Pfff.. even mijn ei kwijt hoor dames. Ik maak me zorgen om mijn vader. Hij is 76 en takelt ineens snel af. Hij is in een jaar tijd veel afgevallen, van 90 kilo naar 68 kilo, zijn eetlust is sterkt verminderd. Volgens mijn moeder eet hij maar 1 boterham per dag en een muizenhapje met warm eten. Omdat wij ons zorgen maakte is hij op aandringen naar de huisarts geweest en is hij doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar is zijn bloed onderzocht en hebben ze foto's gemaakt van buik en longen. Ze zagen afwijkingen op de longfoto en nu moet hij terugkomen voor een ct-scan. Hij rookt al meer dan 60 jaar dus ik maak me vreselijk veel zorgen. Ik weet dat het niet per se K hoeft te zijn maar daar ga ik automatisch een beetje vanuit (ben een beetje hypogonder, ook als het om anderen gaat). Ook is hij erg slecht ter been sinds een paar maanden. Hij is afgelopen week al 2x gevallen, 1x thuis en een keer buiten, omstanders moesten hem omhoog helpen, hij was in de bosjes gevallen. Hij is nogal eigenwijs en vertikt het om een rollator te kopen/lenen. Hij wilt niet oud en zielig gevonden worden denk ik. Wat ik met dit topic wil weet ik niet, wellicht wat steun. Bedankt in ieder geval voor het lezen.
Dat je je zorgen maakt en zeker aangezien er iets gezien is op de longfoto is 100% normaal en heeft er niks mee te maken dat je hypochonder bent, iedereen zou dan van het ergste uitgaan. Alles wat je beschrijft geeft aan dat het niet goed met je vader gaat. Wens je dan ook heel erg veel sterkte!
Allereerst heel veel sterkte! Hebben ze ook een scan gemaakt van zijn hoofd? I.v.m. het vallen zou er misschien een hematoom in zijn hoofd kunnen zitten. Ik wil je niet bezorgder maken dan je al bent, begrijp me niet verkeerd.. Maar dit was het geval bij mijn opa, vandaar dat ik het aangeef Is een loop-stok misschien een idee? Dat hebben meerdere mannen en volgens mij is daar niets 'zieligs' aan? Ik hoop in ieder geval dat het minder erg blijkt te zijn dan je nu denkt. Houd moed!
Ik denk dat we eerst maar de uitslag van de ct-scan afwachten. De evenwichtstoornis heeft hij ook al een tijdje maar ik ging er eigenlijk vanuit dat dat door de ouderdom komt. Bedankt voor het melden.
Hoi Marleen, helaas herken ik veel van wat je schrijft van mijn vader. Hij had longkanker, iets waar we ook al best lang vreesden. Ik zeg absoluut niet dat dit bij je vader aan de hand is, hoor, je zult toch de uitslagen moeten afwachten en ik hoop dat het mee valt! Ik wou alleen aangeven dat ik weet hoe je je nu voelt. Mijn vader heeft maandenlang zijn kop in het zand gestoken, wou niet naar de huisarts en bleef maar volhouden dat er niks was. Toen we de diagnose kregen waren we zelfs soort van opgelucht, hoe gek dat ook klinkt. Eindelijk wisten we wat er aan de hand was met papa en konden we ons op een behandelplan richten. Ik weet hoe moeilijk en angstig dit is en wil je veel sterkte wensen!
Wat erg om je vader, de grote man, te zien aftakelen he. Ik zie nu ook veel meer dat er weinig over is van die imposante man. Ik hoop dat jullie geen slecht nieuws krijgen. Heel veel beterschap en sterkte gewenst
Helaas herken ik dit maar al te goed. Ik heb zelf mijn vader twee jaar geleden verloren aan longkanker, bij hem kwam het door asbest waar hij in de jaren 70 mee had gewerkt. Mijn vader was pas 59. Ik hoop voor jou en je familie dat het iets anders is en dat je vader nog heel lang bij jullie zal zijn.
Bedankt voor je reactie. Alleerst, wat naar dat bij jou vader die diagnose is gesteld. Hopelijk slaat de behandeling aan. Sterkte! Ik ga er eigenlijk al vanuit dat het fout is bij mijn vader, maar ik betwijfel of hij wel behandeld wilt worden. Hij heeft al een tijdje zijn levenslust verloren. Vanmiddsg zei hij al: 'volgend jaar ben ik er niet meer'.
Je berichtje raakt me. Mocht hij geen K hebben dan denk ik hoe dan ook dat hij de 77 niet redt. Bedankt voor je sterktewensen.
Mijn vader is er helaas niet meer. Hij was 65 en mijn moeder is met 57 jaar aan longkanker overleden. Het is een kloteziekte. Ik hoop voor je vader dat het meevalt en dat hij weer wat kracht en positiviteit terug kan krijgen!
Is hij niet depressief?? Misschien raar dat ik dat vraag maar daar kun je ook enorm mee afvallen. Geen eetlust meer hebben. Ik zit nu ook in een depressie en denk constant dat ik doodga en dat ik er volgend jaar niet meer ben. Angstig en heb lichamelijke klachten. Ik ben nagekeken en er is niks aan de hand. Als je lichaam en geest niet in balans zijn gaat het echt fout. Dus misschien dat het lichamelijk mee gaat vallen. Wat een rottijd voor jullie. En zo slopend. Hoop dat alles goed gaat kpmen met je vader. Sterkte!
Of het nu wel of geen K is, ik wil je heel veel sterkte wensen met de situatie waar je nu in zit met je vader. De onzekerheid is killing. Ik weet hoe je je voelt. Alsof de grond onder je voeten weg geslagen wordt. Mijn vader heeft onlangs te horen gekregen dat hij slokdarmkanker heeft. Te weinig kracht en conditie om de bestraling aan te kunnen en gaan ze dus binnenkort opereren. Vandaag stond er toevallig een artikel in de krant en dat heeft hij gelezen. Hierin stond dat slecht 15 % van de mensen na 5 jaar nog leeft. Dit heeft hem als een mokerslag getroffen! Hij was hier vanavond nog even met mijn moeder op bezoek, maar hij was zo down en depri. Ik ben zo bang dat hij het bijltje er bij neer gaat gooien. Hij is 63 jaar, maar vrees dat hij de 65 niet gaat halen. Dikke knuffel!
Even een update: Het gaat op het moment erg slecht met mijn vader. Hij kan nog nauwelijks op zijn benen staan. Vannacht moest hij naar het toilet en kwam amper uit bed, hij is gevallen, vervolgens naar de badkamer gekropen, daar wilde hij opstaan en is toen nog eens gevallen, daarbij heeft hij zijn hoofd flink gestoten en zijn pols bezeerd. Mijn moeder is ook al 71 en heeft hem met veel moeite overeind gekregen en terug in bed gedaan. Hij klaagt over tintelingen in zijn linkerarm en vingers en ik heb daarom en in combinatie met de rest van de gebreken de huisartsenpost gebeld. Na aandringen zijn ze ermee ingestemd dat er zo direct een arts bij ze op bezoek komt. Ik ben zo geschrokken, hij takelt nu wel heel snel af. Ik vermoed dat hij het aan het opgeven is. Hij is natuurlijk bezig met onderzoeken voor zijn longen, en sindsdien hij weet dat hij voor een ct-scan moet omdat er afwijkingen zijn gevonden zijn op de foto's is hij bang voor de toekomst, bang voor kanker. Hij wilt niet meer denk ik. En voor ons voelt het alsof je water in het kommetje van je handen wilt houden, maar het lukt niet. Hij glipt weg. Even ter aanvulling: een week geleden liep hij nog prima, fietste nog prima, deed nog boodschappen ed.
Ik denk dat op dit moment je vader zo'n stress heeft dat zn lichaam daar op reageert. Stress maakt je echt kapot! Dat ondervind ik nu zelf! Ik was een paar weken geleden ook heel erg bang. Had rare klachten. Was er van overtuigd dat ik eerdaags dood ging. Ikkon niet meer op mn benen staan. Tintelingen in mn linkerarm en handen. Spiertrillingen over mn lijf! Stress doet rare dingen! Kan je vader niet iets kalmerends krijgen? Want zo is het niet te doen! Ik slik mu oxazepam en dat maakt wat rustiger. Ik wil trouwens hiermee niet zeggen dat hij niets ernstigs mankeert hoor. Dat kan ook. Maar als ik alles zo lees is het heel herkenbaar! Sterkte met je vader!
Vanaf het moment dat mijn vader wist dat hij ziek was, was hij ook meteen 'patient' . De dag voor de onderzoeken was hij nog gewoon aan het werk! Maar na dat vreselijke bericht kon hij ineens heel veel niet meer. Mijn vader was altijd bezig, kon niet stilzitten. Hij was een echte klusser, altijd bezig in de schuur. En van de ene op de andere dag was hij ziek. Heel herkenbaar dus helaas. Hebben jullie al een behandelplan/uitslag? Ik hoop voor je dat hij zich weer wat meer zichzelf gaat voelen.
Even een update: We zijn eigenlijk niks wijzer geworden van de uitslag van de ct-scan. Er zijn vlekjes die nader moeten worden onderzocht, dus verwijzing naar de longarts. Maar gezien de gesteldheid van mijn vader (we vermoeden een lichte beroerte) is het de vraag of zijn conditie er goed genoeg voor is. We hebben volgende week een afspraak met de huisarts om te bespreken wat wijsheid is.
Jeetje, heftig. Helaas herken ik ook wel een en ander in je verhaal. Ook ik heb mijn vader verloren aan longkanker, ruim 3 jaar geleden al weer. Hij is 60 jaar geworden. Een beer van een vent, vroeger gevaren op de grote vaart. In september 2010 hing hij nog in metershoge bomen met de snoeischaar. In januari kwam hij in het ziekenhuis met een geperforeerde darm en was bijna meteen overleden. Na weken IC krabbelde hij overeind en bleek bij een scan bij toeval dat er een vlekje op zijn long zat. Mijn vader was niet van plan om dood te gaan zelf, integendeel. Maar het is vreselijk om toe te moeten kijken (want zo voelt het inderdaad) hoe je grote, sterke papa aftakelt. Ruim een jaar en een heleboel ellendige chemo en nare bijwerkingen later heb ik afscheid moeten nemen. Ik hoop voor jou dat je vader gunstige uitslagen krijgt en toch weer opknapt. Maar ik begrijp je angst heel goed. Sterkte.