Mijn dochter is net 4 geworden vorige week. Daarvoor is ze 5 keer een ochtend wezen wennen op de basisschool. 4 x bij 1 juf, 1 keer bij de andere. Ons meisje is supergevoelig en echt meer dan gemiddeld. Nieuwe situaties vind ze daardoor superspannend. OP de PSZ heeft ze het eerste half jaar geen woord gezegd. Bij mensen die ze heus wel geregeld ziet, blijft ze verlegen in het begin. Gister met het vieren van haar verjaardag, bleef ze bij de ochtendvisite alleen maar bij 1 van ons op schoot zitten. Terwijl er 3 stellen waren en 2 kinderen, die ze allemaal echt goed kent.... 's middags ging het beter gelukkig en heeft ze heel leuk gespeeld.'s ochtends kwam ze pas los toen de visite wegging, gelukkig blijf mijn zus en zwager en heeft ze daar nog wel leuk mee gespeeld. Maar dan.. het afscheid op school gaat gepaard met huilen. Alle keren tot nog toe. 5 x wennen + vorige week 2 keer. En het lijkt soms makkelijker te worden, maar ze blijft huilen. De ene juf pakt haar dan van mij over zodat ik weg kan, en meteen als ik weg ben, is ze stil en de rest van de tijd heeft ze een hele leuke tijd. Dat is elke keer zo. Moeilijk afscheid maar ze heeft het er leuk. Ze praat er ook veel over en heeft al een vast vriendinnetje. Vanmorgen was de juf er die ze minder vaak heeft gezien. Ik heb gezegd dat ze gister een drukke dag gehad heeft en dat we aan haar vernemen dat er veel in haar hoofd omgaat (onrustig slapen, is anders nooit zo). En dat ik hoop dat het goed gaat vandaag, voor het eerst tot half 3 (continurooster) en na zo'n drukke dag als gister. Maar toen ik wegging was het weer mis. Huilen huilen huilen. En ik wil me dan wel omdraaien en weg gaan, maar ze trekt aan mijn jas en laat me gewoon niet gaan ''ik wil met jou mee mama''. Mijn hart breekt dan. De juf stond in dit geval buiten de klas, misschien wel expres. Steeds meer kinderen (en moeders) keken naar ons en dat maakt het niet makkelijker. Maar ze liet me gewoon niet los en trok aan mijn jas. Uiteindelijk greep de juf wel in en kon ik weg. Eerder vanmorgen al vroeg ze ''of ze altijd zo doet?'' Tja ze is erg gevoelig maar nee, ik hoef haar toch verder nergens achter te laten wat (nog) niet vertrouwd is. Het is gewoon erg nieuw en dat maakt het spannend. Hebben ze morgen ook nog een uitje. Ben ik er nogal fel op dat ze in de stoelverhoger moet, dus mijn vader geeft die mee (moet ik net werken natuurlijk). Maar moet ze dus ook nog bij een vreemde in de auto. Ik vind dat zelf al een spannend idee (maar zal dat zo min mogelijk laten blijken) maar ik zie dat met haar helemaal niet zitten... Ze zal het toch moeten leren. Vorige keer (2e keer op school) was er ook een uitje en ben ik zelf daarom maar mee gegaan. Maar morgen zal ze toch mee moeten met een andere moeder.... Ik geef de juf de telefoonnummers van mijn vader. De juf zei dat ze soms op school veel makkelijker zijn dan je thuis zou denken. Ik hoop het maar. Maar man man, wat is het moeilijk om je kind los te laten he? Ik zou het zoveel makkelijker vinden als ze me gewoon zou uitzwaaien en zeggen ''tot straks''. Wie heeft hier ervaring mee en kan mij geruststellen dat het goed komt? OF heeft tips hoe ik hier mee om moet gaan? Ik zou het zo fijn vinden als het afscheid nemen makkelijker werd maar ik denk dat het tijd kost om weer vertrouwd te raken op een nieuwe plek (geldt voor mijzelf ook natuurlijk) Blij als het half drie vanmiddag is en ik haar weer kan op halen...
Nog geen ervaring hiermee, maar ik kan me je gevoel zo goed voorstellen. In mijn omgeving hoor ik vaak dat kindjes vrij snel wennen. Ik hoop het voor je. Want als zij met plezier naar school gaat dan zit jij met een rustig gevoel thuis of op je werk
Het kan best lang duren voordat ze er aan went ja.. En als ze een beetje jouw gevoel aanvoelt... Heeft ze dubbel moeite met wennen want jij moet tenslotte ook wennen. Zeker als ze het er moeilijk mee heeft.. Straal jij natuurlijk ook uit dat het moeilijk is. Maar een beetje kleuterjuf zou daar toch wel ervaring mee moeten hebben? Zoveel verse kleuters vinden het afscheid nemen een drama... En ook veel kleuters hebben in het begin gewoon moeite met een hele schooldag. Dat is zeker niet "met een weekje geregeld" voor veel kinderen. Ze zal er echter toch aan moeten wennen... Straks krijgt ze vriendjes en vriendinnetjes.. Dan gaat het alweer een stuk soepeler want dan is de kleuterkls bekend, de kindjes bekend.. En de juf ook. Misschien eens met de 4-dagen-juf om de tafel of ze goede tips heeft? Want die opmerking van "is ze altijd zo?" Vind ik een beetje vreemd.
Helemaal niet raar hoor! Er zijn veel kleuters die in het begin moeite hebben met afscheid nemen. Bij sommigen duurt dat langer dan bij anderen. Ben zelf jaren kleuterjuf geweest. En heb nu zelf ook de andere kant ervaren nu mijn eigen kind naar school gaat. Wat ik wel weet is dat vaak ouders er meer moeite mee hebben dan het kind. Het verdriet is vaak snel over maar dat zie je als ouder niet dus je blijft wel bezorgd. De vraag van de juf 'is ze altijd zo?' kan ook uit belangstelling zijn, als ze altijd zo is weet je dus als juf dat ze misschien even wat extra aandacht nodig heeft. Wat je zelf als ouder kunt doen is niet meegaan in het verdriet. Maar duidelijke afspraken maken; mama brengt je in de klas, we geven elkaar een knuffel en n kus en dan ga ik. En dan ook echt consequent zijn, niet blijven hangen, niet nóg een kus. Maar echt gaan. En dat je zelf misschien even om de hoek stiekem n paar tranen weg veegt is heel logisch en dat ziet je dochter niet Veel sterkte, het gaat echt beter over n tijdje!
Mijn dochter heeft wéken gehuild bij het afscheid. Gelukkig stond de juf wel elke ochtend paraat om het afscheid zo snel en soepel mogelijk te laten verlopen. Uiteindelijk kwam het goed en ook het moment dat ze gewoon "daaaag mama" riep kwam na enkele maanden. Nu gaat ze al bijna naar de middelbare school....
Ik snap je gevoel heel goed. Het is voor je meisje spannend, maar voor jou ook. Wat ik je nog misschien als tip kan meegeven: kinderen leren hun angsten en hun emoties grotendeels reguleren door hun ouders. Dus als ze in een nieuwe situatie komen, en de ouders voelen zich bv wat gespannen doordat ze het bv spannend vinden hoe hun kinden reageren, nemen kinderen dit spannende gevoel van ouders feilloos over. Zeker wanneer kinderen van nature al wat gevoeliger zijn aangelegd. Je schrijft in je post dat je het zo min mogelijk laat blijken dat je het spannend vindt, bv als je meisje bij een moeder in de auto moet. Misschien zou je nog eens kunnen kijken naar je eigen spanning op het moment dat je het hier met je meisje over hebt of als zo'n situatie aan de orde is. Hoe spreek je er met haar over? Wat laat je bewust en onbewust zien van wat jij ervan vindt? Kun je nog proberen om er meer ontspannen en luchtig in te staan zodat je op die manier aan je kind kan 'voorleven' dat het wel een nieuwe situatie is maar dat die situatie niet eng is en dat het helemaal oke is dat ze met die ouder meegaat? Je schrijft ook dat ze op haar eigen verjaardag de hele ochtend bij jou of je man op schoot heeft gezeten. Ik ben van mening dat je niet zomaar over de angsten van een kind moet heenstappen maar dat het wel goed is om ze juist in een situatie die veilig is, zoals een verjaardag thuis, ze flink te stimuleren om hun eigen weg te zoeken (misschien hebben jullie dat wel gedaan hoor, maar even in het algemeen) en ze te begeleiden om te gaan ervaren dat die betreffende situatie niet eng is. Ik vond dat trouwens ook altijd erg moeilijk maar mijn vriend was daar veel resoluter in waardoor mijn oudste veel snellerheeft geleerd om zich in dergelijke situaties los te maken van ons. Het blijft allemaal moeilijk voor je liefdevolle moederhart, het loslaten en zien dat je kindje uitvliegt, met alle ups en downs die ze daarin ervaren. Ik lees tussen de regels door dat jij het ook allemaal heel spannend vind voor je meisje, heel logisch en normaal. Misschien zou je voor jezelf kunnen kijken hoe je wat meer vertrouwen in dat proces en in je meisje kunt krijgen dat ze het allemaal wel kan, zodat jij er ook wat meer ontspannen kan instaan, iets wat je meisje dan weer mooi van jou kan meenemen. Veel succes, het is niet makkelijk!
Nope.. Hier wil dochterlief zelf altijd graag mijn nummer mee voor nood. Met de kleuterklas kregen ze allemaal een kaartje met het nummer van hun begeleider opgespeld.. En mijn nummer mocht op de achterkant En laatste keer (groep 4) gewoon op een papiertje in dr rugzak. Niet dat er is gebeld natuurlijk.. Maar als zij het spannend vindt.. Is dat eigenlijk geen moeite toch?
Zoontje is ook gevoelig, onzeker, zei bijvoorbeeld ook het eerste half jaar niks op de psz, maar maakt reuze sprongen sinds hij op de kleuterschool zit. Hij is afgelopen week ook met zwemles begonnen en ik had er een zwaar hoofd in, vreemde juf en kinderen en eerste keer zonder mij het water in, maar het ging super...en hij gaat bijvoorbeeld nu ook zonder problemen bij een klasgenootje spelen. Geen ervaring met het huilen maar misschien is dit wel een kleine geruststelling van hoe positief het ineens kan uitpakken op de kleuterschool
Bedankt voor de lieve woorden! Zo verdrietig als ik er vanmorgen weg kwam, zo trots en blij kwam ik er vanmiddag weg. De juf zei dat ze het supergoed had gedaan (als altijd eigenlijk) en dat ze zelfstandig in de kring had gezeten. De andere keren nog naast een maatje maar nu tussen andere kinderen die ze nog niet zo goed kent. Ze zei ''ik vind het zo goed gaan, ik heb haar ook opgegeven voor de schoolreis, ik denk dat ze daar weerbaar genoeg voor is''. Slik, schoolreis, daar had ik nog helemaal niet aan gedacht... (door gedonder op mijn werk, ontslag en veel uitzoeken en solliciteren ben ik druk met veel dingen tegelijk) Ze gaan met de bus naar een pretpark (waar wij zelf nooit geweest zijn maar wat heel leuk schijnt te zijn voor kleuters). Ik dacht wel even ''zo hé'' vanmorgen streste ik over een uitje morgen in eigen dorp met de auto en nu hoor ik dat ze over 4 weken met de bus gaan, een hele dag. De juf zei nog als ik het zelf liever niet wilde, dat het dan niet hoefde. Ik zei dat als zij dacht dat mijn dochter het aankon, dat ze dan zeker mee moest. Dat ik juist wil dat ze wat weerbaarder wordt. (maar zei ook dat ik loslaten best moeilijk vind haha). Het zal vast goed gaan en ik denk echt dat ze het heel leuk zal hebben, maar het idee dat je de controle uit handen geeft en in dit geval aan mensen die je nog niet goed kent zal het gevoel wel zijn. Verder zei de juf over het afscheid nemen dat, mocht ze na pasen nog steeds zo huilen, dan ze met een sticker beloning systeem ging werken maar dat ze nog net nieuw is. Even aan zien. En toen ik zei dat de andere juf haar overneemt en het dan goed is, zei ze dat ik haar dat ook best kon laten doen. Ik zei dat ik het zo lastig vind voor de juf omdat die zo veel kinderen heeft en niet alleen die van mij. Al met al een geruststellend gesprek. Ik heb trouwens ook gevraagd of mijn dochter wel wat praat (omdat ze dat op de PSZ niet deed de eerste tijd) maar dat deed ze hier al wel. Morgen mag mijn vader haar brengen en halen en dan ik woe en donderdag weer. En dan is ze alweer 5 dagen vrij ivm goede vrijdag/pasen/margedag.Zo kan ze rustig op starten. Wat ben ik trots op mijn meisje Ze kwam vandaag met de allereerste tekening van de basisschool naar buiten, voor papa. Die gaat wel even onder de scanner door
Giebel: misschien kun je nadat je weggaat... Nog even teriglopen en stiekem door een raampje gluren? Vaak is het huilen snel over als de klas eenmaal begint. Voor jou een hele geruststelling ook als je dat ziet. Misschien wel verstandig om even bij de juf te polsen of dat een goed idee is. Of 's middags vlak voordat ze naar huis gaat even ongezien om het hoekje kijken. Vond ik toen mijn gup op het kdv problemen met afscheid nemen had heel prettig. Vaak was het drama over zodra ik weg was en ging ze dan gewoon lekker spelen. Scheelde mij een heel rottig gevoel 3x per week
Ik vond het ook best eng om mijn kind met anderen mee te laten gaan in de auto of op schoolreis, maar je moet maar zo denken, deze ouders willen ook het best voor hun eigen kinderen. Een ongeluk kan natuurlijk altijd gebeuren, maar ik ga er maar gewoon van uit dat deze ouders hopelijk extra goed opletten dat een ander kind niets gebeurd, want dat probeer ik ook te doen. Bij je eigen kind weet je zo ongeveer wat je kunt verwachten, maar kinderen, die je nog niet zo goed kent, hou je extra in de gaten. Wat mij ook heeft geholpen is om mee te helpen bij activiteiten op school, want dan kun je stiekem ook kijken, hoe het met je kind gaat, mit wie het speelt en wat ze zo allemaal doen in groep 1 en je leert ook de klasgenoten kennen. Voor mij was het ook een heel proces om los te laten, maar je zult zien dat ze heel snel zelfstandig worden op school en hun "eigen" leven krijgen. 'S ochtends gewoon snel en duidelijk afscheid nemen, hier is het nog steeds met een kusje en zwaaien achter het raam. Maar nieuwe kinderen hebben het bijna altijd moeilijk de eerste tijd, tenzij ze al buurt/ speelgenoten op school hebben. Ik kan mij nog een jongetje herinneren, dat de eerste 3 weken gewoon elke ochtend op dezelfde plek bleef staan in de klas en een beetje bang maar rustig toekeek, wat de anderen zo deden. Kinderen kunnen soms ook best kattig zijn tegen de nieuwe kinderen als die in hun ogen iets verkeerd doen of zich niet aan de regels houden, dat vind ik best wel zielig eigenlijk, vaak hebben ze nog niet het inlevingsvermogen.