Wij niet altijd. Op zich qua grote lijnen wel, maar het is de communicatie en het inlevingsvermogen waar we het meeste over steggelen. Mijn man is van de botte bijl; ik ben de prater. Ik leef me in, in de beleving van mijn dochter en kan van daaruit meestal begrip opbrengen waarom ze zich 'slecht' of negatief gedraagt. Maar mijn man kijkt alleen naar het slechte gedrag. Hoe vaak ik ook probeer om hem ander inzicht mee te geven. Dan probeert hij het even, maar het lukt niet. Ik merk dat ik mijn man vaak op zijn huid zit, en dat vindt hij (begrijpelijk) niet fijn. Ik baal er ook van dat we hier altijd woorden over krijgen. En eigenlijk besef ik me ook steeds meer dat het best oké is dat we er beiden anders naar kijken. Dus ik wil me er minder in mengen en kijken waar we dan uitkomen . Hoe gaat dat bij jullie vraag ik me af?
Hier is het ongeveer hetzelfde... bij Mn man is het zwart wit... iets anders is er niet, om doodmoe van te worden af en toe Ik leef me inderdaad in en heb begrip, tot op zekere hoogte En niet elke situatie is hetzelfde, ik probeer nu, met deze drukte van sint kerst en verjaardag wat meer begrip te hebben omdat het ontzettend druk is voor die kinderen... Mijn man begrijpt daar geen jota van
Allereerst mijn complimenten dat je zo kritisch naar jezelf kijkt, dat vind ik echt super goed! Ik denk niet dat jij je manier anders moet doen evenals dat je man dat moet doen. Ik denk dat het het beste werkt wanneer jullie de krachten bundelen bij dat soort dingen en zo elkaar aanvullen. Ik herken het wel hoor, in zijn algemeenheid. Ik ben de denker en de prater. Een gevoelsmens. Mijn vriend is soms een botte boer en was vroeger alleen maar zwart of wit. Tegenwoordig komt hij steeds meer in het grijze gedeelte en kijkt hij verder dan zijn neus lang is en ik ben door hem ook anders geworden, anders naar zaken gaan kijken. Nuchterder ofzo.. soms is dan genoeg ook genoeg en heeft het geen zin om door te malen.
Hier denken we beiden hetzelfde maar doen het beiden toch een beetje anders. De kleinere zaken dan. Dat merk je ook aan ons zoontje. Als ik niet moet werken gaat zoontje jammeren als hij wakker wordt. Als ik wel moet werken en de papa doet de ochtend zit zoontje te zingen in bed. Heb aan zoontje gevraagd waarom hij bij mij huilt. Zei hij heel eerlijk 'dan kom je onmiddellijk' bij de papa weet hij dat papa even tijd nodig heeft om wakker te worden en wacht hij dus geduldig tot hij de wekker hoort. We doen het beiden dus een beetje anders maar denken in de grote lijnen wel hetzelfde. Maar dat mag he! Op school zijn ook weer andere regels, idem als bij oma en opa. Kinderen weten perfect bij wie wat mag en bij hoe het allemaal gaat.
De belangrijke dingen proberen we wel een lijn in te trekken en als we merken dat we het niet eens zijn dan bespreken we dat zonder de kinderen erbij. Helaas discussieren we per ongeluk ook wel eens in het bijzijn van de kinderen, soms gaat dat zo snel ongemerkt, maar eigenlijk vind ik dat niet goed. Ik probeer me ook altijd in te leven en te bedenken waar gedrag vandaan komt, maar soms is mijn geduld op en ben ik er even klaar mee. Vooral aan het einde van de dag kan ik weinig prikkels verdragen. Twee kinderen die door elkaar jammeren, de tv die aan staat, een kraan die stroomt..... Echt dan word ik gek. Gelukkig zijn we dan vaak wel samen thuis. Maar aan de andere kant heb ik op een of andere manier meer geduld als ik alleen met ze ben. Laatst was mijn vriend een paar dagen naar het buitenland voor zn werk en toen ging het eigenlijk heel prima. Was wel heel moe aan het eind vd week. Mijn vriend is iets autoritairder, van 'ze moeten gewoon luisteren' maar aan de andere kant heeft hij veel meer geduld en bekijkt dingen ook objectiever, ik kijk meer door mijn roze mamabril....
Ik lees vooral dat de man over het algemeen wat 'botter' is en zoiets heeft van, ze moeten gewoon luisteren, en dat de vrouw wat meer kijkt naar het gevoel. Dat is hier precies hetzelfde Maar we zijn het in grote lijnen wel met elkaar eens. Mijn man is wel strenger, ik wat makkelijker. En de jongste, dat is bij ons soms wel lastig, hij wordt sneller boos op haar terwijl ze heel gevoelig is, dan is boos worden niet altijd de juiste aanpak. Maar bij haar is het heel moeilijk om te zien of ze zich aanstelt of oprecht verdrietig is. Soms wordt mijn vriend dan boos en was dat ook de goede aanpak, soms ook niet, en kom ik er uit door met haar te praten. En soms word ik uiteindelijk ook boos
Redelijk op 1 lijn. Grote lijnen in ieder geval. Ik ben veel makkelijker en vind dingen sneller zielig. Ik ben wel met veel meer dingen ongeduldig. Hij voed onze kinderen op met 2 woorden.. In het begin vond ik dat echt verschrikkelijk overdreven. Maar nu zie ik er mooie dingen uit ontstaan. Zoals van de week dank u wel mevrouw. Toen dacht ik.. Ja dat doe je goed. Ik volg hem hierin omdat ik vind dat we 1 lijn moeten trekken. Zo zijn er wel meer dingen waarin we een ieder soms wat water bij de wijn moeten doen. Soms vind ik het super moeilijk om me niet te bemoeien als hij aan het opvoeden is. Maar ik doe m'n best!
In grote lijnen. Hij luistert niet altijd even goed, en dan staan ze bijvoorbeeld ruzie te maken omdat zij nog een beker melk wil ofzo (drinken en plassen moet natuurlijk altijd mogen). Ik bemoei me er dus wel mee.
Ja, op heel veel vlakken wel. Mijn man kan soms een beetje lomp en bot reageren, maar ook ik heb die momenten wel hoor. Mijn man daarin tegen heeft de afgelopen tijd echt engelen geduld gekregen, dat heb ik dan weer iets minder. Verder vullen we elkaar echt goed aan en als mama iets zegt dan sluit papa zich erbij aan en andersom ook.
in grote lijnen wel maar wij hebben wel te maken met 2 culturen maar daar hebben we ook nog geen problemen mee gehad
Inmiddels gaat het beter, maar in de basis helemaal niet nee. Mijn man is van de ouderwetse opvoeding met straffen en ik totaal niet. Heb lang geprobeerd te laten zien dat mijn manier beter werkt en hij is enigzins om.
Ja eigenlijk helemaal. Ik ben alleen wat strenger, meer van structuur en nog wat consequenter, ik heb niet zoveel met 'gek' doen met de kinderen (hij dan weer wel). Dus in de basis zitten wij op 1 lijn, maar doordat wij nogal verschillen van elkaar in persoonlijkheid zie je dat wel terug.
Precies zoals het hier gaat. Onze oudste heeft nogal een gebruiksaanwijzing en dat vind mijn man maar lastig te begrijpen. Helaas lijdt dit regelmatig tot ruzie tussen ons. En ja...... ook waar de kinderen bij zijn
Poeh.., dit is een lastige.. Wij hebben sinds 3 weken een nieuwe buurvrouw en we horen haar niet anders als roepen en tieren op de kinderen. Van vroeg in de ochtend tot laat in de avond. Mijn man en ik hebben elkaar de afgelopen weken meermaals hoofdschuddend aan zitten kijken en ons hardop afgevraagd hoe wij met onze kinderen omgaan. Mijn man en ik kunnen ook botsen over de manier waarop we met de kinderen (willen) omgaan. Helaas ook wel eens in het bijzijn van de kinderen. Echter, dagelijks luisterend naar onze buurvrouw, realiseren we ons eens te meer dat dit niet is wat we voor onze kinderen willen. En zonder het tegen elkaar specifiek uitgesproken te hebben, merk ik bij ons beide dat we de kinderen anders zijn gaan benaderen. Fijn ook om te zien hoeveel beter de kinderen daar op reageren. En tuurlijk, we zullen vast nog wel 1001 keren in onze valkuilen trappen maar we proberen beide een veilge basis voor de kinderen te scheppen.
Grote deels wel. Ik ben wat harder en op sommige punten een ijskonijn. Nee is nee bij mij terwijl mijn vriend makkelijker alsnog ja zegt. Nu krijgt ze bijvoorbeeld haar speen niet meer, ik ben daar heel hard in. We zijn er aan begonnen en ik geef niet op. Hij vind het zielig en zou dus liever na 5minuten huilen der speen weer willen geven. Gebeurd niet want ze zijn weg Ik heb wel veel meer geduld en straf veel minder snel. Niet willen eten? Prima dan niet Bij mijn vriend word ze nog net niet met kinderstoel en al de gang op gezet. Al lukt het em de laatste tijd een stuk beter om zulke dingen los te laten.
In grote lijnen zijn mijn vriend en ik het wel met elkaar eens. Al gaat hij sneller over tot straf (want er moeten wel consequenties zijn) en wacht ik vaak te lang. We hebben twee pubers in huis en die maken soms echt misbruik van mij. Het is niet heel erg hoor, het zijn gelukkig maar kleine dingetjes...in basis gaat het heel goed! Ik heb dan vaak weer meer inlevingsvermogen en begrijp beter waar het gedrag vandaan komt. Ik kom dan met de structurele veranderingen om het gedrag te verbeteren, zoals een duidelijkere avondroutine. Met de kleine (nu 1 jaar) merk ik dat ik echt de roze mamabril op heb. Het is gewoon een lieverd en als ze vervelend is, dan is er iets aan de hand. Mijn vriend denkt eerder dat ze het gedrag inzet. Tot nu toe heb ik meestal gelijk. De afgelopen week was ze echt strontirritant en nu blijkt ze een oorontsteking te hebben. Maar ik ga nu niet roepen 'zie je wel', want ik weet dondersgoed dat het mijn valkuil is dat ik teveel begrip toon en te weinig consequenties stel aan gedrag. Dus nee, ik vind het niet altijd makkelijk. We zijn een samengesteld gezin en hebben dus ook te maken met de moeder van onze pubermeiden. Maar door goed te praten en te luisteren en elkaar serieus te nemen hebben we tot nu toe nog geen échte problemen gehad. Ik denk dat we er wel doorheen komen