijn geweest en hem hebben laten huilen toen hij kleiner was. Ik had ons probleem al bij het CB neergelegd en zij zeiden dat ze me nog zouden bellen deze week om slaapmethodes aan te dragen. Doordat ik zag hoe makkelijk het bij het zoontje van mijn vriendin ging en ik steeds meer merk dat ze gewoon grenzen aan het opzoeken is. Ze is 3 dus ze weet echt wel hoe ze dat moet doen inmiddels. Ook heb ik haar gevraagd ben je ergens bang voor in je kamer, het antwoord was 'nee'. Toen trok ik de conclusie (ook door haar verder te observeren als moeder zijnde) dat er niks aan de hand is. En nu komt hetgeen waar ik me voor schaam. Gisteren heb ik het gewone ritueel afgedraaid en haar in bed gelegd. Ze heeft toen anderhalf uur gehuild. Ik ben wel in de kamer naast haar gaan rommelen zodat ze me kon horen. Uiteindelijk viel ze zelf in slaap. Vandaag hetzelfde ritueel gedaan en haar verteld dat ik haar een knuffel geef (dat doen we altijd voor het slapen gaan en ik zeg dan 'ik hou van jou') en dan in haar bedje leg. Ze heeft minder dan 10 min. gehuild (wel keihard) en toen was het al stil!!!! Mijn vraag is: ben ik nu een slechte moeder? Of is dit de methode die werkt op deze leeftijd? Ze ligt namelijk nog in een ledikant. Ik durf haar gewoon ook echt nog niet in een gewoon bed te laten slapen (hoeft voor mij ook niet want ze past nog prima in de ledikant, ik wil ook liever niet dat advies want dat is het volgens mij niet) omdat ze zo moeilijk is met slapen gaan. Op vakantie hebben we het geprobeerd in een gewoon bed en het ging nog niet. Lang verhaal kort ik was uit m'n opties en heb toen deze methode toegepast die de 2e dag iets teweeg brengt (cognitief bij haar) maar ik weet niet wat. Het voelt voor mij niet goed maar ik weet even niet meer hoe ik het haar anders moet leren dan het haar gewoon uitleggen. Ze praat erg goed. Iemand toevallig andere suggesties of doen jullie het ook zo? En is laten huilen nog schadelijk op deze leeftijd?
Hier net een hele fase weer achter de rug met tot het oneindige uit bed komen en naar beneden gaan of boven rondlopen, heel vervelend. Vooral omdat ze op een gegeven moment s avonds pas heel laat sliep en daardoor overdag moe was en s middags in slaap viel en dan s avonds weer niet kon slapen enz. enz. Vicieuze cirkel zeg maar. We zijn hier gewoon heel consequent gebleven, terugsturen naar bed, streng toespreken, en ook niet meer toegeven aan allerlei nieuw bedachte wensen. Hier ook wel is een kwartiertje laten afkoelen hoor, geen anderhalf uur maar dat kan ik zelf gewoon niet aanhoren. Nu gaat het weer top, kwestie van op bed leggen en weglopen, slaapt binnen 5 minuten! (nu ruim 3,5)
Mijn dochter heeft daar nu ook een handje van... Als ik haar op bed leg altijd hommeles, als vl het doet gaat ze poeslief slapen :x. Wij passen altijd hetzelfde ritueel toe (afspraak maken), tanden poetsen, pyjama aan, verhaaltje, instoppen, kus/knuffel, zwaaien en weg. Bij mij gaat ze zodra ik haar wil instoppen met haar benen trappelen.. Ik laat haar dan soms ook gewoon maar even uitzoeken in haar bed.. Soms staat ze dan ook aan de trap te gillen.. Na verloop van tijd ga ik dan terug, stop haar terug in bed en dan is het meestal over... Soms moet ik dit wat vaker herhalen.. Het is echt uittesten want in het begin ging ik op mn knieeën haar toespreken en dan kwam ze met een big smile naar me toe... Aandacht vragen dus! Ik zeg wel altijd dat het nu bedtijd is en ze nu in bed moet blijven om te gaan slapen... Je hoort ook wel echt goed het verschil tussen huilen en aandacht vragen... Hier heeft ze een keer zogenaamd 5 minuten staan huilen, maar toen ik aan kwam lopen was ee geen traan te bekennen! Ik heb haar als baby trouwens ook nooit laten huilen.. Is dus echt een fase denk ik.
Dus die anderhalf uur was te lang? Ik heb al van alles geprobeerd dus het was een beetje uit nood geboren en ik had ergens opgevangen dat je of de 5 min. methode moet toepassen maar dan gaat ze nog veel harder krijsen, of dat je een beetje in de buurt kan gaan rommelen zodat ze je hoort. Dat laatste heb ik gedaan. De volgende dag zei ze wel dat ze verdrietig was geweest. Ik vroeg haar waarom maar daar kreeg ik geen antwoord op (kon ze denk ik nog niet helemaal verwoorden). Ze zei wel iets in de trant van 'mama legde me neer in bed'. Ik heb haar gevoelens wel serieus genomen en verteld dat grote kindjes gewoon zelf kunnen slapen en mama en papa in de buurt zijn. De 2e dag ging het dus wel een stuk beter. Even kijken of het doorzet want pas dan gaan we een groter bed overwegen maar daar heb ik op zich geen haast mee.
Mijn dochter is nu vier en heeft nog steeds soms behoefte om met mij in slaap te vallen. Nu met mijn zwangerschap komt dat goed uit... Wij gaan samen slapen in het grote bed en dat voorkomt een hoop gezeur en ergens vind ik het fijn dat ze rust vind als ze bij me is... Wanneer we dit niet doen stapt ze s nachts bij ons in bed om nog even op te laden (en ons wakker te maken)... Dan heb ik dit liever .
Nee je bent geen slechte moeder! Anderhalf uur zal ze 'nodig' hebben gehad. Er was niets aan de hand dus grote kans dat het uittesten was.. Nu duurde het 5 minuten en morgen misschien nog maar 3 en zo steeds minder. Ik heb er niets aan over gehouden hoor! En mijn moeder heeft mij regelmatige laten huilen (in deze situatie) puur omdat ik aan het uittesten was.. Hoe ver kon ik gaan? Hoe lang zou het duren voordat ik toch mijn zin kreeg? Helaas voor mij was ( en is ) mijn moeder erg consequent hahahaha. Je hebt het goed gedaan!
Ik snap het even niet. Jij hebt met je dochter een rustige manier van inslapen gevonden en ze slaapt hierdoor snel in en slaapt door. Maar omdat een ander kind zelfstandig inslaapt, moet jouw dochter hetzelfde kunnen en laat jij haar 1,5(!) uur huilen. Kinderen verschillen van elkaar en hebben een verschillende manier van veiligheid nodig. Je kunt vast toewerken naar zelfstandig inslapen maar waarom niet op een liefdevolle manier? Ik kan me niet voorstellen dat je je lekker hebt gevoeld tijdens die 1,5 uur. Het is te lang en ik vind het echt zielig. Als een buurjongen los kan fietsen met 3 jaar, verwacht je dat dan ook meteen van haar? Nee, want kinderen zijn verschillend. Jouw dochter heeft meer nodig tijdens het inslapen en het is aan jullie samen om te bedenken hoe dat lukt. Misschien steeds iets eerder wegleggen? Of gewoon even volhouden wat je deed, want daar voelde ze zich blijkbaar heel prettig bij.
Ik vind je beslist geen slechte moeder! Anderhalf uur is erg lang, maar ik denk dat ze je gewoon aan het uitproberen is. De 2de dag was het maar 10 minuten. Als je nu een paar dagen volhoud is het denk ik over. Het is een hele liefdevolle manier hoor om haar op je schoot in slaap te laten vallen, maar niet natuurlijk. Je hebt 1 kind? Dan kan het nog wel. Maar hier zou ik dus heel erg in de problemen komen. Ik ben zwanger, over 10 weken heb ik een baby erbij. Onze jongste nu is bijna 4 en hij slaapt gewoon zelf in. Inmiddels slaapt hij bij 2 broers van 7 en 10 jaar op de kamer. Als hij 's avonds ligt te praten met zijn broers ben ik gewoon streng. Ze moeten stil zijn. Als ik met hem op schoot moet gaan zitten om het te laten inslapen. Kan ik zijn broers ook niet naar bed brengen. En dan zijn er nog 3 die wel eens een vraag hebben over hun huiswerk of het gewoon gezellig vinden dat ik ook bij de koffie aanwezig ben. Om de nodige opruimklusjes in huis nog maar niet mee te rekenen
Eerlijk gezegd ben ik het eens met Carino. Ieder kind is anders, ook ieder kind binnen hetzelfde gezin. Mijn dochter sliep met 6mnd door en heeft vrijwel nooit troost nodig s nachts. We zijn ook nooit 'hard' geweest om haar zo te krijgen, het is haar karakter en behoefte. Mijn zoon sliep tot 2 jaar in onze armen, en nu met 6jaar ook regelmatig tussen ons in bed. Het is niet anders, het kost ons weinig moeite en het maakt me niks uit of het leeftijdsconform is. Hier overigens 3 kinderen en nooit moeite gehad om tijd te vinden om te troosten.
Hier ook ga altijd even naast ligge. Bij alle drie 4,6,8 de jongste wacht ik tot die slaapt de andere gewoon ff 5 minuten Heb okk eem baby van 5 maanden valt alleen aan de borst in slaap Ja als kk ff dat half uurtje lf uurtje kwijt ben en iedereen slaapt door heb ik daf,vokr kver
Ik ben van mening dat je je moederhart moet volgen. Voor mijn gevoel heb je dit ook gedaan en het heeft z'n vruchten af geworpen, want ze is de 2e avond binnen 10 min in slaap gevallen. Persoonlijk laat ik mijn zoon (2,5) ook even huilen als hij z'n zin niet krijgt met slapen. Nooit problemen mee gehad. Er zijn ook momenten geweest dat ik een ander soort huiltje hoorde en daar reageerde ik anders op door hem meer te troosten, voor mijn gevoel omdat mijn moederhart dat aangaf. Ik hoop dat ze snel zelf inslaapt voor je, succes!
Ik heb een zoontje zoals je vriendin heeft. We gaan naar boven, we gooien hem in bed. Echt gooien! Om te spelen he . Deken over de beentjes en we zijn weg. Wel 2 nachtlampjes omdat hij een grote kamer heeft en ik het niet erg zou vinden mocht hij in zijn chillhoekje een boekje willen lezen. Wat hij nog nooit heeft gedaan snachts hij speelt wat met zijn knuffels of leest een boekje in bed en gaat slapen. Mocht ik in u schoenen staan zou ik hetzelfde proberen en zo te zien heb je al resultaat dus dan is dit wel de oplossing. persoonlijk vind ik 3 jaar wel oud genoeg voor een gewoon bed maar dat begrijp ik ook wel van jullie kant. Misschien een beloning inlassen. Als je zoveel nachtjes goed slaapt mag je een poster of muursticker uitkiezen. en als je dan weer zoveel nachtjes slaapt krijg je een groot bed. Of niet
Ik vind je helemaal geen slechte moeder. Je moet gewoon doen waar jij je goed bij voelt. Als jij weet dat er verder niets speelt bij je dochter en dit puur aandachttrekkerij is (en ja zeker dat doen kinderen ook) dan kun jij daar het beste op schakelen. Ik denk niet dat ik het anderhalf uur aan had kunnen horen want ik heb echt een hekel aan gejank, maar ik had ook geen anderhalf uur bij haar gezeten om haar in slaap te krijgen. Ik was dan waarschijnlijk haar een paar keer, zonder te praten, in gaan stoppen. Mijn ene dochter test ons ook regelmatig uit door iedere keer met haar benen te schoppen als we haar proberen toe te dekken. Ik waarschuw nu 1 keer, luistert ze niet dan ga ik naar beneden en ben ik er klaar mee.
Hier ook 3 kinderen en ik laat ze ook niet zomaar huilen. Ik ga niet uren bij een kind zitten tot het slaapt, maar ik ga wel regelmatig even kijken en zo nodig knuffelen. Mijn zoontje van bijna 3 heeft soms moeite met slapen. Ik blijf dan even bij hem, maar vertel hem ook dat ik even zijn zus in bed ga leggen of de baby voeden of wat dan ook, maar dat ik daarna nog even bij hem kom kijken. (of ik voed even in zijn kamer). Het geeft hem rust te weten dat ik nog terug kom, soms is hij dan nog wakker, vaak is hij ook in slaap gevallen. Als hij echt van streek is houd ik hem vast tot hij weer rustig is, zo laat ik hem nooit alleen. Het heeft in me in de afgelopen 2 jaar welgeteld 1 avond gekost. Anders gaat het gewoon tussendoor. Het gaat overigens echt niet elke avond zo als er niets is gaat hij wel gewoon slapen. Ik ben er van overtuigd dat als kindjes weten dat je er voor ze bent als het nodig is, ze je niet overvragen als dat niet zo is. Ik geloof dan ook niet dat er niets is als hij huilt. En ja ook aandacht vragen is 'iets'. Er kan zoveel zijn met zo'n kleintje wat hij zelf nog niet kan uitdrukken of zelfs nog maar bewust weet dan dat de oorzaak van zijn rotgevoel is, maar wat wel op te lossen is met wat extra dikke knuffels van mama. Heerlijk toch dat je dat voor je kindje kan doen.
Ik kan me hier niks bij voorstellen, je kind 1,5 uur laten huilen. Maar eerlijk gezegd, dl (2) huilt uitsluitend als er iets is. Ik kan het niet altijd oplossen, maar dan neemt ze wel genoegen met de aandacht/mijn uitleg. Kan je haar niet vragen wat er mis is, als ze zo huilt?
Kom op zeg, TS is echt geen slechte moeder omdat ze haar kind zelf wil laten inslapen. Dat is nu eenmaal iets dat echt al wel moet kunnen op deze leeftijd. Ja, dat vind ik echt. Op babyleeftijd ben ik ook geen fan van laten huilen, want dan begrijpen ze nog niet wat er aan de hand is. Maar een driejarige snapt echt wel dat het tijd is om te gaan slapen, en dat het gezelliger is als mama blijft tot ze zelf slaapt. Daar mag je wat mij betreft echt wel wat strenger in zijn. TS: ik zou zelf niet anderhalf uur laten wenen hebben zonder terug te gaan. Wij moeten hier regelmatig ook wat bijvijzen qua slapen, maar dan ga ik regelmatig wel even terug om aan te geven dat mama in de buurt is, maar dat het echt tijd is om nu te gaan slapen. In de kamer ernaast blijven rommelen zou hier het compleet tegenovergestelde resultaat hebben, dan blijft ze huilen omdat ze mij blijft horen. Maae elk kind is daarin anders, en elke mama ook. Wat zegt de papa hier overigens van?
Mijn dochter slaapt dan niet door maar inslapen was niet vaak probleem. Ze was tijdje verslaafd aan dat we in kamer blijven zitten. Halfjaar of langer zelfs. Duurde 10-30 min dat we weg konden en omdat we datzelf nooit probleem vonden (konden lezen op ipad of email of fb tijdens), was dat nooit issue. Omdat ze zusje krijgt afgelopen wekem dachten we dus niet meer bijzitten. We lezen boek, geven kus, zetten uiltje nachtlampje aan en zeggen dat we zijn hier en horen wel maar ze moet met uiltje dan slapen. Ze huilt soms even of roept en ik vond dat werkt beter als je even terugkomt zegt: ik hoor je wel hoor!. Eigenlijk is gelijk goed gegaan. Ik zou 1.5 uur niet kunnen, ze huilt hier als er echt iets is: wil ze drinken, plassen, knuf gevallen, knuffeltjeof kusje. Ik merk dat als we niet komen ze blijftdpoegaan totze helemaal overstuurd is en als ik 1x terugkomt helpen haar dan is gelijk goed gewoon
Ik kom blijkbaar over als een moeder die daar geen tijd voor heeft. Dat is niet waar. Als mijn kinderen troost nodig hebben krijgen ze dat. Maar uit TS haar verhaal lees ik dat haar dochter niet bang is oid. Het lijkt mij dat haar dochtertje aan het uitproberen is hoe ver ze kan gaan. Als je daar te veel in mee gaat kan dat heel lang gaan duren. Soms moet je dan gewoon de knop omzetten en even doorzetten. Ik weet niet of ik 1,5 uur had volgehouden, maar misschien ook wel. Als ik dan lees dat het de tweede avond maar 10 minuten is denk ik gewoon dat het uitproberen is en dat als ze even doorzet het zo over is. Onze jongste zegt ook af en toe dat hij het eng vind alleen op zijn kamer. Dan praat ik nog even met hem en geef nog een knuffel. Hij doet dan een lampje aan. Prima. Als zijn broer dan een halfuurtje later komt ligt hij heerlijk te slapen en doet broerlief de lamp uit. En als ik bij hem blijf vind hij dat veel te gezellig en blijft tegen me praten. Hij gaat echt niet rustig liggen. Weggaan is voor hem het teken dat het slaaptijd is. TS moet doen wat haar hart ingeeft. Dat ze haar dochter nu een keer zo lang heeft laten huilen maakt haar echt geen slechte moeder.
Ben het hier ook wel mee eens idd. Waarom zou het niet leeftijdsconform zijn als je kindje graag bij je is bij het inslapen? Als je haar niet op schoot wil laten in slapen zou je samen nog andere manieren kunnen verzinnen om wel lekker te gaan slapen. Ik denk ook niet dat het uitproberen is (wat ik sowieso een naar woord vind) maar behoefte aan nabijheid. Waarom zou je die behoefte dan zo negeren?
de meningen zijn verdeeld zie ik ik sluit me aan bij 'laten huilen ze is aan het uittesten!' - kans is groot overigens dat ze het vanavond nog een keer lang(er) gaat volhouden, tóch nog een keer proberen. En dan is het de kunst om vol te houden. Je doet het allemaal goed. Je praat met haar. Legt het uit. Zoekt uit of angst echt geen rol speelt. Prima. Mensen vinden 2 jaar 'erg' - ik vond 3 nog erger met dit soort dingetjes. De grenzen worden nóg verder opgezocht en nog bewuster. Consequent zijn dus. Ikzelf ging overigens bij zolang brullen wel regelmatig nog even kijken, (afgewisseld door mijn man, omdat ik het zelf niet vol kon houden dat gebrul/gedram, om dan lief, rustig, geduldig te blijven ) . En anders misschien toch nog werken met een sticker systeem, als ze daar gevoelig voor is. Hier werkte het niet overigens; overdag waren de intenties goed maar s avonds was dat allemaal vergeten...