Al zo lang ik me herinner heb ik paniekaanvallen op vreemde plekken en durf ik veel dingen niet. Inmiddels durf ik gelukkig wel stuk meer, zoals weekendjes weg gaan en ergens gaan winkelen. Inmiddels durf ik zelfs met de tram ergens heen, iets wat ik lang niet durfde. Ik ben namelijk bang om niet weg te kunnen, wanneer ik dat wil. Files, liften, OV.. vre-se-lijk! Als ik ergens heen ga met vrienden, rij ik altijd zelf en zeg ik altijd "we gaan weg, zodra ik weg wil!" En gelukkig accepteert iedereen dat. Maar er is 1 ding waar ik niet overheen kom; mijn huis verlaten verder dan 200 km. Ik zou graag een keer naar Parijs willen of met een vliegtuig ergens heen maar ik durf absoluut niet. Ik kan namelijk moeilijk tegen de piloot zeggen "draai maar om, ik wil naar huis" net als dat we dan ergens in buitenland lopen en verplicht daar moeten blijven tot de vlucht over paar dagen terug gaat.. vre-se-lijk! Maarja, inmiddels ben ik 35 en wil ik toch ook wel deze angst overwinnen. Het beperkt me namelijk heel erg en ik wil niet meer geleefd worden door beperkingen. Is deze angst voor iemand herkenbaar of heeft er iemand tips
Ik zou via de huisarts professionele hulp zoeken. Het lijkt me heel lastig want het belemmert niet alleen jou, maar ook je gezin. Met goede therapie kan je flinke stappen maken. Sterkte!
Hulp van goede psycholoog en.eventueel medicatie in t vleugtuig (je bent niet de enige die een chill pill nodig heeft). En begin klein; vecht niet tegen je angstgevoelens maar ga er gewoon doorheen. Pak eens 2 bushaltes, stap uit en loop dan terug naar huis. Of pak de bus naar 1 bestemming en daar staat iemand te wachten en dan ga je zelf terug rijden. Zodat je hoofd ook weet: het komt wel goed.
Ik heb hier in milde mate last van. Zodra ik niet zelf ergens uit kans stappen ben ik niet chill meer. Een trein gaat nog wel, als er echt iets is kan je daar nog uit. Maar een vliegtuig of een boot oversteek, brrrrrrr. Ook een ruimte waar ik zelf niet uit kan benauwd me, ongeacht het formaat. En wat je zegt: ik rij altijd zelf. Weg wanneer ik weg wil, en niet afhankelijk zijn van de rijkunsten (en nuchterheid) van de ander. Inmiddels kan ik aardig relaxed naast mijn man in de auto zitten, maar daar houdt het wel aardig op. In heb er in het dagelijks leven weinig last van. Ik ga heel soms met het vliegtuig en geef dan altijd aan bij de bemanning dat ik het heel eng vind. Het uitspreken maakt al de helft minder eng. Wellicht goed om er professionele hulp bij te zoeken. Of langzaam je eigen grens te verleggen. Eerst eens wat verder weg met de auto, dan eens een klein stukje vliegen of met de trein (Berlijn, Parijs), zodat je weet dat je desnoods een auto kan huren en terug kan naar huis.
Zo zat ik in portugal met al een backup plan gereed mocht ik naar huis willen. Niet dat ik dan sneller thuis was dan gewoon de dagen uit te zingen en de geplande vlucht weer terug nam, maar ik had een plan en toen was t goed. Controlfreak 3.0 zullen we maar zeggen. Liefst zou ik zelf t vliegtuig besturen, maar ik heb maar geaccepteerd dat de piloten allicht een iets betere opleiding daarvoor hebben gevolgd (en hoop vooral maar dat ze zelf ook graag weer heelhuids naar huis willen).
Ik ben de partner van die niet kon/kan. Ik ga dus vaak alleen met dochter en ook gaat schoonmoeder (ze is lief). Keerzijde is dus vakantie zonder en hopen dat hij even langs komt. Dagjes uit net zo hoop op maar vaak lukt het hem niet. En ja ook wij gaan dus met 2 voertuigen of ik neem de ov. Man heeft het wel altijd zwaar, maar hij wil niet dat wij nergens komen. Mijn advies zoek hulp als je wil en ga stapje voor stapje.
Ik heb een aantal patiënten met deze klachten en die reageren goed op behanding om de hyperfunctie te laten dalen en daarna om de oorzaak op te sporen. Het gaat dan nooit zozeer om er doorheen beuken als wel zien waar de echte angst vandaan komt, wat de trigger is en hoe die uit lichaam én hart mag verdwijnen. Ik ben acupuncturiste in het psycho-emotionele veld, dat is in NL een beetje een onderbelichte tak.
Ik heb ook angsten, morgen ga ik met zoon mee in een vliegtuigje voor de hoogvliegers dagen. Terwijl ik nooit iets doe als ik het zelf niet bestuur. Maar dit werkt voor mij wel het beste. Toch die bus pakken of trein. Of toch even die drukte in gaan en hier naar er op terug kijken als positieve ervaring.
Vliegtuig is ook wel echt een grote stap hè... Je kunt toch ook prima op vakantie zonder vliegtuig? Met de auto naar Parijs is ook goed te doen. Of eerst eens naar een bestemming die niet zó ver buiten je comfort zone zit. Een kind dat leert zwemmen, gooi je ook niet meteen in het diepe zonder bandjes
lijkt me verschrikkelijk lastig, ik hoop dat je er ooit een manier voor vindt, met wat hulp van een deskundige.
Dit heb ik ook!! En zelfs zo erg dat ik niet spontaan naar de speeltuin of winkel kan. Ik ben in 2020 met een vriendin naar Parijs geweest een weekendje weg was de bedoeling! Maar dezelfde nacht heb ik een ticket terug naar huis gekocht hahaha ik was zo in paniek ik moest naar huis. Nu lach ik maar het is om te janken nergens heen durven.
Sterkte! niet stiekem de piloot van de plaats sturen he en zelf gaan vliegen! Super lief dat je dit doet voor je zoon. Ik moet wel zeggen, kinderen helpen mij juist om angsten aan te gaan. Kijk overwinnen lukt niet altijd hoor maar ik probeer t wel.